Ισως έχετε δει γύρω σας κόσμο που θέλει να πείσει πως έχει κάποια ευαισθησία για τη σφαγή των ζώων που γίνεται στις μεγάλες φάρμες βασανιστήριων, κι αρχίζει να έχει ένα δισταγμό στο τι τρώει. Οπότε αποφασίζουν να μην τρώνε πλέον μοσχαράκια , γουρανάκια ή αρνάκια. Τρώνε μόνο ..κοτόπουλο! Μάλιστα υπήρχε και μια αφίσσα πολύ χαρακτηριστική που κυκλοφορούσε όπου έδειχε ένα όχι στα μοσχάρια όχι στα χοιρινά κι από κάτω έδειχνε ένα θλιμένο κοτοπουλάκι που έλεγε “εμένα γιατί όχι”?
Το ζήτημα λοιπόν είναι πως όταν αποφασίζεις να απέχεις από τη κρεοφαγεία, ή τρως ή δεν τρως κρεατάκι. Γιατι αν το κάνεις για την απώθιηση που σου προκαλεί η σφαγή, δεν μπορείς να πεις, η αγανάκτισή μου ισχύει για όλα τα ζώα εκτός από το κοτοπουλάκια!
Οταν λοιπόν, σήμερα, αναρωτιέσαι πως φτάσαμε στο σημείο να μαχαιρωθεί ένας άνθρωπος π.χ. για τις πολιτικές του ιδέες, θα πρέπει να κάνεις μια αναδρομή στο παρελθόν και να θυμηθείς πως ο δρόμος για τη κόλαση, έχει ορισμένα στάδια πριν το τελικό χώσιμο στο καζάνι. Προηγείται λοιπόν ο διωγμός, η απαξίωση και η καλλιέργεια μίσους για έναν ανθρώπο σε σχέση με το χρώμα του, ή τη θρησκεία του, ή τη σεξουαλική του συμπεριφορά, ή τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες, και μετά φτάνουμε σε ανώτερα επίπεδα. Την πολιτική του ταυτότητα.
Οταν μια κοινωνία αδιαφορεί πλήρως για το διωγμό που υφίστανται τα κοτοπουλάκια, δεν είναι λίγο υποκριτικό να αγανακτεί όταν ο διγωμός φτάνει στις πιο προσιτές κατηγορίες για τα δικά του μέτρα και σταθμά? Με λίγα λόγια το να υπερασπίζεσαι μια εγκληματική πράξη επειδή άγγιξε τη πόρτα σου, δεν σε καθιστά φιλάνθρωπο. Σε καθιστά απλά τρομοκρατημένο γιατί κάποιος χτυπάει τη δική σου πόρτα.
Οι ηθικοί αυτουργοί των εγκληματικών κοινωνιών πετυχαίνουν το στόχο τους ακριβώς γιατί γνωρίζουν πως η μεγάλη πλειοψηφία των νοικοκυραίων, σε βάθος μέσα της, είναι εν δυνάμει εγκληματική. Η δημιουργία ενός τάγματος “τιμωρών” πηγαίνει χέρι χέρι με τα “τάγματα των αδιάφορων νοικοκυραίων” Εξω από σπίτι, τη φωλίτσα, υπάρχει ένας κόσμος που εγκληματεί συνέχεια. Με κάθε τρόπο. Για λόγους ρατσιστικούς, για λόγους θρησκευτικούς, για λόγους διαφορετικότητας, αντίληψης πως το αλλιώτικο απωθεί ή είναι κατώτερο, για προσωπικές επιλογές, γιατί έτσι γουστάρει.
Εγκληματεί όταν βλέπει δίπλα του ανθρώπους να δολοφονούνται, να βασανίζονται, να διώκονται, να φυλακίζονται, χωρίς κανέναν να τους υπερασπίζει, είτε γιατί έχουν άλλο χρώμα, είτε γιατί είναι αλητάκια, είτε γιατί είναι πρεζόνια, είτε γιατί είναι αλλόθρησκοι, είτε γιατί είναι δούλοι διαφόρων ειδών δουλεμπόρων (νταβατζήδες των μπουρδέλων ή νταβατζήδες εργοδότες) είτε γιατί είνα απλά θύματα κάποιου που μετατρέπει για ικανοποίηση των βίαιων ενστίκτων του ανθρώπους σε σάκκους του μποξ.
Δίπλα σ΄ενα νοικοκυρεμένο σπίτι, υπάρχουν επιχειρήσεις τύπου Μανωλάδας, σπίτια που μένουν κλεισμένα κοριτσάκια σαν δούλες που ικανοποιούν τα βίτσια των νοικοκυραίων, υπάρχουν πρεζόνια ανήλικα που πεθαίνουν μέσα στα ξερατά τους στα σκαλιά κάποιας εκκλησίας, άστεγοι που πεθαίνουν από το κρύο, τη πείνα, η το σαπισμένο τους κορμί, υπάρχουν γυναίκες και παιδιά που κακοποιούνται και όλη η γειτονιά το ξέρει, υπάρχουν φυλακισμένοι ακόμα και δια ασήμαντον αφορμή, που κρεμιούνται στο κελί τους, υπάρχει κάθε λογής κανιβαλισμός που δεν είναι μυστικό. Το ξέρουν όλοι και δεν τους αφορά.
Κι όσο κι αν μοιάζει εντελώς άσχετο, είναι ακριβώς ο ίδιος κανιβαλισμός είναι που οδηγεί κάποιον να τρώει το φιλέτο του και να φωνάζει τον σερβιτόρο να απομακρύνει εκείνο το φουκαριάρη που ζητιανεύει γιατί του χαλάει τη χώνεψη, είναι ακριβώς ο ίδιος που οδηγεί ανθρώπους να το γλεντάνε σαν να μην συμβαίνει τίποτα όταν δίπλα τους άνθρωποι πεινάνε ή πεθαίνουν αβοήθητοι, είναι ο ίδιος με την ικανοποίηση και αυτοπεποίθηση που νοιώθει μια κυρία φορτωμένη με τσάντες από τα πολυκαταστήματα που ρίχνει πενήντα λεπτά στο ζητιάνο για να κάνει τη καλή πράξη της ημέρας.
Είναι ο ίδιος κανιβαλισμός που αφήνει αδιάφορους τους ανθρώπους στο τι έγινε μετά από μια είδηση που άκουσαν κι “αγανάκτησαν” Η ευαισθησία που διαρκεί όσο είναι πρώτο θέμα τις ειδήσεις ή πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες. Μετά είναι σαν να μην θυμάται κανείς τίποτα. Η ζωή κυλάει το ρυθμό της με τους ανθρώπους των κατώτερων θεών να βιώνουν τη συνέχεια της ιστορίας τους στο σκοτάδι και την πλήρη αποστασιοποίηση από τον “αφρό της κοινωνίας”
Για να κάνω λοιπόν το δικηγόρο του διαβόλου, ένα παιδί που αποφάσισε να μπει σ΄ενα τάγμα εφόδου, μπορεί να νοιώθει μέσα του πως κάνει κάτι σαν ένα στρατιώτη που πολεμάει σ΄ενα πόλεμο. Φοράει στολές, οπλίζεται, στοχοποιεί τους εχθρούς, εκπαιδεύεται να τους τιμωρεί, να καθαρίσει τη κοινωνία από αυτά που νοιώθει πως κινδυνεύει. Η αντίληψή του για χίλιους δυο λόγους έχει σταματήσει σ΄αυτό το σημείο, τα ένστικτά του ικανοποιούνται μ΄αυτό το τρόπο, η εκδίκησή του απέναντι στο περιβάλλον γίνεται μ΄αυτό το τρόπο. Οι καταβολές που έχει συγκεντρώσει από το σπίτι του, το σχολείο, τους φίλους, τις εμπειρίες του, μπορεί να τον οδήγησαν να γίνει αυτό. Είναι φανερό. Είναι εύκολα καταδικαστέο από όσους στέκονται απέναντι . Είναι το ίδιο τρομακτικό με οποιοδήποτε πόλεμο, εμφύλια σύρραξη, η ομάδες θανάτου λειτουργούν αυτή τη στιγμή πάνω σ΄ολόκληρο το πλανήτη.
Το κακό είναι πως ενώ αυτός αργά ή γρήγορα μαζί με τα τάγματά του θα βρεθεί, θα στοχοποιηθεί και μετά από την γενική κατακραυγή θα βρεθεί ίσως πίσω από τα κάγκελα, δεν θα τιμωρηθεί ΚΑΝΕΝΑΣ από ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ κοινωνίες που υπάρχει ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ, ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΟ ΜΙΣΟΣ, ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΚΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ στα εγκλήματα που συμβαίνουν…..
Η ομαδοποίηση των αξιών, της ηθικής, της δικαιοσύνης, της αξιοκρατείας και της ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ, ανάλογα με το τι μας μοιάζει δεν δημιουργούν κοινωνίες ανθρώπων που ευημερούν, που θα προοδεύσουν, που θα δημιουργήσουν συνθήκες που η ζωή θα είναι χαρά κι ευτυχία. Δυστυχώς δεν πάει έτσι. Θα ήταν πολύ βολικό αλλά δεν πάει έτσι. Εφόσον υπάρχει δικαιολογημένος πόλεμος, θα υπάρχουν πάντα θύματα και θύτες. Εφόσον υπάρχει δικαιολογημένος ανεξέλεγκτος πλουτισμός θα υπάρχουν ασεβείς πλούσιοι και εξαθλιωμένοι φτωχοί. Εφόσον υπάρχει ο αληθινός θεός απέναντι στον άλλο που είναι ψεύτικος θα υπάρχουν σταυροφορίες θανάτου κι εμφύλιοι σφαγής. Εφόσον υπάρχει δικαιολογημένο έγκλημα που εξυπηρετεί “ορισμένες ανάγκες μας” θα υπάρχουν θύματα αβοήθητα που δεν θα απολαύσουν ποτέ τα λίγα λεπτά δημοσιότητας.
Βρίσκεσαι λοιπόν συμμέτοχος σε ένα “πολιτισμό” που καθορίζει πως υπάρχουν φίλοι κι εχθροί. Συνεργάτες και αντίπαλοι. Δικαιώματα και υποχρεώσεις που καθορίζονται όχι από κάποια φυσική επιλογή αλλά από μια ατέλειωτη σειρά από ιδέες που κατευθύνονται ΟΛΕΣ από την αρχική ιδέα. Πως οι τίγρεις δεν είναι κατοικίδια προς βρώση ενώ τα κοτοπουλάκια δημιοιυργούνται γι΄αυτό ακριβώς το λόγο. Στο παγκόσμιο εκτρορείο δεν υπάρχουν καθολικοί χορτοφάγοι ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΟΙ. Ολοι είμαστε σαρκοβόρα με προσωπική μας επιλογή ποιο ζωντανό θ΄αφήσουμε απέξω από τη διατροφική μας αλυσίδα και ποιο θα φάμε.
Και γι΄αυτό το λόγο σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία ήταν ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ για τους κάθε λογής τσοπάνηδες να εμφυσούν στο μυαλό των κοπαδιών ποια τροφή είναι νοστιμώτερη, πως να τη βρουν, και με ποιο τρόπο να την καταναλώσουν.
Κι εγώ, κι εσύ κι αυτός ανήκουμε στην ανθρώπινη ράτσα, άρα είμαστε τα μεγαλύτερα αρπακτικά που έχει γνωρίσει ο πλανήτης. Τρώμε ότι κινείται για να επιβιώσουμε, (συμπεριλαμβάνεται και ο κανιβαλισμός) προσπαθούμε να το αποκτήσουμε χωρίς να αναλογιζόμαστε το οποιοδήποτε κόστος, κι είμαστε έτοιμοι να διαπράξουμε οποιαδήποτε πράξη ακόμα και τις πιο αποτρόπαιες για να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας. Το ότι η μία πράξη είναι πιο αποτρόπαια από μια άλλη το καθορίζει πάλι η δική σου αντίληψη περί δικαιοσύνης. Δεν είναι καθολική. ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ. Της δικής σου αγέλης. Ο αποτροπιασμός σ΄αυτό ή στο άλλο ορίζεται από τα δικά σου όρια. Είναι εντελώς γελοίο να παραμυθιάζεσαι πως υπάρχει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ καταδικαστέο έγκλημα ενώ άλλα είναι δικαιολογημένα, γιατί ακόμα και οι 10 εντολές που υπερασπίζεσαι με τόσο πάθος λένε ΟΥ ΦΟΝΕΥΣΕΙΣ, δεν υπάρχει και υποσημείωση που να λέει τους τάδε και να τους δεις ξάπλα να βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα, δε τρέχει τίποτα ήταν ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ (ή μήπως τελικά υπάρχουν τέτοια ψιλά γράμματα και τα προσπεράσαμε…)
Οπότε θες δε θες άνθρωπέ μου πρέπει να είσαι σε κάποια αγέλη. Τραγικό? Ετσι είναι. Είσαι σε μια αγέλη ακόμα κι αν χτυπιέσαι για να δείξεις πως είσαι διαφορετικός. Είσαι σε κάποια αγέλη είτε το παίζεις αρχηγός, είτε εκτελεστής, είτε θύμα, είτε ο δεν ξέρω τίποτα που στέκεται στην άκρη. Μόνο στη περίπτωση που επιλέξεις να πας σε κάποιο απομακρυσμένο χαμένο από το κόσμο σπήλαιο, μείνεις εκεί σαν ένα αγρίμι, μόνος χωρίς να έρθεις σε επαφή με κανέναν πια, μπορείς να καυχηθείς πως τα κατάφερες να είσαι εκτός.
Διαφορετικά αργά ή γρήγορα κάποιος σου ζητάει να πάρειες θέση στις προσφερόμενες επιλογές της αγοράς. Τι φαί υπάρχει, ποιος το προσφέρει, πως θα το αποκτήσεις. Με συγκεκριμένο τίμημα, με συγκεκριμένους κανόνες, με συγκεκριμένους στόχους. Πάει πολύ μακριά η τρύπα του λαγού. Μη σου πω πως δεν έχει τέλος. Η ανάπτυξη ταγμάτων θανάτου, ή ένοπλων υπερασπιστών του νόμου, ή στρατευμάτων υπεράσπισης, ή απλών ομάδων εξεγερμένων ανθρώπων ενάντια άλλων ανθρώπων, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την τελική έκφραση της ανάγκης επιβιώσης με κάθε τρόπο απέναντι σε εχθρούς κάθε είδους, ή πολύ απλά η βίαιη πρόταση απόκτησης της τροφής που φαίνεται να απειλείται από διάφορες άλλες αγέλες.
Στις χώρες που φτωχοποιούνται βίαια, ή που απειλούνται άμεσα τα κυριαρχικά τους δικαιώματα, είναι το πλέον συνηθισμένο φαινόμενο η ανάπτυξη ομάδων “περιφρούρησης” τις οποίες δημιουργούν οι ίδιοι οι νοικοκυραίοι που θέλουν να “καθαρίσουν” την αυλή τους από οτιδήποτε επιβουλεύεται την ησυχία τους να τρώνε τη μπριζόλα τους και να πίνουν τις μπύρες τους με την ησυχία τους. Η γενική κατακραυγή φτάνει όταν αυτές οι ομάδες οι δημιουργημένες από τα ίδια μας τα σπλάχνα (δεν είναι εξωγήινοι) σπάνε τους κανόνες, και ξεπερνούν τις εντολές των εντολοδόχων γιατί αποκτούν δική τους αυτονομία, και απειλούν και την ησυχία των δημιουργών τους…
Ο πλανήτης έχει γνωρίσει αυτοκρατορίες που δια πυρός και σιδήρου εξαφάνισαν ολόκληρες αγέλες από το χάρτη. Σταυροφορίες που επέβαλαν με αίμα και σφαγές τους θεούς τους. Εμφύλιες συρράξεις ή πολέμους που κατέληξαν σε γεννοκτονίες, δυο παγκοσμίους πολέμους που κάθε σπίτι μετράει θύματα, ψυχροπολεμικά παιχνίδια που γέμισαν το πλανήτη στρατόπεδα και εκατοντάδες χιλιάδες τάφους στο όνομα του ενός ή του άλλου. Ποια βία καταδικάζει κανείς από όπου κι αν προέρχεται.. Ποια αποτρόπαια πράξη είναι και ποια δεν είναι… Ποιος είναι εν δυνάμει δολοφόνος και ποιος δεν είναι. Πλάκα κάνουμε έτσι?
Οσοι λοιπόν βάζουν τον εαυυτό τους στη θέση του φιλάνθρωπου κι ευαίσθητου πολίτη, του καλού ανθρώπου, του νοικοκύρη, επειδή σε παγκόσμιο επίπεδο αυτό είναι ανέκδοτο, ας περιοριστούν στον μικρόκοσμο της τοπικής κοινωνίας κι ας προσπαθήσουν να τον δουν λίγο σφαιρικά τη παρακμή και το αίσχος, και όχι μόνο στο τι συμβαίνει μέσα στη φωλίτσα τους. Να βρούμε πόσα περιθώρια έχουμε να είμαστε κάτι περισσότερο από αγρίμια που αναζητούν τροφή, κι αν είναι τελικά δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο, αλλιώς να σταματήσουμε να λέμε ψέμματα στον εαυτό μας και τους άλλους. Καταδικάζουμε τη βία από όπου και να προέρχεται ή καταδικάζουμε απλά τη βία που αφορά εμάς κι αυτό που έχουμε φαντασιωθεί μέσα στο μυαλό μας σαν τη κοινωνία που μας βολεύει να ζήσουμε. Μας νοιάζει αν άνθρωποι γύρω μας είναι θύματα κάθε είδους εγκληματία, ή μας ενδιαφέρει να δημιουργήσουμε ένα status όπου θα είμαστε εμείς αφαλείς. Είναι μέσα στο ημερήσιο πρόγραμμα όλοι οι δυστυχισμένοι αυτού του κόσμού, αγαπάμε ο ένας τον άλλον, απεριόριστα, χωρίς ταμπέλες, χωρίς κανένα ενδοιασμό, αναλογίζόμενοι πως ο τελευταίος που το έκανε θυμάστε ποια ήταν η κατάληξή του….
Ας παραδεχτούμε στη τελική πως εμείς επιλέξαμε τον Βαρραβά… Ο Πόντιος Πιλάτος έπλυνε τα χεράκια του. Ο αυτοκράτορας ήταν πολύ μακριά δεν τον ένοιαζε καν τι συνέβη. Ο Θεός είχε το σχέδιο του. Οι μαθητές παρακολουθούσαν αμέτοχοι και ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ πήραν θέση και αποφάσισαν. Πάνω στο σταυρό του μαρτυρίου δεν ανεβαίνει ο άνθρωπος απο μερικούς φαντάρους που εκτελούν “το καθήκον τους” ανεβαίνει από όλους τους άλλους που αποφάσισαν πως και ο σταυρός είναι ένας τρόπος απονομής δικαιοσύνης, για κάποιον που δεν μας μοιάζει, μας βγάζει από τα νερά μας, μας χαλάει την ησυχία μας ή κάποιον που εναντιώνεται στη δική μας τάξη πραγμάτων.
Η επιλεκτική συμπαράσταση στο ένα θύμα από το άλλο, δημιουργεί αυτόματα στρατόπεδα που θα υπερασπιστούν το καθένα με κάθε τρόπο τα θύματά τους. Απλό δεν είναι? Ο άνθρωπος βιώνει από την αρχή της ιστορίας του, μια τραγωδία που δεν συμβαίνει στα άλλα ζώα. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ. Με αποτέλεσμα να είναι εχθρός του ΟΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ. Μη μου παριστάνεις επί τέλους το χορτοφάγο, γιατί μέσα στο φούρνο σου ψήνεται το κοτοπουλάκι. Τα μοσχαράκια , τα γουρουνάκια και τ΄αρνάκια σου στέλνουν τις καλύτερες ευχές αλλά τα κοτοπουλάκια θα συνεχίζουν να σου φωνάζουν…
Εμένα γιατί?..
Και ξέρω τι θα πεις. Αυτές τις ιδέες τύπου παιδιά των λουλουδιών, τις λένε μόνο ηλίθιοι και απροσάρμοστοι που δεν βλέπουν τι συμβαίνει και δεν έχουν τα κότσια να παλέψουν κλπ κλπ κλπ.. Μα αυτό ακριβώς δεν λέω κι εγώ? Απλά εγώ παραδέχομαι τι είμαι. Εσύ εχεις επίσης αίμα στα χέρια σου, από διάφορες πηγές, αλλά η μόνη διαφορά σου είναι πως έχεις φαντασιωθεί πως το κάνεις για καλό σκοπό. Η γιατί δεν γνώριζες. Η γιατί δεν σε αφορούσε. Για να μη σου πω πως μέσα βαθειά μέσα σου αυτή ακριβώς η φαντασίωση ίσως κρύβει πιο απαίσια πράγματα από τους εμφανείς “απαίσιους” κι αυτό με φοβίζει. Είναι πολύ δύσκολο να προστατευτεί κανείς από τους αφανείς δολοφόνους… Γιατί αυτοί δεν χρειάζονται καν όπλο για να σκοτώσουν. Μπορεί να οδηγήσουν μια ολόκληρη κοινωνία να πηδάει απο τα μπαλκόνια οικοειοθελώς. Να στρέφει το όπλο στο κεφάλι της μόνη της. Να δηλητηριάζεται πίνοντας το φαρμάκι με τη θέλησή της. Κι αυτό δεν θα παιχτεί σε κανένα δελτίο..
Θα κλείσω με μια ερώτηση. Πιστεύεις πως ο σκοπός σου αγιάζει τα μέσα? Ωραία λοιπόν. Κι ο αντίπαλός σου το ίδιο πιστεύει. Αρα η βία δεν καταδικάζεται από όπου κι αν προέρχεται γιατί υπάρχει δικαιολογημένη βία και αδικαιολόγητη ανάλογα με το αν υπηρετεί το δικό μας ιδεολογικό υπόβαθρο. Ωραία και ο αντίπαλος αυτό πιστεύει. Ας αφήσουμε λοιπόν τις παπαριές περί μη αναμόχλευσης των παθών, περί αποστασιοποίησης από κάθε μορφή βίας, γιατί όλοι έχουμε ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗ. Και όλοι είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε αυτό που ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ δίκαιο.
Ποιο είναι αντικειμενικά λοιπόν δίκαιο και ποιο όχι? Δεν ξέρω. Κοιτάχτε γύρω σας στο σήμερα, και κοιτάχτε στο παρεθλόν όλα αυτά που έγιναν και τις κοινωνίες που δημιούργησαν οι “διαφορετικές επιλογές δικαιοσύνης”. Υπάρχει κάπου, κάποτε ένα σύστημα διακυβέρνησης ενός τόπου, που να ήταν αντικειμενικά δίκαιο για όλους, όπου όλοι ευημερούσαν και είχαν δημιουργήσει τον επίγειο παράδεισό τους όπου η βία, οι δολοφονίες, η εκμετάλλευση, η όποια μορφή καταπίεσης, δουλείας, ή επιβολή δια της βίας είχε καταργηθεί ? Αν ναι είναι απλό, το εντοπίζουμε και προσπαθούμε να το κατακτήσουμε και να φτάσουμε εκεί. Να λοιπόν από που μπορούμε να ξεκινήσουμε…
Τι ? Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο γιατί και να προσπαθήσαμε να το φτιάξουμε υπήρχε ο τάδε παράγοντας ή ο τάδε, η οι αντίπαλοι που έκαναν αυτό, ή εκείνο….Ναι, ναι ξέρω. Από ότι βλέπω στο τέλος μάλλον θα επιλέξω το σπήλαιο.
Πηγή,http://synithisypoptos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου