Όχι!Ας μην προσπαθούμε να διαδώσουμε άλλο τον πόνο και την θλίψη που βαραίνει κι άλλο αυτό το καλοκαίρι.Τί σχέση μπορεί να έχουν ο ζεστός ήλιος και η γαλάζια θάλασσα με το σκοτάδι του θανάτου;Τί σχέση μπορούν να έχουν τα μεσημεριανά γεύματα και τα βραδινά δροσίσματα με το κόκκινο του αίματος;
Θέλω να πούμε για τα τραγούδια μας και τα χαμόγελά μας.Για τα αστεία μας στα παρεάκια,εκεί που μεθάμε την κούραση της μέρας ή εκεί που μοιράζουμε την κοινή μας ελπίδα.Τρώγωντας,χορεύοντας,διασκεδάζοντας.Είναι δικαίωμά μας θαρρώ.Να ονειρευόμαστε χωρίς τους διπλανούς μας φίλους ή εχθρούς.Αυτούς που βρίσκονται τόσο μακριά μα τόσο κοντά.Αυτούς που γνωρίζουμε μέσα από την καταστροφή τους.Ή μέσα από τον θρίαμβό τους.
Είναι ακατανόητη η στιγμή,μία απειροελάχιστη στιγμή μέσα σε όλες τις στιγμές της ανθρωπότητας.Η στιγμή που η ζωή σταματά απότομα.Η στιγμή που η ζωή ξαναρχίζει με όρους βασανιστικούς.Μία επανάληψη, κεντημένη κατάλληλα με τις πιο πειστικές εικόνες και λέξεις.Μία στιγμή βγαλμένη μέσα από την αιωνιότητα.Μέσα από την μεγαλύτερή μας αποτυχία.
Μάταια η Ιστορία μας σκουντά στον ώμο.Μας καλεί να γυρίσουμε να δούμε εκεί που ο ήλιος δύει.Μα εμείς περιμένουμε την δική μας ανατολή.Ποιός απ’ όλους εμάς θα πιάσει τον δικό του ήλιο;Στροβιλιζόμαστε γύρω από ένα ρολόι που μετρά την καθημερινότητά μας.Και ο χρόνος,μας φαίνεται σφιχτός.Πολύ λίγος.Βιαζόμαστε να προλάβουμε την ευτυχία.Ποιός ανόητος θέλει να ζεί κάτω από το βάρος των ευθυνών του;
Και η ομορφιά γιατί να μην είναι αιώνια;Να βαλσαμώσουμε την σκέψη μας.Να την ακινητοποιήσουμε στην πιο χαρούμενη στιγμή.Να μην υπάρχουν πια η αγωνία,ο πόνος,η θλίψη,ο θάνατος.Να σταματήσουν οι άνθρωποι,τα αυτοκίνητα,τα ψυγεία και οι φούρνοι.Να σβήσουν τα φώτα στους δρόμους.Να κλείσουμε τα αυτιά ο ένας στον άλλον.Να ράψουμε τα στόματά μας.Να μην μιλήσουμε άλλο για πόνο.Μονάχα για τις ελπίδες μας.Να ζωγραφίσουμε ένα χαμόγελο,ακίνητο να στέκει στον άνεμο και στον ήλιο.
Τα μάτια μας.Να προσέξουμε τα μάτια μας.Γιατί από εκεί κυλάνε τα δάκρυα.Το πρόσωπό μας πρέπει να φαντάζει έτοιμο,αγέρωχο να προσμένει την σκληρή δουλειά και την σκληρή ζωή που έρχεται.Τα στήθη μας σηκωμένα μπροστά στο δικό μας ανήφορο.Πού καιρός για γυρίσματα…Να πειθαρχούμε στο θάνατο και στην λύπη.Και την χαρά να την γευόμαστε όλη και να την εκτιμούμε.Λίγοι είναι οι τυχεροί που δέ λυπήθηκαν όσο λυπήθηκε ο καταδικασμένος.
Όχι!Ας αφήσουμε στην ησυχία τους,τους καταδικασμένους.Να μη τραγουδάμε άλλο γι’αυτούς,να μη μιλάμε.Να τους δώσουμε λίγο από την δική μας σιωπή.Λίγο από την δική μας χαρά.Και λίγο από το δικό μας νερό.Και αυτό να είναι αρκετό.Εκείνοι έχουν τις δικές τους πηγές,γεμάτες από το δικό τους χρυσάφι.Τα λερωμένα χέρια μας κάποτε θα ξεπλυθούνε κι αυτά στα δικά τους κόκκινα πηγάδια.
Παράξενες μέρες…γεμάτες θόρυβο και αγωνία.Τα ίδια χρώματα,οι ίδιοι ήχοι.Ακόμη και οι φωνές φαίνονται ίδιες.Και τα πρόσωπα,άλλα χαίρονται κι άλλα λυπούνται.Για τους ίδιους λόγους πάντα.Και από μία ησυχία μέσα στο κουφάρι του καθενός μας.Μία για την βουβή τηλεόραση που δείχνει μόνο αίμα και θάνατο.Και μία για τους πολύβουους δρόμους που η ζωή, μας πηγαίνει εκεί που ο ήλιος δύει.Χωρίς μνήμη,χωρίς ανάσα,χωρίς ελπίδα.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
Πηγή. http://mavrhlista.wordpress.com/2014/07/19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου