Ο θάνατος του Γρηγορόπουλου, σημάδεψε για κάποιους από εμάς τόσο πολύ την κοινωνικοπολιτική ζωή, που μπορούμε να διακρίνουμε τη ζωή, πριν και μετά από αυτό. Προάγγελος της κρίσης, κρίσης αξιών της κοινωνίας, που αρεσκόμαστε να περιγράφουμε σαν δυτική, ανθρωπιστική και προοδευτική. Που σίγουρα είναι καλύτερα από άλλα καθεστώτα αλλού στον κόσμο, αλλά στρίβει αλλού το κεφάλι, όταν γεννώνται οι αντιφάσεις της, αντί να της αντιμετωπίζει.
Για κάποιους άλλους ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Είναι αυτοί που δεν θεωρούν ότι υπάρχει κανένα πρόβλημα γύρω τους, εκτός αν επηρεάζει αυτούς πολύ προσωπικά.
Ως εκ του τούτου, δημιουργούνται δύο αφηγήσεις. Από τη μια οργή για την εξουσιαστική βία, και αντίδραση, από την άλλη ενόχληση για τη διάσπαση της «κανονικότητας».
Υπάρχουν πολλοί που λένε, ότι ο Κορκονέας τιμωρήθηκε, άρα δεν υπάρχει λόγος να είμαστε ακόμα οργισμένοι. Μα αν έγινε το ελάχιστο αυτονόητο, έγινε λόγω της αντίδρασης. Μάρτυρας γι” αυτό οι υποθέσεις αστυνομικής αυθαιρεσίας που έμειναν ατιμώρητες, όπως η περίπτωση της «ζαρντινιέρας» και του Σακελλίωνα. Και το να μπει ο Κορκονέας φυλακή, δεν ήταν ούτε το μισό από όσα έπρεπε να γίνουν. Αναζήτηση ευθυνών στην ιεραρχία δεν έγινε, δεν εγγυήθηκε κανείς ότι οι αστυνομικοί είναι σήμερα ψυχολογικά επαρκείς να φέρουν όπλα, και αντίθετα από το 2008 η αστυνομική αυθαιρεσία έχει επιταθεί, ιδίως από τα ΜΑΤ, για να αντιμετωπίσει τον αναβρασμό της οικονομικής κρίσης.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους λάτρεις της κανονικότητας. Που επικαλούνται μια φαντασιακή «δυτικότητα» συμμόρφωσης, ενώ στην πραγματικότητα αναζητούν την πειθαρχία της Ανατολής, και την ανελευθερία αυταρχικών καθεστώτων. Σε κανένα ανελεύθερο καθεστώς δεν έχουν πρόβλημα όσοι συμμορφώνονται, αντιθέτως όσοι παίζουν καλά το παιχνίδι, ανεβαίνουν τη σκάλα της κυριαρχίας. Ευκαιρίες ανέλιξης για τους φιλόδοξους υπήρχαν και στην Κα Γκε Μπε, ακόμα και στην Κίνα. Η κληρονομιά της Δύσης είναι η προτίμηση προς την ελευθερία του ατόμου, όχι η ικανοποίηση των προσωπικών φιλοδοξιών, άσχετα αν αρεσκόμαστε στο να τα μπερδεύουμε.
Με βάση τους κανόνες ενός σύγχρονου αστικού κράτους, έρχεται και ο Νίκος Ρωμανός, με απεργία πείνας και κίνδυνο της ζωής του, και ζητάει να του παρασχεθεί εκπαιδευτική άδεια. Και φωνάζουν οι πειθαρχημένοι, ότι πρέπει να δώσει πιστοποιητικά καλής θέλησης πρώτα. Ότι πρέπει να πάψει να θεωρεί σάπια αυτή την κοινωνία. Να μη θέλει να την γκρεμίσει. Αυτή η κοινωνία όμως είναι μια σκρόφα, που αφήνει τα παιδιά της να πεθαίνουν, γιατί φοβάται περισσότερο να μην της καεί η μερσεντές, ή να της σπάσει η βιτρίνα. Οπλίζουμε τον κάθε Κορκονέα, γιατί φοβόμαστε για την ιδιοκτησία μας. Η προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας είναι η βασική λειτουργία του κράτους, κάτι που οι φιλελεύθεροι προτιμούν να παρακάμπτουν , ή ζητάνε στα ίσα ιδιωτικές εταιρείας φύλαξης. Η ιδιοκτησία είναι ανώτερη αξία από την ανθρώπινη ζωή, εξ ου και η υποκριτική μας συμπεριφορά απέναντι στους πρόσφυγες, που επίσης κάνουν απεργία πείνας αυτές τις μέρες, στους άστεγους και στους φτωχούς.
Οι δυτικές αξίες του ανθρωπισμού είναι ένα λάστιχο, που το τεντώνουμε ή το μαζεύουμε ανάλογα με τα γούστα μας. Ο πλούσιος κλέφτης δεν είναι ποτέ το ίδιο με έναν φτωχό. Και ο καθεστωτικός κλέφτης, δεν είναι ποτέ το ίδιο με έναν που δηλώνει αναρχικός.
Η απαίτηση για αλλαγή βαφτίζεται «άλογος συναισθηματισμός». Η αλληλεγγύη άχρηστη ανατολίτικη νεύρωση. Ξαφνικά στο ανεστραμμένο σύμπαν, της δικαιολόγησης των αδικαιολόγητων, ο Κομφούκιος της πειθαρχίας, έγινε πιο δυτικός από τον Θερβάντες των ανεμόμυλων. Αλλά ακόμα και στην Ανατολή των μανδαρίνων, αυτό το γαϊτανάκι διαπλεκόμενων πολιτικών, επιχειρηματικών, τραπεζικών, μαφιόζικων κύκλων, που κάνει κουμάντο στην πολιτική ζωή του τόπου, δεν θα πληρούσε ποτέ τις προϋποθέσεις για να ονομαστεί εξουσία.
Από: http://lascapigliata.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου