Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Ο Καμμένος δεν παίζει. Στην φυλακή ο αντισυνταγματάρχης, κρύος ιδρώτας για τον Παπαντωνίου.

ΕΙΧΑΝ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΝΑ ΤΟΝ ΦΕΡΟΥΝ ΩΣ ΤΕΧΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΟ ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΜΜΕΝΟ! Κάηκαν…
Προφυλακιστέος κρίθηκε μετά την απολογία του στον ανακριτή τη Δευτέρα ο αντισυνταγματάρχης ε.α., Π. Κατσής, ο οποίος αντιμετωπίζει κατηγορίες σχετικές με εμπλοκή σε μίζα ύψους 5 εκατ. ευρώ για την αγορά αντί 1,7 δισ. ευρώ των γερμανικών αρμάτων μάχης Leopard2, από… την Ελλάδα το 2003.

Διαβάστε περισσότερα »

Η τραγική μοίρα των Χριστιανών Στη Μέση Ανατολή και τη Β. Αφρική

Posted by olympiada στο Μαΐου 11, 2015

Γεωργίου Τσούπρα
Δρ. Θεολογίας

Στο τέλος του 2010 ένας Τυνήσιος μικρέμπορας αυτοπυρπολήθηκε δημόσια διαμαρτυρόμενος για την τιμή του ψωμιού στη χώρα του. Μια πράξη απελπισίας, η οποία συγκρινόμενη με τις απώλειες τόσων ζωών καθημερινά, θα φάνταζε στα μέσα της διεθνούς ειδησεογραφίας ως ασήμαντη λεπτομέρεια, που, όμως, στάθηκε αρκετή για να ανάψει το φυτίλι μιας μεγάλης έκρηξης. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο όλες οι χώρες της Βόρειας Αφρικής συνταράχθηκαν από λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον των επί δεκαετιών πανίσχυρων καθεστώτων που διοικούσαν δικτατορικά τις χώρες αυτές. Το κίνημα αυτό ονομάστηκε από τουςΔυτικούς «Αραβική Άνοιξη» και αντιμετωπίστηκε από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στην Ευρώπη ως ένα θετικό βήμα για την επικράτηση προοδευτικών πολιτικών στην περιοχή. Γι’ αυτό και οι Δυτικοί ενίσχυσαν με κάθε τρόπο τους εξεγερμένους και τους έδωσαν το ηθικό και πολιτικό έρεισμα, αναγνωρίζοντας τις οργανώσεις τους ως νόμιμες κυβερνήσεις.
Οι αρχικές, όμως, ελπίδες για την επικράτηση προοδευτικών και συμμαχικών προς τη Δύση κυβερνήσεων αποδείχθηκαν παραπλανητικές. Η λεγόμενη «Άνοιξη» είχε ως αποτέλεσμα την ανάφλεξη όλης της περιοχής και την ανάδυση καλά κρυμμένων κοινωνικών και κυρίως θρησκευτικών αντιθέσεων, που επέφεραν με τη σειρά τους έναν βαθύ και παγωμένο «χειμώνα» χωρίς τέλος στις περιοχές αυτές. Ειδικά στη Συρία, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια εκτοπισμένους και πρόσφυγες.
Κύριοι κερδισμένοι από τις εξελίξεις αναδείχθηκαν οι τζιχαντιστές, οι οποίοι δρούσαν ήδη από το 2011 στο Ιράκ. Αυτοί ένωσαν τις δυνάμεις τους με τις αντίστοιχες ισλαμιστικές ομάδες της Συρίας και σχημάτισαν το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας (ή του Λεβάντε, ΙΚΙΣ-ΙΚΙΛ) στα εδάφη που τέθηκαν υπό τον έλεγχό τους στις δύο χώρες. Τον Ιούνιο του περασμένου έτους ανακήρυξαν την επανίδρυση χαλιφάτου με ανώτατο πνευματικό αρχηγό τον Αμπού Μπακρ-αλ-Μπαγκντατί, ο οποίος μετονομάστηκε σε Χαλίφης Ιμπραήμ. Ταυτόχρονα απηύθυναν πολεμικό κάλεσμα σε όλους τους μουσουλμάνους όπου γης, να ενωθούν μαζί τους ώστε να αρχίσει ο ιερός πόλεμος εναντίον των απίστων και να επικρατήσει η ισλαμική πίστη σε ολόκληρο τον κόσμο. Στο κάλεσμά τους ανταποκρίθηκαν όλοι οι ακραίοι ισλαμιστές της ευρύτερης περιοχής, με αντίστοιχες δράσεις σε Κένυα, Νιγηρία, Υεμένη και Λιβύη, ενώ κατά χιλιάδες καταφθάνουν στην περιοχή μουσουλμάνοι από όλη την Ευρώπη για να πολεμήσουν κάτω από τη σημαία του Μωάμεθ και αν σκοτωθούν να ονομαστούν μάρτυρες της πίστης τους.
Στόχος αυτών των ομάδων είναι η επικράτηση του ισλαμικού νόμου σε όλη τη γη. Η σημαντική διαφοροποίηση της δράσης του ΙΚΙΣ από αυτή των προγενέστερων ισλαμιστικών στρατιωτικών παραφυάδων (π.χ. Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν, Μουσουλμάνοι μαχητές στη Βοσνία) έγκειται στην επιθετικότητα που δείχνει ακόμη κι απέναντι στους μουσουλμάνους των περιοχών αυτών, όταν αυτοί δεν εντάσσονται στην ισλαμιστική οργάνωση. Αυτό φανερώνει τη σαλαφιστική προέλευση των σύγχρονων ισλαμιστών, που αναζητούν την επιστροφή στην μουσουλμανική καθαρότητα του 7ου αιώνα. Κατά τους σαλαφιστές ο ιερός πόλεμος δε στρέφεται μόνο εναντίον των απίστων-αλλοθρήσκων αλλά πρωτίστως εναντίον των διεφθαρμένων μουσουλμάνων. Ως τέτοιους ορίζουν όσους έχουν επηρεαστεί από τη δυτική κουλτούρα ή ζουν σύμφωνα με τα λεγόμενα δυτικά πρότυπα.
Για το λόγο αυτό σε όλη την ακτίνα δράσης των σύγχρονων τζιχαντιστών άμεσος στόχος είναι τα δυτικού τύπου σχολεία (βλ. σφαγές μαθητών και φοιτητών από τη Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία και την Αλ Σαμπάμπ στην Κένυα) αλλά και οι σηϊτικές δυνάμεις που αρνούνται την εγκαθίδρυση παγκόσμιας ισλαμιστικής διακυβέρνησης (Χεζμπολάχ, Χαμάς). Ως απόδειξη της αντίληψης των τζιχαντιστών περί οικουμενικής επικράτησης μπορεί να ιδωθεί η σφοδρή σύγκρουση με τους Κούρδους, οι οποίοι, αν και μουσουλμάνοι και μάλιστα σουνίτες, επιδιώκουν την εγκαθίδρυση εθνικού κράτους. Τελικά, όμως, μόνο οι Κούρδοι κατόρθωσαν να αντισταθούν νικηφόρα στην επίθεση των τζιχαντιστών και να αποδείξουν ότι η προέλαση των τελευταίων δεν είναι αποτέλεσμα πολεμικής ισχύος αλλά αδυναμίας αντιμετώπισής τους από τις κυρίαρχες κυβερνήσεις των κρατών. Πιθανόν πίσω από αυτή την φαινομενική ανικανότητα των τοπικών δυνάμεων άμυνας να υποκρύπτεται και μια ενδιάθετη στάση ανοχής απέναντι στους ακραίους μουσουλμάνους είτε από τον φόβο είτε από την προσήλωση του λαού στην Ισλαμική πίστη.
Ιδιαίτερο, όμως, μίσος και δολοφονική βιαιότητα επιδεικνύουν οι τζιχαντιστές έναντι των χριστιανών, ανεξαρτήτως δόγματος και εθνότητας. . Ειδικά για τους χριστιανούς της Συρίας υπάρχει επίσημη οδηγία από τους σαλαφιστές να αντιμετωπίζονται ως ένοχοι προδοσίας, με την κατηγορία ότι συνεργάστηκαν με τον Άσαντ. Ακόμη και η σημερινή στάση ουδετερότητάς τους θεωρείται ενοχή. Η προσπάθειά τους στρέφεται προς την ολοκληρωτική εξαφάνιση του χριστιανικού στοιχείου στην Ανατολή, παρά το γεγονός ότι ο χριστιανισμός είναι βαθειά ριζωμένη πίστη πολλών εκατομμυρίων πιστών εδώ και δύο χιλιετηρίδες και έχει επιζήσει με πολλές θυσίες κατά καιρούς. Για να πετύχουν το καταστροφικό τους έργο οι ακραίοι ισλαμιστές εξοντώνουν ομαδικά χριστιανούς με κάθε τρόπο, προβαίνουν σε βιαιοπραγίες και καταπιέσεις, αναγκάζοντας όσους επιβιώνουν να απομακρύνονται από τις πατρογονικές εστίες τους. Υπολογίζεται ότι από το 10% του πληθυσμού, που αριθμούσαν οι χριστιανοί στη Συρία, έχει απομείνει λιγότερο από το 1/10 του αρχικού πληθυσμού, ενώ στο Ιράκ σχεδόν έχει εξαλειφθεί βίαια η χριστιανική παρουσία σε μεγάλες πόλεις, τις οποίες έχουν καταλάβει οι ισλαμιστές.
Οι επιθέσεις δεν σταματούν μόνο στην περιοχή που ελέγχει το ΙΚΙΣ, αλλά πολλαπλασιάζονται συνεχώς σε όλη την ευρύτερη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Οι πρόσφατες, μάλιστα, επιθέσεις σε Νιγηρία και Κένυα αποδεικνύουν οι ισλαμιστές επεκτείνουν τη δράση τους ολοένα και περισσότερο. Απ’ ότι φαίνεται ο κίνδυνος αγγίζει και την ίδια την Ευρώπη, με τις επιθέσεις στο Παρίσι και τη Δανία να κρούουν την καμπάνα του κινδύνου για όλη τη Δύση.
Για τους τζιχαντιστές η άμεση επιδίωξη είναι η επικράτηση του θελήματος του θεού τους σε όλο τον κόσμο. Η ερμηνεία που κάνουν στο ιερό βιβλίο των μουσουλμάνων, το Κοράνι, είναι η πιο συντηρητική και ακραία. Παίρνουν κατά γράμμα όσα λέει για τους αλλόθρησκους, τους οποίους ονομάζει το Κοράνι Dar al-Habr (δηλ. Οίκος Πολέμου), και απέναντί τους κηρύσσουν διαρκή ιερό πόλεμο (jihad). Η στάση τους είναι απόλυτα συνεπείς με τις εντολές του Κορανίου: «Πολεμείτε αυτούς μέχρις ου δεν θα υπάρχει πλέον πειρασμός, μέχρις ου δεν θα υπάρχει άλλη θρησκεία ή του μόνου Θεού» (Κοράνιο, Λάφυρα 8:40). Σ’ αυτή τη μάχη ο κανόνας είναι μόνο η θανάτωση του αντιπάλου: «Ουδείς εκ των προφητών ηδυνήθη ποτέ να ζωγρήση εν τη γη άνευ σφαγών» (Λάφυρα 8:66). Ο μόνος τρόπος για να σωθεί ένας μη μουσουλμάνος είναι να πιστεύσει στον Αλλάχ: «Φονεύετε τους πολυθεϊστές όπου αν συναντήσητε, ζωγρείτε δε πολιορκούντες και ενεδρεύοντες αυτούς. Εάν όμως μετανοήσωσιν… άφετε αυτούς ελεύθερους» (Η Μετάνοια 9:5, 60). Άλλος τρόπος είναι η ανταλλαγή των αιχμαλώτων με λύτρα: «Μετά δε την κατάπαυσιν της μάχης άφετε αυτόν ελεύθερον ή ανταλλάξετε αντί λύτρων» (Ο Μωάμεθ 47:4).
Ο ιερός πόλεμος είναι οδηγία του ίδιου του Θεού και θεωρείται ως εκπλήρωση των εντολών Του: «Ώ πιστοί! Εάν συνδράμητε τον Θεόν εν τη μάχη κατά των απίστων και ο Θεός θα συνδράμει υμάς…» (Ο Μωάμεθ 47:5). Όσοι πάλι πέσουν στη μάχη υπέρ πίστεως: «Ο Θεός δεν θα απολέση τα έργα των. Θα οδηγήση αυτούς και θα κατευθύνη τα καρδίας αυτών. Θα εισαγάση αυτούς εις τον παράδεισον, ον ήδη υπέδειξεν αυτοίς» (Αυτόθι). Για τους τζιχαντιστές ο δρόμος που οδηγεί στον Παράδεισο έχει μόνο μία πύλη, απ’ όπου περνούν όσοι ξεκίνησαν ιερό πόλεμο.
Είναι, λοιπόν, κατανοητό γιατί οι σύγχρονοι φανατικοί επιδεικνύουν τόση επιθετικότητα και σφαγιάζουν αθώους χριστιανούς αλλά και μουσουλμάνους στη Μέση Ανατολή. Ακολουθούν σε ακραίο και απόλυτο βαθμό όσα προστάζει η πίστη τους. Στα μάτια τους οι χριστιανοί δεν είναι (αυτό που λένε πολλοί) «Λαός της Βίβλου», στους οποίους πρέπει να επιδείξουν ανοχή. Το αντίθετο! Το Κοράνιο γράφει για τους χριστιανούς ξεκάθαρα: «Ισοφωνούσι τοις λόγοις των αρνησαμένων εκ πριν. Φονεύσει αυτούς ο Θεός, ένεκεν των όσων αρνούνται» (Η Μετάνοια 9:30,31). Οι τζιχαντιστές θεωρούν τους εαυτούς τους όργανα του Θεού, άρα όταν σφάζουν κάποιους δεν έχουν ευθύνη, αφού επιτελούν έργο υπακοής στο θείο θέλημα.
Για τους λόγους αυτούς θεωρώ ότι όσο το ΙΚΙΣ θα δυναμώνει τόσο θα πληθαίνουν οι πράξεις βίας και βαναυσότητας εναντίον των χριστιανών, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά και όπου υπάρχει προβολή των τζιχαντιστικών ιδεοληψιών. Πολύ φοβούμαι ότι ο ασκός του Αιόλου, που άνοιξε με την ευθύνη όσων υπέθαλπαν επί τόσες δεκαετίες ταλιμπάν και μουτζαχεντίν, άφησε ελεύθερους όλους τους καταστροφικούς ανέμους της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού και της βαναυσότητας που κρύβεται πίσω από θρησκευτικούς μανδύες. Ήδη στις ισλαμοκρατούμενες περιοχές εξαφανίζεται συστηματικά η χριστιανική πίστη, καταστρέφονται έργα πολιτιστικής κληρονομιάς, σφαγιάζονται χιλιάδες αθώοι, στοχοποιούνται οι γυναίκες, εξανδραποδίζονται χιλιάδες παιδιά και γενικά επανέρχεται ο Μεσαίωνας με το σκοτεινότερό του πρόσωπο, αυτό του θρησκευτικού φανατισμού και της θεοκρατίας.
Κλείνοντας οφείλω να επισημάνω μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους τζιχαντιστές και τους χριστιανούς που προκάλεσαν στο παρελθόν θρησκευτικούς πολέμους και σταυροφορίες αλλά και αυτούς που σήμερα προβάλλουν τον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία. Η διαφορά αυτή είναι ότι στην περίπτωση των χριστιανών, όσοι δρουν με αυτόν τον τρόπο κινούνται ενάντια σε όσα πρεσβεύει το Ευαγγέλιο, το οποίο προβάλλει την Αγάπη ακόμη και προς τους εχθρούς και επιδιώκει την ειρήνευση μέσω της συγχώρησης και της καταλλαγής. Αυτό τους καθιστά μη σωστούς χριστιανούς, ακόμη κι αν στηρίζουν την στάση τους σε εντολές και πρακτικές της Παλαιάς Διαθήκης. Αντίθετα, στην περίπτωση των τζιχαντιστών, όσοι με κάθε μέσο επιδιώκουν την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας επικράτειας του Θεού, με ό,τι αυτό σημαίνει για όσους δεν την επιθυμούν (βλ. εξαφάνιση), αυτοί εφαρμόζουν σε ακραίο βαθμό την ισλαμιστική τους πίστη και τελικά δικαιώνονται στα μάτια του Θεού τους.
Σημ. Τα χωρία του Κορανίου λήφθηκαν από Γιαννουλάτου Αν., Ισλάμ, Αθήναι 1985-Δ΄ Έκδ.
(περίληψη ομιλίας στη συγκέντρωσης συμπαράστασης υπέρ των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής)

olympia.gr

Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε περίοδο οι κυρίαρχες ιδέες…

Μάι11by Mαν.Αρκάς

Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε περίοδο οι κυρίαρχες ιδέες, δηλαδή η τάξη που αποτελεί την κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας είναι ταυτόχρονα η κυρίαρχη πνευματική της δύναμη. Η τάξη που κατέχει τα μέσα για την υλική παραγωγή, κατέχει έτσι ταυτόχρονα και τα μέσα της πνευματικής παραγωγής [ΜΜΕ, βιβλία,μουσική βιομηχανία, κινηματογράφος, κρατική και ιδιωτική παιδεία κτλ] ώστε με τον τρόπο αυτόν της υποτάσσονται κατά μέσο όρο οι ιδέες εκείνων που δεν διαθέτουν τα μέσα της πνευματικής παραγωγής. Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων, είναι οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις που έχουν συλληφθεί ως ιδέες. Δηλαδή οι σχέσεις που καθιστούν ακριβώς μια τάξη κυρίαρχη, δηλαδή οι ιδέες της κυριαρχίας της. Τα άτομα που αποτελούν την κυρίαρχη τάξη, έχουν μεταξύ άλλων και συνείδηση και συνεπώς σκέφτονται. Εφόσον λοιπόν κυριαρχούν ως τάξη και καθορίζουν το συνολικό εύρος μιας ιστορικής περιόδου, είναι αυτονόητο ότι το κάνουν αυτό σε πλήρες εύρος, δηλαδή μεταξύ άλλων κυριαρχούν επίσης ως διανοητές, ως παραγωγοί ιδεών, καθορίζουν την παραγωγή και κατανομή των ιδεών της περιόδου τους, έτσι οι ιδέες τους είναι οι κυρίαρχες ιδέες της περιόδου. Για παράδειγμα, σε μια περίοδο και σε μια χώρα όπου η βασιλική δύναμη, η αριστοκρατία και η αστική τάξη αγωνίζονται για την κυριαρχία, εκεί δηλαδή όπου η κυριαρχία είναι διαιρεμένη, αναδεικνύεται ως κυρίαρχη σκέψη το δόγμα της διαίρεσης των εξουσιών, η οποία πλέον διατυπώνεται ως «αιώνιος νόμος».

Διαβάστε περισσότερα »

Δημοσθένης Βαλαβάνης 1829 – 1854

Έλληνας ποιητής, που εντάσσεται στη ρομαντική Α’ Αθηναϊκή Σχολή. Ξεχωρίζει από τους ομοτέχνους του εκείνης της περιόδου, επειδή έγραψε τα λιγοστά ποιήματά του, τόσο στην καθαρεύουσα, όσο και στη δημοτική.

Ο Δημοσθένης Βαλαβάνης γεννήθηκε το 1829 στην Καρύταινα της Αρκαδίας. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, καθώς έχασε αρκετά νωρίς τους γονείς του. Πάντως, ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Ναύπλιο, με την υποστήριξη ενός θείου του και σε ηλικία 18 ετών πήγε στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου, εργαζόμενος παράλληλα τις νυχτερινές ώρες σε εστιατόρια και καφενεία για τα προς το ζην.

Διαβάστε περισσότερα »

Ίγκνατς φον Ρούντχαρτ 1790 – 1838

Βαυαρός ανώτερος δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος διατέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1837, επί βασιλείας Όθωνα.

Ο Ίγκνατς Ρίτερ φον Ρούντχαρτ (Ignaz Ritter von Rudhart) -Ιγνάτιος φον Ρούδχαρτ, όπως τον αποκαλούσαν οι Έλληνες της εποχής του- γεννήθηκε στο Βαϊσμάιν της Άνω Βαυαρίας στις 11 Μαρτίου 1790. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στη Βαμβέργη, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως αστυνομικός διευθυντής, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Λάντσχουτ και ανακηρύχθηκε διδάκτορας του ίδιου πανεπιστημίου το 1810. Τον επόμενο χρόνο δίδαξε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Βίρτσμπουργκ, αλλά η πανεπιστημιακή του καριέρα τελείωσε νωρίς, όταν μία σοβαρή ασθένεια δεν του επέτρεπε να διδάσκει.

Διαβάστε περισσότερα »

Βιετνάμ 40 χρόνια μετά: «Αναρίθμητα βάρβαρα εγκλήματα των ΗΠΑ»

Τα «αναρίθμητα βάρβαρα εγκλήματα» που διαπράχθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ κατήγγειλε ο πρωθυπουργός Νγκουγέν Ταν Ντουνγκ σε τελετή στην Χο Τσι Μινχ για την 40ή επέτειο από την πτώση της Σαϊγκόν, την τελευταία πράξη του πολέμου. Παρελάσεις και εκδηλώσεις ανά τη χώρα.

«Διέπραξαν αναρίθμητα βάρβαρα εγκλήματα, προκάλεσαν τεράστιες απώλειες και πολύ πόνο στον πληθυσμό της χώρας μας» δήλωσε ο Νγκουγέν Ταν Ντουνγκ απευθυνόμενος στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί μπροστά από το Μέγαρο της Ανεξαρτησίας, το οποίο κατελήφθη πριν από 40 χρόνια από τα βορειοβιετναμικά άρματα μάχης

Διαβάστε περισσότερα »

Το μυστήριο με την ξανθιά μούμια της Κίνας!

Η Λουλάν πέθανε πριν απο 3.800 χρόνια κατά τη διάρκεια ενός εμπορικού ταξιδιού, στον θρυλικό «Δρόμο του Μεταξιού», αλλά αυτό έγινε γνωστό μόλις το 1980. Δρόμος του μεταξιού ονομάζεται η διαδρομή που ακολουθούσαν οι έμποροι και οι εισαγωγείς αγαθών μεταξύ Ευρώπης και Κίνας.

Η ξηρότητα του κλίματος και τα αλατούχα εδάφη διατήρησαν την Λουλάν και τις άλλες μούμιες σε άριστη κατάσταση. Η μούμια ονομάστηκε «η ωραία κοιμωμένη«,επειδή τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου της διατηρήθηκαν ακόμα και μετά θάνατον. Δυστυχώς η περιοχή Tarim που βρέθηκαν οι μούμιες είναι πολιτικά ασταθής και γι΄αυτό η ανακάλυψη τους θεωρήθηκε ως αιτία αποσταθεροποίησης και υποκίνησης ταραχών.

Οι ντόπιοι ονομάζονται Ουϊγούροι, μοιάζουν περισσότερο με Ευρωπαίους παρά με Ασιάτες και ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι της Λουλάν. Μάλιστα λένε ότι η μούμια είναι μια ισχυρή απόδειξη ότι οι ίδιοι κατοικούσαν στην περιοχή πριν από τους Κινέζους.

Διαβάστε περισσότερα »

Η απεργία στην «Πούλμαν»

Πολύμηνη απεργιακή κινητοποίηση στην εταιρεία κατασκευής βαγονιών «Πούλμαν» στο Σικάγο, με αιματηρή κατάληξη και ήττα του αμερικανικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αφορμή υπήρξε η μείωση των μισθών κατά 28% και η απόλυση τριών συνδικαλιστών τον Μάιο του 1894.

Ιδιοκτήτης της εταιρείας ήταν ο Τζορτζ Πούλμαν (1831-1897) εφευρέτης του βαγκόν-λι και όνομα οικείο στις μέρες μας (Πούλμαν ονομάζουμε ακόμα και σήμερα τα λεωφορεία). Ο Πούλμαν, συν τοις άλλοις, υπήρξε ένας φιλάνθρωπος καπιταλιστής, καθώς πίστευε ότι οι εργατικές αναταραχές προέρχονται από τις χαμηλές αμοιβές και τις κακές συνθήκες ζωής των εργαζομένων. Γι' αυτό φρόντιζε να καλοπληρώνει τους υπαλλήλους του και μάλιστα τους έκτισε μια πόλη στα νότια του Σικάγου για να τους στεγάσει.

Διαβάστε περισσότερα »

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα 1771 – 1825

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα
1771 – 1825

Μαζί με την Μαντώ Μαυρογένους, οι δύο κορυφαίες γυναικείες μορφές της Επανάστασης του '21.

Κόρη του υδραίου πλοιάρχου Σταυριανού Πινότση και της επίσης υδραίας Σκεύως Κοκκίνη, που καταγόταν από εφοπλιστική οικογένεια, γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1771 στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, όπου ο πατέρας της εκρατείτο για συμμετοχή στα Ορλοφικά. Στα 17 της παντρεύτηκε τον σπετσιώτη πλοίαρχο Δημήτριο Γιάννουζα, από τον οποίο ονομάζετο και Δημητράκαινα. Το 1797ο σύζυγός της σκοτώθηκε σε συμπλοκή με αλγερινούς πειρατές και η Λασκαρίνα σε ηλικία 26 ετών μένει χήρα με τρία παιδιά, τον Ιωάννη, τον Γεώργιο και την Μαρία.

Το 1801 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον σπετσιώτη πάμπλουτο εφοπλιστή Δημήτριο Μπούμπουλη, από τον οποίο έλαβε το όνομα Μπουμπουλίνα, με το οποίο έγινε γνωστή. Και ο δεύτερος σύζυγός της σκοτώθηκε σε σύγκρουση με αλγερινούς πειρατές το 1811, μεταξύ Μάλτας και Ισπανίας. Μαζί του απέκτησε τρία παιδιά, την Ελένη, την Σκεύω και τον Νικόλαο.

Με την περιουσία του συζύγου της, που ξεπερνούσε τα 300.000 τάλληρα, η Μπουμπουλίνα ασχολήθηκε με τα ναυτιλιακά κι έγινε μέτοχος σε διάφορα σπετσιώτικα πλοία. Όμως, το 1816 οι Οθωμανοί επεχείρησαν να κατάσχουν την περιουσία της, επειδή τα πλοία του συζύγου της μετείχαν υπό ρωσική σημαία στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1806. Με τη μεσολάβηση του ρώσου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Στρογκάνωφ και της μητέρας του Σουλτάνου Βαλιντέ κατόρθωσε να διασώσει την περιουσία της.

Στην Κωνσταντινούπολη φαίνεται ότι μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1819, αλλά το γεγονός αμφισβητείται, καθώς είναι γνωστό ότι η οργάνωση δεν έκανε ποτέ μέλη της, γυναίκες. Μόλις η Μπουμπουλίνα επέστρεψε στις Σπέτσες διέταξε τη ναυπήγηση του πλοίου «Αγαμέμνων», για το οποίο δαπάνησε 25.000 δίστηλα. Με μήκος 48 πήχεις (περίπου 34 μέτρα) και εξοπλισμένο με 18 κανόνια, ο «Αγαμέμνων» καθελκύστηκε το 1820 και ήταν το μεγαλύτερο πλοίο που έλαβε μέρος στην Επανάσταση.

Ο Εθνικός Ξεσηκωμός βρήκε την Μπουμπουλίνα «πεντη- κοντούτιδα, ωραίαν, αρειμάνιον ως αμαζόνα, επιβλητικήν καπετάνισσαν, προ της οποίας ο άνανδρος ησχύνετο και ο ανδρείος υπεχώρει», όπως τη σκιαγράφησε ο δημοσιογράφος και ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων. Ξόδευε την περιουσία της, όχι μόνο για τη διατήρηση των πλοίων της, αλλά και για τα στρατεύματα στην ξηρά. Συμμετείχε με το πλοίο της «Αγαμέμνων» στον αποκλεισμό του Ναυπλίου και ανεφοδίασε με δικές της δαπάνες τους υπερασπιστές του Άργους. Σε μια έφοδο των Τούρκων υπό τον Κεχαγιάμπεη σκοτώθηκε ο γιος της Ιωάννης Γιάννουζας. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στον αποκλεισμό της Μονεμβασίας, στην πολιορκία και την άλωση του Ναυπλίου και της Τριπόλεως, στην οποία εισήλθε πάνω σε λευκό ίππο και έσωσε τα χαρέμια του Χουρσίτ Πασά από τη μήνη των πολιορκητών.

Μετά την άλωση του Ναυπλίου, το Νοέμβριο του 1822, η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε στην πόλη (έδρα της προσωρινής κυβέρνησης), όπου έζησε έως τα μέσα του 1824. Εκδιώχθηκε από το Ναύπλιο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, όταν πήρε το μέρος του φυλακισμένου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, με τον οποίο είχε συγγενέψει, από το γάμο της κόρης της Ελένης με τον γιο του Πάνο. Οι κυβερνητικοί σκότωσαν τον γαμπρό της και από την ίδια αφαίρεσαν το κομμάτι γης που της είχαν δώσει για τις υπηρεσίες της στον Αγώνα.

Έτσι, η Μπουμπουλίνα επέστρεψε πικραμένη στις Σπέτσες και εγκαταστάθηκε στο σπίτι του δεύτερου συζύγου της, μόνη με τα υπολείμματα της περιουσίας της, μέχρι το τέλος της ζωής της, που δεν άργησε να έλθει. Τον Μάιο του 1825 ο γιος της Γεώργιος Γιάννουζας κλέφτηκε με την Ευγενία Κούτση, κουνιάδα του ετεροθαλούς αδελφού της Μπουμπουλίνας, Λάζαρου Ορλώφ. Ο Ορλώφ, συνοδευόμενος από μέλη της οικογένειας Κούτση, πήγε στο σπίτι της Μπουμπουλίνας σε αναζήτηση της Ευγενίας. Στη λογομαχία που ακολούθησε, κάποιος πυροβόλησε και χτύπησε στο μέτωπο την Μπουμπουλίνα, που έπεσε νεκρή (22 Μαΐου). Δεν έχει διαλευκανθεί αν ήταν τυχαίο περιστατικό ή δολοφονία. Τα οστά της εναποτέθηκαν στον ιδιόκτητο ναΐσκο του Αγίου Ιωάννου. Μεταθανάτια έλαβε τον τίτλο του ναυάρχου από τη Ρωσία, πρωτοφανής τιμή για γυναίκα.

Οι απόγονοι της Μπουμπουλίνας δώρισαν το πλοίο «Αγαμέμνων» στο νεοσύστατο κράτος, το οποίο έγινε η ναυαρχίδα του Ελληνικού Στόλου με το όνομα «Σπέτσαι». Ανατινάχθηκε από τον Ανδρέα Μιαούλη στον Πόρο κατά τη διάρκεια των πολιτικών ταραχών της 29ης Ιουλίου 1831. Το αρχοντικό της Μπουμπουλίνας στις Σπέτσες είναι σήμερα Μουσείο. Περιλαμβάνει συλλογή όπλων, επιστολές και άλλα αρχεία, παλιά βιβλία, πορτραίτα της Μπουμπουλίνας, προσωπικά της αντικείμενα, έπιπλα και διακρίσεις που τις είχαν απονείμει κυρίως ξένες κυβερνήσεις.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/257#ixzz3Zn9VLADN