ΜΕΤΑΞΑΣ:ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΗ ΜΙΑ “ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ” ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ;

 

   Μία ΄΄άποψη που ακούγεται τα τελευταία  χρόνια  εμπεριέχεται  στο ερώτημα του  τέως πρέσβη επί τιμής ,Αννίβα Βελιάδη  ( το οποίο  απαντάται στο βιβλίο του «Μεταξάς –Χίτλερ», )”Μήπως εάν ο Μεταξάς είχε προσπαθήσει να ακολουθήσει μια πιο ρεαίλιίστική πολιτική  (δηλαδή σύμφωνα με τον εν λόγω διπλωμάτη προσέγγιση με την Γερμανία ) ίσως η Ελλάδα  να είχε αποφύγει το ολοκαύτωμα του Β! Παγκισμιού Πολέμου” [1]
    Το πρόβλημα  με μια  υποτιθέμενη προσφυγή  του Μεταξά στις «καλές υπηρεσίες» των Γερμανών  είναι ότι θα ήταν ατελέσφορη δεδομένου ότι η Γερμανία είχε «εκχωρήσει» τα Βαλκάνια (και την Ελλάδα) στην Ιταλία. «Η Ελλάδα είναι για την Ιταλία ότι η Νορβηγία για την Γερμανία» (δήλωση του Τσιάνο τον Απρίλιο του 1940 την οποία με την οποία είχαν συναινέσει  οι Γερμανοί) Και φυσικά σε περίπτωση Ελληνικής έκκλησης στην Γερμανία δεν χρειάζεται να αναλυθεί γιατί η Ιταλία («ιδρυτικό στέλεχος» του Άξονα)  θα βάρυνε ΠΑΝΤΑ περισσότερο στα μάτια των Γερμανών από την Ελλάδα. Για οποίον  αμφιβάλει του συνιστάται να εξετάσει την περίπτωση της Ρουμανίας η οποία προσέφυγε ακριβώς στις  «καλές υπηρεσίες» των Γερμανών (και παραιτήθηκε από την ίδια βρετανική εγγύηση της 13^ης Απριλίου 1939 η οποία είχε δοθεί και` στην Ελλάδα και στην Πολωνία): πρώτα υποχρεώθηκε να παραχωρήσει το 30% του εδάφους της  και μετά υποχρεώθηκε να συμμετάσχει στον πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών θυσιάζοντας σχεδόν 3 από τις 4 στρατιές της (το 80% του στρατού της) στο όνομα του Γερμανικού «Μολώχ» σε μια πόλη που τότε ονομαζόταν Σταλινγκράντ…{2}
   Πρός επικύρωση του παραπάνω αντεπειχειρήτος  παρατιθέται απόσπασμα από την συνέντευξη του δικτάτορα της 30 Οκτωβρίου 1940 “Συγχρόνως όμως μου εδόθη να εννοήσω ότι η ένταξις εις την Νέαν Τάξιν προϋποθέτει προκαταρκτικήν άρσιν όλων των παλαιών διαφορών με τους γείτονάς μας, και ναι μεν αυτό θα συνεπήγετο φυσικά θυσίας τινάς διά την Ελλάδα, αλλά αι θυσίαι θα έπρεπε να θεωρηθούν απολύτως “ασήμαντοι” εμπρός εις τα “οικονομικά και άλλα πλεονεκτήματα” τα οποία θα είχεν διά την Ελλάδα ή Νέα Τάξις εις την Ευρώπην και εις την Βαλκανικήν. Φυσικά με πάσαν περίσκεψιν και ανεπισήμως επεδίωξα δι’ όλων των μέσων να κατατοπισθώ συγκεκριμένως ποίαι θα ήσαν αι θυσίαι αυταί, με τας οποίας η Ελλάς θα έπρεπε να πληρώση την ατίμωσιν της εξ ιδίας θελήσεως προσφοράς της να υπαχθή υπό την Νέαν Τάξιν.  Με καταφανή προσπάθειαν αποφυγής σαφούς καθορισμού μου εδόθη να καταλάβω ότι η προς τους Έλληνας στοργή του Χίτλερ ήτο οι εγγυήσεις oτι αι θυσίαι αυταί θα περιορίζοντο “εις το ελάχιστον δυνατόν”. Όταν επέμεινα να κατατοπισθώ, πόσον επί τέλους θα μπορουσε να είναι αύτο το έλάχιστον τελικώς, μάς εδόθη να καταλάβωμεν ότι τούτο συνίστατο εις μερικάς ικανοποιήσεις προς την Ιταλίαν δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς την Βουλγαρίαν ανατολικώς μέχρι Δεδεαγ’άτς ” [3]Με αλλά  λογία  ή Ελλάδα ως αντίτιμο στης προσχωρήσεως  της στον Άξωνα θα έπρεπε να υποστή εθελούσιο ακρωτηριασμό όπως ακριβώς η Ρουμάνια Επιπλέον η καταστάση για την Ελλάδα  θα ήταν αν μη τι άλλο χειρότερη απο αυτη της Ρουμανίας καθώς εκτός απο απώλεια εδαφών πρός  ώφελος της Ιταλίας΄και Βουλγαρίας θα  έπρεπε να αναμένεται ότι ούτε η Βρετάνια   θα παρακολουθούσε αυτήν την επιζήμια για αυτή αλλαγή στρατοπέδου χωρίς να αντιδράσει ενώ είχε τα μέσα και το κίνητρό να το πράξει θέτοντας με την σείρα της υπο τον έλεγχο της τα εδάφη που θεωρούσε απαραίτητα για την στρατηγική της ασφαλεία π.χ. Κρήτη  “.Φυσικά δεν ήτo δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος. Και με το δίκαιόν των.Κυρίαρχοι πάντοτε της θαλάσσης δεν θα παρέλειπον, υπερασπίζοντες πλέον τον εαυτόν των, έπειτα από μίαν τοιαύτην αυτοδούλωσιν της Ελλάδος εις τους εχθρούς των να καταλάβουν την Κρήτην και τας άλλας νήσους μας τουλάχιστον. Το συμπέρασμα αυτό δεν προέκυψεν μόνον από την πλέον απλήν λογικήν, άλλά και από ασφαλείς και βεβαίας πληροφορίας εξ Αιγύπτου, καθ’ ας ειχεν ήδη προμελετηθή και αντιμετωπισθή η ενέργεια που θα έπρεπε να γίνη ως φυσικόν επακόλουθον πάσης τυχόv εκουσίας ή ακουσίας συνεργασίας της Ελλάδος με τον Άξονα, εις τας ελληνικάς νήσους και προς παρεμπόδισιν εν περιπτώσει της δυνατότητος διά τόν Άξονα να τας χρησιμοποιήση”[4]
   Οσο για το δευτέρο σκέλος της υπόθεσης δεδομένης της ανάγκης των Γερμανων “για βορά κανονιών¨” για το Ανατολικό Μετωπο το 1942 ειναι απίθανο να μην ζητούσαν απο την” υποτελή συμμαχο” Ελλάδα να συνεισφέρει δυνάμεις ¨¨για την Σταυροφορία ενάντια στον Ιουδεό-Μπολσεβικσμό΄΄ένω  π.χ. απο την Ρουμανία είχαν ζητήσει 30 μεραρχίες  την ίδια περίόδο παρά το γεγονός  οτι ο Ρουμάνικος Στρατός είχε μόλις 21 [5]
Χρήστος Βούλγαρης
{1].Αννίβας Βελιάδης «Μεταξάς –Χίτλερ», Εκδόσεις Ενυάλιος Αθήνα  2008, σελ.13
[2] Mark Axworthy “The Romanian Army of Wolrd War II “,Osprey Publications, Λονδίνο 1992 σελ.30
[3] Ι.Μεαξάς “Προσωπικό Ημερολόγιο”, τόμος Δ!  Εκδόσεις Γκοβόστη Αθήνα960 σσ.522-523
[4] Ομοιώς σελ.523
[5] Peter Abbott “Germany’s Eastern Front Allies 1941-1945″Osprey Publications, Λονδίνο 1982 σελ.,8

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1.Peter Abbott “Germany’s Eastern Front Allies 1941-1945″Osprey Publications, Λονδίνο 1982

2.Mark Axworthy “The Romanian Army of Wolrd War II “,Osprey Publications, Λονδίνο 1992

3.Αννίβας Βελιάδης «Μεταξάς –Χίτλερ», Εκδόσεις Ενυάλιος Αθήνα  2008,

4.Ι.Μεαξάς “Προσωπικό Ημερολόγιο”, τόμος Δ!  Εκδόσεις Γκοβόστη Αθήνα960