Πόσο προσβλητικά μπορεί να είναι ένα δάχτυλο υψωμένο, ένας αντίχειρας
ανασηκωμένος ή μια ανοιχτή παλάμη; Όχι μόνο η απάντηση είναι
καταφατική, αλλά και μια σειρά από γνώριμες χειρονομίες έχουν τέτοια
ιστορία που χάνεται πίσω στα αρχαία χρόνια.
Διότι τα δάχτυλα και γενικά τα άνω άκρα, από πάντα είχαν τη δύναμη να
εκφράζουν συναισθήματα που συχνά δεν μπορούσαν να εκφραστούν λεκτικά.
Ήταν, τρόπον τινά, μια σιωπηρή διαμαρτυρία, ένας «ήσυχος» θυμός και μια
φειδωλή δήλωση νίκης, απέχθειας ή αποτροπιασμού.
Η ελληνικότατη μούντζα, έχει τις ρίζες της στο Βυζάντιο ως μια ποινή
που εφάρμοζε ο δικαστής ενώ έφτασε εκμοντερισμένη με διαφορετική
ερμηνεία. Ή το διαδεδομένο παγκοσμίως μεσαίο δάχτυλο που παρατεταμένο,
εκφράζει απρέπεια. Κι όμως, οι χειρονομίες έχουν τη δική τους ιστορία,
έτσι όπως παρουσιάζεται στο παρακάτω κείμενο.
Το σήμα V
Δυο δάχτυλα, δυο χειρονομίες, δυο διαφορετικές ερμηνείες. Αν το σήμα
γίνει προτάσσοντας το πίσω μέρος του χεριού, τότε είναι μια διόλου
ευγενική χειρονομία που κυριαρχεί κυρίως στη Βρετανία για πάνω από έναν
αιώνα. Σε μια απόπειρα μετάφρασης της έννοιας, θα ήταν στα ελληνικά
«άρπα την», με την ακραία απόδοσή της. Ωστόσο, κατά τον Δεύτερο
Παγκόσμιο πόλεμο, τόσο η χειρονομία όσο και η ερμηνεία αυτής, είχαν μια
τελείως διαφορετική έννοια.