Γιατί “φοβόμαστε” -ενώ δεν πρέπει- τη Τουρκία;
Οκτωβρίου 9, 2011 — Λουκάς
Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
Ας το παραδεχτούμε! Γενιές και γενιές Ελλήνων μεγαλώσαμε με μία περίεργη “τουρκοφοβία”.Την οποία εντέχνως μας καλλιεργούσαν,την μεγαλοποιούσαν και τελικά έδωσαν χώρο στην απεχθή “τουρκολαγνεία” ,την οποία πολλοί υπηρετούν πιστά στη χώρα μας,φορώντας τον μανδύα των “λευκών περιστεριών της ειρήνης”.
Αναφερόμαστε πάντα στην επεκτατική πολιτική της γειτονικής χώρας κι όχι στον απλό κόσμο. Γιατί λοιπόν “φοβόμαστε” τους Τούρκους,λες και είναι στα αλήθεια αυτό που παριστάνουν; Δηλαδή μια “υπερδύναμη” που πασχίζει να γίνει…χωροφύλακας σ΄ αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Τι είναι αυτό που μας τρομάζει;
• Η εισβολή στη Κύπρο θα μου πείτε είναι μία αιτία. Η αγριότητα του Αττίλα δεν μπορεί να ξεχαστεί. Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη ξέρετε. Λένε όσοι έζησαν τα γεγονότα, ότι οι Τούρκοι πήγαιναν να παίξουν σ΄ ένα άδειο από αντίπαλο γήπεδο. Και παρόλα αυτά τα έκαναν…μαντάρα. Τα αεροσκάφη τους, βούλιαξαν κατά λάθος ένα δικό τους αντιτορπιλικό. Κι αυτό δεν συγκρίνεται με το δικό μας λάθος με τα “Νοράτλας”. Επίσης, λένε ότι οι αλεξιπτωτιστές που έπεσαν στη Κύπρο, έκαναν σε κάποιες περιπτώσεις, τρεις μέρες να ενωθούν με τις δυνάμεις που έκαναν την απόβαση.
• Οι πιο νέοι θα πείτε για τα Ίμια, τα οποία ακόμη μας πονάνε. Επιτρέψτε μας να πούμε ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες -δυστυχώς- με την υπόθεση της Κύπρου. Και στα Ίμια οι Τούρκοι, όπως φάνηκε εκ των υστέρων κι όπως αποκαλύπτεται χρόνο με το χρόνο, σε άδειο γήπεδο είχαν έρθει να παίξουν. Μια κυβέρνηση ανύπαρκτη στον πρωθυπουργό της οποίας έπρεπε την ώρα των αποφάσεων να κάνουν φροντιστήριο για το τι είναι κανόνες εμπλοκής!
Ακόμη κι έτσι όμως πρέπει να σας πούμε -κι ας μη το παραδέχονται οι πολιτικοί της εποχής, που συμπτωματικά πάλι στα πράγματα είναι- η αντίδραση των ΕΔ σε επίπεδο ανάπτυξης κι ετοιμότητας για να αντιμετωπίσουν πραγματικό πόλεμο κι όχι το τηλεοπτικό σώου που είχε στηθεί ήταν ικανοποιητική.
Τι θέλουμε να πούμε μ΄ όλα αυτά; Αυτό που μάλλον μας “φοβίζει” κάθε φορά που προκύπτει θέμα ελληνοτουρκικής κρίσης είναι το απέραντο έλλειμμα εμπιστοσύνης που νοιώθουμε για την ηγεσία που θα κληθεί να διαχειριστεί την οποια κρίση και να πάρει αποφάσεις. Πολιτική και στρατιωτική.
Η πολιτική γιατί δεν ασχολείται όπως όλα δείχνουν καν μ΄ αυτά τα θέματα επαναπαυόμενη στο τρομερό επιχείρημα “σιγά μη γίνει πόλεμος”. Δεν έχουν πάρει μυρουδιά ότι κανείς δεν τους μιλάει για πόλεμο,αλλά για διαπραγμάτευση! Και η στρατιωτική γιατί ενώ ξέρει δεν τολμά να μιλήσει!
Όλοι μας λίγο,πολύ μέσα μας πιστεύουμε, ότι όχι μόνο αυτή η κυβέρνηση, αλλά ίσως κυρίως αυτή, στην πρώτη πίεση που θα ασκηθεί με στρατιωτικά μέσα θα πάθει πανικό …και βέρτιγκο! Κάποιοι απ΄αυτούς που συμμετέχουν σήμερα στη κυβέρνηση, το ΄χαν πάθει και το 1996 στα Ίμια. Κι αυτό μας κάνει να “φοβόμαστε”.
Για να μην είμαστε τελείως αρνητικοί και ίσως άδικοι, πρέπει να πούμε ότι αν καταφέρναμε να απομονώσουμε τις δηλώσεις Μπεγλίτη για το θέμα της κρίσης στην Ανατολική Μεσόγειο και τη συμπεριφορά της Τουρκίας, θα λέγαμε ότι έχει χειριστεί πάρα πολύ καλά το ζήτημα. Οι δηλώσεις του είναι όσο πρέπει ψύχραιμες και όσο πρέπει δυναμικές.Το κακό είναι ότι δεν μπορούμε να τις απομονώσουμε από την γενικότερη εικόνα που δίνει η κυβέρνηση στην αντιμετώπιση κρίσεων. Κι αν μια ελληνοτουρκική κρίση την χειριστούν με τον τρόπο που χειρίστηκαν την οικονομική …κλάφτε τα.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάνε κάτι στη κυβέρνηση. Ο κόσμος μπορεί να έχει δείξει μία σχεδόν …παρανοϊκή υπομονή στην απάνθρωπη οικονομική αφαίμαξη στην οποία των έχουν υποβάλει. Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι, ότι θα δείξει έστω και ψήγμα ανοχής αν υποψιαστεί ότι ξεπουλάμε κυριαρχικά δικαιώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου