Ιράκ: Το τέλος ενός τεχνητού κράτους H ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΙΡΑΚ (;)-4 (Mικρή συλλογή άρθρων)

Α)Ιράκ: Το τέλος ενός τεχνητού κράτους

IRAQ, THE END OF AN ARTIFICIAL STATE 2014-06-14  Iraq, which was created artificially after First World War according the secret Sykes–Picot Agreement and united with force under the despot Saddam Hussein by using ethnical and religious cleansing and genocides, will never exist as a state anymore.

By Roni Alasor

Middle East Diplomatic, Brussels 13 June 2014 - Iraq, which was created artificially after First World War according the secret Sykes–Picot game, shaped and “united” with force under the despot Saddam Hussein by using ethnical and religious cleansing and genocides, will never exist as a state anymore. 

A new phase in the Middle East

The seizure of Mosul by the fundamentalist Islamic State of Iraq-Levant (ISIS) and growing of the religious fanatics in Syria and in the Middle East, marks the beginning of a new phase. In the last years, Sunni jihadists supported by the former Iraqi dictator Saddam Hussein’s security elements and Sunni Arab tribes/Ulema in Iraq have been growing systematically against Shia dominated Bagdad.

The extremist policies of Iraqi Shia Prime minister Nouri Al Malliki, supported by Iranian regime, were one of the main reasons for the fast growth of the extremists. Since 2006, Mailliki also confronted and provoked Kurdistan Region with his hard stubbornness to not solve Iraqi problems according Iraqi current constitution which was ratified in 2005 referendum; this is including disagreements over oil and the so called dispute regions as Kurdish city Kirkuk, Xaneqin and other towns and villages.

The fact is that Iraq, which has been created artificially by the Western countries after First World War, now is more divided, not only because of the different fundamentalist Islamic sects as Shia and Sunni, but also mentally and physically. After all tragic crimes in the past Iraq, Shia and Sunni will never trust each other to live as a family.

And Kurds who lost several hundred of thousands as victims have also no reason to fight to keep Iraq united. Poisoning of the Kurdish city Halabja in 1988 and the Anfal Camping which resulted in more than 180 thousands of Kurdish lives are just two fresh memories the Kurds are still living with... 

Just in the last 10 years, over 500.000 Iraqi have been killed, more then one million injured and many millions of the Iraqi becomes refuge as a result of fighting between different religious and ethnical conflicts. The main question is will we continue to let some more million Iraqi will be killed in the name of so called unity of a state which is not exiting?  

Western responsibility over the Kurds

Western countries have to understand fully their responsibility for what they did against 40-45 million Kurds and other ethnical and religious minorities living in Kurdistan :

During World War I, in a secret game (Sykes–Picot) played between France - Russian and England, the European colonialist draw lines between the cities-towns and villages aimed to leave Kurds without state in the Middle East. The secret games between the super powers cleansed  Armenians, Assyrians-Syriac-Keldani people from their home land. And Kurdish regions has been divided between France (Syria), England (Iraq), Turkey and Iran. This was the price the Christians and Kurds are still paying in the last 100 year.

Currently, the Kurdistan Regional Government (KRG) is the only force in Iraq which can be trustful ally of the West to bring the peace and stability in Iraq and the Middle East, but also in the fight against fundamentalism and terror.

Kurdistan Region governance is based generally on the Western model of secularism, protection of the minorities, rule of law and democracy and it represents the only opportunity for Christians and other minorities to be protected in their homeland.

Copyright: Middle East Diplomatic

============================================================

Β)

Η Νέμεσις στο Ιράκ

του Ραφαήλ Καλυβιώτη*

Η κατάληψη της Μοσούλης από την ακραία στρατιωτική σουνιτική οργάνωση υπό την επωνυμία «Ισλαμιστικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε» (ISIS) είναι γεγονός. Το μόρφωμα αυτό έχει ισχυρές διασυνδέσεις με την Αλ Κάιντα αλλά ακόμα και η τελευταία ωχριά μπροστά στις σκληροπυρηνικές μεθόδους του. Ο δε ηγέτης του, ο  Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι, ισχυρίζεται ότι είναι ο συνεχιστής/απόγονος του Προφήτη Μωάμεθ διεκδικώντας έτσι ένα ρόλο «ελέω Θεού Βασιλείας».

Οι ραγδαίες αυτές εξελίξεις δημιουργούν τετελεσμένα με τις Δυτικές δυνάμεις να μην διαθέτουν – τουλάχιστον όχι άμεσα – τις ανάλογες απαντήσεις. Οι πιο άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι Αμερικανοί δηλαδή, φαίνεται ότι βρέθηκαν εξ απήνης. Και αυτό παρότι υπήρχαν ενδείξεις ότι το «ISIS» είχε διεισδύσει στον πόλεμο στη Συρία εξοβελίζοντας τους πιο μετριοπαθείς. Η δυνατότητα της οργάνωσης να σκληραγωγηθεί και να αποκτήσει τις ανάλογες πολεμικές εμπειρίες κατά τη διάρκεια του - τετραετούς πλέον -  πολέμου στη Συρία διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο. Αυτή όμως είναι μόνον η μισή αλήθεια. Η πραγματικότητα είναι ότι οι λόγοι για τους οποίους η ακραία ισλαμιστική οργάνωση παρέλασε ανενόχλητη μέχρι τη Μοσούλη εδράζονται σε δύο βαθύτερα αίτια τα οποία μαζί συνθέτουν την αποτυχημένη παρακαταθήκη των Αμερικανών στο Ιράκ.

 Το πρώτο λάθος έχει να κάνει με τη νωθρή και βραχυπρόθεσμη πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα. Επέκεινα της εισβολής των Αμερικανών στο Ιράκ το 2003, κατεστράφησαν οι πυλώνες που στήριζαν της εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία του τελευταίου, ήτοι η αστυνομία και ο στρατός. Καίτοι τα επόμενα σχεδόν δέκα χρόνια  υπήρξε προσπάθεια ανασυγκρότησης - με την αρωγή των Αμερικανών φυσικά - , το Ιράκ ποτέ δεν ανέκτησε την προηγούμενή του ισχύ. Μόλις ανέλαβε την εξουσία ο νυν Πρόεδρος της Αμερικής, άρχισε να διαπραγματεύεται με την κυβέρνηση Μαλίκι ούτως ώστε να  παραμείνουν κάποιες από τις αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ. Η παραμονή τους θα εξασφάλιζε αφενός τη δυνατότητα στην σιιτική κυβέρνηση Μαλίκι να λαμβάνει μία συνεχή ροή πληροφοριών για τις κινήσεις των σουνιτών και αφετέρου θα εκπαίδευε επαγγελματικά τον ιρακινό στρατό. Οι διαπραγματεύσεις αυτές ωστόσο ναυάγησαν κυρίως λόγω της προεκλογικής εκστρατείας του Μπαράκ Ομπάμα κύριο σύνθημα της οποίας ήταν ότι «οι Αμερικανοί θα επιστρέψουν σπίτια τους». Είναι κοινός τόπος σήμερα ότι έαν είχαν παραμείνει έστω και χίλιοι Αμερικανοί στρατιώτες στο Ιράκ η κατάληψη της Μοσούλης θα είχε αποτραπεί.

Το δεύτερο λάθος έχει να κάνει με την αμερικανική στήριξη αυτή καθεαυτή στο πρόσωπο του Νουρί Αλ Μαλίκι. Ο τελευταίος, ήδη πριν την εισβολή του 2003 μαχόταν υπέρ της σιιτικής πλειοψηφίας. Ο ριζοσπαστισμός αυτός όμως συνεχίστηκε ακόμα και μετά την καθαίρεση του Σαντάμ Χουσεϊν, γεγονός που οδήγησε σε εμφύλιο το 2006. Οι Αμερικανοί επενέβησαν και έπειτα από κάποια επίπονα χρόνια που στοίχισαν χιλιάδες ζωές κατάφεραν να τερματίσουν την αιματοχυσία που προξένησε ο θρησκευτικός φανατισμός. Μόλις απεχώρησαν όμως, μην αφήνοντας ένα γραφειοκρατικό πλαίσιο το οποίο θα περιόριζε την εξουσία του ενός, έδωσαν τον απαραίτητο χώρο στον Μαλίκι να δρα ανενόχλητος. Ο Μαλίκι συγκέντρωσε όλη την εξουσία πάνω του και απέκοψε τους σουνίτες από αυτήν, ενώ ταυτόχρονα, πλειστάκις, λειτουργούσε αυθαίρετα εναντίον τους. Το γεγονός αυτό οδήγησε τους σουνίτες στο να στραφούν στους εξτρεμιστές για ακόμα μία φορά. Είναι όμως γεγονός ότι τα λάθη των Αμερικανών έστρεψαν τα δεδομένα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Τη στιγμή που γράφεται το άρθρο αυτό, η αμερικανική κυβέρνηση εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα. Οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν έχουν όλες τους αντίστοιχα ένα οδυνηρό κόστος. Εάν αποφασισθεί να παραμείνει αδρανής η αμερικανική κυβέρνηση είναι σχεδόν βέβαιον ότι νέες εστίες τρομοκρατών θα ανακύψουν τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ. Είναι επίσης βέβαιον ότι θα χάσει τον έλεγχο για το πώς θα εξελιχθεί το Ισλάμ συνολικά. Κάτι τέτοιο, με ακόμα νωπή τη μνήμη από την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου, δεν συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες. Από την άλλη, ενδεχόμενη απόφαση επέμβασης θα ανακατέψει την τράπουλα για το ποιοι θα είναι οι νέοι σύμμαχοι σε αυτό το εγχείρημα. Πολλοί είναι οι αναλυτές που τονίζουν ότι το Ιράν μπορεί να αποτελέσει ένα τέτοιο σύμμαχο, αλλά φυσικά κανένας δε δύναται να ξεχάσει τα πρόσφατα σχέδιά του για πυρηνικό εξοπλισμό.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι είτε δια μέσω του Ιράν είτε όχι, η επέμβαση θα κοστίσει ακριβά στην τσέπη του μέσου Αμερικανού πολίτη τη στιγμή που ο Ομπάμα δεν έχει καταφέρει να τιθασεύσει τις συνέπεις της οικονομικής κρίσης και ενώ η απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρύνεται. Ο Ομπάμα έχει αυτοπαγιδευθεί από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του και η έλλειψη δόγματος για το πώς πρέπει να αντιμετωπισθούν τα διάφορα θέματα είναι παραπάνω από εμφανής οδηγώντας την Αμερική από το ένα λάθος στο άλλο. Μεταξύ του «ενδόξου απομονωτισμού» και του «επιθετικού ρεαλισμού» δεν υπάρχει ένα ξεκάθαρο τοπίο και αφ’ ης στιγμής ο Ομπάμα δεν εφαρμόζει κανένα από τα δύο δεν νομίζω ότι ξέρει και ο ίδιος το πώς πρέπει να προσεγγίσει τα πράγματα. Ο «ενδιάμεσος χώρος» χρειάζεται στιβαρούς ηγέτες. Μέχρι να βρεθεί ένας τέτοιος η Νέμεσις από τα λάθη στο Ιράκ θα συνεχίσει να κατατρύχει την αμερικανική πολιτική.

*Ο Ραφαήλ Καλυβιώτης είναι Πολιτικός Επιστήμων

http://www.syntiritikoi.gr/