Έλληνας δικηγόρος, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής της λεγόμενης Α' Αθηναϊκής Σχολής.
Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 8 Σεπτεμβρίου 1843 και ήταν γιος του εθνικού ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1866 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της σχολής του με τη διατριβή «Αι περί ποινή θεωρίαι του Πλάτωνος». Εργάστηκε ως δικηγόρος, ενώ παράλληλα μελετούσε από νεαρή ηλικίας αρχαίους Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς, καθώς και τη σύγχρονή του λογοτεχνική παραγωγή. Το μεγάλο παράπονό του ήταν ότι λόγω του επαγγέλματός τους, δεν του επαρκούσε ο χρόνος για να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία κι έγραφε μόνο κατά τις νυχτερινές ώρες.
Το 1861, σε ηλικία 18 ετών, δημοσίευσε την πρώτη του μελέτη, με τίτλο Σκέψεις ενός ληστού ή καταδίκη της κοινωνίας, η οποία αναδεικνύει τη φιλελεύθερη και αναρχίζουσα σκέψη του και αποτελεί μία συναρπαστική απολογία για το ληστρικό φαινόμενο στην Ελλάδα της εποχής του. «Ληστής κακούργος! Οι πλούσιοι τους τρέμουσιν, οι πτωχοί τους τιμώσι τις του καταφρονεί; ο νόμος; όχι διότι δεν τους ετιμώρει» γράφει κάπου.
Στον Δημήτριο Παπαρρηγόπουλο αποδίδεται το πρώτο μέρος του άρθρου Aναρχία, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Φως του Σοφοκλή Kαρύδη στις 9 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου και θεωρείται το πρώτο αναρχικό δημοσίευμα στον τότε ελλαδικό χώρο. Το άρθρο προκάλεσε αντιδράσεις και το φύλλο της εφημερίδας κατασχέθηκε, ενώ το δεύτερο μέρος του δεν δημοσιεύτηκε ποτέ.
Το 1868 εξέδωσε την πραγματεία Τα καθήκοντα του ανθρώπου ως χριστιανού και ως πολίτου, που βραβεύτηκε στο Νικοδήμειο διαγωνισμό. Ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του, δημοσίευσε το ιστορικό σύγγραμμα Συνοπτική Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, που χρησιμοποιήθηκε ως σχολικό εγχειρίδιο στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Η σχέση του με την ποίηση ξεκινά από τα νεανικά του χρόνια. Η πρώτη δημοσίευση έργου του, όμως, έγινε το 1866, όταν βραβεύτηκε στο Βουτσιναίο διαγωνισμό με την ποιητική συλλογή Στόνοι, στην οποία περιέχεται το πιο γνωστό του ποίημα Ο Φανός του Κοιμητηρίου Αθηνών. Ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια η συλλογή Χελιδόνες (1867) και τα ποιήματα Ορφεύς (1868) και Πυγμαλίων (1869), που βραβεύτηκαν με πρώτο έπαινο στον ίδιο διαγωνισμό.
Ο Παπαρρηγόπουλος έγραψε, επίσης, τους Χαρακτήρες, συλλογή πεζών και έμμετρων διαλογικών κειμένων κοινωνικής κριτικής, καθώς και την πολιτική κωμωδία Συζύγου εκλογή, η οποία γνώρισε επιτυχία στην ελληνική σκηνή, αλλά και μεταφράστηκε και παραστάθηκε στη Γαλλία και την Ιταλία. Το 1865 δημοσίευσε άλλη μια κωμωδία με τίτλο Αγορά.
Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος πέθανε από εγκεφαλική συμφόρηση στις 21 Μαρτίου 1873, σε ηλικία μόλις 29 χρόνων. Η κηδεία του ήταν πάνδημη, καθώς ο ποιητής ήταν αρκετά δημοφιλής στην εποχή του.
Ποιητικά, ο Παπαρρηγόπουλος τοποθετείται μεταξύ των κυριοτέρων εκπροσώπων της Α' Αθηναϊκής Σχολής, της οποίας κυρίαρχο στοιχείο αποτελεί ο ρομαντισμός. Στο έργο του, το οποίο είναι γραμμένο αποκλειστικά στην καθαρεύουσα, είναι έκδηλος ο ελεγειακός τόνος, συνοδευμένος από μια έντονα μελαγχολική έως απαισιόδοξη διάθεση.
Η κριτική τού προσάπτει στόμφο, έλλειψη λυρικής φλέβας και αφρόντιστο στίχο. Από την πλευρά του, ο φιλόλογος Νίκος Πουλόπουλος (καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ του Μόντρεαλ) θεωρεί ότι ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος είναι «ανεξήγητα παραμελημένος ποιητής» και υποστηρίζει ότι «η ποίησή του μεταφύτεψε τον λυρικό πεσιμισμό στον Καρυωτάκη και τον Σεφέρη και σμίλεψε τη φλεγματική ιστορική ποιητική του Καβάφη».
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/691#ixzz3V0BsSOTw
