Ομώς κάποίος θα μπορούσε να κατήγορήσει την Ελληνική Ηγεσια για
στρουθοκαμηλισμό καθώς η Βουλγάρια από μονη της δεν είχε τα μέσα για να
απειλήσει την Ελλάδα, δεδομένου μαλιστα και της υπάρξης του Βαλκανικού
Συμφώνου το οποιο έιχε σχεδιαστεί ακρβώς για να ανάσχέση τον βουλγαρικό
αναθεωρητησμό-επιθετικότητα όπως ακομά και το γεγονός ότι η Βουλγάρια
επρέπε να ξεπέρασει τις συνέπειες της συνθήκης του Νεύγυ (περιορισμός
του μεγεθους του στρατού της και του οπλισμού που έίχε δικαιώμα να
κατέχει π.χ. σε μια μυστική εκθεση του ΓΕΣ για τις Βουλγαρικές ενοπλές
δυναμεις του 1938 ή οποια βρισκέται στο ΓΑΚ Αθηνών ανάφερει οτί οι
Βουλγαροι προσπαθούσαν ακομα να ανελκίσουν ένα Γερμανικό υποβρύχιο που
είχε βυθιστει το 1918 για να αποκτήσουν ενα αξομάχο για αυτούς υποβρύχιο
) .Αρα η Βουλγάρια για να απειλήσει την Ελλάδα έπρεπε να έχει την
υποστήριξη μόνο μιας Μεγάλης Δύναμης και η μόνη Δύναμη μέχρι το 1938 η
οποιά είχε τα μεσά και το κίνητρο και τα μέσα να σπηρίξει την Βουλγάρια
ήταν η Ιταλία.Εξάλλου η Αλβάνια τουλαχιστον από τα μέσα της δεκαετίας
του 20 είχε σιώπηρα “καταχωρηθεί” στην Ιταλική σφαίρα επιοορης.
2. Στο ερώτημα αν η Ελληνική Στρατηγική το 1940 ήταν "στρατηγική υποχωρήσεων" και αν να για ποίο΄λόγο,ο γράφων οφείλει να απαντήσει ότι ,όντως οπως γράφει ΄ο και ο Κολιόπουλος Ελληνικό στρατηγικό σχέδιο Β2 περιλάμβανε έναν αρχικό υπχωρητικό ελιγμο αλλά απο την άλλη προπολεμικά ΟΛΟΙ στην Ευρώπη είχαν υπερτιμησει΄την άξια του Ιταλικού Στρατού΄και δεδομένης της θεωρήτικης υπεροχής τού σε ταχυκινήτες δυνάμεις επιλέχχθη η υποχώρηση ως τρόπος αποφυγής του πρώτου πλήγματος .Στην ξιφασκία θα λέγαμε τοι οι Έλληνές ήθελαν να χαμηλώσουν το κεφάλι ωστε το Ιταλικό πρώτο πλήγμα να “πιάσει αέρα’. Εξάλλου η εκστρατειά της Πολωνιάς είχε δειξει τι συμβαίνει όταν ενας στρατός κάνει μια προώρη αντεπίθεση εναντίον ενός αντιπάλου με περισσότερα ταχυκινήτα μέσα.Επιπλεόν συμφώνα με το ίδιο σχέδιο μόλις θα ολοκληρώνονταν η επιστράτευση αν ήταν εφικτο τα στατεύματα θα περνούσαν σε αντεπίθεση.Με αλλά λόγια ο αντικειμεινικός στόχος της της ελληνικής στρατηγικής ήταν να αποφευχθεί η καταστροφή των στρατευμάτων στην εναρκτήρια φάση των επιχειρήσεων με στόχο την πιο πρόσφορη χρησιμοποιήση τους την πλέον καταλληλη στιγμή Βέβαια αυτή η στρατηγική ενπεριείχε κινδύνους οι οποίοι αποτράπηκαν απο την "άγια ανυπακοή" (όπως θα έγραφε και ο Ραιμόν Καρτιέ στην "Ιστορια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου") του μέραρχου Κατσιμήτρου καθώς ο ίδιο;ς μπορούσε να δεί "ιδιοις όμμασιν" τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ δυνατότητες των Ιταλών και να πρ;άξει αναλόγως παίρνοντας το ανάλογο ρίσκο,
3.Αν και ο γράφων το παρών άρθρο θα πρέπει να παραδεχθεί ότι ο παρελκυστικός αγώνας με υποχωρητικούς ελιγμούς θα φαινόταν με την πρώτη μάτια μια ελκυστική εναλλακτική λύση στο στρατηγικό πρόβλημα της Ελλάδας την άνοιξη του 1941, ας του επιτραπεί να πιστεύει ότι μία τέτοια στρατηγική δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από «ασπιρίνη σε καρκινοπαθή» αν ληφθεί υπόψη η συντριπτική υπεροπλία των Γερμανών στον αέρα (900 αεροπλάνα στο ΙΧο Γερμανικό Αεροπορικό Σώμα Στρατού απέναντι σε 90 του ΒΕΣ και ότι είχε απομείνει από την ΕΒΑ δηλαδή την Ελληνική Βασιλική Αεροπορία.καθώς αυτη΄θα σήμαινε ότι η Luftwaffe θα είχε την δυνατότητα να σφαγιάσει τα Ελληνικά στρατιωτικά τμήματα τα οποία θα προσπαθούσαν να ελιχθούν, όπως ακριβώς έκανε με τους Γαλλους στην δεύτερη φάση της μάχης της Γαλλίας και θα έκανε και στην εναρκτήρια φάση της επιχείρησης «Μπαρπαρόσσα» στην Ρωσία. Επιπλέον λόγω της ασταμάτητης αιμορραγίας της Ελλάδας (οι νίκες στην Αλβανία κόστιζαν ακριβά σε αίμα) το Ελληνικό έθνος δεν είχε την «πολυτέλεια» «αυτοσχεδιασμών» τύπου Volksturm/Opolcheniye/Home Guard (ενσωμάτωση στο στράτευμα γέρων και παιδιών)
Χρήστος Βούλγαρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου