Καινούργια « συγγλονιστική επιστημονική ανακάλυψη»:Kάποιος απεφάνθη οτι ο.... Κολοκτρώνης είχε όπως έλεγαν και το 19ο αιώνα «Οθωμανικά γούστα».Ας προσπεράσουμε το γεγόνος ότι ο εν λόγω κύριος δεν είναι Ιστορικός καθώς στην Ελλάδα απο ότι φαίνεται λίγο πολύ όποιος ξέρει γραφή και ανάγνωση θεωρεί τον ευατό του «ειδήμονα επί των Ιστορικών θεμάτων» οπως π.χ. μια πρωήν γενική γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας (κατάσταση η οποιά δεν ισχύει σε καμία άλλη ανεπτυγμένη Ευρωπαιίκη χώρα) και ας επικεντρωθούμε στο σημαντικότερο: άραγε o εν λογώ κύριος κατάθσε αδιάσειστα επιστημονικά στοιχεία προς τεκμηριώση της αποψής του ;(στην περίπτωση μας γραπτές μαρτυριές) ;Όχι! άρα παραφράζωντας τον «Υπερ αδυνάτου» του Λυσία, δεν ομιλούσε σοβαρά αλλα παίζωντας και προφανώς του αξίζει η άναλογη αντιμετώπιση αν και για το συγκεκριμένο ζήτημα κατ΄εμέ ισχύει το Πλατωνικό «παίζεις εν ου παικτοις»(Πρωταγόρας)
Δυστηχώς δεν είναι το μοναδικό κρούσμα αυτού του είδους.Οι παλαιότεροι εξ ημών θα ενθυμούνται ασφαλώς ανάλογες «αποκαλύψεις» για τον Αλέξανδρο ή την υπόθεση της «μαύρης Αθήνας»(πάλι με αμφισβητούμενης εγκυρότητας στοχεία ή ακόμα και χωρίς στοιχεία). Προφανώς στο μέλλον μας περιμένει κάτι παραπλήσιο για τον Βενίζελο ή τον Περικλή.Δεν βαριέστε ,«φασαρία να γίνεται»!
Λυπούμαι αλλά με όλο το σεβασμό, αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με την Ιστορία ως Επιστήμη. Γιατί η Ιστορία είναι Επιστήμη (και δεν χρειάζεται κάποιος να ανατρέξει στον Θουκιδίδη, τον Πολύβιο, τον Γίββωνα η τον Ράνκε για να το αποδείξει) και ως τέτοια υπάγεται σε κάνονες δεοντολογίας και μεθοδολογίας (στην περιπτώση μας έρευνα και σχολαστικός έλεγχος των πηγών) οι οποίοι πρέπει να τηρούνται απαρέγκλητα και όχι να ποδοπαντούνται προς χάριν των αποδομητικών ιδεοληψιών ορισμένων.Δυστηχώς απο οτί φάνηκε και από μία τήλεοπτική σειρά προσφάτως, σε αυτό το ατόπημα έχουν υποπέσει και σοβαροί Ακαδημαίκοι κατά τα άλλα ιστορικοί..Όποος θέλει να «γράψει ιστορία» χωρίς σεβασμό στους κανόνες δεοντολογίας και επιμένοντας να αγνοεί «κατα το δοκούν» τα γεγονότα θα ήταν καλύτερο κατά την ταπείνη μου άποψη να γράψει μυθιστορήματα καθώς εκεί δεν ισχύουν αυτοί οι περιορισμοί και απο την άλλη εκεί ισχύει η κριτική του Θουκιδίδη για τους λογογράφους («Αρχαιολογία») οτί δήλαδή «έγραφαν για να τέρψουν και οχί για να περογράψουν τα γεγονότα όπως έγιναν» και να γράψει τις « σπούδαιες αποκαλύψεις»του σε τέτιου είδους κειμενα, αν και σε αυτην την περιπτώση ισχυεί παραφρασμένο το ρητό του Μαρκού Αυρήλιου (Εις εαυτόν): η αράχνη όταν πίασει μια μύγα , ο κυνηγός όταν πιάσει εναν λαγό και οποίος συλλάβει ενα Σαρμάτη ληστή, θεωρούν ότι έκαναν κάτι σημαντικό στην πραγματικότητα όμως δεν έκαναν τίποτα το άξιολόγο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου