ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΥΠΕΡΟΨΙΑ

Όπως διαπιστώσαμε από προηγούμενο κείμενο (Φυλετικά δεν είμαστε Έλληνες!), το οποίο αναφερόταν στις εμπρηστικές απόψεις μίας δήθεν προοδευτικής ομάδας διανοουμένων, σε σχέση με τη «φυλετική καθαρότητα» των Ελλήνων, υπάρχει μία εξαιρετικά μεγάλη ευαισθησία στους περισσότερους.

Η σημαντικότερη όμως διαπίστωση ήταν ίσως το ότι, οι Έλληνες είναι υπερήφανοι για την καταγωγή τους, σε αντίθεση με πολλούς άλλους λαούς. Για παράδειγμα, εάν πει κανείς σε έναν Γερμανό πως δεν μοιάζει με Γερμανό, θα το θεωρήσει μάλλον ως φιλοφρόνηση – ενώ πολύ συχνά, όταν ένας Αυστριακός θέλει να βρίσει κάποιον άλλο, τον αποκαλεί Τούρκο.

Εν τούτοις, σε πλήρη ασυμφωνία με τους Έλληνες, σπάνια οι άλλοι λαοί κακολογούν δημόσια και σε τέτοιο βαθμό τη χώρα τους - γεγονός που έχει τεκμηριωθεί πολλές φορές, μεταξύ άλλων από την επιτυχία που είχε στην Ελλάδα το μάλλον ανθελληνικό ή/και προσβλητικό βιβλίο, με τον τίτλο «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας».

Περαιτέρω διαπιστώσαμε ότι, η εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων φτάνει σε επίπεδα φυλετικής υπεροψίας - αφού υπήρξαν πολλές αναφορές από φίλους σε ντοκουμέντα, τα οποία επιβεβαιώνουν τη «φυλετική μας καθαρότητα», σε ποσοστά που φθάνουν το 99%.

Με δεδομένο όμως το ότι, η υπεροψία δημιουργεί φανατικούς εχθρούς, όσο ίσως κανένα άλλο ανθρώπινο χαρακτηριστικό, αναρωτηθήκαμε μήπως σε αυτήν οφείλονται οι συνεχείς επιθέσεις εναντίον της χώρας μας – από λαούς, οι οποίοι προσπαθούν να μας εξευτελίσουν όσο περισσότερο μπορούν, με πρώτους όλων τους Γερμανούς.

Γνωρίζοντας δε πως η υπεροψία συγχωρείται σε κάποιο βαθμό μόνο σε ανθρώπους, οι οποίοι είναι εξαιρετικά ικανοί, πλούσιοι και ισχυροί, χαρακτηριστικά που αναμφίβολα είχαν οι πρόγονοί μας, αλλά όχι εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι,

αφενός μεν η φυλετική υπεροψία είναι η πηγή των δεινών μας, αφετέρου πως αυτή ακριβώς θα μπορούσε να μας οδηγήσει εκεί που πραγματικά αξίζουμε: στο να γίνει δηλαδή ξανά η Ελλάδα η ωραιότερη, η πλουσιότερη, η υγιέστερη, καθώς επίσης η περισσότερο πολιτισμένη χώρα του κόσμου.

Περαιτέρω έχουμε την άποψη ότι, οι σημερινές μας μεγάλες αδυναμίες οφείλονται στην οδυνηρή «αποσύνδεση» από τους προγόνους μας - πιθανότατα λόγω όλων όσων υποχρεωθήκαμε να βιώσουμε, στους είκοσι περίπου αιώνες σκλαβιάς που μεσολάβησαν από τότε.

Επειδή δε το γεγονός αυτό οφείλει να καταπολεμηθεί με κάθε τρόπο, η πληγή μας δηλαδή πρέπει να επουλωθεί, θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούμε επιγραμματικά στις πέντε γενιές – έτσι όπως αυτές περιγράφονται από τη μυθολογία μας:

(α)  Η χρυσή γενιά: Πρόκειται για τους ανθρώπους, οι οποίοι εμφανίσθηκαν για πρώτη φορά στη γη – άτομα ευτυχισμένα, χωρίς ανασφάλειες και προβλήματα, χωρίς καταστροφές και πολέμους. Η ομοιότητα με τον Παράδεισο του Αδάμ και της Εύας είναι εδώ προφανής.

(β)  Η ασημένια γενιά: Μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της πρώτης γενιάς, οι άνθρωποι που την διαδέχθηκαν ήταν εντελώς διαφορετικοί – ανόητοι, ανίκανοι, με πλήρη αδυναμία να διαχωρίσουν το καλό από το κακό ή το ωφέλιμο από το βλαβερό. Μισούσαν ο ένας τον άλλο, δεν αγαπούσαν την εργασία τους, έκλεβαν, πολεμούσαν μεταξύ τους, δεν σέβονταν κανέναν και υπέφεραν τα πάνδεινα. Οι ομοιότητες με το σήμερα είναι μάλλον εμφανείς – αν και δεν πρέπει να είναι κανείς ποτέ επικριτικός.

(γ)  Η χάλκινη γενιά: Οι γιοί του Πελασγού, όπως λεγόταν αυτοί που αντικατέστησαν τη δεύτερη γενιά, η οποία έπαψε εντελώς να υπάρχει, ήταν άγριοι, σκληροί και πανίσχυροι πολεμιστές. Όμως, χάθηκαν και αυτοί με τη σειρά τους, λόγω της αλαζονείας και της άμετρης υπερηφάνειας τους, την οποία δεν ανέχθηκαν ούτε οι Θεοί - γεγονός που μας διδάσκει επί πλέον ότι, η αγριάδα, η βία και η σωματική ισχύς δεν γίνονται ανεκτές από κανέναν και δεν οδηγούν πουθενά.

(δ)  Η γενιά των ηρώων: Πρόκειται για την εποχή του Ηρακλή, του Θησέα, του Ιάσονα, του Αχιλλέα, των Σπαρτιατών και των Αθηναίων – προφανώς δε του Μεγάλου Αλεξάνδρου, των Μακεδόνων, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Θουκυδίδη και όλων αυτών που δόξασαν την Ελλάδα αφενός μεν στον τότε, αφετέρου στο σημερινό κόσμο.

Κύριο χαρακτηριστικό της ήταν ασφαλώς η φυλετική υπεροψία, σε συνδυασμό με τον άμετρο πατριωτισμό. Αρκεί δε να θυμηθούμε το «Πας μη Έλλην βάρβαρος», καθώς επίσης την αυτοθυσία του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, για το τεκμηριώσουμε τις δύο αυτές θέσεις μας.

Ήταν όμως μία υγιής φυλετική υπεροψία με την έννοια ότι, στηριζόταν στις αδιαφιλονίκητες ικανότητες, πνευματικές και σωματικές, των τότε Ελλήνων - στην ανίκητη στρατιωτικά Σπάρτη, στην ασυναγώνιστη πολιτισμικά Αθήνα, στον ηρωϊσμό του Αχιλλέα, στην ανιδιοτελή στάση και στις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου (ο οποίος δεν οικοδόμησε την αυτοκρατορία του μόνο σε στρατιωτικά θεμέλια, αλλά και σε πολιτιστικά), στη διανοητική παντοδυναμία του Αριστοτέλη κοκ.

Φυσικά οι ικανότητες αυτές ήταν κυρίως επίκτητες και όχι κληρονομικές - το προϊόν δηλαδή της τεράστιας προσπάθειας και της κοπιαστικής δουλειάς των προγόνων μας

Σημαντικό χαρακτηριστικό της τότε εποχής ήταν η ακλόνητη πίστη των συμπολεμιστών του Αχιλλέα ή των στρατηγών του Αλεξάνδρου στο ότι θα κέρδιζαν όλες τις μάχες – μία βεβαιότητα που αποκτούσαν απλά και μόνο κοιτάζοντας τους ηγέτες τους στα μάτια. Δυστυχώς κάτι ανάλογο δεν μπορεί κανείς πλέον να ισχυρισθεί, «ανατρέχοντας» με τη μνήμη του στους «συλλήβδην» ηττοπαθείς, απίστευτα ιδιοτελείς, ελάχιστα εθνικά φιλόδοξους, αλλά και απελπιστικά ανεπαρκείς, μίζερους πολιτικούς της σύγχρονης Ελλάδας.

(ε)  Η σιδερένια γενιά: Είναι η πλέον πολύπαθη και «κατατρεγμένη» από όλους τους άλλους λαούς ελληνική γενιά, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου της του εαυτού - η μοναδική όμως που παραδόξως δεν καταστράφηκε, αφού συνεχίζει να υπάρχει μέχρι σήμερα, μετά από είκοσι δύο σχεδόν αιώνες.

Στην εποχή της άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου, όπως επίσης το κουτί της Πανδώρας - με αποτέλεσμα να δουλεύει σκληρά, να τυραννιέται, να εξευτελίζεται ακόμη και από τους βαρβάρους, να υποφέρει και  να βασανίζεται.

Περαιτέρω, είναι αναγκασμένη δυστυχώς να ζει μόνο με τη θολή ανάμνηση της προηγούμενης γενιάς, η οποία της άφησε μυθικά πλούτη - μεταξύ άλλων τα έργα του μεγαλύτερου ποιητή όλων των εποχών, του Ομήρου, την υποδειγματική Δημοκρατία του Περικλή,  τις αθάνατες τραγωδίες του Σοφοκλή, του Ευριπίδη ή του Αισχύλου, παραδεισένια νησιά, αστείρευτη, εύφορη γη, μία πανίσχυρη εμπορική ναυτιλιακή αυτοκρατορία κοκ.

Συνεχίζοντας στο θέμα μας, όταν μελετήσει κανείς την ελληνική μυθολογία, δεν μπορεί παρά να εκπλαγεί - ειδικά όσον αφορά την περιγραφή της πέμπτης γενιάς, η οποία συνεχίζει ακόμη να ζει, χιλιάδες χρόνια μετά, με την ανάμνηση της τέταρτης.

Με δεδομένο τώρα το ότι, η μοναδική σωτηρία της Ελλάδας φαίνεται να είναι η αναβίωση της μυθικής γενιάς των ηρώων, γεγονός που προϋποθέτει την επανασύνδεση των Ελλήνων με τους προγόνους τους, ο καθένας αντιλαμβάνεται εύκολα τι απαιτείται.

Απλούστατα, ανάλογα πρότυπα - ανιδιοτελείς, ικανούς, υπερήφανους, εργατικούς και πανίσχυρους Έλληνες δηλαδή, ατομικά και συλλογικά. Έλληνες τους οποίους, όταν τους αντικρίζει κανείς, να τους εμπιστεύεται απόλυτα – νοιώθοντας μέσα του ότι θα νικήσει. Διαφορετικά φαίνεται αδύνατον να ξεφύγει η Ελλάδα από το σκοτεινό βούρκο, στο οποίο έχει κυριολεκτικά βυθιστεί για πάρα πολλούς αιώνες.

Είναι όμως δυνατόν να συμβεί το θαύμα ή μήπως η απόλυτα ανίκανη, αλλά αθάνατη μέχρι σήμερα πέμπτη γενιά, δεν πρόκειται ποτέ να το επιτρέψει, αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε τη θανατική της καταδίκη;

Εάν δεν πιστεύουμε ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο και δεν επιθυμούμε να αγωνισθούμε για να πραγματοποιηθεί, δεν θα πρέπει να θάψουμε μία για πάντα την έμφυτη φυλετική μας υπεροψία; Μία υπεροψία που αναμφίβολα απαιτεί πραγματικές θυσίες από όλους μαζί, σε περιβάλλον απόλυτης κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, για να αξίζει να διατηρηθεί και να μη μας καταστρέψει, συνεχίζοντας να προκαλεί τους εχθρούς μας;

Τέλος, τι νόημα έχει να προσβάλλεται κανείς, όταν ακούει πως φυλετικά δεν είναι Έλληνας, εάν δεν είναι πρόθυμος να υπερασπίσει την εθνική του υπερηφάνεια εκεί που σήμερα απαιτείται – στην οικονομία, στην πολιτική, στην κοινωνία, στην παιδεία, στον πολιτισμό ή όπου αλλού;

ANALYST