Θα σηκώσουμε τα μανίκια στην Αμερική ή θα μείνουμε άπραγοι;
Καθίσταται κάθε εβδομάδα και πιο εμφανές ότι η χώρα μας αντιμετωπίζει ένα μεγάλο δίλημμα: να έχουμε μία δύσκολη δεκαετία ή έναν κακό αιώνα. Μπορούμε είτε να σηκώσουμε τα μανίκια μας και να κάνουμε ό, τι χρειάζεται προκειμένου να ξεπεράσουμε τις υπερβολές της μεταψυχροπολεμικής εποχής και να προσαρμοστούμε στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα ή να πορευτούμε κουτσαίνοντας προς το μέλλον.
Δεδομένων αυτών των πρόδηλων επιλογών, θα περίμενε κανείς από τους πολιτικούς μας να φαινόντουσαν αντάξιοι των περιστάσεων και να παρουσίαζαν δίκαιες και αξιόπιστες προτάσεις κατάλληλες για την κλίμακα του χρέους, οι οποίες θα περιείχαν τα τρία στοιχεία που κάθε σοβαρό σχέδιο πρέπει να έχει: μείωση δαπανών, αύξηση των εσόδων και επενδύσεις στους δυνατούς τομείς.
Αλλά, φευ, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, και γι' αυτό υπάρχει χώρος για έναν ανεξάρτητο υποψήφιο τρίτου κόμματος στις εκλογές του 2012. Οι Ρεπουμπλικάνοι δεν συνιστούν πια ένα «συντηρητικό» κόμμα, ικανό να προσφέρει μία συντηρητική φόρμουλα για την ανανέωση της Αμερικής. Οι Ρεπουμπλικάνοι ελέγχονται από μία ριζοσπαστική πτέρυγα κατά της φορολογίας και οι ηγέτες του κόμματος φοβούνται να την αμφισβητήσουν.
Τί θα προσέφεραν τώρα οι πραγματικά συντηρητικοί; Θα κατανοούσαν, όπως έκανε ο πρόεδρος Άιζενχαουερ, ότι σε αυτή την κρίσιμη περίοδο της Ιστορίας μας δεν μπορούμε να βασιζόμαστε μόνο στις περικοπές. Πρέπει επίσης να επενδύουμε στους δυνατούς μας τομείς:υποδομές, εκπαίδευση, μετανάστευση και κρατικά χρηματοδοτούμενη έρευνα.
Οι πραγματικοί συντηρητικοί θα κατανοούσαν ότι δεν μπορείς να καταστρέφεις το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας του New Deal, το οποίο είναι ακριβώς αυτό που επιτρέπει στην κοινή γνώμη να ανέχεται τον ασυγκράτητο καπιταλισμό, με τα βίαια σκαμπανεβάσματά του. Ο ατμός χωρίς τη μηχανή - χωρίς δηλαδή ένα στρατηγικό σχέδιο για την αμερικανική ανάπτυξη βασισμένο σε περικοπές δαπανών, μεταρρύθμιση του φορολογικού και επενδύσεις στο αύριο - δεν θα μας οδηγήσει πουθενά.
Οι χώρες που δεν επενδύουν στο μέλλον δεν αποδίδουν κιόλας. Οι πραγματικοί συντηρητικοί το γνωρίζουν αυτό. Έχω υποστηρίξει ότι ο μόνος τρόπος για τον Ομπάμα να αποκαλύψει το πόσο ριζοσπαστικοί έχουν γίνει οι Ρεπουμπλικάνοι θα ήταν να παρουσιάσει με λεπτομέρειες τη δική του εκδοχή ενός «Μεγάλου Παζαριού» και μετά να την «πουλήσει» στη χώρα.
Αλλά αυτή η πρόταση θα έπρεπε να περιέχει πραγματικές μακροπρόθεσμες περικοπές δαπανών στη δημόσια υγεία και στην ασφάλιση, φορολογικές μεταρρυθμίσεις για αύξηση των εσόδων ζητώντας περισσότερα από τους πλούσιους - αλλά θα απαιτεί και κάτι από όλους - και μία ατζέντα για επενδύσεις στις μηχανές ανάπτυξης, όπως τα σχολεία και οι υποδομές.
Ένα τέτοιο, αξιόπιστο, δίκαιο «Σχέδιο Ομπάμα» για τη μείωση του ελλείμματος μαζί με μία αξιόπιστη πρωτοβουλία για την ενίσχυση των θέσεων εργασίας θα προσέλκυε το ριζοσπαστικό κέντρο της Αμερικής και θα έκανε τη ζωή δύσκολη στους Ρεπουμπλικάνους, οι οποίοι δεν δέχονται καμία αύξηση της φορολογίας και δεν έχουν καμία επενδυτική ατζέντα πέραν της μείωσης των φόρων.
Διατηρώ μία αμυδρή ελπίδα ότι ο Ομπάμα έχει κάνει μία πρώτη προσπάθεια και κάποιοι Ρεπουμπλικάνοι θα συνέλθουν και θα συμμετέχουν και πάλι σε ένα «Μεγάλο Παζάρι» μαζί του. Φοβάμαι όμως ότι και τα δύο κόμματα έχουν ξεκινήσει τις προεκλογικές τους εκστρατείες για το 2012. Σε κάθε περίπτωση, οι υπόλοιποι θα καθίσουμε απλά εδώ, όμηροι της τύχης, ορφανοί ενός πολιτικού συστήματος που τρελάθηκε, περιμένοντας έναν κακό αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου