ΤΟΥΡΚΙΑ :ΜΕ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ "ΦΙΛΙΑ", ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΚΟΥΡΔΟΥΣ (Μικρή συλλογή άρθρων)

Α)Η Τουρκία, το τελευταίο καταφύγιο της Γερμανίας και το αντίστροφο.

του Αλέξανδρου Δρίβα, Υποψήφιου Διδάκτορα Διεθνών Σχέσεων.
Από τη μέρα που ξέσπασε η κρίση στην Ουκρανία στα τέλη του 2013, όλοι λίγο πολύ γνώριζαν πως αυτό που αναφέρουμε τετριμμένα ως «γεωπολιτικές ισορροπίες», επρόκειτο να αλλάξουν άρδην. Μπορεί τα γεγονότα ως αυτά καθ’ αυτά να ξεσπούν με απρόβλεπτο τρόπο, ωστόσο, οι τάσεις είναι σε κάποιον βαθμό αναγνώσιμες. Η μετάβαση του διεθνούς συστήματος από το διπολικό, στο πολυπολικό σύστημα, δε γίνεται να γίνει «ειρηνικά». Η ευρύτερη περιοχή στην οποία ανήκει και η Ελλάδα, έχει μετατραπεί στην κυριολεξία, σε ένα τραπέζι bras de ferre στο οποίο συγκρούονται συμφέροντα με γεωπολιτική και γεωοικονομική υφή.
Τα απότοκα των εξελίξεων της Συρίας, ανακύπτουν με ταχύτατο τρόπο και ακόμη, δεν έχει ξημερώσει η επόμενη μέρα για τη Δαμασκό. Με μεγάλο ενδιαφέρον, παρατηρούμε μια επαναπροσέγγιση της Τουρκίας με την Ε.Ε. Πώς αυτή μπορεί να αποδελτιωθεί; Ποιοί είναι οι λόγοι που το Βερολίνο προσεγγίζει την Άγκυρα; Είναι μόνο το ζήτημα των προσφύγων που καθορίζει αυτήν την απότομη «άνοιξη» των γερμανο-τουρκικών σχέσεων;

Ο πολιτικός νάνος των πολλών ταμπού.
            Παρατηρώντας με ψυχή ματιά κάποιος την εξελισσόμενη προσφυγική κρίση, μπορεί να κάνει ερωτήσεις για το αν η Ε.Ε μπορεί να σκεφτεί γεωπολιτικά. Δυστυχώς, στην Ε.Ε, και ευρύτερα στην Ευρώπη, η έννοια της γεωπολιτικής από μόνη της, συνιστά ένα ταμπού. Μια σχεδόν, «κακή λέξη». Ταυτισμένη με τους «ζωτικούς χώρους» και με τα «κράτη- οργανισμούς» που πρέπει συνεχώς να «τρέφονται μέσω επέκτασης», η γεωπολιτική, φέρνει στο νου τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη συνέχεια αυτού, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από τον Ψυχρό Πόλεμο και την ισορροπία του τρόμου, η Ε.Ε χάριν στο free ride του ΝΑΤΟ, αφοσιωμένη (και μετά το τέλος του) στην οικονομική πολιτική, έπαψε να ασχολείται με τη γεωπολιτική και με τη γεωστρατηγική. Η διεύρυνσή της, είχε στόχο μόνο και μόνο την εκμετάλλευση του κενού που άφηνε στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, η κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. Τόσο στους πολέμους των Βαλκανίων, όσο και σε αυτούς της Μέσης Ανατολής, αρκούσε ένα κάλεσμα στην «Αστυνομία», δηλαδή στις ΗΠΑ.
Η Ε.Ε, δεν είχε ποτέ αντιμετωπίσει μια κρίση. Σήμερα, σε κάθε γωνία του εύθραυστου οικοδομήματός της, αντιμετωπίζει κρίσεις. Η μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε, αντιμετωπίστικε ως μια ακόμη «εσωτερική πολιτική» της Ε.Ε, ποτέ ως κάποιος γεωπολιτικός παράγοντας. Οι πρόχειρες και κοντόφθαλμες απόψεις της Ε.Ε αναφορικά με τη μετανάστευση, εκφράστηκαν στις συμφωνίες του Δουβλίνο, οι οποίες, ακόμη και σε καιρούς που δεν υπήρχαν προσφυγικές κρίσεις, φαίνονταν τουλάχιστον ανεπαρκείς, αν όχι, λανθασμένες. Ξαφνικά, η μετανάστευση και η τρέχουσα προσφυγική κρίση, χρήζουν Συνόδων Κορυφής. Η ατζέντα ζητημάτων, καθορίζεται βέβαια, από το ισχυρότερο κράτος-μέλος.
Η Ε.Ε και η Τουρκία κατά την προηγούμενη δεκαετία.
Δεν έχει περάσει παραπάνω από ενάμιση έτος από τότε που ο Ερντογάν, φώναζε σε συγκέντρωση των Τούρκων μεταναστών στη Γερμανία περί τουρκικών δικαίων και περί τουρκικής ιδιαιτερότητας. Εκείνες τις μέρες, ο γερμανικός Τύπος αλλά και η γερμανική πολιτική σκηνή, προβληματιζόταν καθώς η ίδια η Κυρία Μέρκελ, κατά τραγική ειρωνεία, δήλωνε λίγους μήνες πριν από την επίσκεψη του Ερντογάν στη Γερμανία πως, «το πείραμα του πολυπολιτισμού, απέτυχε».
Κατά τα έτη 2004-2005, ξεκίνησε η περίφημη ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας στην Ε.Ε. Μια διαδικασία που η Ελλάδα περίμενε περίπου μια δεκαετία, προκειμένου να εξαργυρώσει τον –όπως θεωρούσε- θρίαμβο του Ελσίνκι. Οι πιέσεις των ΗΠΑ εκείνη την περίοδο, ιδιαίτερα προς την Αυστρία, ήταν ισχυρές προκειμένου η Ε.Ε, να δεχτεί την Τουρκία ως πλήρες μέλος. Η Γερμανία, δε θα ήθελε σε καμία περίπτωση, να δει την Τουρκία ως πλήρες μέλος, υπολογίζοντας πως η ειδική σχέση της Τουρκίας εκείνης της περιόδου με τις ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την πάγια ειδική σχέση των ΗΠΑ με το πιο ευρωσκεπτικιστικό κράτος-μέλος της Ε.Ε, τη Βρετανία, θα έθεταν εν αμφιβόλω τη γερμανική ηγεμονία επί της Ευρώπης. Το ευρωπαϊκό μέλλον της Τουρκίας, στα μάτια της Ε.Ε μια δεκαετία πριν, θα περιοριζόταν σε μια ειδική σχέση.  Από εκεί και μετά, η Τουρκία, έπαψε να στηρίζεται στο ευρωπαϊκό της μέλλον και έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο υλοποίησης του πραγματικού της στόχου, αυτού που περιγράφει ο Αχμέτ Νταβούτογλου, στο βιβλίο του.
Τί ψάχνει η Γερμανία στην Τουρκία;
Οι μεγάλες δυνάμεις, ουδέποτε πήραν μια απόφαση που καλύπτει μόνο ένα ζήτημα, όποιο και αν είναι αυτό, όσο σημαντικό και αν είναι. Άλλωστε, κανένα σημαντικό ζήτημα δεν είναι μονοπαραγοντικό. Η προσφυγική κρίση, αναμφίβολα έφερε στο τραπέζι τη Γερμανία και την Τουρκία μαζί. Παρόλα αυτά, υπάρχει σειρά αιτιών που φέρνουν τις δύο χώρες κοντά.
Τα νέα για τη Γερμανία, δεν είναι καλά. Μπορεί στη χώρα μας να μην έχει γίνει πλήρως αντιληπτό  λόγω του τρομακτικού προγράμματος προσαρμογής που πρέπει να υλοποιηθεί, όμως η Γερμανία, την 12^η Ιουλίου, έθεσε την αρχή ενός επαναπροσδιορισμού των πολιτικών στόχων της. Τα προβλήματα της Ε.Ε, μοιάζουν με Λερναία Ύδρα. Με το που έλαβε προσωρινό τέλος ο εφιάλτης της ΕΖ, η προσφυγική κρίση, έχει έρθει τώρα στην κορυφή της γερμανικής ατζέντα. Η οικονομία της Γερμανίας, έχει αρχίσει να έχει τις πρώτες συνέπειες. Ο μεγάλος της εμπορικός – εξαγωγικός της στόχος, πάνω στον οποίον βάσισε εν πολλοίς την οικονομική της πολιτική στην Ε.Ε, η Κίνα, δείχνει να περνάει σε μια επικίνδυνη φάση. Οι ΗΠΑ, έχουν ξανά ισχυρό λόγο εντός Ε.Ε και τα σκάνδαλα της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, που αποτελεί εξαγωγική κορωνίδα για το Βερολίνο, δεν σταματούν να πλήττουν την οικονομία αλλά και τη διεθνή εικόνα της Γερμανίας.
Η άνοδος της ακροδεξιάς στη Γερμανία αλλά και η αποτυχημένη γερμανική πολιτική στην Ουκρανία σε συνδυασμό με την προσφυγική κρίση και με τον φόβο της παρουσίας του ριζοσπαστικού Ισλάμ στη Γερμανία και στην Ευρώπη, ολοκληρώνουν τον Γόρδιο Δεσμό των προβλημάτων που έχει να λύσει το Βερολίνο.
Η δυναμική ρωσική εμπλοκή στη Συρία, έφερε πανικό τόσο στην Ε.Ε , όσο και στη Γερμανία η οποία ενώ αρχικά παραδέχτηκε οτι «δεν υπάρχει λύση στη Συρία χωρίς τη Ρωσία», μέρες μετά, δια στόματος Ε.Ε, καταδίκασε τους στρατηγικούς βομβαρδισμούς της Μόσχας. Η προσφυγική κρίση, μέσα σε όλα αυτά, και ο εφιάλτης του Βερολίνου να γίνει ο τελικός προορισμός δεκάδων χιλιάδων προσφύγων, έφερε τη λύση της Τουρκίας. Και ενώ κάποιες φωνές στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο μιλούν για καλύτερη μοίρα διευθέτησης του ελληνικού προγράμματος προσαρμογής σε περίπτωση που συνεργαστούμε ως χώρα με την Τουρκία, η Μέρκελ, βλέπει στην Τουρκία τον ιδανικότερο σύμμαχο προκειμένου όχι μόνο να λύσει το προσφυγικό ζήτημα, αλλά και να βάλει το Βερολίνο δυναμικά, στο γεωπολιτικό παιχνίδι της Μέσης Ανατολής.


Από το «Χαλιφάτο» σε ρόλο «ευρω-χωροφύλακα».
Το Βερολίνο, γνωρίζει οτι ο Ταγίπ Ερντογάν είναι απομονωμένος. Λίγες μέρες πριν το ευρω-τουρκικό παζάρι αναφορικά με το προσφυγικό ζήτημα, η Γερμανία «άδειασε» την Τουρκία στο ρόλο που η τελευταία θα μπορούσε να έχει στη Συρία, δίνοντάς της σήμα, πως ένας τέτοιος ρόλος, περνάει από το Βερολίνο. Η εικόνα της Τουρκίας, είναι αυτή τη στιγμή παρόμοια με αυτήν της Γερμανίας. Τόσο ο Ερντογάν, όσο και η Μέρκελ, αμφισβητούνται στο εσωτερικό των χωρών τους, όσο ποτέ άλλοτε.
Η Τουρκία, απέτυχε παταγωδώς στην υλοποίηση του πρότζεκτ «νεοθωμανισμός». Η τουρκική Λίρα, έχει αρχίσει να ακολουθεί τη ροή των πολιτικών γεγονότων, κάτι που τρομάζει τόσο τους πολίτες και τους επενδυτές, όσο και την κυβέρνηση του ΑΚΡ. Οι εκλογές έρχονται με τον Ερντογάν να δείχνει να πιέζεται όσο ποτέ άλλοτε. Η ρωσική εμπλοκή στη Συρία, θέτει ζητήματα ασφάλειας για τη χώρα του, στην οποία έχουν αρχίσει να «ψιθυρίζονται» σενάρια περί πραξικοπήματος. Το πολύνεκρο συμβάν της Άγκυρας με θύματα Κούρδους διαδηλωτές, έβαλε βόμβα ξανά στην προσέγγιση Κούρδων και τουρκικού κράτους. Η στήριξη άνευ όρων από την πλευρά των ΗΠΑ έχει πάψει να υφίσταται και οι στενές σχέσεις με το Ισραήλ, έχουν πάψει να υφίστανται από το 2010. Μέσα σε όλα αυτά, η Τουρκία βλέπει με αμηχανία τις ΗΠΑ να έρχονται σε ιστορική συμφωνία με το Ιράν και να στηρίζουν το καθεστώς Σίσι της Αιγύπτου, βάζοντας μεγάλα εμπόδια στα τουρκικά όνειρα για επίτευξη περιφερειακής ηγεμονίας.
Η Τουρκία, άλλαξε μέσα σε μέρες τους βραχίονες της εξωτερικής της πολιτικής. Από «τοποτηρητής του μεσανατολικού χάους», τώρα, προσπαθεί να «πωλήσει» υπηρεσίες στην Ε.Ε, αναφορικά με το προσφυγικό ζήτημα. Πέραν από την αποφυγή της απομόνωσης από τον δυτικό κόσμο, ο Ερντογάν προσβλέπει σε γεωπολιτικά ανταλλάγματα που περνούν και από την Ε.Ε. Η Ελλάδα και η Κύπρος, είναι πλήρη-μέλη της Ε.Ε. Και η Κύπρος αλλά και η Ελλάδα, αναμένεται να δεχθούν περισσότερες πιέσεις αναφορικά με τα ακανθώδη ζητήματα που έχουν με τη γειτονική χώρα. Άλλωστε, οι γεωπολιτικά αναλφάβητες απόψεις του Γιούνκερ, μας επιβεβαίωσαν πως η λύση των ελληνοτουρκικών, όχι μόνο δεν περνάει από την Ε.Ε, αλλά αν τυχόν περάσουν, ίσως να έχουν ολέθριο αποτέλεσμα για την Ελλάδα. Επιπρόσθετα, η Άγκυρα αναμένει επενδύσεις από τη Γερμανία, η οποία μπορεί να βρεί ένα πολυπληθές και νέο σε ηλικία, φθηνό δυναμικό.
Η συνεργασία κατά της τρομοκρατίας και της από κοινού αντιμετώπισης του ΙΚ, μόνο μηδίαμα μπορεί να φέρει. Είναι γνωστό από στοιχεία, πως όχι μόνο η Τουρκία συνεργάστηκε και συνεργάζεται με ακραίες ομάδες ισλαμιστών, αλλά και οτι περίπου το 25% του τουρκικού λαού, δηλώνει συμπάθεια για την Αλ Κάϊντα και τους στόχους της. Αν το περίφημο καθεστώς με την βίζα των Τούρκων πολιτών στην Ε.Ε, γίνει –όπως αναμένεται- ευνοϊκότερο για την Τουρκία, σε περίπτωση πολιτικού χάους στη γειτονική χώρα, η Ευρώπη μπορεί να αντιμετωπίσει ακριβώς το ίδιο ζήτημα με το τρέχον, της Συρίας. Η Γερμανία όμως, χρησιμοποιεί την Ε.Ε –ως ισχυρότερο κράτος της- προκειμένου να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της. Εν προκειμένω, να φράξει το δρόμο χιλιάδων μεταναστών που έχουν προορισμό το Βερολίνο.
Αν όχι η Ουκρανία, τότε, η Τουρκία.
Η Γερμανία, δεν έχει αποφασίσει, ούτε για το ποιά επιθυμεί να είναι η σχέση μεταξύ αυτής και της Ρωσίας και δυστυχώς, ποιά επιθυμεί να είναι η σχέση Ε.Ε και Ρωσίας. Το γερμανικό ρίσκο με την εμπλοκή του Βερολίνου στην Ουκρανία, φαίνεται να οδεύει προς την αποτυχία. Μια ευρωπαϊκή Ουκρανία, έστω και ένα μέρος αυτής, θα μπορούσε να καταστήσει την γερμανική Ε.Ε, οδηγό των γερμανο-ρωσικών σχέσεων, εξασφαλίζοντας στη Γερμανία μια προς – ανοικοδόμηση αγορά, συνοδευόμενη από την κατοχύρωση εξαιρετικών γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων.
Ο γεωγραφικός «καθρέφτης» της Ουκρανίας, είναι η Τουρκία. Οι ρωσο-τουρκικές σχέσεις, βρίσκονται σε τεταμένο κλίμα και η Γερμανία, ακολουθεί το «εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», μολονότι ακολουθεί μια πολιτική διχασμένης προσωπικότητας αναφορικά με τη Ρωσία. Μια πιθανή ρωσική επιτυχία σε Συρία και Ουκρανία, θα καθιστούσε τη Ρωσία ισχυρότερη όχι μόνο γεωπολιτικά, αλλά και γεωοικονομικά, καθώς θα την καθιστούσε ξανά τον βασικό συντελεστή και διακυβευτή στη διπλωματία των αγωγών και στο μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι της περιοχής, διαιωνίζοντας την ενεργειακή εξάρτηση της Ε.Ε από την Ρωσία.
Η Τουρκία σε ρόλο εκβιαστή που ζητάει λύτρα και το μέλλον της ευρω-τουρκικής συνεργασίας.
Η χαμηλή αξιοπιστία της Τουρκίας, η οποία όχι μόνο έχει εκθέσει τη διεθνή κοινότητα σε οποιαδήποτε διεθνή πρωτοβουλία έχει αναλάβει, αλλά και αντιμετωπίζει σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, δεν αποτελεί τροχοπέδη για τη συνεργασία της Γερμανίας –και ευρύτερα της Ε.Ε – με αυτήν. Μια τέτοια συνεργασία, αποτελεί πιο πολύ μια κίνηση απελπισίας και από τα δύο μέλη, παρά αφετηρία για μια λύση του προσφυγικού ζητήματος. Γνωρίζοντας το πολιτικό marketing και την επικοινωνιακή διαχείριση του μύθου του «τουρκικού γεωπολιτκού μονοπωλίου», η Τουρκία στο άμεσο μέλλον, αναμένουμε να ζητήσει ακόμη περισσότερα χρήματα και ανταλλάγματα, όπως κάνει ένας εκβιαστής με τα ζητούμενα από αυτόν, λύτρα προκειμένου να γίνει ο «προσφυγικός φύλακας της Ε.Ε». Αυτή η αναλογία εκβιαστή, εκβιαζόμενου και λύτρων, θέτει μεγάλους κινδύνους για την ασφάλεια της Ελλάδας και της Κύπρου, οι οποίες θα ξαναμπούν σύντομα στο τουρκικό στόχαστρο από τη στιγμή που η «Ανατολική πολιτική» της Άγκυρας, οδεύει από το κακό στο χειρότερο.

 

==========================

Β)Kurds Ask for Peace, Turkey Attacks

by Uzay Bulut
October 18, 2015 at 5:00 am

http://www.gatestoneinstitute.org/6711/turkey-attacks-kurds

168

Comment

• Just after the bombing attack in Ankara, Turkish authorities said that the Islamic State (ISIS) was responsible. But in response, Turkish jets did not bomb ISIS; they bombed the Kurdish PKK, who are fighting ISIS.
• Where were the special forces and the police, so quick to shoot Kurds but not protect them? The police delayed medical help, and instead attacked with tear gas the people that were helping the wounded, in an effort to disperse them.
• "The PKK ceasefire means nothing for us. The operations will continue without a break." -- Senior Turkish security official.
• "Ankara is the capital of Turkey. If a bird flies here, the state knows about it. ... There was a rally of 100,000 people but no security precautions were taken. Look at their own rallies: the security precautions start 10 streets away." -- Selahattin Demirtas, co-chairman of the Kurdish HDP Party.
• Many massacres have been carried out against the Kurds. None of the perpetrators has ever been punished -- in those massacres, the planners were the state authorities themselves.

On October 10, the Kurds in Turkey were exposed to yet another massacre – this time a double suicide bombing in Ankara, the capital of Turkey, in the center of town.
This time, two explosions ripped through a peaceful crowd that had gathered outside the entrance to Ankara's central railway station to proclaim an end to violence in a "Labor, Peace and Democracy" rally.
Together with the Kurds were officials from the pro-Kurdish Peoples' Democratic Party (HDP); supporters of left-wing parties, and members of trade unions in Turkey -- all calling for peace and democracy.[1]
At least 105 people were killed, according to the Turkish Medical Association, and more than 400 injured.[2]
One victim, Meryem Bulut, was a 70-year-old member of the "Saturday Mothers" group, who have protested about their missing sons and daughters since the 1990s. Her grandchild died last year fighting against ISIS in the Yazidi town of Sinjar, Iraq.
Nine-year old Veysel Atilgan participated in the rally with his father, Ibrahim Atilgan; both were killed in the blasts.
The aftermath of the explosion was almost as horrific. The police delayed medical help, and instead attacked with tear gas and pepper spray the people that were helping the wounded, in an effort to disperse them. The government, after attacking even the wounded, unleashed the military and police apparatus against Kurds who came to mourn their dead.
Orhan Antepli, the legal secretary of the Bursa branch of the Trade Union of Public Employees in Health and Social Services (SES), witnessed the explosion. The police used tear gas against the wounded, he said, and did not allow ambulances to enter the area:

"On the road, for two kilometers, we did not see a single police officer. I was facing where the second explosion took place. After it, there were about 100 pieces of flesh of 1cm each on the coat of the person beside me."

Antepli said that he ran to help the wounded, but the police did not allow ambulances to enter the area: "While I was treating a wounded man, the police started using tear gas. They blocked the road. Two or three gas bombs were thrown at the people."

At least 105 people were killed and more than 400 wounded in the Oct. 10 Ankara suicide bombings. For a long time after the explosions, neither police nor ambulances came to the scene -- victims were left to fend for themselves. When police arrived, they fired tear gas at the wounded and those helping them.

In the meantime, Turkish Prime Minister Ahmet Davutoglu said, incredibly,

"An utterly successful operation against terror was carried out. Similarly, due to our vigorous efforts since 23 July, the most important cadres of ISIS have been arrested or their contacts have been broken. ... But when you step out of routine, this has a limit in a democratic state of law. You cannot arrest someone without a reason. There is even a list of people who might engage in suicide bombing in Turkey. You follow them, but when you do something before they carry out that act, you are exposed to another protest."

So, Turkey keeps a list of potential suicide bombers, while Davutoglu is saying with a straight face that the government -- which has attacked and even arrested many journalists simply for doing their job, and even high-school students for tweets critical of the government -- should not arrest a potential suicide bomber "without a reason." The AKP is the last government that should be talking about a "democratic state of law."
Just after the blasts, some Turkish authorities said that the Islamic State (ISIS) had caused them. Yet in response, Turkish jets did not bomb ISIS; they bombed the Kurdish PKK, who are fighting ISIS. After the government rejected a new ceasefire announced by the PKK on Saturday, the Turkish air force attacked.
The PKK had declared in a written statement that "they reached the decision to stop military action against Turkish state forces as long as there were no attacks."
The Turkish government, however, seems determined to continue killing Kurds no matter what. "The PKK ceasefire means nothing for us," one senior Turkish security official told Reuters. "The operations will continue without a break."
While the Turkish army is bombing the PKK headquarters (again), the Ankara Chief Public Prosecutor's Office has issued a gag order on the Ankara massacre investigation.
In addition, the state media watchdog, the Turkish Radio and Television Supreme Council (RTUK), imposed a ban on broadcasting images of the bombings. After the temporary ban, Twitter, Facebook, and several other social media sites were also inaccessible throughout Turkey. That is what a repressive state does to keep facts from coming out.
Later, when many people in Ankara, including Kurdish MPs and mayors, took to the streets to protest the massacre, police used water cannons and tear gas against them. Some protesters were wounded and taken to hospital; four were arrested.
Across Turkish Kurdistan, countless protesters were also exposed to police violence. The police in Diyarbakir used real bullets with the tear gas. An ambulance was reportedly prevented from entering the area where Ahmet Taruk, 63, was overcome by the tear gas; he lost his life on the way to the hospital. During a police crackdown in Izmir, 66 people were arrested.
Eventually, the Turkish media reported that both perpetrators of the Ankara suicide bombing attack had indeed been identified as members of ISIS. One of them, Omer Deniz Dundar, had gone to Syria in 2013 and came back to Turkey in 2014. Eight months later, he went back to Syria again. His father said in an interview that he had sought the help of the police many times to bring his son back home, but could do nothing.
The other suspect, Yunus Emre Alagoz, in his latest telephone conversation in May 2015, said, "This is the last time we are speaking." The call was recorded by the police. They interrogated Alagoz as a "suspect" but then released him.
His brother, Yusuf Alagoz, said that Yunus Emre Alagoz had attended school in Afghanistan in 2009, followed by a religious education at a madrassah [Muslim theological school] in Iran.
Still another brother, Seyh Abdurrahman Alagoz, had carried out the deadly suicide bomb attack in Suruc on July 20, in which 33 people were killed.
But just imagine for a moment that it really was two terrorists who committed the massacre, without the knowledge of the Turkish government, and that the state institutions were completely innocent. Where, then, were the security forces to help people after the blast? Where were the medics to help with the wounded? Where were the ambulances? Where were the special forces and the police, so quick to shoot Kurds but not protect them?
The pro-government media in Turkey has been claiming that the PKK was the perpetrator and that the HDP party should be held responsible. They only criticize the public's response to the attacks; never the attacks themselves.
In Turkey, at other gatherings, not even a mosquito can fly without the Turkish police interrupting it. Yet for this demonstration, there was no security; no medical personnel, no protection for the demonstrators. After the blasts, people were covering the dead with the banners they brought to the rally. People were trying to resuscitate the wounded and making splints for their broken bones by themselves.
Who knows how many people would have survived had it not been for the tear gas that prevented them from breathing? So severe were the wounds that people could not even leave the area; and police were firing tear gas.
After the massacre, Selahattin Demirtas, the co-chairman of the HDP party, said:

"They are trying to convey the message that 'we can come and rip you to pieces in the middle of Ankara'. They are on the brink of saying 'the HDP blew up its own rally.' The prime minister spoke for half an hour; he spent 20 minutes insulting and threatening us. Did you hear him make a single statement condemning ISIS? No. He is still threatening us. Ankara is the capital of Turkey. If a bird flies here, the state knows about it. This is the city where the intelligence unit is the strongest. There was a rally of 100,000 people but no security precautions were taken. Look at their own rallies: the security precautions start 10 streets away. There were 100 corpses; 500 wounded. But they had also had to deal with the water cannons fired by police. Is that what your justice is?"

During the rule of the AKP government, similar massacres against Kurds in Roboski, Diyarbakir and Suruc have also taken place. Before that, since 1920s, there were many massacres against Kurds. None of the perpetrators has ever been punished: in those massacres, the planners and organizers were state authorities themselves.
On October 10, the Kurds and their friends tried to call for an end to war. The Kurds proclaimed peace and brotherhood -- Turkey as usual, responded with murder.

Uzay Bulut, is a Turkish journalist, born and raised a Muslim, and based in Ankara.

---

[1] The rally was organized by the Confederation of Progressive Trade Unions of Turkey (DISK), the Union of Chambers of Turkish Engineers and Architects (TMMOB), the Turkish Medical Association (TTB) and the Confederation of Public Workers' Unions (KESK). The Peoples' Democratic Party (HDP) was one of the major participants.
[2] The Peoples' Democratic Party (HDP) said in a written statement that the Ministry of Health does not share the data at hand about the dead and wounded and the chief physicians of hospitals have been given certain instructions not to share the data with the public.

• Follow Uzay Bulut on Twitter