Ο Θουκυδίδης η προέλευση των Ελλήνων και το όνομα Ελλάς

Όπως γνωρίζουμε ενδεχομένως από τα σχολικά μας χρόνια, ο Έλλην ιστορικόςΘουκυδίδης έζησε μεταξύ 460 – 398 π.Χ.. και έγινε παγκοσμίως γνωστός για τη συγγραφή της κλασικής Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου. Στο έργο της ζωής του αφηγείται γεγονότα που συνέβησαν κατά τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της Αθήνας και της Σπάρτης· ο Πελοποννησιακός Πόλεμος κράτησε από το 431 έως το  404 π.Χ., με ένα επτάχρονο διάλειμμα “ύποπτης ανακωχής”. Στο προοίμιο του έργου διαβάζουμε:


1. Θουκυδίδης, ο Αθηναίος, έγραψε την ιστορίαν του πολέμου μεταξύ των Πελοποννησίων και των Αθηναίων. Την συγγραφήν αυτού ήρχισεν ευθύς εξ αρχής της εκρήξεώς του, διότι προείδεν ότι θ’ απέβαινε μεγάλος και περισσότερον αξιομνημόνευτος από κάθε προηγούμενον πόλεμον, και εσυμπέραινε τούτο από το γεγονός ότι αμφότερα τα Κράτη κατήρχοντο εις αυτόν, ενώ ευρίσκοντο εις την ακμήν της παντός είδους στρατιωτικής δυνάμεώς των, και ότι έβλεπε τους λοιπούς Έλληνας είτε τασσόμενους αμέσως, είτε διανοουμένους τουλάχιστον να ταχθούν προς το εν ή το άλλο μέρος. [1] Προοίμιον (1-23)

Mέρες παράξενες…

Ιουλ20 by EMMANOUHL ARKAS

Όχι!Ας μην προσπαθούμε να διαδώσουμε άλλο τον πόνο και την θλίψη που βαραίνει κι άλλο αυτό το καλοκαίρι.Τί σχέση μπορεί να έχουν ο ζεστός ήλιος και η γαλάζια θάλασσα με το σκοτάδι του θανάτου;Τί σχέση μπορούν να έχουν τα μεσημεριανά γεύματα και τα βραδινά δροσίσματα με το κόκκινο του αίματος;

Ο ΥΠΕΡΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

της Λέττας Καλαμαρά.
Ως ο Υπουργός με δύο υπουργεία καταγράφηκε την τρέχουσα εβδομάδα ο κ.Δένδιας. Αν και Υπουργός Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας κυριάρχησε στα μέσα ενημέρωσης με τη σύλληψη Μαζιώτη ως πρώην Υπουργός Προστασίας του Πολίτη ενημερώνοντας το λαό. Φυσικά ο κ.Δένδιας είχε πολύ καλή γνώση για το θέμα, πρέπει όμως να μάθουμε σε αυτή τη χώρα ότι μπορεί κάποιοι να εργάζονται και κάποιοι να παίρνουν τη δόξα. Δεν είναι πάντοτε αυτό κατακριτέο για αυτούς που γνωρίζουν. Εξάλλου για οτιδήποτε στραβό συνέβαινε σε αυτή την επιχείρηση ένας θα επωμιζόταν την αποτυχία.

«Βόμβα» χρεών: 4.000 κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών την ημέρα

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Σε οικονομικό αδιέξοδο έχουν οδηγηθεί νοικοκυριά και επιχειρήσεις που αδυνατούν όχι μόνο να πληρώσουν τις οφειλές τους αλλά ακόμα και να ενταχθούν σε ρυθμίσεις.
Οπως αναφέρει το Εθνος της Κυριακής «όμηροι» της Εφορίας είναι 2,6 εκατομμύρια φορολογούμενοι καθώς οι οφειλές προς το Δημόσιο αυξάνονται μήνα με τον μήνα με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ Β. ΑΦΡΙΚΗ (Μικρή συλλογή άρθρων)

Α)Αίγυπτος: Τουλάχιστον 21 νεκροί στρατιώτες από επίθεση σε σημείο ελέγχου

Στο Ουάντι αλ Γκάντιντ

Πρόκειται για μία από τις πλέον φονικές επιθέσεις που καταγράφονται στην Αίγυπτο μετά την ανατροπή τον Ιούλιο του 2013 του ισλαμιστή προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι.

Τουλάχιστον 21 στρατιώτες του αιγυπτιακού στρατού σκοτώθηκαν σε μια επίθεση που εξαπέλυσαν ένοπλοι άνδρες εναντίον ενός σημείου ελέγχου του στρατού στη δυτική Αίγυπτο, μετέδωσε το Γαλλικό Πρακτορείο επικαλούμενο πηγές ασφαλείας.

Πρόκειται για μία από τις πλέον φονικές επιθέσεις που καταγράφονται στην Αίγυπτο μετά την ανατροπή τον Ιούλιο του 2013 του ισλαμιστή προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι.

Αξιωματούχοι ασφαλείας δήλωσαν ότι οι δράστες ήταν λαθρέμποροι. Όμως ένας εκπρόσωπος του στρατού έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης Facebook ότι «τρομοκράτες»- ο όρος που χρησιμοποιούν οι αρχές για να περιγράψουν ισλαμιστές μαχητές- βρίσκονται πίσω από την επίθεση.

Η επίθεση σημειώθηκε στο Ουάντι αλ Γκάντιντ, που συνορεύει με το Σουδάν και τη Λιβύη. Τρεις επιτιθέμενοι σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις με τους στρατιώτες, ανέφεραν αξιωματούχοι ασφαλείας.

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

===============================================================

 

Β)Λιβύη: Σφοδρές μάχες μαίνονται στο αεροδρόμιο της Τρίπολης

"Το αεροδρόμιο δέχτηκε το πρωί επίθεση με οβίδες, ρουκέτες, πυρά πυροβόλων αρμάτων μάχης. Είναι η σφοδρότερη επίθεση"

Σφοδρές μάχες με βαριά όπλα μαίνονται την Κυριακή μεταξύ αντιπάλων ενόπλων ομάδων που διεκδικούν εδώ και μια εβδομάδα τον έλεγχο του αεροδρομίου της Τρίπολης, ανακοίνωσαν ο εκπρόσωπος της υπηρεσίας ασφαλείας του αερολιμένα και αυτόπτες μάρτυρες.

"Το αεροδρόμιο δέχτηκε το πρωί επίθεση με οβίδες, ρουκέτες, πυρά πυροβόλων αρμάτων μάχης. Είναι η σφοδρότερη επίθεση" από την έναρξη της επιχείρησης την Κυριακή", δήλωσε ο εκπρόσωπος Αλ-Τζιλάνι Αλ-Ντάχες, διευκρινίζοντας ότι ένα λιβυκό αεροσκάφος έχει τυλιχθεί στις φλόγες πάνω στην πίστα του αερολιμένα. Στελέχη του αεροδρομίου δηλώνουν ότι λόγω των συγκρούσεων θα χρειαστούν μήνες ώστε να ξαναγίνει πλήρως λειτουργικό.

Πηγή: http://www.skai.gr/news/world/article/262430/livui-sfodres-mahes-mainodai-sto-aerodromio-tis-tripolis/#ixzz380Nm6Lkr

Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ-1 (Μικρή συλλογή άρθρων)

Α)Μετέτρεψαν την Σατζάιγια σε γειτονιά του θανατου

Στη Γάζα κυριαρχεί και πάλι ο τρόμος ανάμεσα στους αμάχους

Πόλη της Γάζας: Στο αίμα αμάχων έβαψαν ισραηλινές επιδρομές και πυρά πυροβολικού τη γειτονιά Σατζάιγια ανατολικά της Πόλη της Γάζας. Τουλάχιστον 66 είναι οι νεκροί -ανάμεσά τους 17 παιδιά και 14 γυναίκες- και 400 οι τραυματίες της ισραηλινής επίθεσης, την οποία ηλικιωμένοι Παλαιστίνιοι περιγράφουν ως τη σφοδρότερη που έχουν ζήσει μετά τον πόλεμο του 1967 στη Μέση Ανατολή όταν κατελήφθη η Λωρίδα της Γάζας.

Για έγκλημα πολέμου κατά του παλαιστινιακού λαού κατηγορεί την κυβέρνηση Νετανιάχου η παλαιστινιακή κυβέρνηση ενότητας και ο Αραβικός Σύνδεσμος, τη στιγμή που στη Δυτική Όχθη ξεσπούν οργισμένες διαδηλώσεις κατά του Ισραήλ. Σφαγή κατήγγειλε ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς κηρύσσοντας τριήμερο εθνικό πένθος για τα θύματα.

Χωρίς την Κύπρο υποθηκεύεται το μέλλον του ελληνισμού

Στο φώς νέα στοιχεία της αμερικανικής πολιτικής την κρίσιμη περίοδο πριν την εισβολή.

Ο Σίσκο είχε στείλει επιστολή στον Ιωαννίδη, από τον Ιούνιο, και τον προειδοποιούσε να μην κάνει πραξικόπημα.

Οι «Αδέσμευτοι», δεν θεωρούσαν και πολύ… «αδέσμευτο» τον Μακάριο. 

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Η Κύπρος είναι ένας από τους πνεύμονες του ελληνισμού χωρίς τον οποίο υποθηκεύεται το μέλλον του και το μέλλον της Ελλάδας. 

Η διαχρονική αυτή διαπίστωση δεν αποτελεί, δυστυχώς, σημερινή συνείδηση και της κοινωνίας και της πολιτικής ηγεσίας στην Ελλάδα. Διαφορετικά, ο Έλληνας ΥΠΕξ θα επιδεικνύει λιγότερη επιπολαιότητα στον τρόπο που αντιμετώπισε δικαιολογημένη ερώτηση Κυπρίας ευρωβουλευτού στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Την Κυριακή 20 Ιουλίου συμπληρώνονται 40 χρόνια από την τουρκική εισβολή στη μεγαλόνησο και η επέτειος αυτή μας δίνει την αφορμή να σκεφτούμε- χωρίς να την ταυτίζουμε με τη σημερινή του Έλληνα ΥΠΕΞ- τη συμπεριφορά του χουντικού καθεστώτος απέναντι στον κυπριακό Ελληνισμό και τις προσπάθειές του να αποκτήσει είτε την Ένωση με την Ελλάδα είτε την ανεξαρτησία του, αλλά και τη ρήση του τότε αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων, Μπονάνου, όπως καταγράφεται στο βιβλίο του Πέτρου Αραπάκη, αρχηγού, τότε, του ΓΕΝ. Όταν στον κ. Μπονάνο έγινε η σύσταση να χτυπηθούν στις πρώτες φάσεις της αποβατικής ενέργειας τα τουρκικά πλοία, απήντησε: «Οι Τούρκοι κτυπούν την Κύπρο και εμείς είμαστε Ελλάς».

Αυτή είναι μια διαχρονική νοοτροπία των Ελλήνων αξιωματούχων οι οποίοι, ενώ υπηρετούν σε καίριες θέσεις της χώρας, όχι μόνο δεν έχουν συνείδηση ότι η Κύπρος αποτελεί ένα τμήμα του ευρύτερου ελληνισμού το οποίο για συγκυριακούς λόγους έμεινε εκτός εθνικού κορμού αλλά, ούτε τη γεωπολιτική ανάλυση γνωρίζουν που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι χωρίς την Κύπρο ο ελληνισμός, ως εθνότητα, και η Ελλάδα, ως χώρα, θα συρρικνωθούν.

Δυστυχώς, μια ανάλογη νοοτροπία, επικρατεί και σε μικρό, ελπίζουμε, τμήμα της ελληνικής κοινής γνώμης για να επιβεβαιωθούν τα διαχρονικά ελληνικά χαρακτηριστικά.

Η Κύπρος, πρωτίστως, έπεσε θύμα της γεωγραφικής της θέσης και της γεωπολιτικής της σημασίας.

Όταν το 1878 μεταβιβάστηκε από την Οθωμανική αυτοκρατορία στη Μεγάλη Βρετανία, ως αντάλλαγμα για τη στήριξη που παρείχαν στους Οθωμανούς οι Βρετανοί στο ρωσοτουρκικό πόλεμο, ο τότε βρετανός πρωθυπουργός Μπένζαμιν Ντισραέλι είχε δηλώσει:  «Βρήκαμε τον κρίκο που μας έλειπε».

Εννοούσε, προφανώς, τη γεωπολιτική θέση της Κύπρου στην αλυσίδα των δρόμων του αποικιακού εμπορίου, που συνέδεε την Ασία , τη Μεσόγειο, το Σουέζ και το Γιβραλτάρ με τις Ινδίες.

Η ιστορία, θεωρεί παρίες της όχι τα μικρά, γεωγραφικά και πληθυσμιακά, έθνη αλλά εκείνα που έχουν τη νοοτροπία του κακομοίρη και του μίζερου. Και μια τέτοια νοοτροπία δεν ταιριάζει ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Κύπρο.

Η Κύπρος, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, αγωνίζεται να πετύχει τους στόχους της και να επιβιώσει. Στην Ελλάδα, δεν μπορούν να διανοηθούν ότι μια σοβαρή κυπριακή πολιτική της χώρας, μπορεί να την καταστήσει σπουδαίο γεωπολιτικό παίκτη στην περιοχή.

Αλλά, τα γεωπολιτικά παίγνια, χρειάζονται και ικανούς παίκτες. Όχι ανθρώπους που από ψυχολογία, ή εξουσιομανία, επιδιώκουν την εξάρτηση για να νοιώθουν οι ίδιοι, κυρίως, ασφαλείς.

Δυστυχώς, στο ελλαδικό πολιτικό προσωπικό, η αίσθηση της εξάρτησης αφθονεί. Από άποψη τακτικής για την επιτυχία του κυπριακού στόχου, αποτελεί ερώτημα κατά πόσο ωφέλησε την κυπριακή υπόθεση ο ένοπλος αντιαποικιακός αγώνας που άρχισε η ΕΟΚΑ το 1955. Η Βρετανία για να αποσείσει το στίγμα από επάνω της και για να υπονομεύσει την κυπριακή προσπάθεια, μια υπονόμευση που της παρείχε τη δυνατότητα συνέχισης της κυριαρχίας της  στο νησί, έβαλε στο παιχνίδι και τους τούρκους.

Η αποδοχή της συμμετοχής στην Τριμερή Ελληνοβρετανική Διάσκεψη του Λονδίνου (1955), αποτέλεσε ολέθριο σφάλμα της ελληνικής διπλωματίας. Παρείχε τη νομιμοποιητική αφετηρία εμπλοκής της Τουρκίας ως ισότιμου εταίρου στη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού.

Οι συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου του 1959, εγκαθίδρυσαν ένα πρωτοφανές δικοινοτικό σύστημα διακυβέρνησης και αποτέλεσαν το προστάδιο της εδαφικής διχοτόμησης που επιβλήθηκε βίαια το 1974 με την εισβολή του Αττίλα.

Μεσολάβησε μια, «αποτυχημένη», ανάλογη προσπάθεια το 1964 με την τουρκική ανταρσία και τον βομβαρδισμό της Κύπρου από την τουρκική πολεμική αεροπορία. Οι τούρκοι, όμως, τότε δεν ήταν έτοιμοι και οι αμερικανοί δεν είχαν ξακαθαρίσει την πολιτική τους.

Μιλάμε για περίοδο όπου ο συσχετισμός ισχύος βάρυνε, μάλλον, υπέρ των Ελλήνων.

Από τότε, από το 1964, τα πράγματα άλλαξαν άρδην και σήμερα, ο στρατιωτικός συσχετισμός είναι συντριπτικά υπέρ της Τουρκίας.

Τουρκία, Βρετανία και ΗΠΑ σχεδίασαν και επέβαλαν τη διχοτόμηση, την οποία, όμως, σήμερα, ενώ απειλούν ότι θα επιδιώξουν, δεν επιθυμούν.

Η Τουρκία, με την εισβολή, πέτυχε τον πρώτο της στόχο, να έχει στρατιωτική παρουσία σε ένα διχοτομημένο, γεωγραφικά νησί, αλλά, πλέον επιδιώκει από τη μια να ελέγχει το βόρειο μέρος της Κύπρου και από την άλλη να επηρεάζει το σύνολο του νησιού.

Με λογική γεωπολιτική ανάλυση, εύκολα καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι οι απειλές της Τουρκίας για διχοτόμηση είναι παραπλανητικές. Δεν τη συμφέρει και ίσως δεν συμφέρει και σε κανέναν από τους παράγοντες που επηρεάζουν το κυπριακό.

Δυστυχώς, τα τουρκικά, διχοτομικά στην αρχή, σχέδια τα υπηρέτησαν και ελληνικές κυβερνήσεις.

Είναι, πλέον, βέβαιον, ότι από το 1956 ο Ευάγγελος Αβέρωφ  αποδέχθηκε και πρότεινε ο ίδιος την ιδέα της διχοτόμησης, ενώ η στρατιωτική χούντα του Ιωαννίδη, με το πραξικόπημα που πραγματοποίησε λίγες ημέρες πριν την εισβολή (15 Ιουλίου), έδωσε την αφορμή που αμερικανοί, βρετανοί και τούρκοι επιζητούσαν.

Το μέλλον της Κύπρου είχε προδιαγραφεί μετά από τηλεφωνική συνομιλία του Κίσινγκερ- αυτός είναι, μάλλον, ο συμμαχικός παράγων που υπονοεί ο Αραπάκης στο βιβλίο του «τι τέλος της σιωπής»- με τον Ετσεβίτ.

Γράφει ο Αραπάκης: «Η ευκαιρία δημιουργίας τουρκικής βάσης στη βόρεια Κύπρο της παρασχέθηκε απλόχερα όταν στην Ελλάδα είχε πλέον σχεδιαστεί και αποφασιστεί το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου.

Τότε, σύμφωνα με θετικές πληροφορίες από την Τουρκία, ηγετική συμμαχική προσωπικότητα επικοινώνησε με τον τούρκο πρωθυπουργό , με τον οποίο συζήτησε το επικείμενο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, επιδεικνύοντας, παράλληλα, κατανόηση απέναντι στις σκέψεις και τις προθέσεις που πρόβαλε ο συνομιλητής του για τη δημιουργία τουρκικής βάσης στη βόρεια Κύπρο. Ήταν φανερό ότι οι δυτικές δυνάμεις δεν είχαν την πρόθεση να αντιδράσουν ουσιαστικά.

»Η συνομιλία αυτή οφείλει να θεωρηθεί ιστορική για το μέλλον της Κύπρου και των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας. Το πράσινο φως είχε ανάψει. Η Τουρκία ήταν, πλέον, ελεύθερη να ενεργήσει κατά της Κύπρου, μετά το πραξικόπημα, χωρίς, πλέον, να διαγράφεται σοβαρή αντίδραση εκ μέρους της δυτικής συμμαχίας. Ορισμένες αρνητικές εκδηλώσεις, στο διπλωματικό κυρίως, πεδίο, θα απέβλεπαν, μέσω της δημιουργίας εντυπώσεων, στη συγκάλυψη των πραγματικών σκοπών».

Το βλακώδες πραξικόπημα έγινε από μια ομάδα επίορκων στρατιωτικών που νόμισαν ότι μπορούν να κυβερνήσουν τη χώρα. Στην πραγματικότητα, υπηρέτησαν συνειδητά ξένες επιδιώξεις και εδώ είναι το τραγικό της κυπριακής υπόθεσης. Ο Ιωαννίδης έκανε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου επειδή νόμιζε ότι έτσι θα εξασφάλιζε την αμερικανική υποστήριξη προς το καθεστώς του.

Ενθαρρύνθηκε στην απερισκεψία του αυτή από αμερικανούς παράγοντες, κυρίως από στελέχη της CIA, αν και, παραμένει ιστορικό ερώτημα κατά πόσο όλες οι εμπλεκόμενες αμερικανικές υπηρεσίες γνώριζαν τα σχέδια του Κίσιντζερ.

Είναι χαρακτηριστικό, από της πλευράς αυτής το σχετικό απόσπασμα του υπο έκδοσιν βιβλίου του καλού ιστορικού Σπυρίδωνα Σφέτα με τίτλο: «Κύπρος και Γιουγκοσλαβία: Έγγραφα από τα Γιουγκοσλαβικά αρχεία 1967-1974».

Γράφει ο κ. Σφέτας:

«O Ιωαννίδης προετοίμαζε το πραξικόπημα  κατά του Μακαρίου. Στα μέσα Μαΐου του 1974 ο  Τόμ Μπόγιατ,  υπεύθυνος του Γραφείου Κύπρου του State Department, προειδοποιούσε τους ανωτέρους του για τη διπρόσωπη   πολιτική της χούντας: Από τη μια υποστήριξη των ενισχυμένων διακοινοτικών συνομιλιών, από την άλλη οδηγίες του Ιωαννίδη προς τους Έλληνες αξιωματικούς που υπηρετούσαν στην Κύπρο  να συνωμοτούν  με την ΕΟΚΑ Β΄ για να ανατρέψουν τον Μακάριο και  να  υποστηρίξουν την υπόθεση  της Ένωσης. Ο Μπόγιατ  εισηγούνταν την προσωπική παρέμβαση του Τάσκα στον Ιωαννίδη να εγκαταλείψει τα σχέδιά του.

Ο Τάσκα είτε διότι  υποβάθμισε τη  βαρύτητα των πληροφοριών είτε διότι δεν ήθελε να αναμιχθεί στις εσωτερικές υποθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης δεν επιδίωξε επίμονα  να ‘’ανακαλύψει ‘’ τον Ιωαννίδη. Ο Μπόγιατ παρενέβη πάλι και σε τηλεγράφημα προειδοποιούσε  ότι, αν η Κύπρος  εμπλεκόταν σε πόλεμο, δεν  θα  ήταν μια εσωτερική, αλλά μια διεθνής υπόθεση, καταστροφική για το ΝΑΤΟ.  Στα μέσα Ιουνίου ο Τάσκα είχε ήδη αποκαταστήσει  μυστικό δίαυλο επικοινωνίας με τον Ιωαννίδη, από τον οποίο πληροφορήθηκε επίσημα τη στάση  του στα ελληνοτουρκικά,  στο Κυπριακό και στο ζήτημα των αμερικανικών βάσεων στη Σούδα .

Όταν στο State Department επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες για τα  σχέδια του Ιωαννίδη μέσω έκθεσης της CIA με την   οποία  διατηρούσε μυστικές επαφές ο Ιωαννίδης, ο υφυπουργός Εξωτερικών, Τζόζεφ Σίσκο, στις 29 Ιουνίου προέτρεψε τον Τάσκα να συναντήσει τον Ιωαννίδη και να τον αποτρέψει από την καταφυγή σε βία στην Κύπρο.

Αρχικά ο  Ρόμπερτ Ντήλον( Robert Dillon), ο υπεύθυνος των τουρκικών υποθέσεων στο State Department, πρότεινε  το προειδοποιητικό αυτό μήνυμα να απευθυνθεί  άμεσα  στον Ιωαννίδη μέσω των διαύλων  της CIA, αλλά η πρότασή  του απορρίφθηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών της Αμερικής.

 Ο Τάσκα, υπό το πρόσχημα ότι ο ακριβοθώρητος Ιωαννίδης δεν εκπροσωπούσε την κυβέρνηση,  δεν τον αναζήτησε και αναχώρησε για διακοπές. Η πολιτική σύμβουλος της αμερικανικής πρεσβείας Ελίζαμπεθ Μπράουν (Elizabeth Brown)  μετέφερε υποτονικά το μήνυμα στον Ανδρουτσόπουλο και στον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, φίλο του Ιωαννίδη.         Στον Ιωαννίδη δεν δόθηκε ένα ηχηρό μήνυμα  από τη CIA  για  τους κινδύνους που εγκυμονούσε  η απερισκεψία του. Τίθεται το ερώτημα  αν η αμερικανική πολιτική ήταν ενιαία. Η θέση του Μπόγιατ ήταν τεκμηριωμένη  και σαφής,   η στάση του Κίσινγκερ και του Τάσκα αινιγματική. Αν  πράγματι τα ζωτικά συμφέροντα της Αμερικής  επέβαλαν να  ‘’συνετιστεί’’ ο Ιωαννίδης, υπήρχε η δυνατότητα  να ‘’ανακαλυφθεί ‘’ για να δεχτεί  τις δριμύτατες παραστάσεις  της Ουάσιγκτον. Επίσης,  δεν  ζητήθηκε από το State Department  η μεσολάβηση του Κωνσταντίνου Παναγιωτάκου, του Έλληνα πρέσβη στην Ουάσιγκτον. Η  οριστική απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι στόχος της παρούσης μελέτης. Ωστόσο, η υπόθεση μπορεί να διαφωτιστεί, αν συνδεθεί το Κυπριακό με τις εξελίξεις στο Μεσανατολικό το 1974, μετά  τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ».

Υπάρχουν, ακόμη, πολλά σημεία διερεύνησης για την αμερικανική και βρετανική πολιτική στο κυπριακό αλλά αυτό είναι, πλέον, δουλειά των ιστορικών. Φαίνεται, πάντως, πως η ομάδα Κίσιντζερ λειτούργησε μυστικά ακόμη και από υψηλούς αξιωματούχους του State Department.

Μετά την εισβολή η Κύπρος πέρασε και περνά πολλές δύσκολες στιγμές, Το Σχέδιο Ανάν, το οποίο απέρριψε ο κυπριακός ελληνισμός και προς το οποίο παρότρυνε  η εξωνημένη ελλαδική και κυπριακή πολιτική ηγεσία, ήταν μια από τις στιγμές αυτές.

Αυτές τις ημέρες, μια ανάλογη δύσκολη περίοδο ξαναπερνά η μεγαλόνησος. Ας ελπίσουμε ότι τα πολύχρονα παθήματα έγιναν μαθήματα.

Πάντως, σταθερή επιδίωξη της Άγκυρας παραμένει ο έλεγχος ολόκληρου του νησιού. Η διχοτόμηση δεν τη συμφέρει.

Αποτελεί ερώτημα και θέμα προς διερεύνηση, στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν, ποια θα είναι η θέση, κυρίως των ΗΠΑ, αλλά και το μέλλον της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή.  

Στην εικόνα: Το απόρρητο έγγραφο του Foreign Office που αποδεικνύει ότι ο Ευ. Αβέρωφ, άρχισε να προωθεί την ιδέα της διχοτόμησης τον Ιούλιο του 1956, σε συνάντηση που είχε στην Αθήνα με τον Αμερικανό υπουργό Kohler, ενώ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη ο Απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ.
Το Σεπτέμβριο του 1956, ο Αβέρωφ επανέλαβε την ιδέα της διχοτόμησης της Κύπρου ως τη μόνη λύση του Κυπριακού ζητήματος στον υπουργό Εξωτερικών της Νορβηγίας Halvard Lange. Δύο βδομάδες αργότερα πρότεινε ξανά τη διχοτόμηση στον ίδιο τον Τούρκο πρέσβη σε δύο συναντήσεις που είχε μαζί του στην Αθήνα. Το συγκεκριμένο έγγραφο αποδεσμεύτηκε, μόνο μετά την πάροδο 50 χρόνων αντί 30 χρόνων όπως ισχύει με άλλα απόρρητα βρετανικά έγγραφα.

Μας μισεί η Μέρκελ

«Τους Έλληνες πρέπει να τους αρπάζεις από τα μαλλιά, να τους βουτάς το κεφάλι στο νερό και λίγο πριν σκάσουν, να τους αφήνεις να πάρουν μια ανάσα. Και μετά ξανά το ίδιο...» - Αντίγραφο του Χίτλερ η γερμανίδα καγκελάριος
Η αποκάλυψη, από πολύ καλή πηγή, μιας συζήτησης που είχε γίνει σε φιλικό γεύμα πριν από δύο χρόνια στο Λονδίνο, με συνδαιτυμόνες τη γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, τον τότε γάλλο Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και τον πρώην πρωθυπουργό του Κατάρ, δίνει την εξήγηση του μαρτυρίου της σταγόνας που ζει πέντε χρόνια τώρα ο ελληνικός λαός.
Είναι έργο απόλυτης σκηνοθεσίας της Μέρκελ, που πιστοποιεί ότι ο Χίτλερ είναι ξανά εδώ, ζει μέσα από τη νοοτροπία της γερμανίδας καγκελαρίου. Μόνο που, αντί για Στούκας, πολυβόλα, Άουσβιτς και Νταχάου, χρησιμοποιεί το σύγχρονο όπλο, τον εκβιασμό με το χρήμα, που εκτελεί ψυχρά όποιον λαό δεν υποταχθεί στα κελεύσματα της Γερμανίας, η οποία παραμένει, δυστυχώς, στα ίδια μονοπάτια που προκάλεσαν τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους και έσπειραν ερείπια και ποταμούς αίματος.

Έφυγε ο διαπρεπής νομικός Παναγιώτης Χάριτος

Ξαφνικά, τώρα μακριά από τη ζωή μας
ο διαπρεπής νομικός εγνωσμένου κύρους Παναγιώτης Χαρίτος
γράφει ένας φίλος

Μεγάλη η απώλεια για την Ακαδημαϊκή Κοινότητα,
Μεγάλη και για την Ελλάδα, περισσότερο δε για την

Οικογένεια του,
τον αδελφό του Ιωάννη Χαρίτο δικηγόρο στη Ρόδο,  
και για όλους εμάς που τον γνώριζαν, πολλοί από αυτούς
σήμερα κοντά του και άλλοι μακριά του σήμερα θρηνούν τον ξαφνικό χαμό τουΠαναγιώτη Χαριτο.

Απεβίωσε ο καθηγητής του ΑΠΘ Αστέριος Κατσαμούρης

Άφησε την τελευταία του πνοή από καρδιακό

Έφυγε από τη ζωή ο καθηγητής Αγγειοχειρουργικής της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Αστέριος Ν. Κατσαμούρης μετά από καρδιακό επεισόδιο. O καθηγητής Αστέριος Κατσαμούρης καταγόταν από την Αρναία Χαλκιδικής και εκεί είχε ολοκληρώσει τη δημοτική και γυμνασιακή του εκπαίδευση

Λιβίσι, η μαρμαρωμένη ελληνική πόλη της Λυκίας

Λίγα μίλια από τις νοτιοδυτικές ακτές της Τουρκίας, μια πόλη στέκεται στα ερείπιά της.

Οι Τούρκοι την ονομάζουν Kayakoy, αλλά οι Έλληνες που έζησαν εκεί για αιώνες την ξέρουν ως Λιβίσι ή αλλιώς Καρμυλησσός.

20 Ιουλίου 1974: 40 χρόνια από τον Αττίλα

Ο οξύς ήχος από τις σειρήνες πολέμου που ήχησε στις 05.30 της 20ης Ιουλίου του 1974 παραμένει ακόμα στις μνήμες των κατοίκων της Κύπρου που δεν μπορούν να ξεχάσουν τον πιο σκληρό εφιάλτη που έζησαν.

Το σπάνιο ντοκιμαντέρ της Μελίνας Μερκούρη για την Κύπρο

Ένα σπάνιο ντοκιμαντέρ για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, σε σκηνοθεσία της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη, ψηφιοποίησε και παρουσιάσε το 2011  το Αρχείο της ΕΡΤ. 

Τον Ιούλιο του 1975 η Μελίνα Μερκούρη βρέθηκε στην Κύπρο και γύρισε για λογαριασμό της ΕΡΤ ένα ντοκιμαντέρ, με αφορμή την συμπλήρωση ενός έτους από την εισβολή του «Αττίλα». Το ντοκιμαντέρ αυτό δεν προβλήθηκε ποτέ και όταν η ίδια η Μελίνα Μερκούρη το αναζήτησε μετά από μερικά χρόνια – ως υπουργός Πολιτισμού – δεν κατάφερε να το εντοπίσει. Το 1997, τρία χρόνια μετά τον θάνατό της, η ΕΤ1 μετέδωσε για πρώτη φορά το ντοκιμαντέρ, το οποίο βρέθηκε στο αρχείο της δημόσιας τηλεόρασης σχεδόν ακέραιο.

Η διπλή μονομαχία στο Δάρας (530 μ.Χ.)

---

του Παντελή Καρύκα
Το 530 μ.Χ. η Βυζαντινή Αυτοκρατορία πολεμούσε σκληρά κατά των Σασσανιδών Περσών εισβολέων. Μια μικρή βυζαντινή στρατιά, με επικεφαλής τον περίφημο στρατηγό Βελισάριο, είχε αναπτυχθεί κοντά στην πόλη Δάρας, στα σημερινά σύνορα Τουρκίας – Συρίας. Απέναντί της είχε αναπτυχθεί μια πολύ ισχυρότερη περσική στρατιά.

Η δημοκρατία και η κρίση…

by EMMANOUHL ARKAS

Ποιους κινδύνους για τη δημοκρατία συνιστά η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος; Αυτή η αγωνία διακατέχει όσους και όσες θεωρούν τη δημοκρατία ως μία από τις βασικές αξίες που οφείλουν να υπερασπιστούν, ακόμη κι αν έχουν επιφυλάξεις ή ασκούν κριτική στη συγκεκριμένη μορφή με την οποία πραγματώθηκε η δημοκρατία στην πατρίδα μας μετά το 1974. Θέτοντας όμως το ερώτημα θα πρέπει να έχουμε επίγνωση πως η συζήτηση για την κρίση της δημοκρατίας είχε αρχίσει πριν από την εποχή της οικονομικής κρίσης. Από μια άποψη, η συζήτηση για την κρίση της δημοκρατίας είναι μέρος της ίδιας της δημοκρατίας, ακόμη και στις καλύτερες στιγμές της. Μια δημοκρατία που θέλει να είναι άξια του ονόματός της δεν μπορεί να εφησυχάζει, γιατί ακόμη και αν καμιά εσωτερική ή εξωτερική ρήξη δεν την απειλεί, η εντροπία αποτελεί σταθερό κίνδυνο.

Αυτός ο κίνδυνος εκφράστηκε, κάπως δραματικά, σε μια από τις πιο αυτοεγκωμιαστικές στιγμές της δημοκρατίας, όταν στη δεκαετία του 1990 μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού φάνηκε ότι η δημοκρατία κερδίζει έδαφος στην αχανή σοβιετική ζώνη, όταν καταργήθηκε το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική και σε πολλές λατινοαμερικανικές χώρες οι δικτατορίες έδωσαν τη θέση τους σε μεταβατικά καθεστώτα προς τη δημοκρατία. Η συζήτηση για την παγκόσμια κατίσχυση της δημοκρατίας συνοδεύτηκε από την ιδέα του τέλους της ιστορίας, που σήμαινε τέλος της πολιτικής, και δημιουργία μιας κανονικότητας που λίγο διέφερε από την επιστροφή των ανθρώπων σε φυσική κατάσταση. Ο αντίλογος στο τέλος της δημοκρατίας, μέσω της επιτυχίας της, ήρθε από τις πολεμικές κρίσεις της περιφέρειας και από την αντίρρηση ότι η δημοκρατία μπορεί να εμπεδωθεί σε χώρες με ριζικά διαφορετική κουλτούρα από τη δυτική.[1]

Δίνουνε ακτές, μένουν τα φύκια…

Ιουλ21 by EMMANOUHL ARKAS

Στο Μέγαρο Μαξίμου τα έχουν χαμένα, αφού δεν περίμεναν ποτέ ότι ένα σχέδιο νόμου με τον δήθεν αθώο και πλήρως ψευδεπίγραφο τίτλο «Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας» θα μπορούσε να προκαλέσει μείζον πολιτικό θέμα και να συσπειρώσει σε ένα κοινό, πανίσχυρο μέτωπο εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικής ή κομματικής τοποθέτησης, το σύνολο των επιστημονικών φορέων, το σύνολο των περιβαλλοντικών οργανώσεων, δημάρχους, περιφερειάρχες, ακόμα και βουλευτές της δικομματικής κυβέρνησης.