Ο John Lichfield, ανταποκριτής του Independent στο Παρίσι, γράφει για τον πολυσυζητημένο νόμο.
Ήταν μια εποχή που οι γυναίκες στέκονταν πλάι-πλάι το βράδυ, στην οδό Rue Saint Denis στο κέντρο του Παρισιού.
Ήταν κυρίως Γαλλίδες, μέσης ηλικίας και άνω, ντυμένες φανταχτερά, σα να φοράνε στολές.
Η Rue Saint Denis σήμερα αποτελείται κυρίως από sex shops, καταστήματα κινητής τηλεφωνίας και παντοπωλεία.
Μέχρι πριν από μια δεκαετία, πηγαίνοντας τα παιδιά στο σχολείο, περνούσα κάθε πρωί από μια γυναίκα γύρω στα πενήντα της, ίσως και εξήντα, η οποία έκανε πιάτσα με μια μικροσκοπική φούστα κοντά στην Αψίδα του Θριάμβου. Τα παιδιά την φώναζαν «Madame Leopardskin».
Αυτό έχει περάσει προ πολλού. Το 2003, ο Νικολά Σαρκοζί, τότε υπουργός Εσωτερικών, επινόησε ένα νόμο που απαγόρευσε την πορνεία ή το «ψώνισμα» στο δρόμο, ακόμα και το «παθητικό». Ήταν μια αξιόποινη πράξη, ακόμη και το να μοιάζεις με πόρνη δημόσια.
Οι συνέπειες ήταν παράλογες. Οι πόρνες ήταν υποχρεωμένες να ντύνονται όπως οι άλλες γυναίκες, πράγμα που σήμαινε ότι αξιοσέβαστες γυναίκες, σε ορισμένες περιοχές του Παρισιού, πιθανόν να δέχονταν κάποια ανήθικη πρόταση αν στέκονταν ακίνητες.
Ένα άλλο ανεπιθύμητο αποτέλεσμα ήταν να γίνει η πορνεία άντεργκραουντ και να φύγουν πολλές Γαλλίδες από την «επιχείρηση». Έως και το 80 τοις εκατό των περίπου 40.000 ιερόδουλων στη Γαλλία είναι τώρα αλλοδαπές γυναίκες και κορίτσι (ή αγόρια), που συχνά διακινούνται από οργανωμένες συμμορίες από την Ανατολική Ευρώπη, την Κίνα ή την Αφρική.
Τώρα γίνεται μια προσπάθεια να καταργηθεί ο νόμος του Σαρκοζί. H συζήτηση για το νομοσχέδιο στη Βουλή ξεκίνησε, με σκοπό να αφαιρέσει τις κυρώσεις για το «ψώνισμα», ακόμη και το «ενεργό ψώνισμα». Η Γαλλία θα γίνει η δεύτερη χώρα στην Ευρώπη μετά τη Σουηδία που θα μεταφέρει την τιμωρία στον πελάτη. Εάν το νομοσχέδιο περάσει, όποιος πληρώνει για ή επιδιώξει να πληρώσει για σεξ θα μπορούσε να λάβει πρόστιμο 1.500 ευρώ, ή 3.000 για ένα δεύτερο αδίκημα και να αναγκαστεί να παρακολουθήσει μαθήματα επανεκπαίδευσης.
Το σχέδιο νόμου θα παρέχει επίσης υποστήριξη για να βοηθήσει τις πόρνες να ξεκινήσουν μια νέα ζωή και για να επιτρέψει στις ξένες γυναίκες να παραμείνουν νόμιμα στη Γαλλία, εφόσον εγκαταλείψουν την πορνεία. Το νομοσχέδιο, αν και αμφιλεγόμενο, αναμένεται να εγκριθεί στο ψήφισμα της επόμενης εβδομάδας. Μπορεί, ωστόσο, να το αφήσουν να «πεθάνει» στην άνω βουλή, με τη σιωπηρή έγκριση της κυβέρνησης. Αυτό θα είναι ένα κατάλληλα μπερδεμένο και υποκριτικό συμπέρασμα, στην τελευταία από μια σειρά προσπαθειών για τη ρύθμιση της πορνείας στη Γαλλία τα τελευταία 67 χρόνια. Η κοινωνική και θεσμική υποκρισία δεν είναι μόνο γαλλική. Η παρούσα γαλλική νομοθεσία είναι παρόμοια με εκείνη στη Βρετανία.
Η πορνεία είναι παράνομη ως αρχή, αλλά δεν είναι παράνομο να είσαι πόρνη. Οι πόρνες στη Γαλλία πληρώνουν φόρους για τα κέρδη τους. Είναι παράνομο να έχεις έναν οίκο ανοχής ή να είσαι νταβατζής ή να ψωνίζεσαι δημόσια. Δεν είναι παράνομο να πουλάς το σώμα σου- ή να αγοράζεις ένα.
Οι εγκεκριμένοι οίκοι ανοχής ή τα maisons closes, για τα οποία το Παρίσι ήταν κάποτε γνωστό, δημιουργήθηκαν από το επαναστατικό δίκαιο το 1802 και απαγορεύθηκαν το 1946. Η ταινία «Belle de Jour» του Λουίς Μπουνιουέλ, του 1967, με πρωταγωνίστρια την Κατρίν Ντενέβ ως νοικοκυρά που πηγαίνει εθελοντικά να εργαστεί σε ένα maison close, είναι παραπλανητική. Εξελίσσεται στη δεκαετία του 1950. Το μυθιστόρημα του Joseph Kessel εξελίσσεται το 1920. Οι αντίπαλοι – συμπεριλαμβανομένων των ομάδων που εκπροσωπούν τις γαλλίδες πόρνες και διασημότητες, όπως η Ντενέβ- λένε ότι ο προτεινόμενος νόμος αντικαθιστά την υποκρισία με περισσότερη υποκρισία. Το ψώνισμα θα επιτρέπεται. Όποιος αποδέχεται την προσέγγιση μιας πόρνης θα μπορούσε να τιμωρηθεί με πρόστιμο. Είναι, όπως λένε, σαν να επιτρέπεις τη διακίνηση ναρκωτικών και να τιμωρείς τους χρήστες.
Οι υποστηρικτές – συμπεριλαμβανομένων φεμινιστικών ομάδων και ενώσεων που εκπροσωπούν πρώην πόρνες – λένε ότι το νομοσχέδιο θα καταστήσει τη γαλλική νομοθεσία πιο συνεκτική. Από το 1960, όταν επικύρωσε μία σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών το 1949, η Γαλλία θεωρεί επίσημα την πορνεία ως ένα είδος δουλείας και μια μορφή βίας.
Η παρούσα νομοθεσία αντιμετωπίζει τις πόρνες, καθώς και τους νταβατζήδες και τους διακινητές τους, σα να κάνουν κάτι λάθος. Ο προτεινόμενος νόμος, λένε οι υποστηρικτές, σωστά θεωρεί τις πόρνες ως θύματα και τους πελάτες ως σεξουαλικούς παραβάτες.
Τα παραδοσιακά επιχειρήματα – είτε για την ανοχή, την κατάργηση ή την απαγόρευση – πρέπει να αντιμετωπίσουν μια ανησυχητική νέα πραγματικότητα. Στην Ευρώπη , την βιομηχανία, είτε είναι νόμιμη είτε όχι, έχουν σε μεγάλο βαθμό αναλάβει διεθνείς εγκληματικές συμμορίες. Αποθαρρύνοντας τη ζήτηση για πληρωμένο σεξ, ο νέος νόμος, όπως υποστηρίζεται, θα μειώσει τη διακίνηση αλλοδαπών γυναικών. Η Γερμανία έκανε το αντίθετο το 2002 και νομιμοποίησε την πορνεία. Από τότε ο αριθμός των ιερόδουλων έχει τετραπλασιαστεί από 100.000 σε 400.000. Σχεδόν όλες είναι αλλοδαπές. Οι περισσότερες πιθανώς έχουν εξαναγκαστεί στην πορνεία.
Στη θεωρία, η κατάργηση του νόμου Σαρκοζί θα επιτρέψει στην Madame Leopardskin να κάνει πιάτσα και πάλι. Θα επιτρέψει στις «παραδοσιακές» Γαλλίδες πόρνες να διεκδικήσουν το μερίδιο αγοράς που έχασαν από τις ξένες συμμορίες. Θα το κάνει όμως πραγματικά; Οι ενώσεις των εκδιδόμενων γυναικών και η αστυνομία συμφωνούν για πρώτη φορά. Η τιμωρία των πελατών θα κάνει την πορνεία ακόμα πιο άντεργκραουντ. Θα κάνει τη δράση κατά των διεθνών δικτύων, μια βιομηχανία που αποφέρει 2δις ευρώ το χρόνο στην Ευρώπη, ακόμη πιο σκληρή. Χρησιμοποιώντας αυτά τα επιχειρήματα, ο υπουργός Εσωτερικών Μανουέλ Βαλς αγωνίζεται ήσυχα για να μην ψηφιστεί ο νόμος.
«Όχι πορνεία παρακαλώ, είμαστε Γάλλοι;» Απ’ ότι φαίνεται, όχι ακόμα.
http://www.independent.co.uk/news/world/europe/frances-compromising-position-why-a-new-law-to-criminalise-punters-rather-than-prostitutes-is-inflaming-french-passions-8967593.html
http://www.antinews.gr/2013/11/30/236543/
 |
| "Belle de Jour, Η Ωραία της Ημέρας" (Catherine Deneuve) |
Ήταν κυρίως Γαλλίδες, μέσης ηλικίας και άνω, ντυμένες φανταχτερά, σα να φοράνε στολές.
Η Rue Saint Denis σήμερα αποτελείται κυρίως από sex shops, καταστήματα κινητής τηλεφωνίας και παντοπωλεία.
Μέχρι πριν από μια δεκαετία, πηγαίνοντας τα παιδιά στο σχολείο, περνούσα κάθε πρωί από μια γυναίκα γύρω στα πενήντα της, ίσως και εξήντα, η οποία έκανε πιάτσα με μια μικροσκοπική φούστα κοντά στην Αψίδα του Θριάμβου. Τα παιδιά την φώναζαν «Madame Leopardskin».
Αυτό έχει περάσει προ πολλού. Το 2003, ο Νικολά Σαρκοζί, τότε υπουργός Εσωτερικών, επινόησε ένα νόμο που απαγόρευσε την πορνεία ή το «ψώνισμα» στο δρόμο, ακόμα και το «παθητικό». Ήταν μια αξιόποινη πράξη, ακόμη και το να μοιάζεις με πόρνη δημόσια.
Οι συνέπειες ήταν παράλογες. Οι πόρνες ήταν υποχρεωμένες να ντύνονται όπως οι άλλες γυναίκες, πράγμα που σήμαινε ότι αξιοσέβαστες γυναίκες, σε ορισμένες περιοχές του Παρισιού, πιθανόν να δέχονταν κάποια ανήθικη πρόταση αν στέκονταν ακίνητες.
Ένα άλλο ανεπιθύμητο αποτέλεσμα ήταν να γίνει η πορνεία άντεργκραουντ και να φύγουν πολλές Γαλλίδες από την «επιχείρηση». Έως και το 80 τοις εκατό των περίπου 40.000 ιερόδουλων στη Γαλλία είναι τώρα αλλοδαπές γυναίκες και κορίτσι (ή αγόρια), που συχνά διακινούνται από οργανωμένες συμμορίες από την Ανατολική Ευρώπη, την Κίνα ή την Αφρική.
Τώρα γίνεται μια προσπάθεια να καταργηθεί ο νόμος του Σαρκοζί. H συζήτηση για το νομοσχέδιο στη Βουλή ξεκίνησε, με σκοπό να αφαιρέσει τις κυρώσεις για το «ψώνισμα», ακόμη και το «ενεργό ψώνισμα». Η Γαλλία θα γίνει η δεύτερη χώρα στην Ευρώπη μετά τη Σουηδία που θα μεταφέρει την τιμωρία στον πελάτη. Εάν το νομοσχέδιο περάσει, όποιος πληρώνει για ή επιδιώξει να πληρώσει για σεξ θα μπορούσε να λάβει πρόστιμο 1.500 ευρώ, ή 3.000 για ένα δεύτερο αδίκημα και να αναγκαστεί να παρακολουθήσει μαθήματα επανεκπαίδευσης.
Το σχέδιο νόμου θα παρέχει επίσης υποστήριξη για να βοηθήσει τις πόρνες να ξεκινήσουν μια νέα ζωή και για να επιτρέψει στις ξένες γυναίκες να παραμείνουν νόμιμα στη Γαλλία, εφόσον εγκαταλείψουν την πορνεία. Το νομοσχέδιο, αν και αμφιλεγόμενο, αναμένεται να εγκριθεί στο ψήφισμα της επόμενης εβδομάδας. Μπορεί, ωστόσο, να το αφήσουν να «πεθάνει» στην άνω βουλή, με τη σιωπηρή έγκριση της κυβέρνησης. Αυτό θα είναι ένα κατάλληλα μπερδεμένο και υποκριτικό συμπέρασμα, στην τελευταία από μια σειρά προσπαθειών για τη ρύθμιση της πορνείας στη Γαλλία τα τελευταία 67 χρόνια. Η κοινωνική και θεσμική υποκρισία δεν είναι μόνο γαλλική. Η παρούσα γαλλική νομοθεσία είναι παρόμοια με εκείνη στη Βρετανία.
Η πορνεία είναι παράνομη ως αρχή, αλλά δεν είναι παράνομο να είσαι πόρνη. Οι πόρνες στη Γαλλία πληρώνουν φόρους για τα κέρδη τους. Είναι παράνομο να έχεις έναν οίκο ανοχής ή να είσαι νταβατζής ή να ψωνίζεσαι δημόσια. Δεν είναι παράνομο να πουλάς το σώμα σου- ή να αγοράζεις ένα.
Οι εγκεκριμένοι οίκοι ανοχής ή τα maisons closes, για τα οποία το Παρίσι ήταν κάποτε γνωστό, δημιουργήθηκαν από το επαναστατικό δίκαιο το 1802 και απαγορεύθηκαν το 1946. Η ταινία «Belle de Jour» του Λουίς Μπουνιουέλ, του 1967, με πρωταγωνίστρια την Κατρίν Ντενέβ ως νοικοκυρά που πηγαίνει εθελοντικά να εργαστεί σε ένα maison close, είναι παραπλανητική. Εξελίσσεται στη δεκαετία του 1950. Το μυθιστόρημα του Joseph Kessel εξελίσσεται το 1920. Οι αντίπαλοι – συμπεριλαμβανομένων των ομάδων που εκπροσωπούν τις γαλλίδες πόρνες και διασημότητες, όπως η Ντενέβ- λένε ότι ο προτεινόμενος νόμος αντικαθιστά την υποκρισία με περισσότερη υποκρισία. Το ψώνισμα θα επιτρέπεται. Όποιος αποδέχεται την προσέγγιση μιας πόρνης θα μπορούσε να τιμωρηθεί με πρόστιμο. Είναι, όπως λένε, σαν να επιτρέπεις τη διακίνηση ναρκωτικών και να τιμωρείς τους χρήστες.
Οι υποστηρικτές – συμπεριλαμβανομένων φεμινιστικών ομάδων και ενώσεων που εκπροσωπούν πρώην πόρνες – λένε ότι το νομοσχέδιο θα καταστήσει τη γαλλική νομοθεσία πιο συνεκτική. Από το 1960, όταν επικύρωσε μία σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών το 1949, η Γαλλία θεωρεί επίσημα την πορνεία ως ένα είδος δουλείας και μια μορφή βίας.
Η παρούσα νομοθεσία αντιμετωπίζει τις πόρνες, καθώς και τους νταβατζήδες και τους διακινητές τους, σα να κάνουν κάτι λάθος. Ο προτεινόμενος νόμος, λένε οι υποστηρικτές, σωστά θεωρεί τις πόρνες ως θύματα και τους πελάτες ως σεξουαλικούς παραβάτες.
Τα παραδοσιακά επιχειρήματα – είτε για την ανοχή, την κατάργηση ή την απαγόρευση – πρέπει να αντιμετωπίσουν μια ανησυχητική νέα πραγματικότητα. Στην Ευρώπη , την βιομηχανία, είτε είναι νόμιμη είτε όχι, έχουν σε μεγάλο βαθμό αναλάβει διεθνείς εγκληματικές συμμορίες. Αποθαρρύνοντας τη ζήτηση για πληρωμένο σεξ, ο νέος νόμος, όπως υποστηρίζεται, θα μειώσει τη διακίνηση αλλοδαπών γυναικών. Η Γερμανία έκανε το αντίθετο το 2002 και νομιμοποίησε την πορνεία. Από τότε ο αριθμός των ιερόδουλων έχει τετραπλασιαστεί από 100.000 σε 400.000. Σχεδόν όλες είναι αλλοδαπές. Οι περισσότερες πιθανώς έχουν εξαναγκαστεί στην πορνεία.
Στη θεωρία, η κατάργηση του νόμου Σαρκοζί θα επιτρέψει στην Madame Leopardskin να κάνει πιάτσα και πάλι. Θα επιτρέψει στις «παραδοσιακές» Γαλλίδες πόρνες να διεκδικήσουν το μερίδιο αγοράς που έχασαν από τις ξένες συμμορίες. Θα το κάνει όμως πραγματικά; Οι ενώσεις των εκδιδόμενων γυναικών και η αστυνομία συμφωνούν για πρώτη φορά. Η τιμωρία των πελατών θα κάνει την πορνεία ακόμα πιο άντεργκραουντ. Θα κάνει τη δράση κατά των διεθνών δικτύων, μια βιομηχανία που αποφέρει 2δις ευρώ το χρόνο στην Ευρώπη, ακόμη πιο σκληρή. Χρησιμοποιώντας αυτά τα επιχειρήματα, ο υπουργός Εσωτερικών Μανουέλ Βαλς αγωνίζεται ήσυχα για να μην ψηφιστεί ο νόμος.
«Όχι πορνεία παρακαλώ, είμαστε Γάλλοι;» Απ’ ότι φαίνεται, όχι ακόμα.
http://www.independent.co.uk/news/world/europe/frances-compromising-position-why-a-new-law-to-criminalise-punters-rather-than-prostitutes-is-inflaming-french-passions-8967593.html
http://www.antinews.gr/2013/11/30/236543/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου