Απ’ τη φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου

Μη μιλάς σ’ αυτόν που λέει «αφήγημα» κι εννοεί ιστορία – είναι άνθρωπος κούφιος που πουλάει μόστρα στην κοινωνία για να βγάλει φράγκα.

Είναι ακόλουθος του τρέντυ και των διαταγών της κομαντατούρ. Είναι στο μαίιν στρημ της πλύσης εγκεφάλου. Κουδούνια είναι κρεμασμένα στα αυτιά του, αυτά ομιλούν.

Μη μιλάς σ’ αυτόν που κλίνει τη λέξη λαϊκιστής σε όλες τις πτώσεις. Την πτώση σου απεργάζεται.

Ο πατέρας μου δεν ήξερε τη λέξη ανταγωνισμός. Κι όσες φορές την είχε ακούσει, για το ποδόσφαιρο θα επρόκειτο. Απ’ το οποίο δεν καταλάβαινε γρι. Πέθανε λίγο πριν έλθει η δεκαετία του 1980, λίγο πριν η Θάτσερ να παλινορθώσει το θειάφι, ύστερα

άλλαξαν τα σύνορα και πολλοί πληθυσμοί χάθηκαν στην έρημο των Ταρτάρων.

Εκτοτε, εμείς, επαναλαμβάνουμε τις ήττες μας.

Και έτσι, άλλος ίσταται κι άλλος αιωρείται στη μέση της γέφυρας απ’ τη Μεγάλη Δευτέρα έως τη Μεγάλη Παρασκευή.

Τον καιρόν εκείνον ο Ρωμαίος Λοχίας Υπηρεσίας ζήτησε και είπε «να μου φέρετε τον Παύλο τον Απόστολο των εθνών στη σανίδα λιανισμένον. Τι πάει και πιάνει κουβέντες στα ελληνικά; Θέλει να μου κάνει τη θρησκεία των αδυνάτων βάσανο των Δυνατών;».

Είπε και λάλησε κι έτρεξαν σμπίροι και σταυρωτήδες, αρχιερείς και εκατόνταρχοι, ελληνιστές και ελληνίζοντες, κι οργάνωσαν Συνόδους, παρέταξαν σοφίσματα, έβγαλαν ψηφίσματα κι έκαναν τη θρησκεία των αδύναμων υπουργείο Εσωτερικών και Δημοσίας Τάξεως του μεγάλου Ρωμαίου.

Δυο χιλιάδες χρόνια τώρα ο κόσμος βρωμάει μπαρούτι και πάνω απ’ το ύψος του σταυρού φαίνεται στ’ αγνάντιο η Χιροσίμα.

Τι να σου κάνουν τα γιασεμάκια της άνοιξης; ούτε τανκς διαθέτουν ούτε τόκους. Κι όσο για τα μάτια του Χριστού, οι βυζαντινοί ζωγράφοι, μεθυσμένοι οι περισσότεροι, τα ζωγράφιζαν σαν δυο σύμπαντα που κοίταζαν αλλού για όποιον δεν μπορούσε να κοιτάξει μέσα τους.

Κι έτσι η Μεγάλη Πέμπτη μέσα στους αιώνες είναι ένας χρησμός πάντα ο ίδιος, ότι πάνω στον σταυρό πεθαίνεις όρθιος· κι ύστερα τον κουβαλάς μαζί σου, όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν πηγαίνεις.

Σταυροί στα μέτωπα, σταυροί στις φάμπρικες και σταυρουδάκια στα λαιμουδάκια των παιδιών. Που σαν μεγαλώσουν δεν θα αντέχουν τα βάσανα του κόσμου, παρά μόνον στα τραγούδια. Τραγουδισμένη η θλίψη, ζωγραφισμένη η μοναξιά, θέατρο για τον πόνο, χορός για τον φόνο – χωρίς τα τεχνάσματα των Μουσών, δεν θα άντεχε ο θνητός το βάρος του και τον βυθό του.

Ελεγε ο Σοφοκλής ότι το φως είναι η σκιά του Θεού. Και το έλεγε για να υμνήσει την αλήθεια. Ισως για αυτό η μεγάλη λογοτεχνία να αποτελείται από κείμενα που προσεύχονται…

enikos