.
.jpg)
Χρειάστηκαν τρεις παγκόσμιοι πόλεμοι, δεκάδες εκατομμύρια νεκροί και περίπου εκατό χρόνια, για να κατακτήσουν οι Αμερικανοί την Ευρώπη.
Στη σημερινή ναζιστική Γερμανία βρίσκεται η γιάφκα της συμμορίας
Το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε την Ευρώπη απόλυτα σοκαρισμένη. Μόλις είχε βιώσει την απόλυτη ανθρωποσφαγή.
Στην εποχή εκείνη, που ήλπιζε ότι η τεχνολογία θα έλυνε όλα της τα προβλήματα, την είδε να «στήνεται» απέναντί της να την «πυροβολεί» χωρίς έλεος.
Τα πιο άγρια ανθρώπινα ένστικτα ένωναν τις δυνάμεις τους με τη σύγχρονη τεχνολογία και το αποτέλεσμα ήταν απόλυτα σοκαριστικό. Το ανθρώπινο κρέας δεν προλάβαινε να «χορταίνει» τα νέα πολυβόλα που εφεύρισκε ο άνθρωπος, για να ξεπαστρεύει τους ομοίους του.
Ούτε ζώα δεν μπήκαν σε τέτοιες σφαγιαστικές καταστάσεις. Η τεχνολογία «ξερνούσε» θάνατο και αυτός έπεφτε με όλο του το «βάρος» πάνω στο ανθρώπινο είδος. Είτε ως καυτό μολύβι είτε ως δηλητηριώδες αέριο, «έπεφτε» επάνω στους ανθρώπους και τους διέλυε.
Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα η ανθρώπινη σάρκα και οι ιδιότητές της θα έπαυαν να είναι το «μέτρο» των πολεμικών συρράξεων.
Για το τελικό αποτέλεσμα της μάχης θα μετρούσε πλέον το πόσο σκληρό ήταν το μέταλλο και όχι το πόσο γυμνασμένο ήταν το ανθρώπινο κορμί των πολεμιστών. Τώρα μετρούσε το απλά λειτουργικό δάκτυλο —ακόμα και του πιο δειλού ανθρώπου— για να πατάει τη σκανδάλη ενός πολυβόλου και όχι το κορμί τού ήρωα.
Τώρα μετρούσε η τοξικότητα του δηλητηριώδους αερίου και όχι η πνοή του γενναίου πολεμιστή. Τώρα μετρούσε η ποσότητα των πυρομαχικών που διέθετε ένας λαός και όχι το «φορτίο» τής γενναιότητας των λαών. Δεν υπήρχαν πλέον άνθρωποι-ήρωες, γιατί ο άνθρωπος δεν ήταν πλέον ο πρωταγωνιστής του πολέμου.
Ο άνθρωπος ήταν πλέον ο κομπάρσος του πολέμου. Το κορόιδο. Ο στόχος. Το «κρέας». Τα πολεμικά «μηχανήματα» ήταν πλέον οι πρωταγωνιστές.
Ακόμα και στην πιο θλιβερή παράσταση, που έδινε το ανθρώπινο είδος μέσα στους αιώνες, είχε καταφέρει να μην πρωταγωνιστεί.
Είχε καταφέρει να γίνει κομπάρσος. Να γίνει ένα κομμάτι κρέας, το οποίο έπρεπε η τεχνολογία να «εξουδετερώσει» Η απρόσωπη και παγωμένη τεχνολογία, η οποία δεν είχε «αισθήματα» και «θέριζε» το ίδιο, είτε είχε απέναντί της στάχυα σιταριού είτε κορμιά ανθρώπων.
Για την τεχνολογία, δηλαδή, είναι το ίδιο «εχθρός» ένα σκληρό στάχυ με ένα σκληρό ανθρώπινο κορμί. Δεν έχει διαφορά γι’ αυτήν αν πρέπει το πρώτο να το αντιμετωπίσει με μια θεριστική μηχανή και το δεύτερο με ένα πολυβόλο. Υπάρχει γι’ αυτήν ένα πρόβλημα κι αναζητείται η πιο εύκολη και φθηνή λύση.
Από τη στιγμή που η τεχνολογία αυτή μπήκε στον πόλεμο ως πρωταγωνιστής, το μακελειό θα ήταν αναπόφευκτο.
Αν δηλαδή, στη μέχρι τότε σκληρότητα των πολέμων υπήρχε —έστω και στοιχειωδώς— ένα ιπποτικό πνεύμα, το οποίο αναγνώριζε την έννοια του «ελέους», αυτό εξαφανίστηκε. Οι μηχανές δεν έχουν έλεος και οι στρατοί έγιναν «μηχανές» καταστροφής και θανάτου. Έγιναν «βιομηχανίες» παραγωγής θανάτου και καταστροφής υποδομών.
Οι στρατιώτες έπαψαν να είναι πολεμιστές και έγιναν εργάτες χειριστές μηχανημάτων, τα οποία «παρήγαγαν» θάνατο. Τα τανκ δεν ήταν πανοπλίες πολεμιστών, αλλά ασφαλείς «συνθήκες» εργασίας μέσα σε έναν ιδιόμορφο εργασιακό χώρο.
Οι πάντες κορόιδα μέσα σε ένα «παιχνίδι», το οποίο δεν γνώριζαν ποιοι το «έπαιζαν» και οι ίδιοι παρίσταναν το «κρέας» για τη σφαγή.
Πηγή : http://sfairika.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου