Νυρεμβέργη για τον Αττίλα

Νυρεμβέργη για τον Αττίλα

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Σεπτεμβρίου 9, 2012

Αυτό γράφει η “Κυριακάτικη Δημοκρατία” και το προσυπογράφουμε. Όσο οι δάσκαλοι του Χίτλερ μένουν ατιμώρητοι, τόσο θα συνωστίζονται οι “συνωστισμοί”, τα δολοφονημένα γυναικόπαιδα και η σιωπή των καθαρμάτων.
Μην ξεχνάτε τις δύο βασικές αρχές: Όποιος υποστηρίζει την φασιστική Τουρκία, δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνει δωρεάν, όσο ανιστόρητος και αν είναι.
Η δεύτερη αρχή, ανήκει στον Δαρβίνο. Διαβάστε τι έγραφε για την Τουρκική φυλή ο μεγάλος αυτός επιστήμονας και μετά τα ξαναλέμε.

Tο αίτημα για μια ελληνική «Nυρεμβέργη». Του Χρήστου Γιανναρά

07/09/2012 Αγγελική Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Oι Γερμανοί ξέρουν καλά, από την πείρα τους την ιστορική,πόσο επικίνδυνο είναι να ταπεινώνεται εξουθενωτικά ένας λαός. Eζησαν τη φρίκη του Nαζισμού που εκκολάφθηκε από την άκρα ταπείνωσή τους, με τη Συνθήκη των Bερσαλλιών, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Eζησαν και το αντίστροφο: ότι τη θέση που κατέχουν σήμερα, εξουσιάζοντας οικονομικά την Eυρώπη και με υπολογίσιμη παρουσία στη διεθνή σκηνή, την οφείλουν στη σύνεση και μεγαλοψυχία (έστω με σκοπιμότητες) των νικητών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου

Μεγάλο Κουρδιστάν, η Μεγάλη Ιδέα των Κούρδων

Πέμπτη, 6 Σεπτεμβρίου 2012

Σχετική Ανάρτηση:Μουράτ Καραγιλάν: Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν
Οι Κούρδοι δεν έχουν φίλους, αλλά τα βουνά.Mέσα από 

αυτό το ρητό γλαφυρά περιγράφεται η δυσπιστία των

 Κούρδων ως Έθνος για την πολιτική που ακολούθησαν

 η Συρία, η Τουρκία, το Ιράκ και  το Ιράν διαχρονικά.

Αυτό όμως που είναι πραγματικά άξιο επισήμανσης

 είναι η σχέση καταπίεσης και εθνικού φρονήματος

 των Κούρδων, όσο αύξανε ή αυξάνει η καταπίεση

 τόσο το εθνικιστικό του φρόνημα ενδυναμώνεται.Το 

Μεγάλο Κουρδιστάν αποτέλεσα διακαής πόθος του

 απανταχού Κουρδικού Έθνους  παρά το γεγονός 

ότι ανέπτυξε διαφορετικές στρατηγικές στις τέσσερις

 χώρες όπου  τεχνητά είχε διαχωριστεί.Το γεγονός 

οτι το ενδεχόμενο πραγμάτωσης του ονείρου αυτού 

είναι σήμερα πιο κοντά απο ποτέ άλλοτε -με οποία

 μορφή κιαν επιτευχθεί (Ανεξάρτητο Κουρδικό Κράτος

 στο Νότιο Ιράκ και αναγνωρισμένες διεθνώς αυτόνομες

 Περιφέρειες Τουρκίας, Ιράν, Συρίας είναι το

 επικρατέστερο σενάριο)- οφείλεται στο οτι  καθώς διαφαίνεται  έχουν επιτύχει να χαίρουν

 της διεθνής στήριξης- και δη μιας υπερδύναμης των ΗΠΑ αλλά και ισχυρών χωρών όπως

 το Ισραήλ-.
Σε αυτό συνέτειναν πολλοί λόγοι.Σημαντικότεροι απο τους οποίους  είναι το γεγον΄ςο ότι 

πλέον το Νότιο Κουρδιστάν έχει αποκτήσει χάρις τόσο στο πλούσιο υπέδαφος του αλλά 

και στην ενεργοποίηση στην επικράτεια του πανίσχυρων ενεργειακών Κολοσσών και δεν 

είναι μακρινή η πιθανότητα ένταξης του στον ΟΠΕΚ καθώς η σταθερότητα της Κουρδικής 

Περιοχής σε συνδυασμό με την ανασφάλεια του Ιράκ δημιουργεί το κατάλληλο επενδυτικό

 κλίμα

Απο την άλλη πλευρά τα όσα συμβαίνουν στην Συρία αποτέλεσαν μιας πρώτης τάξεως

 ευκαιρία την οποία οι Κούρδοι δεν άφησαν αναξιοποίητη.Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν

 αναλυτές το τζίνι του Κουρδικού Εθνικισμού βγήκε απο το μπουκάλι και είναι αδύνατον να

 ξαναμπεί

Η χώρα στην οποία οι εξελίξεις έχουν το μεγαλύτερο αντίκτυπο είναι η Τουρκία.Μια

 Τουρκία η οποία αδυνατώντας να δώσει πολιτική λύση στο Κουρδικό ζήτημα -το οποίο 

αποτελεί απόρροια του Τουρκικού προβλήματος-  προσπάθησε εφαρμόζοντας διαχρονικά

 μια γενοκτονική πολιτική απέναντι στον Κουρδικό λαό που κατοικεί στα εδάφη της και 

ανέρχεται περί τα 20 εκατομμύρια  με την χρήση του κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού

 που διαθέτει- με στρατιωτικά μέσα κυρίως να νικήσει το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK).

Το γεγονός ότι το PKK διέθετε ισχυρή στρατιωτική παρουσία στο Νότιο Κουρδιστάν, 

στο Ανατολικό και Δυτικό Κουρδιστάν αποτέλεσε μια παραμέτρος την οποία το 

καθεστώς της Αγκυρας τυφλωμένο απο τον μεγαλοϊδεατισμό του δεν φαίνεται να έλαβε

 σοβαρά υπόψιν, όπως δεν έλαβε υπόψην της οτι με την στρατηγική του το PKK 

επέτυχε να καταστεί θεματοφύλακας του Κουρδικού Λαού με αναγνωρισιμότητα σε όλο

 το Κουρδικό Εθνος.

Απο την άλλη πλευρά η Κουρδική περιφερειακή διοίκηση του Νοτίου Κουρδιστάν 

αποτελούσε και αποτελεί για την Τουρκία ισχυρό αποστεθαροποιητικό παράγοντα στην 

περιοχή και πάρα το γεγονός πώς  είτε με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην περιοχή

 Καντίλ, είτε με την πίεση να εκδιώξει με την βία τους Κούρδους Μαχητές του PKK απο 

την περιοχή Καντίλ είτε με την σύναψη στενών οικονομικών σχέσεων είτε με την

 χρησιμοποιήσει της μειονότητας των τουρκμένων προσπάθησε να αυξήσει την 

δυσαρέσκεια για το καθεστώς Μπαρζανί και να επιτύχει την αποδυνάμωση του.Το μόνο

 που επέτυχε όμως είναι να αυξήσει την δυσαρέσκεια του Ιράκ εξαιτίας της προσέγγισης 

του με το Νότιο Κουρδιστάν και κατ'επεκτασην με το Ιράν.Δημοσιεύματα φέρουν τον 

Μασούντ Μπαρζανί να επιθυμεί διακαώς να συνδέσει το όνομα του με ένα διεθνώς 

 αναγνωρισμένο και ισχυρό Μεγαλο Κουρδιστάν την ίδια ώρα που η διεθνή κοινότητα 

φαινομενικά ανησυχεί περισσότερο για την ενότητα των Κούρδων παρά για την διαίρεση 

της Συρίας

Οπως τονίσαμε και ανωτέρω η ισχυρή στρατιωτική παρουσία του PKK σε όλο το Κουρδιστάν 

φέρει σε μειονεκτική θέση τον Πρόεδρο της Περιφερειακής Διοίκησης του Ιρακινού Κουρδιστάν

 Μασουντ Μπαρζανί κάτι που περιορίζει σημαντικά τα περιθώρια ελιγμών του, αν δε ληφθεί 

υπόψην οτι έχει να αντιμετωπίσει και την  εσωτερική αντιπολίτευση απο τα άλλα κουρδικά

 κόμματα για το διεφθαρμένο καθεστώς του.Αποτελεί δε αστείο ισχυρισμό ότι λόγω του 

πλούτου το Νότιο Κουρδιστάν θα αποτελέσει πόλο έλξης και σημείο τριβής για τους 

υπόλοιπους Κούρδους των φτωχότερων περιοχών και τούτο γιατί οι Κούρδοι διαχρονικά

 έχουν δείξει το πόσο δεμένοι είναι ιστορικά με τον τόπο τους

Οπως και παλιότερα γράψαμε ο τουρκικός μεγαλοιδεατισμός συνετρίβη στο Κουρδιστάν

 απο τους Κούρδους η οποίοι ματαίωσαν εν την γενέσει την τουρκική προσπάθεια να

 καταστεί περιφερειακή δύναμη.Η Τουρκία ως απόγονος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας

 για δεύτερη φορά διέπραξε το ίδιο σοβαρό λάθος  με το να μην προσφέρει την πολιτιστική

 και εθνική διαφοροποίηση που επιθυμούσαν οι Κούρδοι , τώρα οι Κούρδοι δεν συμβιβάζονται

 με τίποτα λιγότερο απο διεθνή αναγνώριση.

Απο την άλλη πλευρά δεν φαίνεται να έμαθε τίποτα απο το πάθημα του Σαντάμ Χουσεΐν 

ο οποίος προσπάθησε να τους εξολοθρεύσει με κάθε τρόπο βασιζόμενος ΚΑΙ  στις

 θρησκευτικές ή κοινωνικές διαμάχες με τις άλλες εθνότητες.Το γεγονός ότι το PKK

 δεν έχει απειλήσει ποτέ τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή -διατηρώντας 

στο ακέραιο το Εθνικό τους Οραμα- παρά το ότι είναι αριστερής ιδεολογίας Κόμμα,

 την ώρα που οι Κούρδοι ποτέ δεν έδωσαν δείγμα εχθρικής διάθεσης απέναντι σε 

άλλες εθνότητες παρά τα όσα υπέφεραν από αυτές αποτέλεσε ένα ακόμη 

στρατηγικό λάθος του τουρκικού καθεστώτος


Οι Κούρδοι στην Συρία έχουν επιτυχεί de facto αυτονομία. καθώς οι περιοχές που

 κατέχουν είναι αμιγώς Κουρδικές και έχουν αποσυνδέσει τα τεκταινόμενα στον 

Κουρδικό θύλακα με τα όσα εξελίσσονται στην Συρία, ακόμα και η Συριακή

 αντιπολίτευση να επικρατήσει τίποτα δεν αλλάξει για αυτούς 

 *Μια αντιστροφή των ανωτέρω και αναγωγή τους στην Ελληνική πραγματικότητα έχει 

να μας προσφέρει πολλά ως  πηγή γνώσης.Η επιμονή μας στην ανάλυση των 

τεκταινόμενων στο Κουρδιστάν έχει ως στόχο και σκοπό σαν Λαός και σαν Εθνος 

να αντιληφθούμε τα ιστορικά λάθη που διαπραξαμε  και διαπράττουμε . Η  

αυτογνωσία θεωρείται ότι αποτελεί το πρώτο βήμα μιας εξελικτικής πορείας

*βασισμένο σε άρθα του ekurd.net 

How Noam Chomsky’s world works

How Noam Chomsky’s world works

David Hawkes

Noam Chomsky
HOW THE WORLD WORKS
Edited by Arthur Naiman
335pp. Hamish Hamilton. Paperback, £14.99. 978 0 241 14538 8
US: Soft Skull Press. Paperback, $18. 978 1 59376 427 2

ΦΡΙΚΗ ΠΟΛΕΜΟΥ- «Διηγήματα» του Στρατή Μυριβήλη

Θα σου παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από τη συλλογή «Διηγήματα» του Στρατή Μυριβήλη που κατατάχθηκε στον στρατό ως εθελοντής και πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη Μικρασιατική εκστρατεία.
“Ο ανθυπασπιστής ο Τζουμέρκας έσφιγγε δυνατά τα γόνατά του το ‘να με τ’ άλλο, καμπούριαζε ολοένα πιο πολύ κι ανάσαινε σα μεθυσμένος. Το ξεπεταμένο καρύδι του λαιμού του, έτσι που ξεροκατάπινε ολοένα, ανέβαινε σα μπουκιά κάτου απ’ το σαγόνι λες και θα το ξερνούσε. Οι παλάμες του, χωμένες μες στις τσέπες της κυλόττας, ανοιγοκλείνανε νευρικά. Ξαφνικά πετάχτηκε απάνου ολόρτος. Τ’ αδύνατα μεριά του τρέμανε λαφριά. Το μούτρο του ήτανε παραφορτωμένο από έναν άσκημο σπασμό που πολεμούσε να γίνει χαμογέλιο. Άρπαξε τη μια την κοπέλα απ’ τη μέση, γαντζώνοντας τα πλατιά του δάχτυλα στον κόρφο της κι έκανε, μιλώντας με δυσκολία.
– Χε, χε, χε… Έλα δω εσύ, κουζούμ… Την άλλη σας την αφήνω, μας είπε, χειρονομώντας με το λεύτερο χέρι. Γλεντήστε τις, μωρέ, τις σκύλες! Αυτοί γλέντησαν με τ’ αγόρια μας κι εμείς θ’ αφήσουμε τέτοια τυχερά; Βουτάτε την, μωρέ, που χάσκετε!
Ξεκίνησε για τη διπλανή κάμαρη σέρνοντας μαζί του το κορίτσι που χτυπιούτανε και σπάραζε αλαλιασμένο μες στα δυνατά αρπάγια των μπράτσω του. Οι φαντάροι χύμηξαν απάνου στην άλλη, σα νηστικά σκυλιά πάνου σ’ ένα κομμάτι κρέας. Οι κοπέλες τσίριζαν. Ο γέρος χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο βογγώντας σιγά σιγά.
– Σκοτώστε με… Σκοτώστε με… αμάν σκοτώστε με…
Οι άλλοι δυο αιχμάλωτοι μια στιγμή κάνανε σα να σάλεψαν δεμένοι. Ο φαντάρος, που φύλαγε το νούμερό του για τη φρούρησή τους, τους κέντησε λιγάκι στο μερί με τη μύτη της ξιφολόγχης και καταλάγιασαν ουρλιάζοντας παραπονετικά. Ούτ’ εγώ ούτε ο φίλος μου κάναμε τίποτα γενναίο.
Μια σουβλερή σκληριά απ’ τη διπλανή κάμαρη που δεν είχε τίποτ’ ανθρωπίσιο μέσα της. Μιαν άλλη παρόμοια της απάντησε όξω στο σκοτεινό διάδρομο που σύρανε οι φαντάροι το δικό τους θύμα. Ήτανε δυο άγριες παρθενιές που τις δαμάζανε μες στο αίμα τους. Κατόπι ένας αδιάκοπος βόγγος. Ένα αγγομαχητό του πόνου και της ηδονής, που βάσταξε ως το πρωί.
Σαν έφεξε, βάρεσε η σάλπιγγα συναγερμό πάνου απ’ το χαμηλό λασπωμένο λοφάκι του χωριού. Εκεί μαζεύτηκαν όλοι οι αιχμάλωτοι άντρες και κατόπι ντουφεκίστηκαν. Κάθε ενωμοτία έστηνε αντίκρυ της πεντέξι και τους θέριζε. Βρέθηκα αντίκρυ στο γέρο. Είχε μερικές μελανιές στο πατριαρχικό του πρόσωπο και ψιθύριζε ολοένα προσευκές. Τα μεταξωτά του γένια ανέμιζαν απαλά στον αγέρα. Το πιο μεγάλο που μπορούσα να του κάνω ήτανε να τον σκοτώσω αμέσως και τελειωτικά, για να μην τυραγνιέται σα μερικούς που σπάραζαν σαν τα βουβάλια χτυπώντας τις απαλάμες στο χώμα. Είχαμε κάτι θαυμάσια μάνλιχερ τότες, ολοκαίνουργα, λαφριά κι ευθύβολα, που βαρούσες πεντάρα με δαύτα. Τόνε σημάδεψα στο κούτελο, ανάμεσα στα ολόασπρα φρύδια του. Σήκωσε απάνω μου τα γαλανά μάτια του και με κοίταξε γαλήνια. Θαρρείς πως ένιωσε την οπτική σκοπευτική μου γραμμή ν’ ακουμπά σαν κάτι στερεό πάνου στο κούτελό του.
Τράβηξα τη σκαντάλη και σωριάστηκε μονοκόμματα σαν αστραποκαμένος πα στη λάσπη.
Μια ψιλή κόκκινη κορδελίτσα κύλησε απ’ το κούτελό του πάνου στο ήσυχο πρόσωπο και λεκέδιασε τα χιόνια της γενειάδας του.
Σαν τέλειωσαν οι εχτελέσεις, ανοίχτηκε το τζαμί, για να βγούνε τα μαντρισμένα γυναικόπαιδα. Κατόπι βάλθηκε φωτιά στο χωριό. Οι φαντάροι τρέχανε με γκαζοτενεκέδες και περεχούσανε πετρέλαιο τα σπίτια. Ο ουρανός ήτανε πάντα λερός, γκαστρωμένος από βροχή. Ο αγέρας έμπαινε στα φλεμόνια πηχτός απ’ την αντάρα, που σεργιανούσε και βόσκιζε τα σκοτεινά κοπάδια της πάνου στο ‘γρό έδαφος. Μαυροκόκκινες φωτιές βγάλανε τις πεινασμένες γλώσσες τους απ’ τα ξυλένια πορτοπαράθυρα, ανεμίζοντας σαν παράξενες κουρελιασμένες σημαίες πάνου στα καφασωτά. Ο καπνός της πυρκαγιάς ανεβοκατεβούτανε μες στη σκοτεινή αντάρα. Ξεκινήσαμε να φύγουμε. Ξαφνικά μες απ’ ένα σοκάκι χίμηξαν, ένα ξεφρενιασμένο πλήθος, τα μωρά κι οι γυναίκες που είχανε κλεισμένες μες στο τζαμί και τις ξαπολύκανε. Ούρλιαζαν και τρέχανε προς τα πτώματα. Ήτανε δίχως γιασμάκι, ξεστηθωμένες σαν άγριες μαινάδες. Τα μάτια τους ήτανε τεράστια ανοιγμένα απ’ την τρομάρα και τα μαλλιά τους πετούσανε πίσω σα μαύρα ζωντανεμένα σερπετά. Τρέχανε προς το λόφο, μες απ’ το γλιστερό καλντερίμι του χωριού, για να ψάξουνε μες στα στρωμένα κουφάρια να γνωρίσουνε τους δικούς των.
Η φωτιά μασούσε με ξερό τρίξιμο τα χρωματιστά σαχνισίνια και πηδούσε σαν τρελαμένη χορεύτρια από ταβάνι σε ταβάνι, από παραθύρι σε παραθύρι. Σαλτάριζε λυσσασμένη μες απ’ τις καμινάδες. Έβγαζε τη γλώσσα της μέσα στον υγρόν αγέρα και ξεδίπλωνε θριαμβικά τις κόκκινες παντιέρες της ανάερα πάνου στ’ αρχοντόσπιτα, που γκρεμιζούτανε σα μεγάλα ήσυχα ζώα που γονατίζουνε χτυπημένα στα πόδια.
Από τότες χρόνια πέρασαν και διαβαίνουν ολοένα. Όμως μέσα μου κάθεται μια κρύα γαλάζια ματιά. Τη νιώθω που απόμεινε μέσα μου ακίνητη, στυλωμένη και αθάνατη. Ζει και υπάρχει μέσα στο αίμα μου, σα μόλεμα και σαν αρρώστια. Και θαρρώ πως μόνο μαζί με την ψυχή μου θα φύγει από πάνω μου.”
Χρεώνονται μήπως όλοι οι Έλληνες τα εγκλήματα που έκαναν κάποια ρεμάλια κατά την προέλαση του ελληνικού στρατού στους βαλκανικούς πολέμους και στην μικρασιατική εκστρατεία.
Βιβλία έχουν γραφτεί γι’ αυτές τις φρικαλεότητες.

ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΕΣ ΤΗΝ 6η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1955 – ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Σεπτεμβρίου 7, 2012

ΣΠΑΝΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Το πογκρόμ των διώξεων και της λεηλασίας ξεκίνησε την νύκτα της 6^ης του Σεπτέμβρη μετά από δημοσίευμα δύο τουρκικών εφημερίδων σε έκτακτη έκδοση, ότι βόμβα που τοποθετήθηκε στο προξενείο τους στη Θεσσαλονίκη προκάλεσε μεγάλες ζημιές. Αμέσως χωρίς να έχουν ακόμη εξακριβωθεί τα πραγματικά περιστατικά συρφετώδης βαρβαρικός όχλος ποδηγετούμενος και οπλισμένος με ρόπαλα, λοστούς, τσεκούρια και άλλα φονικά εργαλεία, ξεχύθηκε στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης και άρχισε τις λεηλασίες των ελληνικών καταστημάτων, σχολείων, ναών, ιδρυμάτων και μοναστηριών κλπ. και τις κακοποιήσεις ελλήνων και ιδιαίτερα των κληρικών. Η νύχτα θύμιζε παλιές μνήμες από την Μικρασιατική καταστροφή, ενώ η τρομοκρατία είχε φτάσει στο απόγειο. Κατεστράφησαν και λεηλατήθηκαν 71 εκκλησίες, αρκετά ελληνικά σχολεία, συλήθηκαν και καταστράφηκαν οι τάφοι των Πατριαρχών, η Μονή του Βαλουκλή πυρπολήθηκε αφού πρώτα είχε λεηλατηθεί, οστά ελλήνων από τα νεκροταφεία σκορπίστηκαν στους δρόμους, η Πατριαρχική σχολή του Φαναρίου και το Θεολογικό σεμινάριο της Χάλκης υπέστησαν σοβαρές ζημίες, ελληνικές εφημερίδες, 2300 καταστήματα και 1500 ελληνικά σπίτια.

Αισώπου βίος……..και μύθοι

Αναρτήθηκε από τον/την exomatiakaivlepo στο Σεπτεμβρίου 6, 2012

Ο Αίσωπος υπήρξε αρχαίος Έλληνας μυθοποιός και θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία.

Οι Λάκωνες για την Αρχαία Σπάρτη.

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Σεπτεμβρίου 6, 2012

       Η λέξη Ακρόπολη προέρχεται από το συνδυασμό των λέξεων άκρος και πόλις και κυριολεκτικά σημαίνει πόλη στην άκρη ή σε ακρότατο. Συνήθως ήταν ένα υπερυψωμένο σημείο [όπως ένας λόφος] που  επιλεγόταν γιατί εξυπηρετούσε καθαρά  αμυντικούς σκοπούς.

ΗΛΙΘΙΟΙ ΙΔΙΩΤΕΣ

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Σεπτεμβρίου 7, 2012

Οταν κάποιος ρώτησε τον Βασιλιά της Σπάρτης Δημάρατο, γιατί οι Σπαρτιάτες θεωρούν άτιμους αυτούς που πετούν την ασπίδα τους και όχι αυτούς που πετούν τις περικεφαλαίες και τους θώρακες, αυτός απάντησε:
“Γιατί τις περικεφαλαίες και τους θώρακες τους φορούν για δική τους προστασία, ενώ την ασπίδα την κρατούν για να υπερασπίσουν την από κοινού παράταξη.”

Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 220 Α)

ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΑΙ ΠΛΑΠΟΥΤΑ (07/09/1833) από τη Βαυαρική Αντιβασιλεία!

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Σεπτεμβρίου 7, 2012

1833: Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Δημήτριος Πλαπούτας συλλαμβάνονται και φυλακίζονται στο Παλαμήδι από τη Βαυαρική Αντιβασιλεία, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας(!).
Από την Σοφία Τ.
Η δίκη του Θ. Κολοκοτρώνη(1834)

Η δίκη των Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και Δημήτριου Πλαπούτα για συνωμοσία εναντίον του βασιλιά Όθωνα ξεκίνησε στις 16/04/1834. Δεν ήταν η πρώτη φορά που φυλακίστηκε ο Γέρος του Μοριά. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου ο ίδιος και ο γιος του είχαν συλληφθεί και φυλακιστεί στο Ναύπλιο. Αν και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την εκλογή του Όθωνα, με την έλευση του τελευταίου(1832), ο Κολοκοτρώνης έγινε στόχος συκοφαντιών εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων(Κωλέττης). Η βαυαρική αντιβασιλεία (ο Όθων ήταν ανήλικος) δυσανασχετούσε έντονα εξαιτίας της φιλοκαποδιστριακής και φιλορωσικής του τοποθέτησης. Ο Κολοκοτρώνης ήταν(δεκαετία 1830) μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του ρωσόφιλου κομματικού σχηματισμού. Κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και συνελήφθη(07/09/1833) μαζί με τους Πλαπούτα, Τζαβέλα, Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς με την κατηγορία ότι ετοίμαζαν συνωμοσία για την ανατροπή του ανήλικου βασιλιά. Ο Κολοκοτρώνης φυλακίσθηκε στο Παλαμήδι σε ηλικία 63 ετών. Λίγο αργότερα η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Μετά την ενηλικίωση του Όθωνα έλαβε χάρη(Μάιος 1835) και αποφυλακίσθηκε. Ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του Συμβούλου της Επικρατείας. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, γεννημένος το 1770, υπήρξε ο σημαντικότερος Πελοποννήσιος στρατιωτικός αρχηγός κατά της διάρκεια της Επανάστασης. Ήταν γόνος της μεγάλης οικογένειας κλεφτών των Κολοκοτρωναίων. Συμμετείχε(1807) στην άμυνα της Λευκάδας που οργανώθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια, πρόσωπο που αργότερα στήριξε ως 1^ο κυβερνήτη της Ελλάδας. Μυήθηκε(1818) στη Φιλική Εταιρεία που είχε ξεκινήσει να προετοιμάζει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του αγώνα, ενώ ως το τέλος της Επανάστασης συνέχισε να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στα στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα της εποχής. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα Απομνημονεύματά του-κυκλοφόρησαν(1851) με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836». Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε μια νύχτα του 1843 από αποπληξία. Εδώ είναι το φιάσκο και η ειρωνεία: ο δικαστής του Κολοκοτρώνη ήταν… Σκοτσέζος, βαλτός προφανώς από την «Μεγάλη» Βρετανία, «προστάτιδα» της Ελλάδας… Οι δικαστικοί που τον έσωσαν, αρνούμενοι να αποδεχθούν την ποινή των «προδοτών», ήταν οι Γεώργιος Τερτσέτης και Πολυζωίδης Αναστάσιος.

ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΦΙΡΚΗ«Έτσι έζησα το άκρον άωτον της φρίκης. Ο Κωνσταντινουπολίτης Μιχάλης Βασιλειάδης θυμάται 54 χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα στα Σεπτεμβριανά.-Βίαζε 6 χρονών κοριτσάκι μπροστά στον Τούρκικο όχλο που φώναζε “Σκότωσέτην, την σκύλα την Ελληνίδα”!!!

Ο Κωνσταντινουπολίτης Μιχάλης Βασιλειάδης θυμάται 54 χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα στα Σεπτεμβριανά

Του Αριστείδη Βικέτου

Στις αρχές της δεκαετίας τους 1950 ο Κυπριακός αγώνας για αυτοδιάθεση της Κύπρου είχε τρομοκρατήσει τους Αγγλους που φοβόνταν μήπως χάσουν τις βάσεις τους.
Αποφάσισαν λοιπόν να ενεργοποιήσουν το ενδιαφέρον της Τουρκίας που φυσικά, άλλο που δεν ήθελε. Το αποτέλεσμα ήταν να συρθεί η Ελλάδα στις 29 Αυγούστου 1955 στην Τριμερή Διάσκεψη του Λονδίνου και να συζητήσει το Κυπριακό πρόβλημα με την Αγγλία και την Τουρκία. Ο πραγματικός σκοπός της Διάσκεψης ήταν να επιβεβαιωθεί πανηγυρικά η ενεργός ανάμειξη της Τουρκίας στο Κυπριακό. Η αποτυχία της ήταν απλά θέμα χρόνου. Όλα βέβαια εξυπηρετούσαν την πολιτική της Αγγλίας που στην προκειμένη περίπτωση ήταν το «διαίρει και βασίλευε». Δεν ήταν όμως και για την Τουρκία ευκαιρία που θα την άφηνε να πάει χαμένη.

Σμύρνη: Ο χαμένος κήπος της Εδέμ

90 χρόνια δεν είναι αρκετά για να σβήσουν από την μνήμη τις φλόγες που ισοπέδωσαν κυριολεκτικά την Σμύρνη. Η Σμύρνη  δεν υπάρχει πια. Αυτό που βρίσκεται σήμερα στην θέση της δεν είναι η Σμύρνη, είναι μια άλλη πόλη, που έχει πολύ λίγη σχέση με ότι προϋπήρχε. Είναι μια πόλη, προπύργιο του κεμαλισμού, η οποία δεν θυμίζει σε τίποτα την «πόλη των απίστων» (Γκιαούρ Ιζμιρ, όπως την έλεγαν οι Τούρκοι), είναι μια πόλη της μισαλλοδοξίας, είναι μια πόλη του μίσους και της βίας, είναι μια πόλη που δεν θυμίζει σε τίποτα την Σμύρνη πριν το 1922

Διδάγματα από τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου το 1955

Κωνσταντίνος Χολέβας
 Το διήμερο 6-7 Σεπτεμβρίου 1955, ο Ελληνισμός της Κωνσταντινουπόλεως βίωσε ένα άγριο πογκρόμ με δύο θανατώσεις κληρικών, βιασμούς, προπηλακισμούς και αμέτρητες καταστροφές κοιμητηρίων, ναών, οικιών και καταστημάτων. Ο αφηνιασμένος τουρκικός όχλος χρησιμοποιήθηκε από τις ειδικές υπηρεσίες ανορθόδοξου πολέμου του τουρκικού στρατού για να τρομοκρατήσει την πολυπληθή τότε ελληνορθόδοξη κοινότητα και για να την οδηγήσει, όπως και έγινε, στον σταδιακό ξεριζωμό. Τα Σεπτεμβριανά, όπως έχουν πλέον καταγραφεί, ήταν το αποτέλεσμα μακροχρονίου σχεδιασμού, τον οποίο τηρεί με ακρίβεια το τουρκικό κράτος στα εθνικά θέματα, παρά την εναλλαγή κυβερνήσεων.

ΜΙΑ ΔΙΚΗ, ΟΧΙ ΣΑΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ

του Ευάγγελου Σταυριανάκη
Θα σας πω μια ιστορία. Κάποτε είχε γίνει μια πολύ μεγάλη δική. Οι κατήγοροι ήταν πέντε, ο κουμμουνισμός, ο καπιταλισμός, ο φιλελευθερισμός, ο σοσιαλισμός και ο φασισμός. Ο κατηγορούμενος ήταν ο χρηματισμός. Ο δικαστής ήταν ένας πολύ επιφανής άνθρωπος. Όταν ήρθε η στιγμή να ακουστούν οι κατηγορίες, ξεκίνησε ο καπιταλισμός και σηκώθηκε. Άρχισε να μιλάει

ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ-ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

Αυτό το ιστολόγιο

Η λίστα ιστολογίων μου

Αυτό το ιστολόγιο

Η λίστα ιστολογίων μου

 

Παρασκευή, 7 Σεπτεμβρίου 2012

«Δεν έγινε εισβολή στην Κύπρο»!

  ΕΠΙΣΤΟΛΗ διαμαρτυρίας του Τούρκου πρέσβη στο Λονδίνο Unal Cevikιzσχετικά με το Κυπριακό δημοσιεύει η βρετανική εφημερίδα Guardian. Στην επιστολή του με τίτλο «Τhe Cyprus problem isnotone ofinvasion», o Τούρκος πρέσβης διαμαρτύρεται για τη χρήση της φράσης «τουρκο-κατεχόμενη βόρεια Κύπρος» αντί «Βόρεια Κύπρος» σε άρθρο της εφημερίδας που δημοσιεύθηκε στις 27 Αυγούστου.
Ο Τούρκος αξιωματούχος τονίζει ότι στην Κύπρο δεν υπήρξε καμία τουρκική εισβολή αλλά μόνο παρέμβαση της Τουρκίας για την αποκατάσταση της διασαλευθείσας τάξης από τους συνεχείς διωγμούς των Τουρκοκυπρίων από τους Ελληνοκύπριους.

ΙΝΔΙΑ: Η Μουσική στο πέρασμα των αιώνων

Επιμελείται-γράφει

ο μουσικός Χρήστος Δημ. Γεωργακόπουλος

Ο Ταζ Μαπούρ έριξε ένα ξύλο στη φωτιά. Το βλέμμα του στράφηκε προς τα ανατολικά. Ζέστανε για λίγο στις παλάμες του το φλάουτο… το έφερε στα χείλη του...7 νότες αντάμωσαν τον ήλιο που ανέτειλε πάνω από τα υψώματα της γης...η μουσική κλίμακα ενώθηκε με τον αέρα... έγινε ύμνος, μελωδικό θυμίαμα σταλμένο στον θεό Σίβα. Ο Ταζ είχε πάρει την απόφαση να φύγει, να ξεσπιτωθεί. Να αφήσει την Ηarrapa, την πόλη που γεννήθηκε και να πάει νοτιότερα. Αιτία οι Άρειοι που από τον καιρό που εγκαταστάθηκαν στον τόπο του, είχαν επιβάλλει τα δικά τους έθιμα...μαύρες μέρες...ιρίδιζε ο κίνδυνος στα μάτια...στο χώμα, παντού.

Τυπικά, εκούσια κυνηγημένος...ουσιαστικά αχθοφόρος πνεύματος...σπόρος της Παλαιάς Γνώσης...αναζητητής του «ιδανικού» περιβάλλοντος, θα τρυπούσε το «τσόφλι» του στον Νότο. Διασώζοντας την αξιοπρέπεια του και ταυτόχρονα την μουσική παράδοση, μοναδική κληρονομιά από πατέρα σε γιό

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο «Άγιος» των Ελληνικών γραμμάτων..

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

ζωγράφου

Το «Περί Τέχνης ο Λόγος», αναγνωρίζοντας την τεράστια συμβολή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στη διαμόρφωση της νεοελληνικής λογοτεχνίας, επιχειρεί ένα μικρό αφιέρωμα στον «άγιο» κατά πολλούς, Σκιαθιώτη συγγραφέα, που στα τέλη του 19ου αιώνα, λίγες μόνο δεκαετίες μετά την εθνεγερσία, έθεσε τις βάσεις μιας νέας αρχής στον ελληνικό γραπτό λόγο.

Έχοντας υιοθετήσει ένα ιδιαίτερο και προσωπικό ύφος στη γλώσσα του, αναβάπτισε μέσα από τα έργα του τον ταλαιπωρημένο από τους συνεχείς αγώνες ελληνικό λαό. Σε αυτήν ακριβώς, την πνευματική αναβάπτιση, θα εντοπίσουμε και το βαθύτερο νόημα της μνημόνευσης του μεγάλου Παπαδιαμάντη, από τον νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, όπως, φυσικά,  και του έτερου μεγάλου των ελληνικών γραμμάτων του Δ. Σολωμού, καθώς γράφει:

Ο ζωγράφος Νικόλαος Γύζης και το Χαϊδάρι

 

Ν. Γύζη: "Φθινόπωρο"- 1862-3

Βρέθηκαν στο Χαϊδάρι οι «τέσσερις εποχές» του μεγάλου εκπροσώπου της Ελληνικής ζωγραφικής

To γνωστό αλλά χαμένο έργο του μεγαλύτερου Έλληνα ζωγράφου οι «τέσσερις εποχές» που αναφέρονται σ΄ όλες τις βιογραφίες και τα βιβλία που είναι αφιερωμένα στο μεγάλο και ακριβότερο Έλληνα ζωγράφο βρέθηκαν στο ΠΑΛΑΤΑΚΙ μέσα στους ΞΕΝΩΝΕΣ του κτήματος του πεθερού του Νικόλαου Νάζου.

Ο Νικόλαος Γύζης αρχίζει να δημιουργεί τη σύνθεση «τέσσερις εποχές» από το 1862 με εντολή του πλούσιου φιλότεχνου τραπεζίτη Νικόλαου Νάζου, ιδιοκτήτη του κτήματος Χαϊδάρι στο οποίο συμπεριλαμβάνονται ο περίφρακτος πύργος ΠΑΛΑΤΑΚΙ με τα άλλα βοηθητικά κτίρια (ξενώνες, στάβλοι, λιοτρίβι, ξωκλήσι κ.λ.π.) Τα χρήματα που εισέπραξε ο Νικόλαος Γύζης από το έργο «τέσσερις εποχές» ήταν το πρώτο του εισόδημα από τη ζωγραφική. Αργότερα ο Ν. Νάζος τον βοηθά να πάρει υποτροφία το 1865 και να μεταβεί στην Ακαδημία του Μονάχου για συνέχιση των σπουδών του κοντά στον Πιλότι. Η γνωριμία του αυτή με τον Ν. Νάζο δεν περιορίστηκε στην απλή φιλική επικοινωνία, αλλά προχώρησε σε στενή συγγενική, αφού τελικά στις 24 Απριλίου 1877 παντρεύτηκε την κόρη του ευεργέτη του Ν. Νάζου, την Άρτεμις, τον μεγάλο έρωτα της ζωής του από την εποχή που πήγαινε στο κτήμα του Χαϊδαρίου να ζωγραφίσει τις «τέσσερις εποχές». Μάλιστα ο γάμος έγινε  στο ιδιωτικό ξωκλήσι του Αη Γιώργη, στο οποίο ο Λύτρας είχε φιλοτεχνήσει θαυμάσιες τοιχογραφίες, που ίχνη τους σώζονται ακόμη και σήμερα ασυντήρητες και εγκαταλελειμμένες.

Ο Ξενώνας, όπως ήταν μέχρι το 2002

Ο Κίμων Μηχαηλίδης περιγράφει στο περιοδικό «ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ», τ. 269 –270    (15–31/12/1911) τη σύνθεση του Γύζη «τέσσερις εποχές»:

«… Το Χαϊδάρι γνώρισε ένα από τα πρώτα έργα του ζωγράφου. Πάνω στους τοίχους μιας κάμαρας ισόγαιης είναι ακόμα, μισοχαλασμένες από τον καιρό και από την κακομεταχείρισι, τρεις εικόνες: η Άνοιξη, το Καλοκαίρι και το Φθινόπωρο. Την τέταρτη, τον Χειμώνα, την έθαψε των ανθρώπων η απονιά. Στη θέσι της ένας φεγγίτις, με απορία ανοίγει το πελώριο μάτι του μπροστά στην ασέβεια. Ολόκληρη η σύνθεσις είναι μια μεγάλη καγκελωτή σκιάδα. Στις κολόνες σκαρφαλώνουν τριανταφυλλιές, απλόνει το αγιόκλιμα, ακουμπούν τα λουλούδια. Πάνω στους κλώνους τραγουδούν πουλιά, παίζουν πεταλούδες...»

Και να που ήρθε η ώρα να αποκαλυφτεί η σύνθεση την Άνοιξη του 2002!!!

Ο Ξενώνας, όπως είναι σήμερα

Η σύνθεση του Νικόλαου Γύζη είχε σκεπαστεί από τους ανθρώπους με   ασβέστη στο διάβα του χρόνου, και γι΄ αυτό, κατά κάποιον, τρόπο είχε «προφυλαχτεί». Όταν μπήκαμε στους ξενώνες – οι οποίοι μέχρι και πριν λίγους μήνες ήταν βαφείο  - είδαμε το «Φθινόπωρο» σε καλή κατάσταση, την «Άνοιξη» (που ήταν «απροστάτευτο») σε κακή κατάσταση και το «Καλοκαίρι» σε μέτρια κατάσταση, συγκινηθήκαμε…

Στο ταβάνι και στους τοίχους, με γήινα χρώματα, αποκαλύπτεται η σύνθεση που περιγράφει ο Κίμων Μιχαηλίδης και βρίσκεται σε σχετικά καλή κατάσταση. Ωστόσο είναι ευνόητο ότι απαιτείται άμεση συντήρηση και αποκατάσταση από το Υπουργείο Πολιτισμού, τόσο των κτιρίων που φιλοξενούν για περισσότερα από εκατόν σαράντα χρόνια τα κρυμμένα έργα του Νικόλαου Γύζη όσο και τα ίδια τα έργα.

Ν. Γύζη: "Καλοκαίρι"- 1862-3

Ο Νικόλαος Γύζης αγάπησε το κτήμα Χαϊδάρι, το αναπολεί στο Μόναχο όπου εργάζεται και την νοσταλγία του αυτή την περιγράφει στις επιστολές που ανταλλάσσει με τον πεθερό του Νικόλαο Νάζο (αποσπάσματα των επιστολών είναι διαθέσιμα). Η επιστολή προς τη γυναίκα του Άρτεμις τον Οκτώβριο του 1895 δείχνει την αγάπη του για το Χαϊδάρι:

«…όσο πλησιάζομεν προς το Χαϊδάρι τόσον και έσταζε και η καρδιά μου, ως επί τέλους εππλημμύρισαν δάκρυα, εφθάσαμεν έβλεπα παντού τον Νάζον εμπρός πλησίον μου, έβλεπα τους γονείς μου έξωθεν του κήπου την ώρα όταν εγώ Νυμφίος τους αποχαιρέτησα δια παντός. Δεν γράφονται τι ησθάνθηκα συλογιζόμενος τα όνειρα εκείνα και την τύχην όλων ημών ως και την του κτήματος. Ωραία, ωραιωτάτη η φύσης, γλυκήτατο το μέρος αυτό. Επισκέφθημεν το κτήμα, είδα την μεγάλην ήδη ακακίαν την οποίαν εις τον γάμον μας εφυτεύσαμεν είδα όλα, άλλα μεγαλύτερα, άλλα ερημωμένα. Ματαιότης…»

Το Χαϊδάρι έγινε για τον Γύζη τόπος αναπόλησης, η ενσάρκωση της γλυκιάς φύσης της πατρίδας, το όνειρο της νεανικής του ηλικίας και της επιστροφής του που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ…

Η αποκάλυψη της σύνθεσης του Νικόλαου Γύζη φέρνει στο φως παράλληλα όλους εκείνους τους μεγάλους ζωγράφους που πέρασαν και δημιούργησαν στο Χαϊδάρι (Νικηφόρος Λύτρας, Κων/νος Παρθένης).

Το παραπάνω κείμενο είναι μια μικρή περίληψη των στοιχείων και πληροφοριών που διαθέτουμε για το Παλατάκι και την ιστορία του Χαϊδαρίου. Περισσότερες πληροφορίες είναι διαθέσιμες.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Οι τρεις από τις τέσσερις εποχές φωτογραφίες (ίσως μοναδικές) που δημοσιεύτηκαν στα ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ το 1911 βρίσκονται στο αρχείο του Γιάννη Ιγγλέση (Αρχιτέκτονα – Συλλέκτη),

Οι πρόσφατες φωτογραφίες μετά την αποκάλυψη της σύνθεσης του Νικόλαου Γύζη είναι του Κώστα Φωτεινάκη (εκδότη του περιοδικού «προσανατολισμοί»),

(Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό πολιτιστική «ΕΝΝΕΑΔΑ», τ, 11ο, 2002)

Ν. Γύζη: "Φθινόπωρο"- 1862-3

Βρέθηκαν στο Χαϊδάρι οι «τέσσερις εποχές» του μεγάλου εκπροσώπου της Ελληνικής ζωγραφικής

To γνωστό αλλά χαμένο έργο του μεγαλύτερου Έλληνα ζωγράφου οι «τέσσερις εποχές» που αναφέρονται σ΄ όλες τις βιογραφίες και τα βιβλία που είναι αφιερωμένα στο μεγάλο και ακριβότερο Έλληνα ζωγράφο βρέθηκαν στο ΠΑΛΑΤΑΚΙ μέσα στους ΞΕΝΩΝΕΣ του κτήματος του πεθερού του Νικόλαου Νάζου.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης - Ο Αλεξανδρινός ποιητής

«Το έργον των θεών διακόπτομεν εμείς,

τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής»

Απόδοση από τον συγγραφέα Δημ. Βαρβαρήγο

Ο Καβάφης  το ένατο παιδί του ζεύγους Πέτρου και Χαρίκλειας Καβάφη γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου άκμαζε ελληνική παροικία. Η οικογένεια του όταν γεννήθηκε βρισκότανε σε περίοδο οικονομικής και κοινωνικής ακμής. Επτά χρόνια αργότερα που πέθανε ο πατέρας του {1870} η οικογένεια μένει χωρίς περιουσία και η μητέρα του Χαρίκλεια φεύγει στην Αγγλία να βρει υποστήριξη στους συγγενείς του άντρα της, ώστε να μπορέσουν τα μεγαλύτερα παιδιά της να βρουν εύκολα εργασία.

Οι Kαλάς και ο θρύλος της Ελληνικής καταγωγής τους

Γυναίκα των Καλάς

του Αθανασίου Λερούνη,

Καθηγητή της Β΄θμιας Τεχνικής Εκπαίδευσης,

μέλους της ΜΚΟ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ"

Τα μέλη της φυλής των Καλάς ζουν σε 3 χαράδρες σε υψόμετρο 2.000 – 2.500 μ. πάνω στον Ινδικό Καύκασο στο Β.Δ. Πακιστάν. Διοικητικά ανήκουν στην Νομαρχία του Τσιτράλ, μια ορεινή περιοχή απομονωμένη από την υπόλοιπη χώρα, αφού τα χαμηλότερα περάσματα που την συνδέουν με το νότιο και ανατολικό Πακιστάν είναι το πέρασμα Λοβάρι στα 3.200 μ. και το πέρασμα Σαντούρ στα 3.810 μ. Οι 3 χαράδρες τους που είναι γνωστές σαν οι κοιλάδες των Καλάς κατοικούνται από 10.000 περίπου ανθρώπους που έχουν κτίσει τους οικισμούς τους στις απόκρημνες πλαγιές του Ινδικού Καυκάσου. Από αυτούς οι 7.000 έχουν εξισλαμιστεί και μόνο 3.000 διατηρούν την αρχαία θρησκεία και παράδοση των προγόνων  τους. Παρά το μικρό αριθμό τους είναι γνωστοί σε όλο τον κόσμο.

Νύχτα 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου 1955.H καταστροφή του Eλληνισμού της Πόλης

Αναρτήθηκε από τον/την exomatiakaivlepo στο Σεπτεμβρίου 8, 2012

Το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, όλα φαινόταν ήρεμα στήν Πόλη. Μια μικρή ομάδα φοιτητών ήταν συγκεντρωμένοι στην Πλατεία του Ταξίμ, στην κορυφή του Πέρα, διαδηλώνοντας εναντίον της Ελλάδος. Η Ελλάδα ήταν πάντα ό συντηρούμενος από τις Τουρκικές αρχές στό­χος του όχλου.