Από Νεόπλουτοι Νεόπτωχοι

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

……Σκυλάδικα στην εθνική,
ντίσκο στην παραλία,
ανάδελφος ελληνισμός
ενώ επίκειται σεισμός …

Στην δεκαετία του 80 μπήκαμε σε μια άλλη εποχή, των ΝΕΟΠΛΟΥΤΩΝ. Βγάλαμε λεφτά, με αρπαχτές, λαμογιές και φοροδιαφυγή, διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες, μεγαλοκαρχαρίες, πολιτικοί, σαλτιμπάγκοι, τσαρλατάνοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, δίκαιοι ίσως στην προσωπική τους ζωή, ανήθικοι σε σχέση με το κράτος, επιβεβαιώνοντας αυτό που έλεγε ο καθηγητής Γ.Πανούσης: «Ο καθένας σήμερα αδικεί, έχοντας συνείδηση δικαίου».

Ξεχάσαμε ότι το δίκαιο δεν είναι πλαστελίνη να το πλάθουμε στα μέτρα μας, είναι κάτι που προσδιορίζεται από κάποιους ηθικούς κανόνες, που αν θέλει κανείς να είναι τίμιος με τον εαυτό του πρώτα, θα πρέπει να το υπερασπίζεται ακόμα και όταν είναι κόντρα στα

μικροσυμφέροντά του.
Βρήκαμε νέους τρόπους διασκέδασης, καταργήσαμε τα σινεμά, τα πάρτι, τις παρέες, ανακαλύψαμε τα κλαμπ, τα στριπτιζάδικα και τα κωλάδικα, πάψαμε να χορεύουμε και να τραγουδάμε πιασμένοι από τους ώμους, οι γυναίκες φόρεσαν τις ζώνες τους και ανέβηκαν στα τραπέζια.

Αναδείξαμε το σαχλό, ωραιοποιήσαμε το σάπιο και αναρωτιόμαστε τι μας βρωμάει.

Ελληναράδες, δεξιοί, αριστεροί και αριστεροδέξιοι, γίναμε μέρος μιας αρρωστημένης και τελικά διεφθαρμένης ελίτ (αλήτ), μισόγυμνες δυστυχισμένες σταρ και ελαφρόμυαλοι γόηδες είναι τα πρότυπά μας που έχουν εκμαυλίσει και ξεχαρβαλώσει την κοινωνία μας.

Το χρήμα μας έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση αποβλακωμένης μακαριότητας. Υπερτιμολογώντας τα πάντα, φτιάξαμε τη δική μας φούσκα.
Ξεχνώντας αυτό που έλεγε ο Α. Αϊνστάιν «Μην πασχίζεις να γίνεις άνθρωπος επιτυχίας, αλλά άνθρωπος αξίας.»
Και θα καταδειχθεί βεβαίως η γελοιότητά μας, που μάθαμε τα πάντα για τις τιμές, αλλά τίποτε για τις αξίες.

Φτιάξαμε μια κοινωνία χωρίς κανόνες και αξιολόγηση. Μια κοινωνία που μέσα από τα σπλάχνα της βγάζει τους νεκροθάφτες της.
Μια κοινωνία που φροντίζει να καταστρέφει δραστήρια και διψασμένα παιδιά κάνοντάς τα νωχελικά και αντιδραστικά.

Και όταν το αλβανικό χθες έγινε ελληνικό σήμερα, ψάξαμε να βρούμε τους ενόχους και τους βρήκαμε στους πολιτικούς, τους ρίξαμε τις μούντζες μας τα αυγά και τα γιαούρτια μας και μέσα-μέσα μερικές «ψιλές» και πιστέψαμε ότι λύσαμε το πρόβλημά μας.

Ας αφήσουμε το τροπάρι πώς για όλα φταίνε οι πολιτικοί, σιγά την άμεμπτη αναμάρτητη και αδιάφθορη πλειοψηφία που όταν δόθηκε και σ’ αυτήν η ευκαιρία έκανε τα ίδια και χειρότερα. Μην ψάχνουμε καμπούρα να φορτώσουμε τις επιλογές μας.

Μπορεί οι πολιτικοί να έφεραν την χώρα στο χείλος του γκρεμού, αλλά την τελευταία κλωτσιά εμείς την ρίξαμε.
Και έτσι μπήκαμε σε μια άλλη εποχή, των ΝΕΟΠΤΩΧΩΝ, από την ευημερία στην πλήρη ένδεια.
Και αρχίσαμε να πηδάμε από τα παράθυρα όχι γιατί δεν μπορούμε ίσως την φτώχεια, αλλά δεν αντέχουμε αυτό που χάσαμε.
Γιατί ο φτωχός δεν αυτοκτονεί, άντε να πεθάνει από την πείνα.
Ούτε ο άστεγος γίνεται αυτόχειρας, μπορεί να πεθάνει από το κρύο.
Άλλωστε η ορίτζιναλ φτώχεια είναι πιο διαχειρίσιμη, η εικόνα και η ηχώ μιας άλλης ζωής είναι που μπερδεύουν τα πράγματα.
Έχουμε ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή, έχουμε σπαταλήσει και τις τελευταίες ευκαιρίες σωτηρίας, και δεν έχουμε καμία ελπίδα πια. Φοβάμαι πως δυστυχώς η χώρα αυτή τελείωσε.
Γιατί ακόμα και σε ένα θεωρητικό επίπεδο που η χώρα βγεί από την κρίση και μπεί σε τροχιά ανάπτυξης και πρωτογενών πλεονασμάτων, σε λίγα χρόνια θα είναι στην ιδία κατάσταση, γιατί το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό, αλλά ηθικό και νοοτροπίας και αυτά ο Έλληνας δεν θέλει να τα αλλάξει. Στην Ελλάδα δεν έχουμε θεσμούς γιατί δεν θέλουμε θεσμούς. Εξαντλούμαστε στα βολικά, τα οποία δεν εννοούμε να αλλάξουμε.

Κέρβεροι σε ότι αφορά τα ιδιωτικά μας, χαλαροί έως και αδιάφοροι για τα δημόσια.

Και ας μην ξεχνάμε την ρήση του Ελύτη:
«Ο Ελληνισμός επέτυχε ως γένος, αλλά απέτυχε ως Κράτος»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΥΣΙΟΥΤΑΣ