Ο Νάιτζελ Πολ Φάρατζ γεννήθηκε στις 3 Απριλίου του 1964 στο Φάρνμπορο της Αγγλίας. Σπούδασε στο Κολέγιο του Ντάλγουιτς πριν ασχοληθεί με τα χρηματιστηριακά. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, μάλιστα, έως το 2002 διηύθυνε την δική του χρηματιστηριακή εταιρεία.
Το 1992 εγκατέλειψε το Συντηρητικό Κόμμα με ηγέτη τον Τζον Μέιτζορ, όταν οι Τόρις υπέγραψαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Από το 1999 εκλέγεται ως ευρωβουλευτής (2004 και 2009 επίσης) με το UKIP (UK Independence Party) το οποίο συνίδρυσε το 1993. Σήμερα είναι παράλληλα και αντιπρόεδρος του ΕFD στην Ευρώπη.
Ο Bρετανός ευρωσκεπτικιστής πολιτικός έχει προκαλέσει ουκ ολίγες φορές αναταραχή στο Ευρωκοινοβούλιο κατά τη διάρκεια των εισηγήσεών του ξεστομίζοντας ότι δεν θα ήθελαν να ακούσουν οι «ηγέτες» και οι ιθύνοντες της Ε.Ε.
Δεν είχε διστάσει να πει στον πρόεδρο της Ε.Ε., Χέρμαν Βαν Ρομπάι ότι έχει το χάρισμα μιας «βρεγμένης πατσαβούρας» και την εμφάνιση ενός χαμηλόβαθμου τραπεζικού (!!!) και ότι από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του ο πρόεδρος της Ε.Ε., είδαμε την Ελλάδα να μετατρέπεται στην ουσία «σε προτεκτοράτο».
Το «κακό παιδί του Ευρωκοινοβουλίου» όπως τον αποκαλούν είναι πολύ «σκληρό καρύδι». Όταν ήταν μόλις 20 χρονών προσβλήθηκε από καρκίνο των όρχεων, τον οποίο κατάφερε να ξεπεράσει. Τον Μάιο του 2010 ανασύρθηκε σε ημιλιπόθυμη κατάσταση από συντριβή αεροσκάφους όταν κατά τη διάρκεια προεκλογικής περιόδου το μονοκινητήριο αεροπλάνο -πίσω από το οποίο κυμάτιζε πανό του UKIP- στο οποίο επέβαινε κατέπεσε σε ένα λιβάδι στο Νορθαμπτονσάιρ. Ευτυχώς πετούσε σε χαμηλό ύψος κι έτσι ο Νάιτζελ Φαράτζ περπάτησε σαν… κύριος όταν απεγκλωβίστηκε από το σκάφος (σε κατάσταση σοκ όμως).
Πρόσφατη
δημοσκόπηση της YouGov δίνει στο UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ 26%,
κατατάσσοντάς το στη δεύτερη θέση μετά τους Εργατικούς, όσον αφορά
εθνικές εκλογές. Η ενδεχόμενη ήττα των Τόρις στις ευρωεκλογές μπορεί να
τους οδηγήσει σε έναν πανικό, τον οποίο πιθανότατα να μην ξεπεράσουν
ποτέ, σχολιάζει ο James Forsyth.
Οι ευρωπαϊκές εκλογές είναι συνήθως μια σκέψη προ τετελεσμένων γεγονότων στη βρετανική πολιτική σκηνή. Όπως παραδέχεται ακόμη και ο Ντέιβιντ Κάμερον, οι περισσότεροι από εμάς ούτε καν θυμόμαστε τους ευρωβουλευτές μας. Τα δύο τρίτα από εμάς δεν κάνουν καν τον κόπο να ψηφίσουν. Αλλά φέτος, οι ευρωπαϊκές εκλογές απειλούν να κυριαρχήσουν στην πολιτική. Αν μιλήσετε σε υπουργούς και βουλευτές των Τόρις για τον Μάιο, θα δείξουν τη νευρικότητά τους, επειδή γνωρίζουν ότι το Συντηρητικό κόμμα κινδυνεύει πραγματικά να έρθει τρίτο σε εθνικές εκλογές, για πρώτη φορά στην ιστορία του.
Αυτό από μόνο του δεν πειράζει πάρα πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι η τρίτη θέση θα δημιουργούσε στο κόμμα πανικό, από τον οποίο μπορεί να μην ανέκαμπτε πριν από τις γενικές εκλογές. Στον απόηχο της ήττας από το UKIP, θα υπήρχαν αιτήματα για μια εκλογική συμφωνία με τον Φάρατζ, για μια σαφώς «προς τα έξω» ευρωπαϊκή πολιτική και για μια σειρά από πιο ευδιάκριτα δεξιές πολιτικές θέσεις, το σύνολο των οποίων θα οδηγούσει τους Συντηρητικούς μακριά από το κεντρικό επιχείρημα τους: ότι ο λαός δεν μπορεί να εμπιστευθεί την οικονομία στους Εργατικούς.
Όλοι οι βουλευτές των Τόρις γνωρίζουν ότι το μανιφέστο του κόμματος για τις ευρωεκλογές θα πρέπει να καθορίσει περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την πολιτική επαναδιαπραγμάτευσης που ακολουθείται από ένα δημοψήφισμα. Οι βουλευτές μιας πιο αδιάλλακτα ευρωσκεπτικιστικής τάσης πιέζουν για μια πιο σκληρή γραμμή.
Το πιο επιδεικτικό παράδειγμα είναι η επιστολή που διοργανώθηκε από τον Μπέρναρντ Τζένκιν – έναν επαναστάτη του Μάαστριχτ που έγινε σκιώδης υπουργός υπό τους Χέιγκ, Ντανκαν Σμιθ και Χάουαρντ και τώρα είναι πρόεδρος της Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης – ο οποίος ζήτησε το δικαίωμα βέτο του Ηνωμένου Βασιλείου έναντι όλων των ευρωπαϊκών νόμων. Από τον περασμένο μήνα, όταν η επιστολή έγινε δημοσιοποιήθηκε, οι βουλευτές των Τόρις γνωρίζουν ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Γουίλιαμ Χέιγκ θεώρησε την ιδέα μη λειτουργική. Αλλά – και αυτό είναι που θα πρέπει να ανησυχεί την ηγεσία – που δεν εμπόδισε τους 95 να την υπογράψουν. Οι υποστηρικτές της επιστολής θεωρούν ότι ακόμη και η απόρριψή της αποκάλυψε την πραγματική θέση του Χέιγκ.
Η Επιστολή Τζένκιν έχει ενοχλήσει τους υποστηρικτές του Κάμερον. Είναι εξαγριωμένοι επειδή κατάφερε να αποσπάσει υπογραφές και για την ικανότητά του να ελαχιστοποιεί τις διαφορές μεταξύ της θέσης του και του πρωθυπουργού. Ο Κάμερον μπορεί να εκνευρίστηκε, αλλά είναι επίσης παγιδευμένος. Αφού διακήρυξε τον περασμένο Ιανουάριο ότι θέλει να επαναδιαπραγματευθεί την ένταξη της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πρέπει να ορίσει τι σημαίνει – και να αποφασίσει τις λεπτομέρειες για να τις συμπεριλάβει στο μανιφέστο των Συντηρητικών για τις ευρωεκλογές.
Αυτό που είναι παρηγορητικό για τον Κάμερον είναι ότι η άρση των ελέγχων μετάβασης για τη μετανάστευση από τα νέα μέλη της ΕΕ, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, δεν έχει οδηγήσει σε μεγάλη αύξηση των αφίξεων. Αν είχε, θα είχε συνδέσει περισσότερο την Ευρώπη και τη μετανάστευση στο μυαλό του λαού. Όσο για το παρόν, ο ρουμάνος πρεσβευτής λέει ότι μόνο 24 από τους συμπατριώτες του έχουν εκμεταλλευτεί την μεγάλη ευκαιρία να μετακομίσουν στη Βρετανία.
Αυτή η απουσία κοσμοσυρροής από την Ρουμανία και τη Βουλγαρία είναι ένα πλήγμα για το UKIP. Ο ίδιος ο Φάρατζ υπήρξε πάντα σαφής, ότι «μεγάλο μέρος της επιτυχίας του UKIP θα εξαρτηθεί από το θέμα αυτό». Αν η μετανάστευση από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία δεν ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, θα απαξιώσει ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα της προεκλογικής εκστρατείας του κόμματός του.
Αλλά ο Φάρατζ είναι ένας ικανός πολιτικός και θα βρει άλλα θέματα να αξιοποιήσει. Πράγματι, η ταχεία άνοδος του Πάτρικ Ο’Φλιν, δημοσιογράφου της Daily Express, στην ιεραρχία του UKIP υποδηλώνει ότι το κόμμα καταλαβαίνει την ανάγκη να επικεντρωθεί στην απογοήτευση των ψηφοφόρων μεσαίου εισοδήματος και στο θυμό τους με την πολιτική τάξη. Ο Ο’Φλιν, ο οποίος σύντομα θα αναλάβει την επικοινωνία του κόμματος, υπόσχεται να επαγγελματοποιήσει τη λειτουργία του UKIP. Θα μπορούσε να αποδειχθεί τόσο σημαντικός για την πολιτική ανάπτυξη του UKIP, όπως ο Πίτερ Μάντελσον στον εκσυγχρονισμό των Εργατικών.
Όμως, η μεγαλύτερη πρόκληση για το UKIP είναι να διατηρήσει τη δυναμική που πιθανόν θα του δώσουν οι ευρωπαϊκές εκλογές. Το UKIP προσέλκυσε 16,5 τοις εκατό των ψήφων στις τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές. Με τις γενικές εκλογές του 2010, υποχώρησε στο 3 τοις εκατό. Αν ο Φάρατζ μπορεί να αποφύγει άλλη μία γενική εκλογή συμπίεση σε αυτή την κλίμακα, θα γίνει πολύ δύσκολο για τους Συντηρητικούς να κερδίσουν. Οι υπεύθυνοι προεκλογικής εκστρατείας των Εργατικών αναμένουν τώρα το UKIP να έχει στις δημοσκοπήσεις 8 τοις εκατό ή περισσότερο το 2015, κάτι που θα καταστήσει σχεδόν αδύνατο για τον Κάμερον να συγκεντρώσει πλειοψηφία.
Στο οικονομικό μέτωπο, ωστόσο, υπάρχει μια καλή είδηση για τους Συντηρητικούς. Η πτώση του πληθωρισμού στο 2 τοις εκατό θα πρέπει να διευκολύνει τόσο τη συμπίεση στο βιοτικό επίπεδο όσο και να μειώσει την πίεση για αύξηση των επιτοκίων. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι οι ψηφοφόροι σύντομα θα αρχίσουν να αισθάνονται καλύτερα. Μετά τη φορολογία, οι μέσες αποδοχές αυξάνονται ταχύτερα από τις τιμές. Αν αυτή η τάση συνεχιστεί, τότε το μεγάλο επιχείρημα του Μίλιμπαντ – ότι πρέπει να υπάρχουν διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία για να ανιμετωπιστεί η «κρίση του κόστους διαβίωσης» – θα χάσει μεγάλο μέρος της δυναμικής του.
Σε αυτό το στάδιο σε ένα κοινοβούλιο, το Westminster θα έπρεπε κανονικά να έχει εμμονή σχετικά με το πότε ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να πάει σε εκλογές. Ο νόμος για τον προκαθορισμένο χρόνο των εκλογών βάζει ένα τέλος σε όλα αυτά, με τίμημα να καταστεί η προεκλογική περίοδος ακόμα πιο παρατεταμένη από ό,τι συνήθως. Ο Κάμερον γνωρίζει ότι οι αντίπαλοί του θα είναι έτοιμοι για εκλογές σύντομα, αν δεν είναι ήδη. Γι ‘αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό γι’ αυτόν οι Συντηρητικοί να μην περάσουν τους επόμενους 12 μήνες διαφωνώντας για την Ευρώπη. Αν το κάνουν, δεν θα έχει πολύ χρόνο για να πετύχει το στόχο του για τη χώρα.
Πηγή: ΑΠΕ, antinews.gr. The Spectator
Οι ευρωπαϊκές εκλογές είναι συνήθως μια σκέψη προ τετελεσμένων γεγονότων στη βρετανική πολιτική σκηνή. Όπως παραδέχεται ακόμη και ο Ντέιβιντ Κάμερον, οι περισσότεροι από εμάς ούτε καν θυμόμαστε τους ευρωβουλευτές μας. Τα δύο τρίτα από εμάς δεν κάνουν καν τον κόπο να ψηφίσουν. Αλλά φέτος, οι ευρωπαϊκές εκλογές απειλούν να κυριαρχήσουν στην πολιτική. Αν μιλήσετε σε υπουργούς και βουλευτές των Τόρις για τον Μάιο, θα δείξουν τη νευρικότητά τους, επειδή γνωρίζουν ότι το Συντηρητικό κόμμα κινδυνεύει πραγματικά να έρθει τρίτο σε εθνικές εκλογές, για πρώτη φορά στην ιστορία του.
Αυτό από μόνο του δεν πειράζει πάρα πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι η τρίτη θέση θα δημιουργούσε στο κόμμα πανικό, από τον οποίο μπορεί να μην ανέκαμπτε πριν από τις γενικές εκλογές. Στον απόηχο της ήττας από το UKIP, θα υπήρχαν αιτήματα για μια εκλογική συμφωνία με τον Φάρατζ, για μια σαφώς «προς τα έξω» ευρωπαϊκή πολιτική και για μια σειρά από πιο ευδιάκριτα δεξιές πολιτικές θέσεις, το σύνολο των οποίων θα οδηγούσει τους Συντηρητικούς μακριά από το κεντρικό επιχείρημα τους: ότι ο λαός δεν μπορεί να εμπιστευθεί την οικονομία στους Εργατικούς.
Όλοι οι βουλευτές των Τόρις γνωρίζουν ότι το μανιφέστο του κόμματος για τις ευρωεκλογές θα πρέπει να καθορίσει περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την πολιτική επαναδιαπραγμάτευσης που ακολουθείται από ένα δημοψήφισμα. Οι βουλευτές μιας πιο αδιάλλακτα ευρωσκεπτικιστικής τάσης πιέζουν για μια πιο σκληρή γραμμή.
Το πιο επιδεικτικό παράδειγμα είναι η επιστολή που διοργανώθηκε από τον Μπέρναρντ Τζένκιν – έναν επαναστάτη του Μάαστριχτ που έγινε σκιώδης υπουργός υπό τους Χέιγκ, Ντανκαν Σμιθ και Χάουαρντ και τώρα είναι πρόεδρος της Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης – ο οποίος ζήτησε το δικαίωμα βέτο του Ηνωμένου Βασιλείου έναντι όλων των ευρωπαϊκών νόμων. Από τον περασμένο μήνα, όταν η επιστολή έγινε δημοσιοποιήθηκε, οι βουλευτές των Τόρις γνωρίζουν ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Γουίλιαμ Χέιγκ θεώρησε την ιδέα μη λειτουργική. Αλλά – και αυτό είναι που θα πρέπει να ανησυχεί την ηγεσία – που δεν εμπόδισε τους 95 να την υπογράψουν. Οι υποστηρικτές της επιστολής θεωρούν ότι ακόμη και η απόρριψή της αποκάλυψε την πραγματική θέση του Χέιγκ.
Η Επιστολή Τζένκιν έχει ενοχλήσει τους υποστηρικτές του Κάμερον. Είναι εξαγριωμένοι επειδή κατάφερε να αποσπάσει υπογραφές και για την ικανότητά του να ελαχιστοποιεί τις διαφορές μεταξύ της θέσης του και του πρωθυπουργού. Ο Κάμερον μπορεί να εκνευρίστηκε, αλλά είναι επίσης παγιδευμένος. Αφού διακήρυξε τον περασμένο Ιανουάριο ότι θέλει να επαναδιαπραγματευθεί την ένταξη της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πρέπει να ορίσει τι σημαίνει – και να αποφασίσει τις λεπτομέρειες για να τις συμπεριλάβει στο μανιφέστο των Συντηρητικών για τις ευρωεκλογές.
Αυτό που είναι παρηγορητικό για τον Κάμερον είναι ότι η άρση των ελέγχων μετάβασης για τη μετανάστευση από τα νέα μέλη της ΕΕ, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, δεν έχει οδηγήσει σε μεγάλη αύξηση των αφίξεων. Αν είχε, θα είχε συνδέσει περισσότερο την Ευρώπη και τη μετανάστευση στο μυαλό του λαού. Όσο για το παρόν, ο ρουμάνος πρεσβευτής λέει ότι μόνο 24 από τους συμπατριώτες του έχουν εκμεταλλευτεί την μεγάλη ευκαιρία να μετακομίσουν στη Βρετανία.
Αυτή η απουσία κοσμοσυρροής από την Ρουμανία και τη Βουλγαρία είναι ένα πλήγμα για το UKIP. Ο ίδιος ο Φάρατζ υπήρξε πάντα σαφής, ότι «μεγάλο μέρος της επιτυχίας του UKIP θα εξαρτηθεί από το θέμα αυτό». Αν η μετανάστευση από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία δεν ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, θα απαξιώσει ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα της προεκλογικής εκστρατείας του κόμματός του.
Αλλά ο Φάρατζ είναι ένας ικανός πολιτικός και θα βρει άλλα θέματα να αξιοποιήσει. Πράγματι, η ταχεία άνοδος του Πάτρικ Ο’Φλιν, δημοσιογράφου της Daily Express, στην ιεραρχία του UKIP υποδηλώνει ότι το κόμμα καταλαβαίνει την ανάγκη να επικεντρωθεί στην απογοήτευση των ψηφοφόρων μεσαίου εισοδήματος και στο θυμό τους με την πολιτική τάξη. Ο Ο’Φλιν, ο οποίος σύντομα θα αναλάβει την επικοινωνία του κόμματος, υπόσχεται να επαγγελματοποιήσει τη λειτουργία του UKIP. Θα μπορούσε να αποδειχθεί τόσο σημαντικός για την πολιτική ανάπτυξη του UKIP, όπως ο Πίτερ Μάντελσον στον εκσυγχρονισμό των Εργατικών.
Όμως, η μεγαλύτερη πρόκληση για το UKIP είναι να διατηρήσει τη δυναμική που πιθανόν θα του δώσουν οι ευρωπαϊκές εκλογές. Το UKIP προσέλκυσε 16,5 τοις εκατό των ψήφων στις τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές. Με τις γενικές εκλογές του 2010, υποχώρησε στο 3 τοις εκατό. Αν ο Φάρατζ μπορεί να αποφύγει άλλη μία γενική εκλογή συμπίεση σε αυτή την κλίμακα, θα γίνει πολύ δύσκολο για τους Συντηρητικούς να κερδίσουν. Οι υπεύθυνοι προεκλογικής εκστρατείας των Εργατικών αναμένουν τώρα το UKIP να έχει στις δημοσκοπήσεις 8 τοις εκατό ή περισσότερο το 2015, κάτι που θα καταστήσει σχεδόν αδύνατο για τον Κάμερον να συγκεντρώσει πλειοψηφία.
Στο οικονομικό μέτωπο, ωστόσο, υπάρχει μια καλή είδηση για τους Συντηρητικούς. Η πτώση του πληθωρισμού στο 2 τοις εκατό θα πρέπει να διευκολύνει τόσο τη συμπίεση στο βιοτικό επίπεδο όσο και να μειώσει την πίεση για αύξηση των επιτοκίων. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι οι ψηφοφόροι σύντομα θα αρχίσουν να αισθάνονται καλύτερα. Μετά τη φορολογία, οι μέσες αποδοχές αυξάνονται ταχύτερα από τις τιμές. Αν αυτή η τάση συνεχιστεί, τότε το μεγάλο επιχείρημα του Μίλιμπαντ – ότι πρέπει να υπάρχουν διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία για να ανιμετωπιστεί η «κρίση του κόστους διαβίωσης» – θα χάσει μεγάλο μέρος της δυναμικής του.
Σε αυτό το στάδιο σε ένα κοινοβούλιο, το Westminster θα έπρεπε κανονικά να έχει εμμονή σχετικά με το πότε ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να πάει σε εκλογές. Ο νόμος για τον προκαθορισμένο χρόνο των εκλογών βάζει ένα τέλος σε όλα αυτά, με τίμημα να καταστεί η προεκλογική περίοδος ακόμα πιο παρατεταμένη από ό,τι συνήθως. Ο Κάμερον γνωρίζει ότι οι αντίπαλοί του θα είναι έτοιμοι για εκλογές σύντομα, αν δεν είναι ήδη. Γι ‘αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό γι’ αυτόν οι Συντηρητικοί να μην περάσουν τους επόμενους 12 μήνες διαφωνώντας για την Ευρώπη. Αν το κάνουν, δεν θα έχει πολύ χρόνο για να πετύχει το στόχο του για τη χώρα.
Πηγή: ΑΠΕ, antinews.gr. The Spectator
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου