Γράφει ο ‘Ιουλιανός
Το αστικό πολιτικό προσωπικό, οργανικοί διανοούμενοι, και δημοσιογραφικές αποφύσεις, συμφωνούν πως η δημοκρατία και οι νόμοι τους είναι ταυτόσημοι όροι με την πίστη τους στην «ελεύθερη» επιχειρηματικότητα. Διότι ο επενδυτής χρειάζεται μια χώρα όπου «δεν θα τον περιμένουν ορδές συντεχνιών για να του αρπάζουν λίγα λίγα επειδή οι νόμοι προϋποθέτουν ότι ακόμη και για να βήξεις χρειάζεται πιστοποιητικό, δηλαδή ένα σφραγισμένο χαρτί, που στην πραγματικότητα δεν πιστοποιεί τίποτε, παρά μόνο ότι έδωσες τον οβολό σου σε ένα μέλος της συντεχνίας.» γράφει ο ταλαντούχος γραφιάς, τεχνίτης της εξαπάτησης του πλησίον, Πάσχος Μανδραβέλης στην «Καθημερινή».
Ταυτόχρονα εμφανίζονται και υπερασπιστές του δικαιώματος της εργασίας έστω και με δουλικούς μισθούς και κανόνες, και μεταχειρίζονται τον μισθό του εργάτη ως όπλο εκβιασμού απειλώντας τον με ανεργία. «Είναι προτιμότερο να υπάρχουν ανοιχτές επιχειρήσεις με λίγο χαμηλότερες αποδοχές με την συμφωνία και των δυο πλευρών αντί κλειστές επιχειρήσεις και περισσότεροι άνεργοι» λένε.
Την αμοιβή δηλαδή του εργάτη την μεταχειρίζονται σαν αυτός να μην εξαρτάται από τον μισθό του για να πληρώσει το νοίκι του , το ρεύμα του το νερό του, το τηλέφωνο του, να θρέψει την οικογένεια του και να αναθρέψει τα παιδιά του. Ως να μην δικαιούνται αξιοπρεπείς μισθούς, καθορισμένο χρόνο εργασίας ασφάλιση, και πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά, όπως νερό και ενέργεια, βασική προϋπόθεση για την επιβίωσή του.
Η ανεργία όμως είναι κάτι επιθυμητό στην «απελευθερωμένη οικονομία» επειδή αποκτά ο επενδυτής εφεδρεία φοβισμένου εργατικού δυναμικού που η ανεύρεση του όποιου μεροκάματου γίνεται σε αυτό το στάδιο ο στόχος ζωής.
Έτσι ο «επενδυτής» είναι ευχαριστημένος γιατί κρατά το εργατικό «κόστος» στα επίπεδα δουλοπαροικίας. Ταυτόχρονα ακόμα και αυτοί που εργάζονται σε αυτές τις συνθήκες βρίσκονται σε κατάσταση αιώνιας προσωρινότητας κάτι που ο «επενδυτής» φροντίζει να είναι ξεκάθαρο αυτό στον εργάτη. Δε λέω, αυτή η μέθοδος είναι αρκετά προσοδοφόρα. Άλλωστε, ο κορυφαίος των διδασκόντων Μίλτον Φρίντμαν, διαλαλούσε τον «φυσικό περιορισμό της ανεργίας», διότι φυσικοί νόμοι ευθύνονται γι αυτήν και η φύση ανταμείβει μόνο τους ικανούς και τιμωρεί τους ανίκανους. Όπως αφομοιώνεται μια επιχείρηση από μια άλλη ισχυρότερη στα πλαίσια του ανταγωνισμού, έτσι και ο ικανός άνεργος θα καταβροχθίσει τον ανίκανο.
Στο κάτω κάτω της γραφής, σύμφωνα με τον Covey Thomas Oliver,- Αμερικανός διπλωμάτης, ο οποίος ήταν μέλος της Inter-American Defense Board (όργανο του Πενταγώνου για τον έλεγχο των στρατών και των σωμάτων ασφαλείας των Λατινοαμερικανικών χωρών,) σύμβουλος Λατινο-αμερικανικών υποθέσεων του Kennedy, διευθυντής της Συμμαχίας για την Πρόοδο της Λατινικής Αμερικής και Πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στην Κολομβία,-«το να μιλάμε σήμερα για δικαιοσύνη, είναι μεσαιωνική αντίληψη. Ζούμε στην εποχή της εμπορικής ελευθερίας..»
Η Αόρατη Βία της Αγοράς.
Η εφημερίδα «Καθημερινή» στα πλαίσια του προγράμματος της «ηλιθιοποίηση του κοινού» μας αποκαλύπτει πως ο πολυεθνικός όμιλος Nestlé έβαλε στοίχημα, μάλλον με τον εαυτό του, «για την καταπολέμηση της ανεργίας».
Μέρος στο στοίχημα θα πάρει σε ειδική εκδήλωση, την Πέμπτη 18-9-2014 , στο πλαίσιο της οποίας θα υπάρξει ζωντανή σύνδεση με τα κεντρικά γραφεία της Nestlé, ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης.
Ο Λοράν Φρεξ επικεφαλής της Nestlé στην Ευρώπη αποκαλύπτει στην εφημερίδα πως «Αυτό για το οποίο δεσμευτήκαμε και κάνουμε είναι να δίνουμε την πρώτη ευκαιρία να αποκτήσουν οι νέοι επαγγελματική εμπειρία»…Με την μέθοδο της «μαθητείας» βεβαίως που αξιολογεί την απελπισία των ανέργων.http://www.kathimerini.gr/783819/article/proswpa/synentey3eis/to-stoixhma-toy-omiloy-nestle-gia-thn-katapolemhsh-ths-anergias
Τα μόνο που θα θυμίσω για την Nestlé είναι ότι η Επιτροπή Ανταγωνισμού της επέβαλε πρόστιμο 29,9 εκατομμύρια ευρώ κατηγορώντας την για κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης στην αγορά στιγμιαίου καφέ.
Η Nestlé παρεμπόδιζε τις αλυσίδες σούπερ μάρκετ να κάνουν παράλληλες εισαγωγές στιγμιαίου καφέ και να προβάλουν τα ανταγωνιστικά προϊόντα, ενώ παράλληλα απέτρεπε τις καφετέριες και τους διανομείς να προμηθεύονται καφέ από άλλες εταιρίες.
Άγνωστο αν η Nestlé πλήρωσε…
Τα υπόλοιπα θα μας τα εξηγήσει ο former CEO της Nestlé Group, Peter Brabeck, ο οποίος με αυθεντικό φιλελεύθερο, καπιταλιστικό ύφος, εξηγεί πως μια μεγάλη εταιρεία καταλαμβάνει το επίκεντρο της οικονομικής και πολιτικής ζωής της οποιαδήποτε χώρας ορίζοντας ταυτόχρονα και τις ζωές των πολιτών σύμφωνα με τα συμφέροντα των μετόχων της.
Απολαύστε:
Πηγή. http://redflecteur.wordpress.com/2014/09/18/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου