O Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος έθεσε σε λειτουργία τον «Τρόμο» όταν πλέον οι Ιακωβίνοι, το κόμμα του, είχε αποτύχει να εφαρμόσει το προεπαναστατικό του πρόγραμμα. Μέσα σε λίγους μήνες χιλιάδες Γάλλοι οδηγήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες στην γκιλοτίνα. Ανάμεσα τους εξέχοντα μέλη των Γιρονδίνων, πολιτικοί αντίπαλοι των Ιακωβίνων στη Συνέλευση των Τάξεων (Les États-Généraux de 1789), Αναρχικοί, εγκληματίες και αθώοι, που απλώς είχαν την ατυχία να ενοχλήσουν τους λάθος ανθρώπους σε λάθος στιγμή. Το τέλος του Ροβεσπιέρου ήλθε από τους ίδιους του συντρόφους του, όταν οι τελευταίοι συνειδητοποίησαν ότι ο «Τρόμος» θα κατασπάραζε και τους ίδιους ως άλλος Ουροβόρος Οφις
.
Τι κοινό έχει η Ελλάδα σήμερα με τη μετεπαναστατική αυτή περίοδο στη Γαλλία; Στην κορυφή της κοινωνικής κλίμακας, καμία. Ο πολιτικός μας κόσμος στην πλατιά του πλειοψηφία είναι βαθύτατα δημοκρατικός, έστω κι αν ο μέσος όρος εμμένει σε έναν sui generis βαλκανισμό με έντονα στοιχεία του νεποτισμού και του αντιπαραγωγικού κομφορμισμού, ενώ οι Έλληνες δικαστές με την επιστημονική τους εγκυρότητα εγγυούνται την ισονομία και ευνομία στο σύγχρονο ελληνικό κράτος.
Αν ξεπεράσουμε όμως την κορυφή της κλίμακας και εισέλθουμε στα πλατιά λαϊκά στρώματα θα διαπιστώσουμε ότι ο νέο-ιακωβινισμός κερδίζει διαρκώς νέα ακροατήρια. Οι φωνές υπέρ της τιμωρίας εναντίον «όλων αυτών που βρίσκονται εκεί πάνω», οι «μούτζες» προς τη Βουλή των Ελλήνων και άλλες ακραίες και αντιδημοκρατικές συμπεριφορές και πεποιθήσεις συνθέτουν μια νέα λούμπεν ιδεολογία που δημιουργεί συνθήκες οχλοποίησης ενός κατεξοχήν πολιτικού λαού όπως είναι ο ελληνικός.
Ασφαλώς θα ήταν αφελές κάποιος να περίμενε ότι ο Έλληνας θα δεχθεί με ιώβειο καρτερία τη ραγδαία υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου και την ένταξη της Ελλάδας σε μια διακριτή κατηγορία κρατών που ισορροπούν ανάμεσα στο δυτικό παράδειγμα και στο τριτοκοσμικό χάος. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις θα ήταν αναμενόμενες, σε καμία περίπτωση δικαιολογημένες αφού προάγουν το λαϊκισμό και την οχλοκρατία, αλλά δεν θα προκαλούσαν βαθύτατη ανησυχία αν δεν υπήρχαν πολιτικές δυνάμεις στα άκρα του πολιτικού φάσματος που επανεισάγουν τον «Τρόμο» στον πυρήνα της πολωτικής τους ιδεολογίας. Πλέον τα πολιτικά άκρα εντρυφούν στο ιακωβίνικο περιθώριο εθίζοντας ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας στον πολωτικό ριζοσπαστισμό και την οχλοκρατική αυτενέργεια. Η φιλελεύθερη Δημοκρατία είναι μεγαλόψυχη και συγχωρεί αποφεύγοντας τις υπερβολές. Κι αυτό προφανώς δεν αρέσει στους νέο-ιακωβινιστές.
Ο Τόμας Χομπς μας προειδοποιεί ότι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος [Homo homini lupus]. Εύκολα λοιπόν κάποιος μπορεί να κατανοήσει τους εξελικτικούς περιορισμούς που γεννιούνται στο εσωτερικό μιας κοινωνίας που ναρκωμένη από τους νέο-ιακωβίνικους ιεροκήρυκες μιας κάθαρσης που ακυρώνει τη συνταγματική τάξη προσομοιάζει περισσότερο με το νιχιλισμό αυτών που οραματίζονται μια κοινωνία καθαρτήριο αντί για μια κοινωνία της δημιουργίας και της ευημερίας.
Αντίδοτο απέναντι στα άκρα είναι η ανάπτυξη, η ευημερία και οι δημοκρατικοί θεσμοί. Ο νέο-ιακωβινισμός αποτελεί το καλύτερο στήριγμα των αντί-δημοκρατικών κηρύκων. Οι «Καθάρσεις» του Στάλιν, η δαιμονοποίηση του αστικού κόσμου από τον Χίτλερ που κατηγόρησε τη μεσαία τάξη ως το μέγα διαφθορέα της Γερμανικής κοινωνίας και η αντίστοιχη στάση του Μουσολίνι στην Ιταλία αναδεικνύουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο πως τα άκρα τρέφονται από «εξυγιαντικού τύπου Σταυροφορίες» που εθίζουν το λαό σε αυτενέργειες ριζοσπαστικού βολονταρισμού. Όταν ο λαός συνηθίσει στην «οσμή του αίματος» είναι πολύ δύσκολο να τον πείσεις να επιστρέψει σε μια ομαλή καθημερινότητα.
Η Ελλάδα οφείλει να αποφύγει το τέλμα της οχλοποίησης της λαϊκής τάξης και να επιστρέψει το γρηγορότερο σε μια αναπτυξιακή προοπτική μέσα σε ένα ξεκάθαρο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας, που θα περιορίζει τα φαινόμενα διαφθοράς και θα προνοεί για την κοινωνική ευημερία και τη συλλογική ευτυχία. Οροι τους οποίους έχουμε ξεχάσει, αλλά αποτελούν βασικό στόχο της πολιτικής και αναγκαία συνθήκη για την κοινωνία.
http://www.dimokratianews.g
Τι κοινό έχει η Ελλάδα σήμερα με τη μετεπαναστατική αυτή περίοδο στη Γαλλία; Στην κορυφή της κοινωνικής κλίμακας, καμία. Ο πολιτικός μας κόσμος στην πλατιά του πλειοψηφία είναι βαθύτατα δημοκρατικός, έστω κι αν ο μέσος όρος εμμένει σε έναν sui generis βαλκανισμό με έντονα στοιχεία του νεποτισμού και του αντιπαραγωγικού κομφορμισμού, ενώ οι Έλληνες δικαστές με την επιστημονική τους εγκυρότητα εγγυούνται την ισονομία και ευνομία στο σύγχρονο ελληνικό κράτος.
Αν ξεπεράσουμε όμως την κορυφή της κλίμακας και εισέλθουμε στα πλατιά λαϊκά στρώματα θα διαπιστώσουμε ότι ο νέο-ιακωβινισμός κερδίζει διαρκώς νέα ακροατήρια. Οι φωνές υπέρ της τιμωρίας εναντίον «όλων αυτών που βρίσκονται εκεί πάνω», οι «μούτζες» προς τη Βουλή των Ελλήνων και άλλες ακραίες και αντιδημοκρατικές συμπεριφορές και πεποιθήσεις συνθέτουν μια νέα λούμπεν ιδεολογία που δημιουργεί συνθήκες οχλοποίησης ενός κατεξοχήν πολιτικού λαού όπως είναι ο ελληνικός.
Ασφαλώς θα ήταν αφελές κάποιος να περίμενε ότι ο Έλληνας θα δεχθεί με ιώβειο καρτερία τη ραγδαία υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου και την ένταξη της Ελλάδας σε μια διακριτή κατηγορία κρατών που ισορροπούν ανάμεσα στο δυτικό παράδειγμα και στο τριτοκοσμικό χάος. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις θα ήταν αναμενόμενες, σε καμία περίπτωση δικαιολογημένες αφού προάγουν το λαϊκισμό και την οχλοκρατία, αλλά δεν θα προκαλούσαν βαθύτατη ανησυχία αν δεν υπήρχαν πολιτικές δυνάμεις στα άκρα του πολιτικού φάσματος που επανεισάγουν τον «Τρόμο» στον πυρήνα της πολωτικής τους ιδεολογίας. Πλέον τα πολιτικά άκρα εντρυφούν στο ιακωβίνικο περιθώριο εθίζοντας ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας στον πολωτικό ριζοσπαστισμό και την οχλοκρατική αυτενέργεια. Η φιλελεύθερη Δημοκρατία είναι μεγαλόψυχη και συγχωρεί αποφεύγοντας τις υπερβολές. Κι αυτό προφανώς δεν αρέσει στους νέο-ιακωβινιστές.
Ο Τόμας Χομπς μας προειδοποιεί ότι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος [Homo homini lupus]. Εύκολα λοιπόν κάποιος μπορεί να κατανοήσει τους εξελικτικούς περιορισμούς που γεννιούνται στο εσωτερικό μιας κοινωνίας που ναρκωμένη από τους νέο-ιακωβίνικους ιεροκήρυκες μιας κάθαρσης που ακυρώνει τη συνταγματική τάξη προσομοιάζει περισσότερο με το νιχιλισμό αυτών που οραματίζονται μια κοινωνία καθαρτήριο αντί για μια κοινωνία της δημιουργίας και της ευημερίας.
Αντίδοτο απέναντι στα άκρα είναι η ανάπτυξη, η ευημερία και οι δημοκρατικοί θεσμοί. Ο νέο-ιακωβινισμός αποτελεί το καλύτερο στήριγμα των αντί-δημοκρατικών κηρύκων. Οι «Καθάρσεις» του Στάλιν, η δαιμονοποίηση του αστικού κόσμου από τον Χίτλερ που κατηγόρησε τη μεσαία τάξη ως το μέγα διαφθορέα της Γερμανικής κοινωνίας και η αντίστοιχη στάση του Μουσολίνι στην Ιταλία αναδεικνύουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο πως τα άκρα τρέφονται από «εξυγιαντικού τύπου Σταυροφορίες» που εθίζουν το λαό σε αυτενέργειες ριζοσπαστικού βολονταρισμού. Όταν ο λαός συνηθίσει στην «οσμή του αίματος» είναι πολύ δύσκολο να τον πείσεις να επιστρέψει σε μια ομαλή καθημερινότητα.
Η Ελλάδα οφείλει να αποφύγει το τέλμα της οχλοποίησης της λαϊκής τάξης και να επιστρέψει το γρηγορότερο σε μια αναπτυξιακή προοπτική μέσα σε ένα ξεκάθαρο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας, που θα περιορίζει τα φαινόμενα διαφθοράς και θα προνοεί για την κοινωνική ευημερία και τη συλλογική ευτυχία. Οροι τους οποίους έχουμε ξεχάσει, αλλά αποτελούν βασικό στόχο της πολιτικής και αναγκαία συνθήκη για την κοινωνία.
http://www.dimokratianews.g
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου