Α)H Ουκρανία δεν μπορεί να διαχωριστεί σαν λύση. Η Κριμαία ίσως — Συνέντευξη Alexander Dugin.
23.2.2014
Σε μια συνέντευξη τον Ιανουάριο του 2014 ( !!! ) η άποψη του γνωστού Ρώσου Γεωπολιτικού , Alexander Dugin , (σ.σ. κατά πολλούς , κύριο σύμβουλο γεωπολιτικής της Ρωσίας) για την Ουκρανία έχει δώσει ήδη το μέγεθος του προβλήματος.
Η συνέντευξη παρατίθεται στο σύνολο της ,σε αρχική γλώσσα για την διατήρηση των νοημάτων και των λέξεων που ειπώθηκαν από τον γεωπολιτικό. Εδώ θα παραθέσω μόνο μια πολύ μικρή ερμηνεία που αποκομίζει κάποιος με την πρώτη ανάγνωση.
1. Η Ουκρανία είναι περισσότερο πρόβλημα σαν χώρα για την Ε.Ε. καθώς ακόμα και αν γίνει απόσχιση , θα χρειαστεί πολύ δουλειά και ανοχή από την αρχή για να μπορέσει να σταθεί ως χώρα ικανή προς ένταξη. Πόσο μάλλον όταν θα έχει ένα ακροδεξιό κόμμα να στηρίζει μια δημοκρατική παράταξη. Σε αντίστοιχα κομμάτια Ελληνικά, θα ήταν σαν να λέμε πως η Χ.Α. θα στηρίξει μια επιλογή που θα έριχνε την χώρα σε θέληση επιβολής από Βρυξέλλες , Βερολίνο και Ουάσινγκτον.
2. Η Ρωσία θα λειτουργήσει αμυντικά χωρίς δράση όπλων … ΕΚΤΟΣ… αν απειληθεί το κομμάτι της Κριμαίας που το θεωρεί αυτούσιο ως έδαφος και λαό , σαν Ρώσους.
3. Ξεκινάει και πάλι μια διαμάχη που θα κρατήσει χρόνια. Οι δηλώσεις του Dugin αλλά και η στάση απέναντι σε Δύση και χώρες όπως ΗΠΑ και Γερμανία που θεωρούνται φανερά πλέον ο εταίρος πόλος , δημιουργεί συνθήκες διπλωματικής διάστασης και θα δούμε πολλά επεισόδια αντιθέσεων και διαφωνιών στο πολύ άμεσο μέλλον (π.χ. Συρία όπως αναφέρει και ο ίδιος ο Dugin )
Σας παραθέτουμε την συνέντευξη Dugin όπως ακριβώς την εντοπίσαμε στον ξένο τύπο απο την σελίδα του δημοσιογράφου και αρχισυντάκτη του ZUERST! , Manuel Ochsenreiter
( http://manuelochsenreiter.com )
Συνέντευξη στα Αγγλικά:
“United by Hatred”:
Manuel Ochsenreiter interviews Alexander Dugin on the Ukraine Crisis
—————————
Prof.
Dugin, the Western mainstream media and established politicians
describe the recent situation in Ukraine as a conflict between a
pro-European, democratic, and liberal oppositional alliance on the one
side and an authoritarian regime with a dictator as president on the
other side. Do you agree?
Dugin:
I know those stories and I consider this type of analysis totally
wrong. We cannot divide the world today in the Cold War style. There is
no “democratic world” which stands against an “antidemocratic world,” as
many Western media report.
Your
country, Russia, is one of the cores of this so called “antidemocratic
world” when we believe our mainstream media. And Russia with president
Vladimir Putin tries to intervene in Ukrainian domestic politics, we
read . . .
Dugin:
That’s completely wrong. Russia is a liberal democracy. Take a look at
the Russian constitution: We have a democratic electoral system, a
functioning parliament, a free market system. The constitution is based
on Western pattern. Our president Vladimir Putin rules the country in a
democratic way. We are a not a monarchy, we are not a dictatorship, we
are not a soviet communist regime.
Our politicians in Germany call Putin a “dictator”!
Because of his LGBT-laws, his support for Syria, the law suits against Michail Chodorchowski and “Pussy Riot”…
Dugin:
So they call him “dictator” because they don’t like the Russian
mentality. Every point you mentioned is completely democratically
legitimate. There is not just one single “authoritarian” element. So we
shouldn’t mix that: Even if you don’t like Russia’s politics you can’t
deny that Russia is a liberal democracy. President Vladimir Putin
accepts the democratic rules of our system and respects them. He never
violated one single law. So Russia is part of the liberal democratic
camp and the Cold War pattern doesn’t work to explain the Ukrainian
crisis.
So how can we describe this violent and bloody conflict?
Dugin:
We need a very clear geopolitical and civilizational analysis. And we
have to accept historical facts, even if they are in these days not en
vogue!
What do you mean?
Dugin:
Today’s Ukraine is a state which never existed in history. It is a
newly created entity. This entity has at least two completely different
parts. These two parts have a different identity and culture. There is
Western Ukraine which is united in its Eastern European identity. The
vast majority of the people living in Western Ukraine consider
themselves as Eastern Europeans. And this identity is based on the
complete rejection of any pan-Slavic idea together with Russia. Russians
are regarded as existential enemies. We can say it like that: They hate
Russians, Russian culture, and of course Russian politics. This makes
an important part of their identity.
You are not upset about this as a Russian?
Dugin:
(laughs) Not at all! It is a part of identity. It doesn’t necessarily
mean they want to go on war against us, but they don’t like us. We
should respect this. Look, the Americans are hated by much more people
and they accept it also. So when the Western Ukrainians hate us, it is
neither bad nor good – it is a fact. Let’s simply accept this. Not
everybody has to love us!
But the Eastern Ukrainians like you Russians more!
Dugin:
Not so fast! The majority of people living in the Eastern part of
Ukraine share a common identity with Russian people – historical,
civilizational, and geopolitical. Eastern Ukraine is an absolute Russian
and Eurasian country. So there are two Ukraines. We see this very clear
at the elections. The population is split in any important political
question. And especially when it comes to the relations with Russia, we
witness how dramatic this problem becomes: One part is absolute
anti-Russian, the other Part absolute pro-Russian. Two different
societies, two different countries and two different national,
historical identities live in one entity.
So the question is which society dominates the other?
Dugin:
That’s an important part of Ukrainian politics. We have the two parts,
and we have the capital Kiev. But in Kiev we have both identities. It is
neither the capital of Western Ukraine nor Eastern Ukraine. The capital
of the Western part is Lviv, the capital of the Eastern part is
Kharkiv. Kiev is the capital of an artificial entity. These are all
important facts to understand this conflict.
Western Media as well as Ukrainian “nationalists” would strongly disagree with the term “artificial” for the Ukrainian state.
Dugin:
The facts are clear. The creation of the state of Ukraine within the
borders of today wasn’t the result of a historical development. It was a
bureaucratic and administrative decision by the Soviet Union. The
Ukrainian Soviet Socialist Republic was one of the 15 constituent
republics of the Soviet Union from its inception in 1922 to its end in
1991. Throughout this 72-year history, the republic’s borders changed
many times, with a significant part of what is now Western Ukraine being
annexed by the Red Army in 1939 and the addition of formerly Russian
Crimea in 1954.
Some politicians and analysts say that the easiest solution would be the partition of Ukraine to an Eastern and a Western state.
Dugin:
It is not as easy as it might sound because we would get problems with
national minorities. In the Western part of Ukraine many people who
consider themselves as Russians live today. In the Eastern part lives a
part of the population that considers itself as Western Ukrainian. You
see: A simple partition of the state wouldn’t really solve the problem
but even create a new one. We can imagine the Crimean separation,
because that part of Ukraine is purely Russian populated territory.
Why does it seem that the European Union is so much interested in “importing” all those problems to its sphere?
Dugin:
It is not in the interest of any European alliance, it is in the
interest of the US. It is a political campaign which is led against
Russia. The invitation of Brussels to Ukraine to join the West brought
immediately the conflict with Moscow and the inner conflict of Ukraine.
This is not surprising at all of anybody who knows about the Ukrainian
society and history.
Some German politicians said that they were surprised by the civil war scenes in Kiev…
Dugin:
This says more about the standards of political and historical
education of your politicians than about the crisis in Ukraine…
But the Ukrainian president Viktor Yanukovych refused the invitation of the West.
Dugin:
Of course he did. He was elected by the pro-Russian East and not by the
West. Yanukovych can’t act against the interest and the will of his
personal electoral base. If he would accept the Western-EU-invitation he
would be immediately a traitor in the eyes of his voters. Yanukovych’s
supporters want integration with Russia. To say it clearly: Yanukovych
simply did what was very logical for him to do. No surprise, no miracle.
Simply logical politics.
There
is now a very pluralistic and political colorful oppositional alliance
against Yanukovych: This alliance includes typical liberals, anarchists,
communists, gay right groups and also nationalist and even neo-Nazi
groups and hooligans. What keeps these different groups and ideologies
together?
Dugin:
They are united by their pure hatred against Russia. Yanukovych is in
their eyes the proxy of Russia, the friend of Putin, the man of the
East. They hate everything what has to do with Russia. This hate keeps
them together; this is a block of hatred. To say it clearly: Hate is
their political ideology. They don’t love the EU or Brussels.
What are the main groups? Who is dominating the oppositional actions?
Dugin:
These are clearly the most violent neo-Nazi groups on the so called
Euro-Maidan. They push for violence and provoke a civil war situation in
Kiev.
Western
Mainstream media claims that the role of those extremist groups is
dramatized by the pro-Russian media to defame the whole oppositional
alliance.
Dugin:
Of course they do. How do they want to justify that the EU and the
European governments support extremist, racist, neo-Nazis outside the
EU-borders while they do inside the EU melodramatic and expensive
actions even against the most moderate right wing groups?
But
how can for example the gay right groups and the left wing liberal
groups fight alongside the neo-Nazis who are well known to be not really
very gay friendly?
Dugin:
First of all, all these groups hate Russia and the Russian president.
This hate makes them comrades. And the left wing liberal groups are not
less extremist than the neo-Nazi groups. We tend to think that they are
liberal, but this is horribly wrong. We find especially in Eastern
Europe and Russia very often that the Homosexual-Lobby and the
ultranationalist and neo-Nazi groups are allies. Also the Homosexual
lobby has very extremist ideas about how to deform, re-educate and
influence the society. We shouldn´t forget this. The gay and lesbian
lobby is not less dangerous for any society than neo-Nazis.
We
know such an alliance also from Moscow. The liberal blogger and
candidate for the mayoral position in Moscow Alexej Nawalny was
supported by such an alliance of gay rights organizations and neo-Nazi
groups.
Dugin:
Exactly. And this Nawalny-coalition was also supported by the West. The
point is, it is not at all about the ideological content of those
groups. This is not interesting for the West.
What do you mean?
Dugin: What would happen if a neo-Nazi organization supported Putin in Russia or Yanukovych in Ukraine?
The EU would start a political campaign; all huge western mainstream media would cover this and scandalize that.
Dugin:
Exactly that´s the case. So it is only about on which side such a group
stands. If the group is against Putin, against Yanukovych, against
Russia, the ideology of that group is not a problem. If that group
supports Putin, Russia or Yanukovych, the ideology immediately becomes a
huge problem. It is all about the geopolitical side the group takes. It
is nothing but geopolitics. It is a very good lesson what is going on
in Ukraine. The lesson tells us: Geopolitics is dominating those
conflicts and nothing else. We witness this also with other conflicts
for example in Syria, Libya, Egypt, in Caucasian region, Iraq, Iran . . .
Any group taking side in favor of the West is a “good” group with no respect if it is extremist?
Dugin:
Yes and any group taking side against the West – even if this group is
secular and moderate – will be called “extremist” by the Western
propaganda. This approach exactly dominates the geopolitical
battlefields today. You can be the most radical and brutal Salafi
fighter, you can hate Jews and eat human organs in front of a camera, as
long as you fight for the Western interest against the Syrian
government you are a respected and supported ally of the West. When you
defend a multi-religious, secular and moderate society, all ideals of
the West by the way, but you take position against the Western interest
like the Syrian government, you are the enemy. Nobody is interested in
what you believe in, it is only about the geopolitical side you chose if
you are right or wrong in the eyes of the Western hegemon.
Prof.
Dugin, especially Ukrainian opposition groups calling themselves
“nationalists” would strongly disagree with you. They claim: “We are
against Russia and against the EU, we take a third position!” The same
thing ironically also the salafi fighter in Syria would say: “We hate
Americans as much as the Syrian government!” Is there something like a
possible third position in this geopolitical war of today?
Dugin:
The idea to take a third and independent position between the two
dominating blocks is very common. I had some interesting interviews and
talks with a leading figure of the Chechen separatist guerrilla. He
confessed to me that he really believed in the possibility of an
independent and free Islamic Chechnya. But later he understood that
there is no “third position,” no possibility of that. He understood that
he fights against Russia on the side of the West. He was a geopolitical
instrument of the West, a NATO proxy on the Caucasian battlefield. The
same ugly truth hits the Ukrainian “nationalist” and the Arab salafi
fighter: They are Western proxies. It is hard to accept for them because
nobody likes the idea to be the useful idiot of Washington.
To say it clearly: The “third position” is absolutely impossible?
Dugin:
No way for that today. There is land power and sea power in
geopolitics. Land power is represented today by Russia, sea power by
Washington. During World War II Germany tried to impose a third
position. This attempt was based precisely on those political errors we
talk about right now. Germany went on war against the sea power
represented by the British Empire, and against the land power
represented by Russia. Berlin fought against the main global forces and
lost that war. The end was the complete destruction of Germany. So when
even the strong and powerful Germany of that time wasn’t strong enough
to impose the third position how the much smaller and weaker groups want
to do this today? It is impossible, it is a ridiculous illusion.
Anybody who claims today to fight for an independent “third position” is in reality a proxy of the West?
Dugin: In most of the cases, yes.
Moscow seems to be very passive. Russia doesn’t support any proxies for example in the EU countries. Why?
Dugin:
Russia doesn’t have an imperialist agenda. Moscow respects sovereignty
and wouldn’t interfere in the domestic politics of any other country.
And it is an honest and good politics. We witness this even in Ukraine.
We see much more EU-politicians and even US-politicians and diplomats
travelling to Kiev to support the opposition than we see Russian
politicians supporting Yanukovych in Ukraine. We shouldn’t forget that
Russia doesn’t have any hegemonial interests in Europe, but the
Americans have. Frankly speaking, the European Union is not a genuine
European entity – it is an imperialist transatlantic project. It doesn’t
serve the interests of the Europeans but the interests of the
Washington administration. The “European Union” is in reality
anti-European. And the “Euro-Maidan” is in reality “anti-Euro-Maidan.”
The violent neo-Nazis in Ukraine are neither “nationalist” nor
“patriotic” nor “European” — they are purely American proxies. The same
for the homosexual rights groups and organizations like FEMEN or left
wing liberal protest groups.Επιμέλεια: Αλέξανδρος Νίκλαν.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Posted: 23 Feb 2014 02:36 AM PST
Η υπογραφή της συμφωνίας ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση για πρόωρες εκλογές, ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας και η αναθεώρηση του Συντάγματος, φαίνεται πως δεν είναι αρκετά για να βάλουν τέλος στην κρίση της Ουκρανίας.
Η εμπόλεμη κατάσταση στο Κίεβο παραμένει με τουλάχιστον 100 νεκρούς.
Οδοφράγματα μοιράζουν μια πόλη σε μια χώρα που είναι σαφέστατα μοιρασμένη.
Ο διάλογος μεταξύ της Μόσχας και των δυτικών πόλεων είναι έντονος. Η Ουάσιγκτον έχει προειδοποιήσει την κυβέρνηση του Κιέβου ότι θα υπάρξουν "συνέπειες" εάν η αιματοχυσία συνεχιστεί, ενώ η ΕΕ απειλεί με κυρώσεις. Απ' την πλευρά της η Ρωσία κατηγορεί τη Δύση ότι παρεμβάλει σε θέματα που δεν είναι δικά της.
Για αυτούς που είναι άνω των 50 - και που θυμούνται την πρώην Γιουγκοσλαβία, η παραλληλισμοί ανάμεσα στην τροχιά των γεγονότων στο Κίεβο και στην έναρξη των συγκρούσεων στη Γιουγκοσλαβία είναι σαφής και ανησυχητικοί.
Κάθε καλά ενημερωμένος άνθρωπος γνωρίζει κάτι σχετικά με τους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας: Η πτώση του Βούκοβαρ, τα στρατόπεδα στη Βοσνία και η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα. Ωστόσο είναι λίγοι αυτοί που θυμούνται την σχετικά μικρή κλίμακα της σύγκρουσης όταν ξεκίνησε.
Ο δημοσιογράφος Μάρκος Τάνερ θυμάται την άνοιξη του 1991 λες και ήταν μόλις χθες "Την άνοιξη του 91, γράφει, όταν κάποιοι νεοσύλλεκτοι αστυνομικοί δολοφονήθηκαν στο Μπορόβο της ανατολικής Κροατίας, είχα βγει στους δρόμους και ρωτούσα τους ανθρώπους ποια θα είναι η συνέχεια. Ρώτησα μια συνάδελφο να μου βρει τα ονόματα αυτών που πέθαναν και αν και μου κάνε την χάρη η απάντηση της ήταν άκρως μελαγχολική αν όχι τραγική "Σύντομα, μου είπε, δεν θα μπορείς να μετρήσεις τα ονόματα των νεκρών".
Ο Τάνερ γράφει ότι είχε τρομοκρατηθεί με την δήλωση της συναδέλφου του καθώς πίστευε ότι οι πόλεμοι στην Ευρώπη είχαν τελειώσει το 1945 και ότι τα Ηνωμένα Έθνη, οι Βρυξέλλες, οι ΗΠΑ, ή ακόμη και οι Γιουγκοσλάβοι οι ίδιοι θα έβρισκαν ένα τρόπο προς την αποκλιμάκωση της κατάστασης.
Βέβαια όπως δυστυχώς πολύ καλά γνωρίζουμε δεν συνέβη κάτι τέτοιο, η βία είχε αποκτήσει την δική της δυναμική και μέχρι το τέλος του 91 ο αριθμός των νεκρών είχε ανέλθει στις χιλιάδες.
Φυσικά, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ποτέ με τον ίδιο τρόπο συνεπώς υπάρχει ακόμη η ελπίδα ότι η Ουκρανία δεν θα πέσει στην ίδια φοβερή άβυσσο στην οποία έπεσε η Γιουγκοσλαβία.
Υπάρχουν βεβαίως ομοιότητες αλλά και σημαντικές διαφορές. Η Γιουγκοσλαβία ήταν ομοσπονδία και όχι ένα ενιαίο κράτος, συγκεκριμένα οι Κροάτες και οι Αλβανοί είχαν μια εξαιρετικά ανεπτυγμένη αίσθηση της εθνικής τους ταυτότητας και ιστορίας πριν ακόμη σχηματιστεί η Γιουγκοσλαβία.
Οι αιματηροί εμφύλιοι πόλεμοι που μαίνονταν στην Γιουγκοσλαβία κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έπαιξαν επίσης ένα δραματικό ρόλο στο μέλλον της Γιουγκοσλαβίας.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύουν για την Ουκρανία, η οποία υπέφερε στα χέρια του Στάλιν στη δεκαετία του 1930, και όπου σχεδόν όλοι (με λίγες εξαιρέσεις, όπως είναι οι Ρώσοι, οι Τατάροι και μερικές άλλες μειονότητες) αισθάνονται Ουκρανοί σε μεγάλο βαθμό. Ωστόσο ακόμη και αν οι εθνοτικές και θρησκευτικές ταυτότητες της Ουκρανίας είναι ας πούμε πιο ρευστές και λιγότερο πολωμένες από εκείνες της Γιουγκοσλαβίας, το χάσμα Ανατολής - Δύσης είναι προφανές.
Αυτό που είναι εξίσου ανησυχητικό είναι ο τρόπος που η Ρωσία και η Ευρώπη "μάχονται" για την Ουκρανία λες και υπάρχει κάποιο είδος ανταγωνισμού όπου στο τέλος ο νικητής το έχει ως δεδομένο ότι θα απολαύσει αποκλειστικά δικαιώματα ιδιοκτησίας.
Λαμβάνοντας υπόψη μας την υβριδική προσωπικότητα της Ουκρανίας - Ουκρανόφωνοι Καθολικοί,Ουνίτες στα δυτικά, Ρωσόφωνοι Ορθόδοξοι στα ανατολικά, (κάντε κλικ εδώ για να δείτε δυο χάρτες που εξηγούν τι γίνεται)- οι Ευρωπαίοι έπραξαν απερίσκεπτα ακόμη και στην προσπάθεια τους να θέσουν στους Ουκρανούς το δίλημμα "Δύση' ή "Ανατολή". Θα ήταν μάλλον πιο παραγωγικό να ρωτήσει κανείς κάποιον με σχιζοφρένεια ποια από τις πολλαπλές προσωπικότητες του θέλει να κρατήσει μόνιμα!
Από την πλευρά της ΕΕ είναι τουλάχιστον αμέλεια που δεν προέβη σε στενότερες διαβουλεύσεις με την Ρωσία σχετικά με την προτεινόμενη συνθήκη που δημιούργησε το τόσο κακό κλίμα ανάμεσα στους δυο.
Ήταν φανερό από την αρχή ότι η Ρωσία έβλεπε την προτεινόμενη συμφωνία ως κάτι περισσότερο από μια απλή οικονομική συμφωνία και ότι το Κρεμλίνο θεωρούσε την συμφωνία ένα εργαλείο της ΕΕ που θα "τραβούσε" την Ουκρανία στο δυτικό στρατόπεδο και κατ'επέκτασην μακρυά απο την Ρωσία.
Ίσως οι φόβοι της Ρωσίας να μην είχαν και τόση σημασία αν η Ουκρανία ήταν αλλη μια Πολωνία ή Λετονία δηλαδή αλλη μια χώρα που λόγω των ιστορικών συγκυριών βρισκόταν στην αγκαλιά της Ρωσίας και δεν μπορούσε να ξεφύγει.
Αλλά η Ουκρανία δεν ειναι Πολωνία και επιπλέον είναι το σπίτι εκατομμυρίων Ρώσων και εκατομμυρίων Ουκρανών οι οποίοι βλέπουν τον υπόλοιπο κόσμο μέσα απο τα μάτια της Ρωσίας.
Πριν 100 χρόνια - πεπεισμένη ότι η θέση της ως Μεγάλη Δύναμη απειλούνταν από την στάση που τηρούσε η Αυστρία για την Σερβία - η Ρωσία πήρε το μοιραίο αλλά και αποφασιστικό βήμα της 'κινητοποίησης' όταν στις 30 Ιουλίου η Ρωσία κάλεσε τις δυνάμεις της σε γενική επιστράτευση για να υποστηρίξει τη Σερβία και φανταστείτε, δεν είχε καν κοινά σύνορα με την Σερβία. Πόσο πιθανό είναι λοιπόν ότι η Ρωσία θα κάνει πίσω στο θέμα της Ουκρανίας, με την οποία όχι μόνο συνορεύει αλλά που πολλοί Ρώσοι την θεωρούν ως γενέτειρα του πρώτου Ρώσικου κράτους;
Όπως αναφέρει δημοσίευμα της εφημερίδας L.A. Times, η Ρωσία εξακολουθεί να είναι μια αυτοκρατορία με την Ουκρανία, ωστόσο χωρίς την Ουκρανία, η ίδια η Ρωσία έχει την ευκαιρία να γίνει ένα κράτος-έθνος. Το μέλλον της Ουκρανίας είναι κεντρικής σημασίας για την εθνική ταυτότητα της Ρωσίας περισσότερο από ότι π.χ αυτό της Σκωτίας με την Αγγλία. Αιώνες πριν, οι άνθρωποι που ζούσαν στην περιοχή που είναι τώρα η Ουκρανία ήταν οι πρώτοι Ρώσοι. Σε αυτόν τον αιώνα, οι άνθρωποι που αποκαλούνται Ουκρανοί γράφει η εφημερίδα θα διαμορφώσουν τον μελλοντικό ορισμό της Ρωσίας.
Η Ουκρανία λοιπόν είναι ένα πιο ζωτικής σημασίας ζήτημα για τη Ρωσία απ' ότι ήταν η Σερβία, αλλά η Δύση συνεχίζει να θεωρεί ότι η Ρωσία δεν έχει και δεν πρέπει να έχει κανένα ουσιαστικό ρόλο στην επίλυση της κρίσης.
Ο Κονσταντιν Φον Εγγερτ (Konstantin von Eggert), ένας ανεξάρτητος Ρώσος δημοσιογράφος, παρατήρησε κάποτε ότι το πιο σημαντικό γεγονός στη ρωσική πολιτική την τελευταία δεκαετία δεν συνέβη στη Ρωσία. Ήταν η Πορτοκαλί Επανάσταση του 2004 στην Ουκρανία η οποία ήταν για τον Πούτιν η πιο απειλητική από το 15ετή κύμα επαναναστάσεων που ξεκίνησε στην Κεντρική Ευρώπη το 1989.
Φυσικά το γεωπολιτικό θέμα εδώ δεν είναι αν η Ουκρανία ενώνει την Ευρώπη ή τη Ρωσία. Το ερώτημα είναι αν η Ουκρανία ενσωματώνεται όλο και πιο πολύ στην πολιτική και οικονομική κοινότητα της Ευρώπης έχοντας ταυτόχρονα μια πολύ στενή σχέση με τη Ρωσία. Είναι, επίσης, κατά πόσον η ΕΕ θα τηρήσει τις βασικές ευρωπαϊκές αξίες στο 'κατώφλι' της κάτι που δεν κατάφερε να κάνει στη Βοσνία πριν από 20 χρόνια.
Σύμφωνα με τον εμπειρογνώμονα Άντριου Γουίλσον (Andrew Wilson) η Ευρωπαϊκή Ένωση τελευταία λαμβάνει σαφώς καλύτερες αποφάσεις με την συμφωνία που υπεγράφη την Παρασκευή να είναι μια πραγματική επιτυχία -σύμφωνα με τον Γουίλσον - για την προσωπική διπλωματία της Γερμανίας, της Πολωνίας και της Γαλλίας και η απελευθέρωση της Τιμοσένκο να είναι ακόμη ένα θετικό σημάδι.
Ίσως η Ουκρανία μπορεί να τραβήξει πίσω από το χείλος του γκρεμού, ακόμα και τώρα, ακόμη και μετά από 100 νεκρούς. Είναι όμως ένας τρομακτικός αριθμός.
Ένα από τα πολλά μαθήματα που μας δίδαξε η γιουγκοσλαβική σύγκρουση είναι ότι μόλις οι χώρες αρχίζουν να "αποσυντίθενται", είναι πολύ δύσκολο μετά να σταματήσουν…
Πηγές - BalkanInsight/LA Times/Wikipedia/Onalert
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ/ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ONALERT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου