Ο/Η Αμετανόητος λέει:
Κλάους Όλερ
H συνέχεια στην Ελληνική Φιλοσοφία από το τέλος της Αρχαιότητας ως την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας
(Μετάφραση: Πολυτίμη-Μαρία Παλαιολόγου)
Από «Μεσαιωνική Φιλοσοφία. Σύγχρονη Έρευνα και Προβληματισμοί», Εκδ, ΠΑΡΟΥΣΙΑ, Αθήναι, 2000
http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/oehler_greekphylosophy.html
[..] Στην βυζαντινή θεολογία, λοιπόν, συντελείται η τελική προσωποποίηση της αρχαίας έννοιας της ενέργειας. Η προσωποποίηση αυτή συντελέστηκε σε συνάρτηση και με την έννοια της θείας βουλήσεως. Αν και η έννοια της βουλήσεως διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην αριστοτελική ανθρωπολογία και ηθική, η χρήση αυτής της έννοιας σε αναφορά προς το θείο Είναι ήταν για τον Αριστοτέλη εξ ορισμού πράγμα αδιανόητο• και τούτο διότι για αυτόν μία βουλητική ενέργεια (νοούμενη ως προσανατολισμός σε κάτι που δεν έχει ακόμα αποκτηθεί) είναι εξ ορισμού ασυμβίβαστη με την κατάσταση της απόλυτης τελειότητας, που προσιδιάζει στο θείο Είναι. Οι βυζαντινοί θεολόγοι εγκαταλείπουν αυτήν την προσέγγιση και διδάσκουν ότι ο Θεός έχει βούληση και ενέργεια και, πιο συγκεκριμένα, ότι έχει την βούληση, την δυνατότητα και την δύναμη να δημιουργεί τον κόσμο εκ του μηδενός (όχι να απορρέει από το θείο Είναι), να καθιδρύει μία κοινωνία με την κτίση, μέχρι του σημείου να εισέρχεται ο ίδιος στην κτίση.
Εδώ βρίσκονται επίσης οι ρίζες της εννοιολογικής σύλληψης του μοναδικού και του έκτακτου στην ιστορία, πράγμα που δεν είχε κατορθώσει ο Αριστοτέλης. Στην βυζαντινή μεταφυσική της βούλησης η ιστορική κατηγορία του ενδεχομένου βρίσκει μία ασφαλή θέση, καθιστώντας έτσι δυνατό έναν φιλοσοφικό-κατηγοριακό προσδιορισμό του ιστορικού γίγνεσθαι. Από την πλατωνική μέθεξη των αισθητών στις ιδέες, με αποκορύφωμα την μετοχή στην ιδέα του αγαθού, περνούμε στην κοινωνία Θεού και κτίσης. Οι εταίροι αυτής της κοινωνίας παραμένουν βέβαια ριζικά διαφορετικοί• όμως η πλούσια σε παραλλαγές διαλεκτική τους σχέση είναι ακριβώς το φορτισμένο με ένταση αντικείμενο της βυζαντινής θεολογίας, το οποίο αντιστέκεται επιτυχώς στον μεγάλο πειρασμό της δυτικής θεολογίας, δηλαδή στην εξαφάνιση είτε του Θεού μέσα στην φύση είτε της φύσης μέσα στον Θεό. Την ιδέα ότι ο Θεός κενώθηκε και ενανθρώπησε για να κάνει τον άνθρωπο θεό (θέωσις),(20) δηλαδή για να τον επαναγάγει ως δημιούργημα του Θεού στο θείο, η βυζαντινή θεολογία την κατανοεί και την διασαφηνίζει, μεταμορφώνοντας θεμελιώδεις έννοιες της ελληνικής μεταφυσικής.
Η μεταμόρφωση αυτή συντελείται χάριν όχι μόνο της Χριστολογίας και της Τριαδολογίας αλλά και της ανθρωπολογίας, της αγιολογίας, της θεολογίας των μυστηρίων και της θεολογίας των εικόνων. Αποφασιστική αφετηρία για αυτήν την μεταμόρφωση υπήρξε η βυζαντινή χριστολογία των ενεργειών Αυτή προοδοποίησε τον πυρήνα της βυζαντινής κατανόησης του χριστιανικού γεγονότος της σωτηρίας, όπου βρήκε την συνεπή συστηματική της εκδίπλωση. Στην ανάπτυξη αυτή συνέβαλαν ως πρόσθετοι καταλύτες οι αρχαίες θεωρίες περί Λόγου και ιδιαίτερα εκείνες του Φίλωνος και του Πλωτίνου, στις οποίες ο Λόγος θεωρείται ως μία πρωταρχική δύναμη, που διαπερνά και συνέχει τα πάντα. Η επιρροή αυτών των θεωριών πρέπει να ερμηνεύεται και να αξιολογείται υπό το πρίσμα και στην βάση της βιβλικής θεολογίας.[...]
Αδαής κι εγώ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑ τί ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ήταν οι Τρείς Ιεράρχες…αλλά και οι άλλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας…
Μου το ανάλυσε κάποτε ένας φοιτητής της Φιλοσοφικής…
ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ το τονίζω…
Το άρθρο που επισυνάπτω είναι για πολύ λίγους….θέλει κότσια να το ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ….
Μιχαήλ την αγάπη μου
http://bluebig.wordpress.com
