ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ-ΧΙΤΛΕΡ : ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ KAI ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

 

Του Χρήστου Βούλγαρη

Η ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ :Καταρχάς μιλάμε για ένα άτομο ικανό μεν αλλά παρά πολύ φιλόδοξο, το οποίο  μάλλον δεν ήταν ευχαριστημένο με την θέση που είχε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιταλίας. Επίσης  ήταν  άτομο με έντονη τάση σε βίαια συμπεριφορά (φραστική ή και έμπρακτη, η οποία τον συνόδευε σε όλη του την ζωή) και  όπως αναφέρεται και στο βιβλίο “€œMoussolini and his women” 2011 (το μνημονεύω με κάθε επιφύλαξη),  η πρώτη του ερωτική επαφή συνίστατο σε βιασμό μιας δασκάλας, μετά τον οποίο φέρεται να δήλωσε, €œ”σιγά μην με καταγγείλει ότι προσέβαλα την τιμή της!”

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε oτι ούτε κι ο Χίτλερ είχε αυτό που θα λέγαμε “€œφυσιολογική€” ερωτική ζωή κι επίσης είχε τάση για βίαιη συμπεριφορά.Επιπλέον  ο Μουσολίνι μπορεί να είχε επηρεαστεί από τον ποιητή Ντ’ Ανούντσιο (σύμφωνα με την δημοσιογράφο -ερευνήτρια  Μίσσα Γκλένυ,στο βιβλίο της για την Ιστορία των Βαλκανίων), ο οποίος όπως και άλλοι Ιταλοί Μοντερνιστές  εξυμνούσε την βία.(Αναφέρεται ότι είχε  στείλει σε μια κυρία που ήθελε να σαγηνεύσει ένα μαντήλι με το αίμα του κι η εν λόγω κυρία παρατήρησε, “…€œο κακόμοιρος ο Ντ’€™ Ανούτσιο, πάλι άνοιξε η μύτη του”€) . Κατά την περίοδο που είχε καταλάβει το Φιούμε, ο Ντ΄Ανούτσιο είχε εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς το οποίο εμφάνιζε στοιχεία που θα επανεμφανίζονταν στον φασισμό, όπως π.χ. οι αναφορές στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η “€œθεοποίησ甀 του ηγέτη, ο οποίος εμφανίζεται να επικοινωνεί με τους οπαδούς του σε μαζικές συγκεντρώσεις, τακτική που θα χρησιμοποιούσε και  ο Μουσολίνι κατ΄επανάληψη. Για αυτες ακριβως τις ομοιότητες  η Μισσα Γκλένυ στο  προαναφερόνι βιβλίο της,   είχε χαρακτήρισει αναδρόμικα τον Ντ’ Ανούτσιο ως τον “πρώτο Ντούτσε της Ιταλίας”

Επίσης ο Μουσολίνι πιθανόν να είχε και πρακτικούς λόγους για την €œστροφή του, αφορμή της οποίας ήταν η διαφωνία του με την απόφαση του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας, να αντιταχθεί στην είσοδο της Ιταλίας στον Α! Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων.Καθώς οι Βρετανοί ήταν πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν όποιον ασκούσε προπαγάνδα υπέρ της εισόδου της Ιταλίας στο πλευρό τους , χρηματοδότηση την οποία εκμεταλεύθηκε ο Μουσολίνι για να αγοράσει το δικό του έντυπο το “€œPopolο d’ Italia”, το οποίο έγινε   αργότερο το πρωταρχικό προπαγανδιστικό εργαλείο του φασισμού.Άρα, θα μπορούσαμε  να ισχυρισθούμε ότι ο Μουσολίνι ξεκίνησε το δικό του κίνημα από την μια για να πραγματοποιήσει τις ηγετικές του φιλοδοξίες και τα προσωπικά του συμφέροντα κι από την άλλη εκφράζοντας και τάσεις που ήταν της μόδας στην τότε Ιταλία, (Ντ΄Ανούτσιο και οι Μοντερνιστές) και πιθανόν και την ίδια του την ψυχολογία.

ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ.Καταρχάς τόσο ο Μουσολίνι όσο και ο Χίτλερ δεν επινόησαν ΤΙΠΟΤΑ απο μόνοι τους, καθώς ότι διακήρυξαν είχε  διατυπωθεί από άλλους. Ο Μουσολίνι όπως αναφέρθηκε είχε επηρεασθεί απο τον Ντ΄Αννούτσιο και τους Μοντερνιστές της Ιταλίας κι ο Χίτλερ από τους αντιδραστικούς εθνικιστές και Κοινωνικούς Δαρβινιστές της Γερμανίας του 19ου αιώνα (στους δεύτερους ανήκει και η πατρότητά του όρου “€œLebensraum”€ και η ιδεολογική του  διατύπωση-αιτιολόγηση). Απλώς είχαν την €œεξυπνάδα,€ αφενός μεν να διατυπώσουν σε ενιαία μορφή αυτά που είχαν διατυπώσει  αποσπασματικά διάφορα ρεύματα που είχαν προηγηθεί και  σύμφωνα με τον Έρκ Χόσμπομ “€œΕποχή των Άκρων”,€ προσπάθησαν να κερδίσουν τις λαϊκές μάζες, (ενώ οι ιδεολογικοί τους προπάτορες (όπως π.χ. ο Γκομπινώ, ο Τζόζεφ Τσάμπερλαιν και η “€œΕταιρεία της Θούλης”€) τις περιφρονούσαν, π.χ. Χίτλερ €œθα βάλουμε το κόκκινο χρώμα στις σημαίες μας και θα αλληλοαποκαλούμαστε €œσύντροφοι, για να κερδίσουμε τις εργατικές μάζες€ (Χίτλερ, τα υπέρ και τα κατά €εκδόσεις Φυτράκη).

Όταν όμως ανήλθαν στην εξουσία έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο, π.χ. ο Χίτλερ διέλυσε τα εργατικά συνδικάτα τον Μάιο του 1933 και άρπαξε τα περιουσιακά τους στοιχεία, προς όφελος του €œκόμματος του και το 1937 επέβαλε εργατική στρατολόγηση,  συνέπεια της οποίας οι εργάτες ήταν υποχρεωμένοι να παραμείνουν στις θέσεις εργασίας τους χωρίς δυνατότητα να αλλάξουν επάγγελμα, σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών.Ετσι καθώς είχαν ήδη αποστερηθεί του δικαιώματος απεργίας, ουσιαστικά βρέθηκαν σε θέση ανάλογη των μεσαιωνικών δουλοπάροικων. Ακόμα και η υποτιθέμενη €œψυχαγωγίဝ που τους παράθεσε το ναζιστικό €œΕργατικό Μέτωπο,€ δεν ήταν παρά μια προσπάθεια χειραγώγησης και περαιτέρω παρακολούθησης σε βάρος τους.Αξίζει επιπλέον να σημειωθεί ότι ο ιθύνων του εν λόγω €œΕργατικού Μετώπου€ Στάουκερ, ήταν από τους βασικούς υπεύθυνους για τον εξανδραποδισμό εκατομμυρίων Ευρωπαίων (αιχμαλώτων πολέμου και άλλων κατηγοριών), κατά την διάρκεια του πολέμου, πράξη για την οποία καταδικάστηκε επάξια σε θάνατο στην Νυρεμβέργη.

Στην Ιταλία στα πλαίσιο των κάθετων οργανώσεω퀝 του €œΚορπορατιστικού Νέου Κράτους του Φασισμού, το €œδίκαιο του βιομηχάνου€ πάντοτε υπερίσχυε εκείνου του εργάτη και όπως και στην Γερμανία, ο τελευταίος δεν είχε κανένα νόμιμο μέσο να υπερασπίσει τα συμφέροντα του.Για αυτό και οι εργατικές απεργίες της Άνοιξης του 1943 στην Ιταλία, θεωρούνται ως η προαναγγελία της καταρρεύσεως του Φασιστικού καθεστώτος, καθώς από την μια έδειχνε την λαϊκή δυσαρέσκιά εναντίον του Μουσολίνι και απ την άλλη έδειχνε ότι τουλάχιστον οι Ιταλοί εργάτες ήταν διατεθειμένοι να τον αψηφήσουν, καθώς οι απεργίες ήταν “παράνομες”. Ανάλογη κατάσταση μέχρις ενός σημείου βλέπουμε και στους άλλους “ενδιαφερόμενους” δηλαδή στους Γερμανούς εργάτες, οι οποίοι είχαν αντιληφθεί “περί τίνος επρόκειτο”,  όπως σημειώνει κι ο Ιστορικός Θανάσης Παπαρήγας στο άρθρο του  ”Η ταξική φύση του ναζιστικού κόμματος” στο περιοδικό Επιστημονική σκέψη 1985, βάση μιας στατιστικής του Ιανουαρίου 1935 μόλις το 5% των βιομηχανικών εργατών ήταν μέλη του NSDAP.Κατά συνέπεια παρατηρούμε, το τραγελαφικό φαινόμενο ενός “Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανών Εργατών” (NSDAP), το οποίο ουσιαστικά δεν είχε εργάτες ως μέλη του, κάτι σαν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο με άλλα λόγια…

ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ -ΧΙΤΛΕΡ ΚΑΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ Πέρα απο την χρηματοδότηση του από τους Βρετανούς η οποία ειρωνικά θα εξελίσσονταν σε €œμπούμερανγκ εναντίον τους, καθώς ο Μουσολίνι είχε γράψει ήδη από το 1919 στο €œPopolo d’€™ Italia €œότι ο στόχος αυτής της γενιάς (Ιταλών) πρέπει να είναι η ανατροπή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.€ Μέχρι το 1938 ο Μουσολίνι είχε καλές σχέσεις με κύκλους των ηγετικών τάξεων της Βρετανίας,  το 1925 είχε ως προσωπικούς φιλοξενούμενους την γυναίκα και τον γιο του Ώστιν Τσάμπερλαιν,  ΥΠΕΞ τότε της Βρετανίας, γιου του Τζόζεφ Τσάμπερλαιν (απλή συνωνυμία με τον προαναφερόμενο), ενός από τους €œαρχιερείς του βρετανικού  Ιμπεριαλισμού. Ο άλλος ήταν ο Σέσιλ Ρόουντς ο οποίος έδωσε το όνομα του στην Ροδεσία,( σημερινή Ζιμπάμπουε) και αδελφός του μετέπειτα πρωθυπουργού Τσάμπλερλαιν, €œδιάσημου για την πολιτική του κατευνασμού€ απέναντι στους Χίτλερ-Μουσολίνι.Όπως αναφέρεται,  όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής των καλεσμένων για την Βρετανία  και οι δυο €œχαιρέτισαν φασιστικά.€Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκυρία της επίσκεψης δεν ήταν €œαθώα€™, καθώς την ίδια περίοδο το καθεστώς Μουσολίνι βρίσκονταν σε διπλωματική απομόνωση και είχε μόλις μετά βίας επιζήσει από μια εσωτερική κρίση (και τα δύο γεγονότα ήταν απότοκα των αντιδράσεων από την δολοφονία του Σοσιαλιστή ηγέτη Ματτεότι το ίδιο έτος). Αυτό, λειτούργησε ως €œκολυμπήθρα του Σιλωά쀝 στα μάτια της €œκαθώς πρέπε逝 Ευρωπαϊκής κοινής γνώμης και κυβερνήσεων.Μέχρι κι ο Τσόρτσιλ είχε δηλώσει στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ότι, “αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν φασίστας”.

Εικάζεται [αν και ο υπογράφων δεν είναι απολύτως πεπεισμένος] ότι υπήρχε μυστική προπολεμική αλληλογραφία μεταξύ των δύο πολιτικών, η υποτιθέμενη καταστροφή της οποίας έγινε από τον αντισυνταγματάρχη των SS Όττο Σκορτζένι. Φέρεται δε να  χρησιμοποιήθηκε από τον δεύτερο ως αντάλλαγμα για ανάμεσα στα άλλα, ευνοϊκότερη μεταχείριση του ιδίου καθώς και άλλων ναζί αξιωματικών από τους Δυτικούς Συμμάχους .Ίσως και να συσχετίζεται με την τουλάχιστον περίεργη ανοχή-υποστήριξη των Βρετανών, έναντι αποδεδειγμένα ενόχων για διάπραξη  εγκλημάτων πολέμου Ναζί αξιωματικών, όπως ο στρατάρχης Μάνσταιν και ο πτέραρχος Στούντνεντ.

Μάλιστα οι ίδιοι κύκλοι οι οποίοι είχαν στενή σχέση με την τότε Βρετανική Κυβέρνηση (και με το κόμμα των Συντηρητικών-Τόρρυ) έλπιζαν μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν την είσοδο της Ιταλίας στον Β! Π.Π. στον πλευρό των Γερμανών, ότι θα μπορούσαν να έλθουν σε κάποιας μορφής “διακανονισμό”€ με τον Μουσολίνι, ώστε να αποτραπεί η εμπλοκή του στο πλευρό των Ναζί. Σε αυτή τους την προσπάθεια είχαν την ένθερμη υποστήριξη του κ. Χοπκίνς, του “alter ego” -”φαιάς εξοχότητας” του Προέδρου των Η.Π.Α. Φρ. Ρούσβελτ,  ο οποίος δρώντας για λογαριασμό της κυβέρνησης των Η.Π.Α, προσέφερε οικονομικά και όχι μόνο ανταλλάγματα στον Μουσολίνι, με αντάλλαγμα την συνέχιση της ουδετερότητας του βλ. Ραιμόν Καρτίε “Ιστορία του Β!ΠΠ” τόμος Α! μετάφραση στα Ελληνικά 1969 Εκδόσεις “Πάπυρος Πρες”.

Για αυτό ακριβώς και η Βρετανική κυβέρνηση απέφυγε να υπογράψει συνθήκη συμμαχίας με την Ελλάδα, παρά τις οχλήσεις του Μεταξά επί του θέματος (βλέπε Ιωάννης Κολιόπουλος,”Η Δικτατορία του Μεταξά και ο Πόλεμος του 1940″, Εκδόσεις Παρατηρητής Θεσσαλονίκη 1986).Χαρακτηριστικά μάλιστα   στο άρθρο υπ. 2 της Ελληνο-Βρετανικής συνθήκης Ναυτικής Συνεργασίας της 22ης Ιουλίου 1936 (Ιστ. Αρχ. ΥΠΕΞ), αναφέρεται ρητά ότι €œο Βρετανός αξιωματικός (ο οποίος ήταν αποσπασμένος σε θέση εκπαιδευτή, για τα αντιτορπιλικά του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού), δεν είναι υποχρεωμένος να παρέχει τις υπηρεσίες του σε περίπτωση που η Ελλάδα βρεθεί σε πόλεμο με αντίπαλη δύναμη ή συνασπισμό δυνάμεων και η μόνη δύναμη η οποία είχε κίνητρο να επιτεθεί στην Ελλάδα με το Ναυτικό της εκείνη την περίοδο, ήταν ακριβώς η Ιταλία.

  Σ΄ότι αφορά τις σχέσεις Χίτλερ-Βρετανών, ας θυμόμαστε ότι  η Βρετανία με την Βρετανό-Γερμανική Ναυτική Συνθήκη του 1935, έδωσε ουσιαστικά το “nihil obstat” στον Χίτλερ, για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας καθώς επέτρεπε στην Γερμανία να ναυπηγήσει μια δύναμη αντίστοιχη με το 30% των μονάδων επιφανείας του Βρετανικού Ναυτικού και σε μια πράξη ανεξήγητης και αξιοσημείωτης αφροσύνης, για την οποία οι Βρετανοί θα μετανοούσαν πικρά την περίοδο 1939-1943, οι προαναφερόμενοι έδωσαν την άδεια για μια δύναμη Γερμανικών υποβρυχίων, ανάλογή με το 100% της αντίστοιχής Βρετανικής δύναμης υποβρύχιων, καθιστώντας έτσι “νεκρό γράμμα” τους όρους της Συνθήκης των Βερσαλιών, για τους ναυτικούς εξοπλισμούς της Γερμανίας και ενθαρρύνοντας τον να κάνει το ίδιο και για τους χερσαίους εξοπλισμούς.Ηταν η Βρετανία που προέτρεπε σε “αυτοσυγκράτηση” την Γαλλία κατά την επαναστρατικοποίηση της Ρηνανίας το 1936 (κατά κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλιών), όπως η ίδια χώρα απέτρεψε την Γαλλία να τηρήσει τις υποχρεώσεις της έναντι της Τσεχοσλοβακίας, κατά την διάρκεια της “Κρίσης της Σουδήτιας” το φθινόπωρο του 1938, ενώ πριν είχε αντιδράσει με “χαρακτηριστική” αδιαφορία στο “Ανσλους με την Αυστρία την άνοιξη του 1938 και το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1930. Η τυπική πολιτική γραμμή της ήταν ότι η Γερμανία είχε “δικαιολογημένα παράπονα”, αναφορικά με την θέση της στο Διεθνές Σύστημα.Από την πλευρά του ο Χίτλερ δήλωνε θαυμαστής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και στις “ανεπίσημες” συζητήσεις  με το περιβάλλον του, τα ονομαζόμενα “table talks” ,  δήλωνε ότι στη πολιτική του απέναντι στην κατακτημένη Ρωσία και Αν. Ευρώπη θα είχε ως πρότυπο  την αντίστοιχη πολιτική “των Βρετανών έναντι των Ινδιών”. Αναφέρεται σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων οικείων του ότι η αγαπημένη ταινία του ήταν οι “Λογχοφόροι της Βεγγάλης” -προπαγανδιστική ταινία υπέρ της Βρετανικής κυριαρχίας στην Ινδία. Από τα προαναφερόμενα λοιπόν συμπεραίνεται ότι η Βρετανία έπαιξε ρόλο στην επώαση του φασισμού-ναζισμού και οι Μουσολίνι και Χίτλερ μακράν του να είναι “ορκισμένοι” εχθροί της , δεν είχαν τον παραμικρό ενδοιασμό να χρησιμοποιήσουν την “‘ανοχή” της για ίδιον όφελος.