Βαρδινογιάννηδες – 5. Το ζήτημα της Νότιας Ροδεσίας
Για να καταλάβουμε όσα θα ακολουθήσουν, επιβάλλεται να μεταφερθούμε στην νότια άκρη τής Αφρικής, να γυρίσουμε στα μέσα της δεκαετίας τού 1960 και να ρίξουμε μια ματιά στην Ιστορία. Εκεί, λοιπόν, στα βορειοανατολικά σύνορα της Δημοκρατίας τής Νοτίου Αφρικής, αρχίζει μια περιοχή η οποία εκτείνεται μέχρι τα σύνορα του Κονγκό και η οποία τότε λεγόταν Ροδεσία. Το βόρειο τμήμα αυτής της περιοχής, η Βόρεια Ροδεσία, αποτελεί προτεκτοράτο τής Μεγάλης Βρεττανίας από το 1911. Άλλωστε, η Ροδεσία (Rhodesia) πήρε το όνομά της από τον άγγλο καπιταλιστή Σεσίλ Τζον Ρόουντς (Cecil John Rhodes), ο οποίος εγκαταστάθηκε εκεί για να εκμεταλλευτεί τον τεράστιο πλούτο της. Το νότιο τμήμα ελεγχόταν κάποτε από την Νότιο Αφρική αλλά το 1923, με την βοήθεια των άγγλων, αποκόπηκε μετά από σκληρούς αγώνες των κατοίκων που ήθελαν να γλιτώσουν από το απαρτχάιντ. Έκτοτε, η Νότια Ροδεσία έχει ημιαυτόνομο καθεστώς ως αγγλική αποικία.
Το 1964, η Βόρεια Ροδεσία αποτινάσσει τον βρεττανικό ζυγό και γίνεται ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Ζάμπια. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων εκείνης της χρονιάς στο Τόκυο, η χώρα μπήκε ως Βόρεια Ροδεσία και στην τελετή λήξης παρουσιάστηκε ως Ζάμπια. Οι άγγλοι δεν έφεραν ιδιαίτερα εμπόδια. Η πάλαι ποτέ βρεττανική αυτοκρατορία έχει βγει λαβωμένη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κι επί πλέον έχει να αντιμετωπίσει προβλήματα με τις αποικίες της σε όλον τον κόσμο. Πολύ περισσότερο δε που έχει αρχίσει να ξεσηκώνεται και η Νότια Ροδεσία, ζητώντας κι αυτή ανεξαρτησία. Αν επρόκειτο, λοιπόν, να ενδιαφερθούν για κάτι οι άγγλοι, ήταν καλύτερα να ασχοληθούν με την Νότια Ροδεσία, την οποία και καλύτερα έλεγχαν και πλουσιώτερη ήταν.
Τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν επικίνδυνα στις 11 Νοεμβρίου 1964, όταν ο ηγέτης της Νότιας Ροδεσίας Ίαν Σμιθ υπογράφει την «Μονομερή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» της χώρας του. Πρώτο μέλημα των άγγλων ήταν να κόψουν τους διαύλους ανεφοδιασμού των ροδεσιανών. Έτσι, διέκοψαν την λειτουργία του πετρελαιαγωγού Μοζαμβίκης-Ροδεσίας, ο οποίος μετέφερε πετρέλαιο από την Μπέιρα. Τότε οι ροδεσιανοί στράφηκαν για βοήθεια στην μέχρι πρό τινος «μισητή» Νότιο Αφρική.
Παρένθεση. Η προσφυγή των ροδεσιανών στην ρατσιστική Νότιο Αφρική είναι κάτι απόλυτα λογικό, αφού η εξουσία στην Ροδεσία βρισκόταν σε χέρια πλούσιων λευκών, παρά το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας ήσαν έγχρωμοι. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το 1960 υπήρχαν σε ολόκληρη την Ροδεσία (Νότια Ροδεσία, Βορειοδυτική Ροδεσία, Νυασαλάνδη) 7.980.000 έγχρωμοι και 308.000 λευκοί. Προσέξτε ότι στην φωτογραφία από την υπογραφή τής Μονομερούς Διακήρυξης, δίπλα στον Σμιθ δεν υπάρχει έγχρωμος ούτε για δείγμα. Αργότερα, ο ίδιος ο Ίαν Σμιθ κατηγορήθηκε για ρατσιστική πολιτική. Όλα αυτά πιστοποιούν ότι ο καβγάς στην Ροδεσία έγινε όχι για να καλυτερέψει η ζωή των κατοίκων αλλά για να πάψουν αυτοί που διαφέντευαν τον τόπο να μοιράζονται τον πλούτο της χώρας με τους άγγλους. Κλείνει η παρένθεση.
Ο πρωθυπουργός τής Νότιας Αφρικής, ο ολλανδικής καταγωγής Χέντρικ Φέρβοερντ, υποσχέθηκε να βοηθήσει τους ροδεσιανούς για να μπει στην μύτη των άγγλων που τους είχε άχτι (το 1961, η Νότιος Αφρική είχε υποχρεωθεί να αποχωρήσει από την Βρεττανική Κοινοπολιτεία), παραβλέποντας το ότι οι ροδεσιανοί έπαιρναν βοήθεια από την Γιουγκοσλαβία, την Σοβιετική Ένωση και άλλες κομμουνιστικές χώρες. Οι άγγλοι διαμαρτυρήθηκαν έντονα και, παράλληλα, φρόντισαν ώστε ο ΟΗΕ να κηρύξει εμπάργκο κατά της Ροδεσίας.
Στο μεταξύ, οι ροδεσιανοί είχαν πέσει με τα μούτρα για να φτιάξουν νέες συνδέσεις στον αγωγό Μοζαμβίκης-Ροδεσίας, παρακάμπτοντας τα «φράγματα» των άγγλων. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο αγωγός ελεγχόταν από μια κοινοπραξία με κυριώτερους εταίρους την Shell και την Mobil και διευθυντή τον πορτογάλο Ντίας ντα Κούνια. Η Πορτογαλία κυβερνάται από τον δικτάτορα Σαλαζάρ και δεν έχει σε καμμιά εκτίμηση τα αυτονομιστικά κινήματα, μιας και λίγο πιο πέρα, στην Αγκόλα, αντιμετωπίζει κι αυτή τέτοια προβλήματα. Προβλήματα που, φυσικά, δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει ούτε στην Μοζαμβίκη. Όμως, το χρήμα είναι χρήμα, ο ντα Κούνια σιγοντάρει τους ροδεσιανούς (προφανώς, με την σύμφωνη γνώμη των Shell και Mobil) και, όταν στις 14 Μαρτίου 1966 οι συνδέσεις με τον αγωγό τελειώνουν, ειδοποιεί την Πραιτώρια.
Παρά την αρχική του υπόσχεση για βοήθεια, ο Φέρβοερντ δείχνει να το ξανασκέφτεται. Αλλά ο Σμιθ δεν μπορεί να περιμένει και αρχίζει αμέσως το ψάξιμο, αναζητώντας πλοία-πειρατές, τα οποία θα προθυμοποιούνταν να σπάσουν το βρεττανικό εμπάργκο και να μεταφέρουν πετρέλαιο στην Μπέιρα, παρά τις περιπολίες των βρεττανικών πολεμικών σκαφών (Beira Patrol) που είχαν εντολή να εμποδίσουν «με την βία, αν χρειαζόταν, πλοία τα οποία τεκμηριωμένα πιστευόταν πως μετέφεραν πετρέλαιο προοριζόμενο για την Νότια Ροδεσία» (Gowlland-Debbas, «Collective Responses to Illegal Acts in International Law: United Nations Action in the Question of Southern Rhodesia», 1990)
Ο Σμιθ δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ για να εμφανιστεί ο πρώτος εθελοντής. Ήταν το πλοίοJoanna V, στο πηδάλιο του οποίου βρισκόταν ένας καπετάνιος που δεν καταλάβαινε από τίποτε: ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Γι’ αυτό το πλοίο θα πούμε πολλά στο επόμενο σημείωμα.
———————————-
(*) Στο άρθρο της, η Chicago Tribune αναφέρει, μεταξύ άλλων:
Στην διπλανή στήλη, συνεχίζεται το ενδιαφέρον άρθρο της πρώτης σελίδας με τίτλο «Ο Ου Θαντ (σ.σ.: τότε γενικός γραμματέας του ΟΗΕ) υπαινίσσεται απαγόρευση στο εμπόριο με την Ροδεσία»:
 |
| Ο Ιαν Σμιθ υπογράφει την «Μονομερή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας» |
Παρένθεση. Η προσφυγή των ροδεσιανών στην ρατσιστική Νότιο Αφρική είναι κάτι απόλυτα λογικό, αφού η εξουσία στην Ροδεσία βρισκόταν σε χέρια πλούσιων λευκών, παρά το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας ήσαν έγχρωμοι. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το 1960 υπήρχαν σε ολόκληρη την Ροδεσία (Νότια Ροδεσία, Βορειοδυτική Ροδεσία, Νυασαλάνδη) 7.980.000 έγχρωμοι και 308.000 λευκοί. Προσέξτε ότι στην φωτογραφία από την υπογραφή τής Μονομερούς Διακήρυξης, δίπλα στον Σμιθ δεν υπάρχει έγχρωμος ούτε για δείγμα. Αργότερα, ο ίδιος ο Ίαν Σμιθ κατηγορήθηκε για ρατσιστική πολιτική. Όλα αυτά πιστοποιούν ότι ο καβγάς στην Ροδεσία έγινε όχι για να καλυτερέψει η ζωή των κατοίκων αλλά για να πάψουν αυτοί που διαφέντευαν τον τόπο να μοιράζονται τον πλούτο της χώρας με τους άγγλους. Κλείνει η παρένθεση.
Ο πρωθυπουργός τής Νότιας Αφρικής, ο ολλανδικής καταγωγής Χέντρικ Φέρβοερντ, υποσχέθηκε να βοηθήσει τους ροδεσιανούς για να μπει στην μύτη των άγγλων που τους είχε άχτι (το 1961, η Νότιος Αφρική είχε υποχρεωθεί να αποχωρήσει από την Βρεττανική Κοινοπολιτεία), παραβλέποντας το ότι οι ροδεσιανοί έπαιρναν βοήθεια από την Γιουγκοσλαβία, την Σοβιετική Ένωση και άλλες κομμουνιστικές χώρες. Οι άγγλοι διαμαρτυρήθηκαν έντονα και, παράλληλα, φρόντισαν ώστε ο ΟΗΕ να κηρύξει εμπάργκο κατά της Ροδεσίας.
 |
| Chicago Tribune, 7/4/1966: «Οι βρεττανοί εξετάζουν παγκόσμιο μποϋκοτάζ της Ροδεσίας» (*) |
Παρά την αρχική του υπόσχεση για βοήθεια, ο Φέρβοερντ δείχνει να το ξανασκέφτεται. Αλλά ο Σμιθ δεν μπορεί να περιμένει και αρχίζει αμέσως το ψάξιμο, αναζητώντας πλοία-πειρατές, τα οποία θα προθυμοποιούνταν να σπάσουν το βρεττανικό εμπάργκο και να μεταφέρουν πετρέλαιο στην Μπέιρα, παρά τις περιπολίες των βρεττανικών πολεμικών σκαφών (Beira Patrol) που είχαν εντολή να εμποδίσουν «με την βία, αν χρειαζόταν, πλοία τα οποία τεκμηριωμένα πιστευόταν πως μετέφεραν πετρέλαιο προοριζόμενο για την Νότια Ροδεσία» (Gowlland-Debbas, «Collective Responses to Illegal Acts in International Law: United Nations Action in the Question of Southern Rhodesia», 1990)
Ο Σμιθ δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ για να εμφανιστεί ο πρώτος εθελοντής. Ήταν το πλοίοJoanna V, στο πηδάλιο του οποίου βρισκόταν ένας καπετάνιος που δεν καταλάβαινε από τίποτε: ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Γι’ αυτό το πλοίο θα πούμε πολλά στο επόμενο σημείωμα.
———————————-
(*) Στο άρθρο της, η Chicago Tribune αναφέρει, μεταξύ άλλων:
Η Βρεττανία ενημέρωσε 20 χώρες τής Κοινοπολιτείας ότι εξετάζει το ενδεχόμενο παγκόσμιας υποχρεωτικής απαγόρευσης εμπορίου με την επαναστατημένη Ροδεσία. Μια απόφαση σχετικά μ’ αυτή την μεγάλη στροφή στην βρεττανική πολιτική μπορεί να κολλήσει στο αποτέλεσμα των προσπαθειών ιδιωτικών ελληνικών, ροδεσιανών, νοτιοαφρικανικών και πορτογαλικών συμφερόντων να παραβιάσουν το εθελοντικό εμπάργκο πετρελαίου που επιβλήθηκε στην Ροδεσία από το Συμβούλιο Ασφαλείς του ΟΗΕ. Το καίριο σημείο είναι η Μπέιρα. Το λιμάνι στην ελεγχόμενη από την Πορτογαλία Μοζαμβίκη λειτουργεί ως κλειστός τερματικός σταθμός για το ροδεσιανό πετρέλαιο.Στην συνέχεια, το άρθρο κάνει λόγο για το Joanna V, το οποίο περιμένει να ξεφορτώσει 18.000 τόννους πετρελαίου αλλά και για ένα άλλο πλοίο ελληνικών συμφερόντων, το Manuela, το οποίο αναμένεται ώρα την ώρα, με 15.000 τόννους ακόμη.
Στην διπλανή στήλη, συνεχίζεται το ενδιαφέρον άρθρο της πρώτης σελίδας με τίτλο «Ο Ου Θαντ (σ.σ.: τότε γενικός γραμματέας του ΟΗΕ) υπαινίσσεται απαγόρευση στο εμπόριο με την Ροδεσία»:
Ο κορυφαίος αξιωματούχος των Ηνωμένων Εθνών έκανε την δήλωσή του ματά τον κατάπλου του ελληνικού τάνκερ Joanna V στην Μπέιρα της Μοζαμβίκης. Ένας πετρελαιαγωγός μήκους 180 μιλίων εκτείνεται από το πορτογαλικό αποικιακό λιμάνι, μέσα από την ζούγκλα, μέχρι ένα διυλιστήριο στην Ροδεσία. «Παρακολουθώ με αυξανόμενο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στην Ροδεσία», δήλωσε ο Θαντ.Πάντως, ελληνικό ενδιαφέρον έχει και μια άλλη ειδησούλα, από την ίδια σελίδα της εφημερίδας, με τίτλο «Ναύτες ελληνικού πλοίου προσπαθούν να εμποδίσουν ταξίδι στο Βόρειο Βιετνάμ»:
Κόμπε, Ιαπωνία, 6 Απριλίου – 28 έλληνες ναύτες προσέφυγαν στο γενικό προξενείο των ΗΠΑ, προκειμένου να εμποδίσουν την αναχώρηση του πλοίου τους για το κομμουνιστικό Βόρειο Βιετνάμ. Ο πρόξενος παρέπεμψε την τετραμελή επιτροπή των ναυτικών στον αντιπρόσωπο του ελληνικού υπουργείου εμπορικής ναυτιλίας. Ο τελευταίος είπε ότι τους είχε πείσει να αναχωρήσουν με το πλοίο, μιας κι αυτό θα ήταν το τελευταίο του ταξίδι στην Χάιφονγκ. Ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης είπε ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει εκδώσει οδηγία που απαγορεύει τα ταξίδια ελληνικών πλοίων στα βορειοβιετναμικά νερά αλλά οι ναύτες είχαν υπογράψει συμβάσεις πριν την έναρξη ισχύος αυτής της οδηγίας.
________________________________________________________________
________________________________________________________________
21 Φεβρουαρίου 1966. Στο ιρανικό λιμάνι Μπαντέρ Μασούρ, το τάνκερ Arietta Venizelosαναχωρεί για Ρόττερνταμ, φορτωμένο με 110.000 βαρέλια πετρέλαιο, το οποίο ανήκει στην Σαν Τζασίντο, μια λιβανέζικη θυγατρική τής Continental Oil.
Ο Νίκος Βαρδινογιάννης είναι καλά πληροφορημένος για το τι συμβαίνει στην Ροδεσία και ξέρει πως όποιος καταφέρει να παραδώσει πετρέλαιο στους ροδεσιανούς θα γεμίσει χρυσάφι. Βιάζεται, λοιπόν, να βρει πετρέλαιο. Έτσι, καθώς το Arietta Venizelos πλέει στα νερά της Μεσογείου, έρχεται σε επαφή με την Continental Oil και αγοράζει το πετρέλαιο εν πλω, μέσω της ΣΕΚΑ και μιας άλλης εταιρείας του, της ΝΙΜΑ International. Για να αποκτήσει αμέσως το πετρέλαιο, ο Βαρδινογιάννης δεν διστάζει να πληρώσει κάπου ένα εκατομμύριο δολλάρια, την στιγμή που η τιμή του βαρελιού έπαιζε στο 1,36 δολλάριο το βαρέλι
Όμως, ο Βαρδινογιάννης δεν μένει στο πετρέλαιο. Στις 8 Μαρτίου και ενώ το Arietta Venizelos πλέει πάντοτε στην Μεσόγειο, έρχεται σε επαφή με την πλοιοκτήτρια εταιρεία «Βενιζέλος Α.Ε.» και ζητάει να αγοράσει το πλοίο. Προσφέρει σαράντα χιλιάδες λίρες. Καθώς το ποσό αυτό είναι διπλάσιο από την πραγματική αξία του πλοίου, η προσφορά του γίνεται αμέσως δεκτή. Η αγοραπωλησία ολοκληρώνεται στις 12 Μαρτίου στην Νέα Υόρκη και το πλοίο περνάει στην ιδιοκτησία τής «Varnikos Corporation», μιας παναμέζικης εταιρείας, η οποία ανήκει στον Νίκο Βαρδινογιάννη (Var.Nikos), με μια εγγυητική επιστολή εκδοθείσα από τράπεζα του Γιοχάννεσμπουργκ.
Σχόλιο εν παρενθέσει: Ιρανικό πετρέλαιο, λιβανέζων αγοραστών, εταιρείας των ΗΠΑ, ταξιδεύει για Ολλανδία, αγοράζεται από έλληνα μαζί με το πλοίο, στην Νέα Υόρκη, από παναμέζικη εταιρεία, με εγγυητική επιστολή Νοτίου Αφρικής, με προορισμό την Μοζαμβίκη, για να φτάσει στην Ροδεσία… Η παγκοσμιοποίηση εν τω εφοπλιστικώς γεννάσθαι. Κλείνουν σχόλιο και παρένθεση.
Μέχρι το Arietta Venizelos να φτάσει στο Γιβραλτάρ, ο Βαρδινογιάννης έχει κλείσει συμβόλαιο για παράδοση στην Μπέιρα με την AG Morrison, μια νοτιοφρικανική εταιρεία με έδρα το Κέηπ Τάουν. Έτσι, ο καπετάνιος Παύλος Χαριτίδης παίρνει εντολή να μη κινηθεί προς βορρά αλλά να βάλει ρότα για Ντακάρ (Σενεγάλη) προς ανεφοδιασμό. Όμως, στις 12 Μαρτίου η ελληνική κυβέρνηση εκδίδει οδηγία που απαγορεύει κάθε παράδοση πετρελαίου στην Ροδεσία, είτε μέσω Μοζαμβίκης είτε μέσω Νοτίου Αφρικής. Η απαγόρευση ισχύει και για τα πλοία που έχουν ήδη κλεισμένα συμβόλαια για τέτοιες παραδόσεις. Ο Χαριτίδης διστάζει και, τελικά, αρνείται να καταπλεύσει στην Μπέιρα.
Το μόνο που κατάφερε ο Χαριτίδης με την άρνησή του ήταν να χάσει την δουλειά του. Ο Νίκος Βαρδινογιάννης αλλάζει την σημαία του πλοίου από ελληνική σε παναμέζικη, αλλάζει και το όνομα του πλοίου σε Joanna V (Ιωάννα είναι το όνομα της αγαπημένης του μοναχοκόρης) και στέλνει στο Ντακάρ τον μικρότερο αδελφό του Γιώργο για να αναλάβει καθήκοντα καπετάνιου. Ο «τσαμπουκάς» Γιώργος Βαρδινογιάννης δεν κολώνει πουθενά Στις αρχές Απριλίου το Joanna V αφήνει πίσω του το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και μπαίνει στον Δίαυλο (Στενό) τής Μοζαμβίκης.
Εκεί, το Joanna V μπλοκάρεται από την βρεττανική φρεγάτα Plymouth. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης εξηγεί στους άγγλους ότι έχει εντολή να σταματήσει στην Μπέιρα για ανεφοδιασμό και οδηγίες και στην συνέχεια να φτάσει στο Τζιμπουτί όπου θα παραδώσει το φορτίο του. Το μόνο κακό σε όσα είπε ο καπετάνιος ήταν ότι στο Τζιμπουτί δεν υπήρχε διυλιστήριο και αυτό το γνώριζαν οι άγγλοι. Όμως, οι άγγλοι δεν είχαν καμμιά δικαιοδοσία να εμποδίσουν τον κατάπλου τού Joanna V στην Μπέιρα, εφ’ όσον ο προορισμός ήταν το Τζιμπουτί και ο εντολέας ήταν νοτιοαφρικανική εταιρεία. Παράλληλα, η παναμέζικη σημαία του πλοίου καθιστούσε ανίσχυρη την απαγόρευση της ελληνικής κυβέρνησης. Έτσι, μετά από έντονο αλλά σύντομο διπλωματικό παιχνίδι, στις 5 Απριλίου 1966 το Joanna V ρίχνει άγκυρα ένα μίλι αρόδο από το λιμάνι τής Μπέιρα.
Το πλοίο έγινε αμέσως παγκόσμιο σύμβολο αμφισβήτησης και πρωτοπορίας για πολλά άλλα τάνκερ. Στις 10 Απριλίου, η εφημερίδα Sunday Times αποκάλυψε ότι η AG Morisson είχε υπογράψει συμβόλαια με άλλα 27 τάνκερ για παράδοση συνολικά 3,2 εκατομμυρίων βαρελιών, ποσότητα που υπερκάλυπτε τις ετήσιες ανάγκες τής Ροδεσίας.
Ας κάνουμε, όμως, την ήδη ενδιαφέρουσα ιστορία μας ακόμη πιο όμορφη. Στις 27 Μαρτίου, στο ιρανικό λιμάνι Μπαντέρ Μασούρ φορτώνει πετρέλαιο το ελληνικών συμφερόντων τάνκερ Charton Venus, όταν από το πουθενά εμφανίζεται η Varnikos Corporation και το αγοράζει κι αυτό, μαζί με το φορτίο του. Όπως και το Joanna V, το πλοίο ανεβάζει εν πλω την παναμέζικη σημαία, αλλάζει το όνομά του σε Manuela (έτσι λεγόταν η σύζυγος του Νίκου Βαρδινογιάννη) και βάζει πλώρη για Μπέιρα. Πριν το πλοίο μπει στον Δίαυλο της Μοζαμβίκης, το σταματάει η αγγλική φρεγάτα Berwick. Ο καπετάνιος δείχνει τα χαρτιά του, σύμφωνα με τα οποία έχει προορισμό για Ρόττερνταμ μέσω Ντέρμπαν (παραλιακή πόλη τής Νοτίου Αφρικής). Λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο να πάει κανείς από τον Ινδικό στο Ρόττερνταμ όχι μέσω Σουέζ αλλά κάνοντας τον γύρο τής Αφρικής, οι άγγλοι αφήνουν το πλοίο να περάσει, συνοδεύοντάς το μέχρι ν’ αφήσει πίσω του την Μπέιρα. Μόλις ο καπετάνιος πήρε χαμπάρι ότι απαλλάχτηκε από την αγγλική συνοδεία, έκανε στροφή επί τόπου. Το πρωί της 9ης Απριλίου οι άγγλοι εμειναν με το στόμα ανοιχτό βλέποντας το Manuela να έχει ρίξει άγκυρα δίπλα στοJoanna V.
Τα δυο τάνκερ του Βαρδινογιάννη προκάλεσαν ισχυρό πονοκέφαλο στον βρεττανό πρωθυπουργό Χάρολντ Ουίλσον. Το σπάσιμο του εμπάργκο ήταν η μεγαλύτερη κρίση που αντιμετώπιζε ο Ουίλσον από την ημέρα που εγκαταστάθηκε στην Ντάουνινγκ Στρητ. Η ανάγκη των άγγλων να κάνουν κάτι ήταν άκρως επείγουσα: αφού δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τα πλοία να φτάσουν στην Μπέιρα, θα έπρεπε να εμποδίσουν το ξεφόρτωμά τους…
Αύριο θα δούμε όσα επακολούθησαν. Τώρα, θα κλείσουμε με μια πικάντικη λεπτομέρεια. Είπαμε πιο πάνω ότι η αγγλική φρεγάτα Plymouth σταμάτησε το Joanna V για έλεγχο. Εκείνο που δεν είπαμε είναι ότι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είχε μπει κι αυτός στο ναυτικό, όπως τ’ αδέλφια του Νίκος και Βαρδής. Κατά την διάρκεια της καρριέρας του, θήτευσε και σε μονάδα του ΝΑΤΟ στην Μάλτα. Εκεί γνωρίστηκε και έκανε παρέα με τον βρεττανό πλοίαρχο Τόμας Έβελυν Φάνσωου. Κανείς τους δεν μπορούσε τότε να φανταστεί ότι μερικά χρόνια αργότερα θα ξανασυναντιούνταν και, μάλιστα, μεσοπέλαγα: ο Βαρδινογιάννης ως κυβερνήτης τού Joanna V και ο Φάνσωου ως κυβερνήτης τούPlymouth…
Ο Νίκος Βαρδινογιάννης είναι καλά πληροφορημένος για το τι συμβαίνει στην Ροδεσία και ξέρει πως όποιος καταφέρει να παραδώσει πετρέλαιο στους ροδεσιανούς θα γεμίσει χρυσάφι. Βιάζεται, λοιπόν, να βρει πετρέλαιο. Έτσι, καθώς το Arietta Venizelos πλέει στα νερά της Μεσογείου, έρχεται σε επαφή με την Continental Oil και αγοράζει το πετρέλαιο εν πλω, μέσω της ΣΕΚΑ και μιας άλλης εταιρείας του, της ΝΙΜΑ International. Για να αποκτήσει αμέσως το πετρέλαιο, ο Βαρδινογιάννης δεν διστάζει να πληρώσει κάπου ένα εκατομμύριο δολλάρια, την στιγμή που η τιμή του βαρελιού έπαιζε στο 1,36 δολλάριο το βαρέλι
 |
| Μια εξαιρετικά σπάνια φωτογραφία: το Joanna V πλέει στον Δίαυλο της Μοζαμβίκης, παρακολουθούμενο από αεροπλάνα του βρεττανικού βασιλικού ναυτικού. |
Σχόλιο εν παρενθέσει: Ιρανικό πετρέλαιο, λιβανέζων αγοραστών, εταιρείας των ΗΠΑ, ταξιδεύει για Ολλανδία, αγοράζεται από έλληνα μαζί με το πλοίο, στην Νέα Υόρκη, από παναμέζικη εταιρεία, με εγγυητική επιστολή Νοτίου Αφρικής, με προορισμό την Μοζαμβίκη, για να φτάσει στην Ροδεσία… Η παγκοσμιοποίηση εν τω εφοπλιστικώς γεννάσθαι. Κλείνουν σχόλιο και παρένθεση.
Μέχρι το Arietta Venizelos να φτάσει στο Γιβραλτάρ, ο Βαρδινογιάννης έχει κλείσει συμβόλαιο για παράδοση στην Μπέιρα με την AG Morrison, μια νοτιοφρικανική εταιρεία με έδρα το Κέηπ Τάουν. Έτσι, ο καπετάνιος Παύλος Χαριτίδης παίρνει εντολή να μη κινηθεί προς βορρά αλλά να βάλει ρότα για Ντακάρ (Σενεγάλη) προς ανεφοδιασμό. Όμως, στις 12 Μαρτίου η ελληνική κυβέρνηση εκδίδει οδηγία που απαγορεύει κάθε παράδοση πετρελαίου στην Ροδεσία, είτε μέσω Μοζαμβίκης είτε μέσω Νοτίου Αφρικής. Η απαγόρευση ισχύει και για τα πλοία που έχουν ήδη κλεισμένα συμβόλαια για τέτοιες παραδόσεις. Ο Χαριτίδης διστάζει και, τελικά, αρνείται να καταπλεύσει στην Μπέιρα.
Το μόνο που κατάφερε ο Χαριτίδης με την άρνησή του ήταν να χάσει την δουλειά του. Ο Νίκος Βαρδινογιάννης αλλάζει την σημαία του πλοίου από ελληνική σε παναμέζικη, αλλάζει και το όνομα του πλοίου σε Joanna V (Ιωάννα είναι το όνομα της αγαπημένης του μοναχοκόρης) και στέλνει στο Ντακάρ τον μικρότερο αδελφό του Γιώργο για να αναλάβει καθήκοντα καπετάνιου. Ο «τσαμπουκάς» Γιώργος Βαρδινογιάννης δεν κολώνει πουθενά Στις αρχές Απριλίου το Joanna V αφήνει πίσω του το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και μπαίνει στον Δίαυλο (Στενό) τής Μοζαμβίκης.
 |
| Πρωτοσέλιδο ισλανδικής εφημερίδας, 13/4/1966 Τίτλος: Αλλαγή σημαίας στο «Joanna V» Στην φωτογραφία, το Joanna V αγκυροβολημένο έξω από το λιμάνι της Μπέιρα |
Το πλοίο έγινε αμέσως παγκόσμιο σύμβολο αμφισβήτησης και πρωτοπορίας για πολλά άλλα τάνκερ. Στις 10 Απριλίου, η εφημερίδα Sunday Times αποκάλυψε ότι η AG Morisson είχε υπογράψει συμβόλαια με άλλα 27 τάνκερ για παράδοση συνολικά 3,2 εκατομμυρίων βαρελιών, ποσότητα που υπερκάλυπτε τις ετήσιες ανάγκες τής Ροδεσίας.
 |
| Πρωτοσέλιδο νοτιοαφρικανικής ολλανδόφωνης εφημερίδας, 12/4/1966 Τίτλος δεξιά: Ο καπετάνιος του Joanna V θα ξεφορτώσει μέρος του φορτίου στην Μπέιρα Υπότιτλος: Βρεττανοί επιβιβάστηκαν στο τάνκερ Manuela |
Τα δυο τάνκερ του Βαρδινογιάννη προκάλεσαν ισχυρό πονοκέφαλο στον βρεττανό πρωθυπουργό Χάρολντ Ουίλσον. Το σπάσιμο του εμπάργκο ήταν η μεγαλύτερη κρίση που αντιμετώπιζε ο Ουίλσον από την ημέρα που εγκαταστάθηκε στην Ντάουνινγκ Στρητ. Η ανάγκη των άγγλων να κάνουν κάτι ήταν άκρως επείγουσα: αφού δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τα πλοία να φτάσουν στην Μπέιρα, θα έπρεπε να εμποδίσουν το ξεφόρτωμά τους…
Αύριο θα δούμε όσα επακολούθησαν. Τώρα, θα κλείσουμε με μια πικάντικη λεπτομέρεια. Είπαμε πιο πάνω ότι η αγγλική φρεγάτα Plymouth σταμάτησε το Joanna V για έλεγχο. Εκείνο που δεν είπαμε είναι ότι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είχε μπει κι αυτός στο ναυτικό, όπως τ’ αδέλφια του Νίκος και Βαρδής. Κατά την διάρκεια της καρριέρας του, θήτευσε και σε μονάδα του ΝΑΤΟ στην Μάλτα. Εκεί γνωρίστηκε και έκανε παρέα με τον βρεττανό πλοίαρχο Τόμας Έβελυν Φάνσωου. Κανείς τους δεν μπορούσε τότε να φανταστεί ότι μερικά χρόνια αργότερα θα ξανασυναντιούνταν και, μάλιστα, μεσοπέλαγα: ο Βαρδινογιάννης ως κυβερνήτης τού Joanna V και ο Φάνσωου ως κυβερνήτης τούPlymouth…
Συνεχίζεται…..
____________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου