Πιάνουν και γράφουν γράμματα οι Τούρκοι κι οι Λαλαίοι
Και γράφουν του καπόμπαση, του Κόλια του Πλαπούτα.
-σε σε, Κόλια, καπόμπαση και κλεφτοκαπετάνιε.
Κόλια, γιατί εζουρλάθηκες, και συ και τα παιδιά σου,
Και μας γυρεύεις πόλεμο και θέλεις να μας κάψεις;
Αν θέλεις γρόσια, πάρε μας, φλωριά, μην τα λυπάσαι.
Αν θέλεις και το Μπέλεσι, τσιφλίκι να το κάμεις.
-Εγώ δεν είμαι για φλωριά, δεν είμαι για τα γρόσια,
Εγώ είμαι ο Κόλιας ο ζορμπάς, ο Κόλιας ο Πλαπούτας
Κι έχω χαρά τον πόλεμο, το χάρο σύντροφό μου
Και πανηγύρι σαν τραγιά να σφάζω τους αγάδες.
-Τι το ζακόνι πώχετε εσείς οι μωραίτες,
Που το χειμώνα Αρματωλοί, το καλοκαίρι Κλέφτες,
Άνοιξη και χινόπωρο με τα’άρματα στα χέρια,
Και πολεμάτε την τουρκιά, σκοτώνετε αγάδες;
