«…Η εκλογική αποτύπωση και καταγραφή του Ισπανικού κόμματος-κινήματος Podemos (Μπορούμε) τείνει να ενσωματώσει τα χαρακτηριστικά μίας βαθύτατης κοινωνικής μεταβολής στην Ισπανία, μίας μεταβολής που σταδιακά αντανακλάται στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας…»
του Σίμου Ανδρονίδη
«In the misty morning, on the edge of time, we’ve lost the rising sun, a final sign… ( Children of the Sea, Black Sabbath, 1980).
Η εκλογική αποτύπωση και καταγραφή του Ισπανικού κόμματος-κινήματος Podemos (Μπορούμε) τείνει να ενσωματώσει τα χαρακτηριστικά μίας βαθύτατης κοινωνικής μεταβολής στην Ισπανία, μίας μεταβολής που σταδιακά αντανακλάται στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Στη μεγάλη χώρα της Ιβηρικής, «ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας διπλασιάστηκε στη διάρκεια της ίδιας περιόδου, (σ.σ: 2013) φτάνοντας τα 5,1 εκατομμύρια ανθρώπους από 2,8 εκατομμύρια στα μέσα του 2007, αναφέρει η οργάνωση (σ.σ: η καθολική ανθρωπιστική οργάνωση Caritas) σε μια νέα έκθεση της για τη φτώχεια. Η μείωση των μισθών, οι δημοσιονομικές περικοπές που μειώνουν τα κοινωνικά επιδόματα και η ιδιαίτερα αυξημένη ανεργία, που αυτή την στιγμή είναι στο 26,03%, εξηγούν αυτή την «άνευ προηγουμένου άνοδο» της φτώχειας στην Ισπανία, εξηγεί η Caritas».[1]
Η όξυνση της κοινωνικά «πολλαπλής» και πολυεπίπεδης οικονομικής κρίσης στην Ισπανία συντελεί στην εμβάθυνση των ταξικών, κοινωνικών και εισοδηματικών ανισοτήτων. Η οικονομική κρίση νοείται ως βασικός και θεμελιώδης «μηχανισμός» όχι μίας απλής, αλλά μίας περαιτέρω «ποιοτικής» αναδιανομής πλούτου, και κοινωνικής-οικονομικής ισχύος προς την πλευρά του αστικού μπλοκ εξουσίας.
Η διαδικασία της άρθρωσης και της εκφοράς αφενός μεν ενός «κρισιακού» λόγου λιτότητας, αφετέρου δε μίας «κρισιακής» πολιτικής-οικονομικής πράξης τέμνει και αναδιαμορφώνει το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Η διαχείριση των «χαινουσών ροών» της οικονομικής κρίσης διαχέεται στο πεδίο του κοινωνικού, παράγοντας τις προϋποθέσεις για την διαμόρφωση και αποκρυστάλλωση των συνθηκών μίας προϊούσας δυσμενούς κοινωνικής «κανονικότητας».
«In the misty morning, on the edge of time, we’ve lost the rising sun, a final sign… ( Children of the Sea, Black Sabbath, 1980).
Η εκλογική αποτύπωση και καταγραφή του Ισπανικού κόμματος-κινήματος Podemos (Μπορούμε) τείνει να ενσωματώσει τα χαρακτηριστικά μίας βαθύτατης κοινωνικής μεταβολής στην Ισπανία, μίας μεταβολής που σταδιακά αντανακλάται στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Στη μεγάλη χώρα της Ιβηρικής, «ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας διπλασιάστηκε στη διάρκεια της ίδιας περιόδου, (σ.σ: 2013) φτάνοντας τα 5,1 εκατομμύρια ανθρώπους από 2,8 εκατομμύρια στα μέσα του 2007, αναφέρει η οργάνωση (σ.σ: η καθολική ανθρωπιστική οργάνωση Caritas) σε μια νέα έκθεση της για τη φτώχεια. Η μείωση των μισθών, οι δημοσιονομικές περικοπές που μειώνουν τα κοινωνικά επιδόματα και η ιδιαίτερα αυξημένη ανεργία, που αυτή την στιγμή είναι στο 26,03%, εξηγούν αυτή την «άνευ προηγουμένου άνοδο» της φτώχειας στην Ισπανία, εξηγεί η Caritas».[1]
Η όξυνση της κοινωνικά «πολλαπλής» και πολυεπίπεδης οικονομικής κρίσης στην Ισπανία συντελεί στην εμβάθυνση των ταξικών, κοινωνικών και εισοδηματικών ανισοτήτων. Η οικονομική κρίση νοείται ως βασικός και θεμελιώδης «μηχανισμός» όχι μίας απλής, αλλά μίας περαιτέρω «ποιοτικής» αναδιανομής πλούτου, και κοινωνικής-οικονομικής ισχύος προς την πλευρά του αστικού μπλοκ εξουσίας.
Η διαδικασία της άρθρωσης και της εκφοράς αφενός μεν ενός «κρισιακού» λόγου λιτότητας, αφετέρου δε μίας «κρισιακής» πολιτικής-οικονομικής πράξης τέμνει και αναδιαμορφώνει το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Η διαχείριση των «χαινουσών ροών» της οικονομικής κρίσης διαχέεται στο πεδίο του κοινωνικού, παράγοντας τις προϋποθέσεις για την διαμόρφωση και αποκρυστάλλωση των συνθηκών μίας προϊούσας δυσμενούς κοινωνικής «κανονικότητας».
Και μπαίνουμε στον θεωρητικό «πειρασμό» να θεωρήσουμε την υψηλή-δομική ανεργία που φτάνει στο 26,03% ως εμπέδωση μίας κοινωνικής «μηχανικής» που ενσωματώνει τα χαρακτηριστικά της «θεσμοποίησης» της υψηλής ανεργίας, ήτοι τα χαρακτηριστικά εκείνα που διαμορφώνουν τα «όρια» και τους όρους ενός κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού αποκλεισμού. Η ανεργία ως σύμφυτο στοιχείο του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής νοείται και ορίζεται ως «άυλη βία» που όμως, στο πεδίο της κοινωνικής πραγματικότητας και ζωής μετασχηματίζεται σε «υλική βία» που αφήνει τα «αποτυπώματα» της πάνω στη «ζωή» των εργαζομένων, των εργαζομένων που χάνουν τους όρους της ατομικής και συλλογικής τους συγκρότησης. Η «υλική βία» της ανεργίας εγγράφει τα στοιχεία άσκησης μίας μορφής βίας, εκεί που το «άυλο» στοιχείο συμπλέκεται με το «υλικό». Κάτι τέτοιο φυσικά ισχύει και στην Ελλάδα. Ο «μηχανισμός» της περαιτέρω αναδιανομής πλούτου και κοινωνικής ισχύος προς την πλευρά της κυρίαρχης τάξης (rulingclass) ισοδυναμεί με την ταυτόχρονη κοινωνική αποδυνάμωση του μπλοκ των λαϊκών-καταπιεσμένων τάξεων. Ουσιαστικά, πρόκειται για μία διαδικασία αντίστροφης κοινωνικής φοράς και ισχύος.
Η δημιουργία του κόμματος-κινήματος Podemosλειτουργεί ως κοινωνικοπολιτικός καταλύτης μίας μετατόπισης των «ρηξιακών» κοινωνικών στοιχείων στο πολιτικό οικοδόμημα. Με άλλα λόγια διατυπωμένο, ενσωματώνει πλέον στην δράση του την εμπροσθοβαρή κίνηση ενός μέρους των λαϊκών-καταπιεσμένων τάξεων. Η κινηματική του εκφορά ως απόρροια του κινήματος των Ισπανών ‘Αγακτισμένων’ του προσφέρει ένα συγκεκριμένο κοινωνικό «επίκεντρο». Όπως αναφέρουν σε μία εξαιρετική μελέτη η MartaCruellsLopezκαι η SoniaRuizGarcia, «το κίνημα των Ιndignados (σ.σ: των Ισπανών Αγανακτισμένων) σε δράση όρισε διάφορα πλαίσια μίας διατομικής ανάγνωσης των πολλαπλών διαιρέσεων της ανισότητας: κύρια του πλαισίου της ζωής και του σώματος μαζί με το πλαίσιο της οικονομικής δικαιοσύνης, σε μικρότερο όμως βαθμό».[2] Η πολύ καλή εκλογική του καταγραφή στις Ευρωεκλογές του Μαΐου (8%) δύναται να διευρύνει το πολιτικό «ρήγμα» που φαίνεται ότι «ανοίγει» και σχετίζεται με την μείωση της κοινωνικής-εκλογικής επιρροής των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, του κυβερνώντος Λαϊκού κόμματος και του αντιπολιτευόμενου Σοσιαλιστικού κόμματος.
Η ίδια η δημιουργίας ενός κόμματος με σαφείς κινηματικές «ρίζες» νοείται ως κοινωνική και τομή, μία τομή που το Podemosεπιδιώκει να «ενσταλαχθεί» στο πολιτικό εποικοδόμημα. Η κινηματική του βάση συμφύεται με την κινηματική εκφορά εναντίωσης στην τρέχουσα διαχείριση των «ροών» της οικονομικής κρίσης. Η στόχευση του Podemosπρέπει να στραφεί προς το πεδίο της αντιπροσώπευσης και της συνάρθρωσης κοινωνικών συμφερόντων. Η οικοδόμηση και η σφυρηλάτηση σχέσεων και δεσμών εκπροσώπησης και έκφρασης των συμφερόντων του λαϊκού-εργατικού μπλοκ θα επιτρέψει στο Podemosνα λειτουργήσει ως κοινωνικός και πολιτικός διαμορφωτής εγκάρσιων τομών και ρήξεων. Και αυτές οι εγκάρσιες τομές οφείλουν να εκκινούν από το κύριο κρισιακό σημαίνον και διακύβευμα: από την αναδιανομή πλούτου, κοινωνικής ισχύος και δύναμης από τα «άνω» προς τα «κάτω». Με αυτόν τον τρόπο «φορτίζεται» πολιτικά και ιδεολογικά το όλο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.
Ένα κόμμα-κίνημα που διαθέτει ένα συγκεκριμένο κινηματικό «βάθος» οφείλει να υπερβεί το κανονιστικό δίπολο «οριοθέτησης» της πολλαπλής οικονομικής κρίσης. Το ως άνω κανονιστικό δίπολο έγκειται στην εμβάθυνση της απόσπασης και συγκέντρωσης πλούτου και ισχύος προς την πλευρά του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Το κανονιστικό δίπολο πλούτους-ισχύς εγκιβωτίζεται στο πεδίο του κοινωνικού, προσλαμβάνοντας τα χαρακτηριστικά της φυσικής «θεσμοποίησης» (εδώ υπεισέρχεται το ιδεολόγημα της «εξυπνάδας» και των ικανοτήτων: έτσι λειτουργεί μία κοινωνία. Κάποιοι είναι πιο έξυπνοι και ικανοί από τους υπόλοιπους και προκόβουν ) και της κοινωνικής και πολιτικής «κανονικότητας». Hδράση ενός κόμματος-κινήματος αρθρωμένου και εγκιβωτισμένου στο χώρο του κοινωνικού «όλου», ενός κόμματος-κινήματος που συγκροτεί τις κατάλληλες κοινωνικές-ταξικές συμμαχίες (λαϊκό-εργατικό μπλοκ) πρέπει να στοχεύσει στην υπέρβαση του ως άνω κανονιστικού-ταξικού δίπολου. Έτσι, το Podemosδύναται να προσλάβει τα αριστερά-εργατικά θεμελιώδη χαρακτηριστικά της αναδιαμόρφωσης της κοινωνικής και πολιτικής ολότητας.
[1] Βλ.σχετικά, ‘Κανένα Εισόδημα για 700.000 Ισπανούς. Ενάμιση εκατομμύριο νοικοκυριά σε συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού’, 27/03/2014,www.matrix24.gr[2]Βλ.σχετικά, ‘Cruells Lopez Marta & Ruiz Garcia Sonia, ‘Political Intersectionality within the Spanish Indignados Social Movement’, σελ.21, ‘Intersectionality and Social Change’,www.emeraldinsight.com
Η δημιουργία του κόμματος-κινήματος Podemosλειτουργεί ως κοινωνικοπολιτικός καταλύτης μίας μετατόπισης των «ρηξιακών» κοινωνικών στοιχείων στο πολιτικό οικοδόμημα. Με άλλα λόγια διατυπωμένο, ενσωματώνει πλέον στην δράση του την εμπροσθοβαρή κίνηση ενός μέρους των λαϊκών-καταπιεσμένων τάξεων. Η κινηματική του εκφορά ως απόρροια του κινήματος των Ισπανών ‘Αγακτισμένων’ του προσφέρει ένα συγκεκριμένο κοινωνικό «επίκεντρο». Όπως αναφέρουν σε μία εξαιρετική μελέτη η MartaCruellsLopezκαι η SoniaRuizGarcia, «το κίνημα των Ιndignados (σ.σ: των Ισπανών Αγανακτισμένων) σε δράση όρισε διάφορα πλαίσια μίας διατομικής ανάγνωσης των πολλαπλών διαιρέσεων της ανισότητας: κύρια του πλαισίου της ζωής και του σώματος μαζί με το πλαίσιο της οικονομικής δικαιοσύνης, σε μικρότερο όμως βαθμό».[2] Η πολύ καλή εκλογική του καταγραφή στις Ευρωεκλογές του Μαΐου (8%) δύναται να διευρύνει το πολιτικό «ρήγμα» που φαίνεται ότι «ανοίγει» και σχετίζεται με την μείωση της κοινωνικής-εκλογικής επιρροής των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, του κυβερνώντος Λαϊκού κόμματος και του αντιπολιτευόμενου Σοσιαλιστικού κόμματος.
Η ίδια η δημιουργίας ενός κόμματος με σαφείς κινηματικές «ρίζες» νοείται ως κοινωνική και τομή, μία τομή που το Podemosεπιδιώκει να «ενσταλαχθεί» στο πολιτικό εποικοδόμημα. Η κινηματική του βάση συμφύεται με την κινηματική εκφορά εναντίωσης στην τρέχουσα διαχείριση των «ροών» της οικονομικής κρίσης. Η στόχευση του Podemosπρέπει να στραφεί προς το πεδίο της αντιπροσώπευσης και της συνάρθρωσης κοινωνικών συμφερόντων. Η οικοδόμηση και η σφυρηλάτηση σχέσεων και δεσμών εκπροσώπησης και έκφρασης των συμφερόντων του λαϊκού-εργατικού μπλοκ θα επιτρέψει στο Podemosνα λειτουργήσει ως κοινωνικός και πολιτικός διαμορφωτής εγκάρσιων τομών και ρήξεων. Και αυτές οι εγκάρσιες τομές οφείλουν να εκκινούν από το κύριο κρισιακό σημαίνον και διακύβευμα: από την αναδιανομή πλούτου, κοινωνικής ισχύος και δύναμης από τα «άνω» προς τα «κάτω». Με αυτόν τον τρόπο «φορτίζεται» πολιτικά και ιδεολογικά το όλο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.
Ένα κόμμα-κίνημα που διαθέτει ένα συγκεκριμένο κινηματικό «βάθος» οφείλει να υπερβεί το κανονιστικό δίπολο «οριοθέτησης» της πολλαπλής οικονομικής κρίσης. Το ως άνω κανονιστικό δίπολο έγκειται στην εμβάθυνση της απόσπασης και συγκέντρωσης πλούτου και ισχύος προς την πλευρά του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Το κανονιστικό δίπολο πλούτους-ισχύς εγκιβωτίζεται στο πεδίο του κοινωνικού, προσλαμβάνοντας τα χαρακτηριστικά της φυσικής «θεσμοποίησης» (εδώ υπεισέρχεται το ιδεολόγημα της «εξυπνάδας» και των ικανοτήτων: έτσι λειτουργεί μία κοινωνία. Κάποιοι είναι πιο έξυπνοι και ικανοί από τους υπόλοιπους και προκόβουν ) και της κοινωνικής και πολιτικής «κανονικότητας». Hδράση ενός κόμματος-κινήματος αρθρωμένου και εγκιβωτισμένου στο χώρο του κοινωνικού «όλου», ενός κόμματος-κινήματος που συγκροτεί τις κατάλληλες κοινωνικές-ταξικές συμμαχίες (λαϊκό-εργατικό μπλοκ) πρέπει να στοχεύσει στην υπέρβαση του ως άνω κανονιστικού-ταξικού δίπολου. Έτσι, το Podemosδύναται να προσλάβει τα αριστερά-εργατικά θεμελιώδη χαρακτηριστικά της αναδιαμόρφωσης της κοινωνικής και πολιτικής ολότητας.
[1] Βλ.σχετικά, ‘Κανένα Εισόδημα για 700.000 Ισπανούς. Ενάμιση εκατομμύριο νοικοκυριά σε συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού’, 27/03/2014,www.matrix24.gr[2]Βλ.σχετικά, ‘Cruells Lopez Marta & Ruiz Garcia Sonia, ‘Political Intersectionality within the Spanish Indignados Social Movement’, σελ.21, ‘Intersectionality and Social Change’,www.emeraldinsight.com
Από: http://www.hitandrun.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου