Ομολογώ ευθαρσώς ότι μου αρέσει ο Ταραντίνο.Τα Kill Bill ήταν ταινίες ορόσημο.
Ενας φίλος σήμερα μου ξαναθύμισε μία άλλη ταινία του Ταραντίνο με το σάουντρακ από τον Bobby Womack.
Μου αφιέρωσε μία μελωδία, ένα τραγούδι που πραγματικά “τρελαίνομαι” να το ακούω.Το ήξερε ? δεν το ξέρω…μάλλον όχι.
H ταινία αυτή όταν την βλέπω πάντα μου προκαλεί μία αίσθηση αισιοδοξίας και ελευθερίας.
Δεν ξέρω γιατί.
Ισως γιατί οι δύο (κύριοι) πρωταγωνιστές της σπάνε τα δεσμά τους και την συμβατική ζωή.
Ισως γιατί υπάρχει ο έρωτας…
Ισως γιατί υπάρχει ένα happy end…
Ισως γιατί τα μουσικά θέματα της ταινίας είναι εκπληκτικά…
Δεν ξέρω…
Η μουσική σίγουρα πάντα ελευθερώνει…
Eγώ όμως σήμερα δεν είμαι πραγματικά ελεύθερος…και δεν είμαι και αισιόδοξος
Γιατί δεν είναι η πατρίδα μου ελεύθερη…οι άνθρωποί της δεν είναι πραγματικά ελεύθεροι.
Η μουσική αυτή, πάντως, ήταν ένα βάλσαμο…στιγμιαίο έστω
*
Εύχομαι ο φίλος Μιχαήλ που μου αφιέρωσε το τραγούδι, να νιώθει (και να είναι) πάντα ελεύθερος.
Κι όλοι εσείς επίσης.
-Αμετανόητος-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου