Γκυ Σορμάν*: Η τιμή της Ελλάδας

Γκυ Σορμάν*: Η τιμή της Ελλάδας

Ανθελληνικό παραλήρημα από Γάλλο «νεοφιλελεύθερο διανοούμενο»

Το ελληνικό κράτος είναι μια εφεύρεση των ευρωπαϊκών δυνάμεων: αυτός είναι ο λόγος που φαίνεται ελάχιστα νόμιμος για τους ίδιους τους Έλληνες πολίτες. 

Αυτή η εφεύρεση της Ελλάδας, το 1830, φωτίζει τη συμπεριφορά των φορολογουμένων, που καθόλου δεν βιάζονται  να πληρώνουν τους φόρους τους, και ενός κράτους που δεν απογαλακτίστηκε ποτέ από τις αμφίβολες προελεύσεις του. Αυτή η σύγχρονη ιστορία, φωτίζει, καλύτερα από λογιστικούς υπολογισμούς, την πτώχευση που απειλεί. 

Όλα ξεκίνησαν με τους ρομαντικούς, όταν ο Σατωμπριάν (Chateaubriand), μεγάλος συγγραφέας, αλλά και μεγαλοπρεπής ψεύτης, και ο Λόρδος Βύρων πίστεψαν ότι βρήκαν στην Ελλάδα τις πηγές του δυτικού πολιτισμού. 

Μια παρεξήγηση της οποίας πληρώνουμε τις συνέπειες: αν και είναι αλήθεια ότι οι σύγχρονοι Έλληνες ζουν στον ίδιο τόπο από τον Αριστοτέλη και τον Περικλή, δεν υπάρχει συνέχεια μεταξύ του ελληνιστικού πολιτισμού και της σύγχρονης Ελλάδας. Η γονική σχέση με το Βυζάντιο, την οποία ισχυρίζονται οι σύγχρονοι Έλληνες, είναι εξίσου αδύναμη. 

Πιο ρεαλιστής, ο Μαρκ Τουέιν, που επισκεπτόταν την Αθήνα το 1865, παραδέχθηκε ότι συνάντησε μερικούς βοσκούς που έβοσκαν τα πρόβατα τους μεταξύ των πεσμένων στύλων του Παρθενώνα. Οι Έλληνες αυτοί, στην αλήθεια, ήταν μια χριστιανική φυλή μεταξύ πολλών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία: αλλά με τον τρόπο με τον οποίον ο Δον Κιχώτης ονειρεύτηκε ότι μια πανάσχημη αγρότισσα ήταν η Dulcinea του, ορισμένοι Ευρωπαίοι επέμειναν με κάθε τίμημα ότι οι Έλληνες (Grecs) ήταν Έλληνες (Hellènes).
Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους Έλληνες ότι το εκμεταλλεύτηκαν: στη διάρκεια όλου του δέκατου ένατου αιώνα, τα οικονομικά του ελληνικού κράτους υποστηρίχθηκαν από τους Βρετανούς, Γάλλους και τους Γερμανούς. Οι τελευταίοι πλήρωναν επειδή είχαν επιβάλει έναν Γερμανό πρίγκιπα ως βασιλιά της Ελλάδα το 1833: ο δικαιούχος απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου λεγόταν περίεργα Όθων της Βαυαρίας και κυβερνούσε μια οθωμανική φυλή.

Με αυτόν τον τρόπο, η κύρια πηγή του νέου ελληνικού κράτους έγινε η εκμετάλλευση του ελληνιστικού μύθου εις βάρος των άλλων Ευρωπαίων για την χρηματοδότηση.  Ακόμη και δεδομένου ότι το κράτος και η ελληνική οικονομία δεν τηρούσαν καμία από τις προϋποθέσεις για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα εισήλθε το 1981, με ιδιαίτερη υποστήριξη από το Βαλερύ Ζισκάρ Ντεστέν (Valery Giscard d'Estaing), ένα μεγάλο αναγνώστη του Σατωμπριάν. 

«Η Ελλάδα, δήλωσε, είναι το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, οι ιδρυτές της Ευρώπης έχουν ιστορικό χρέος προς αυτήν».

Ο Γκυ Σορμάν

Διαβάσατε καλά: δεν είναι η Ελλάδα που δεν πληρώνει τα χρέη της, είναι η Ευρώπη που έχει χρέος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι περισσότεροι Έλληνες μοιράζουν αυτή την υψηλή ιδέα του εαυτού τους, αφού  τους ανατέθηκε από το εξωτερικό. Και γιατί να πληρώσεις το χρέος της ημέρας όσο χρονικό διάστημα το ιστορικό χρέος δεν εξοφλήθηκε;

Η ανεξάντλητη μυθοποίηση επαναλήφθηκε το 2001 όταν η Ελλάδα εισήλθε στη ζώνη του ευρώ χωρίς να πληροί καμία από τις προϋποθέσεις. Κατηγορούνται σήμερα οι ηγέτες για νόθευση των εθνικών λογαριασμών, μέχρι την ημέρα όπου οι χρηματοπιστωτικές αγορές ανακάλυψαν την απάτη. Αλλά αυτό δεν είναι αληθές: το 2001, οι ευρωπαίοι ηγέτες γνώριζαν και ομολογούσαν,  ιδιωτικά, ότι τους αριθμούς που πρόβαλλε το  ελληνικό κράτος ήταν ψευδείς, αλλά έπρεπε η Ελλάδα να ήταν παρούσα, έστω και συμβολικά. Το ιστορικό χρέος και πάλι.

Και πάλι, όταν η Αθήνα ήταν υποψήφια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή γνώριζε ότι η Ελλάδα δεν είχε τα μέσα, ότι τα χρέη δεν θα εξοφλούνταν, αλλά πώς να αρνηθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα, ενώ είχαν ιδρυθεί εκεί, και εφευρεθήκαν εκ νέου από τον Pierre de Coubertin το 1896;

Για όλους αυτούς τους λόγους, το ελληνικό κράτος δεν αισθάνεται πραγματικά την υποχρέωση να εξοφλήσει τους πιστωτές του, όπως και οι Έλληνες πολίτες δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι να πληρώνουν τους φόρους τους σε αυτό το κράτος που προέρχεται από αλλού. Βέβαια, η κυβέρνηση δεν είναι πλέον γερμανική, ή στρατιωτική (από το 1973), αλλά δεν συνάγει ότι η Δημοκρατία είναι απολύτως νόμιμη για αυτό το λόγο: λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς των πολιτικών, της αναποτελεσματικότητας της διοίκησης, αλλά και –αναφέρεται λιγότερο- γιατί πολλοί Έλληνες δεν έχουν ξεχάσει τον εμφύλιο πόλεμο  του 1949, που έσβησε από μια αγγλοαμερικανική στρατιωτική επέμβαση. Προσθέστε σε αυτό, τα εκατομμύρια των πολιτών, που αναγκάζονται να μιλούν την Ελληνική γλώσσα, τις πολιτιστικές μειονότητες των οποίων η νομιμότητα αμφισβητείται, ενώ είναι αλβανικής η τουρκικής καταγωγής! Συνολικά, η πολιτική βάση, η οποία θεωρεί το ελληνικό κράτος νόμιμο, είναι τόσο εύθραυστη, όσο η οικονομική βάση που για το μεγαλύτερο μέρος, βρίσκεται «off shore», μακριά από τον εφοριακό.

Για όλους αυτούς τους ιστορικούς και πολιτιστικούς λόγους, η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώνεται  να πολλαπλασιάζει δεσμεύσεις που δεν μπορεί να τιμήσει -οι φόροι δεν πρόκειται ξαφνικά να ρέουν στα ταμεία του κράτους -ή δεν θα θέλει να τιμήσει –οι ιδιωτικοποιήσεις θα αφαιρούσαν την επιρροή του κράτους και θα μείωναν τις πελατειακές σχέσεις- με τη εσώκλειστη ελπίδα ότι οι Ευρωπαίοι θα υποκύψουν για μια ακόμη φορά στη γοητεία του μύθου. 

Το αποτέλεσμα είναι αβέβαιο, καθώς η Ευρώπη πάσχει από «Οιδιπόδειο σύμπλεγμα» προς την Ελλάδα: εάν η Ελλάδα είναι ταυτόχρονα πατέρας και μητέρα μας, πρέπει να σκοτωθεί ο μύθος και να αναγνωρίσουν οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες ότι η Ελλάδα είναι μια κανονική χώρα, για τη διευθέτηση του χρέους και την εξόφληση του.

*Ένας κλασικός νεοφιλελεύθερος
Ο Γκυ Σορμάν, 66 ετών, είναι γάλλος οικονομολόγος και φιλόσοφος που ζει μεταξύ Παρισίων και Νέας Υόρκης. Θεωρείται ότι ανήκει στη σχολή των κλασικών νεοφιλελεύθερων. Ήταν από τους ιδρυτές της γαλλικής μη κυβερνητικής οργάνωσης «Δράση Κατά της Πείνας» το 1979. Είναι σύμβουλος της γαλλικής και άλλων κυβερνήσεων (π.χ. Νότιας Κορέας) για οικονομικά ζητήματα. Έχει διδάξει Οικονομικά σε πολλά πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων τα Sciences Ρo στη Γαλλία και Στάνφορντ στις ΗΠΑ. Πολυγραφότατος, έχει συγγράψει 20 βιβλία με τελευταίο το μπεστ σέλερ «Εconomics Does Νot Lie» («Η οικονομία δεν ψεύδεται») και αρθρογραφεί τακτικά σε κορυφαίες εφημερίδες, όπως η «Le Figaro» στη Γαλλία και η «Wall Street Journal» στις ΗΠΑ.