Του Peter Beaumont, αναδημοσίευση/απόδοση από τη Guardian.
Φωτογραφίες στρατιωτών: Quique Kierszenbaum.
Η ομάδα Breaking the Silence (Σπάζοντας τη Σιωπή) έχει αφιερώσει 10 χρόνια στη συλλογή αφηγήσεων από Ισραηλινούς στρατιώτες που υπηρέτησαν σε παλαιστινιακά εδάφη. Με αφορμή το κλείσιμο αυτής της δεκαετίας, οργανώθηκε στο Tel Aviv μια ανάγνωση καταθέσεων διάρκειας 10 ωρών.
Ο νεαρός στρατιώτης στέκεται για να ακούσει τον άνδρα που διαβάζει επί σκηνής στην πλατεία Habima του Tel Aviv. Ο άνδρας είναι ο Yossi Sarid, πρώην υπουργός παιδείας και περιβάλλοντος. Το κείμενο είναι μια κατάθεση ενός στρατιώτη του IDF (Israel Defence Forces – Αμυντικές Δυνάμεις του Ισραήλ), ενός απ’ τους 350 στρατιώτες, πολιτικούς, δημοσιογράφους και ακτιβιστές που την Παρασκευή –επέτειο της ισραηλινής κατοχής επί παλαιστινιακού εδάφους του 1967- διάβασαν για 10 συνεχόμενες ώρες καταθέσεις στρατιωτών που έχει συλλέξει η ισραηλινή ΜΚΟΣπάζοντας τη Σιωπή.
Ένας εκ των ερευνητών της οργάνωσης πλησιάζει τον στρατιώτη, συζητούν διακριτικά και ανταλλάζουν τηλέφωνα. Ίσως στο μέλλον αυτός ο νεαρός προσθέσει τη δική του κατάθεση στις 950 που έχουν μαζευτεί απ’ την ίδρυση της ΜΚΟ πριν 10 χρόνια μέχρι σήμερα. Μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία έχει σταχυολογηθεί μια εκτενής προφορική ιστορία σύγκρουσης και κατοχής. Οι αφηγήσεις μπορεί να αναφέρονται συγκεκριμένα στο Ισραήλ και την κατοχή του επί παλαιστινιακών εδαφών αλλά έχουν μια ευρύτερη σημασία: αποτελούν μια ανεκτίμητη πηγή για την κατανόηση όχι μόνο της ισραηλινής κατοχής, αλλά και της συμπεριφοράς των κατοχικών στρατευμάτων γενικότερα. Οι στρατιώτες περιγράφουν πώς οι κακομεταχειρίσεις είναι αποτέλεσμα είτε της πλήξης, είτε των διαταγών από φιλόδοξους αξιωματικούς που θέλουν να προαχθούν ή από την ίδια τη φύση της κατοχής, που αποκτηνώνει δημιουργώντας την απαραίτητη απόσταση από τον «άλλον».
Οι δεκάδες χιλιάδες λέξεις που διαβάστηκαν την Παρασκευή περιγράφουν μια κατάσταση που κυμαίνεται απ’ το πληκτικό μέχρι το τρομακτικό. Ταπεινωτική μεταχείριση των Παλαιστινίων στα οδοφράγματα, πυροβολισμοί και τυχαίες επιθέσεις. Όλα αυτά τα χρόνια η απάντηση του ισραηλινού στρατού ήταν ότι αυτές οι ιστορίες αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα: αναφέρονται σε μεμονωμένα «μαύρα πρόβατα».
«Αυτό που θέλαμε να δείξουμε διαβάζοντας επί 10 ώρες είναι ότι αυτά που περιγράφονται στις αφηγήσεις δεν είναι εξαιρέσεις, αντιθέτως είναι συνηθισμένα περιστατικά», λέει ο Yehuda Shaul, ένας απ’ τους ιδρυτές της ΜΚΟ και πρώην στρατιώτης ο ίδιος.
Ο Shaul διακόπτει για να υποδεχτεί τον πρέσβη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μια στρατιώτη που υπηρέτησε στη μονάδα του, την οποία βλέπει μετά από χρόνια. Η συζήτηση γυρνάει στο μοναχικό στρατιώτη που μιλάει με τον ερευνητή. «Θα έρθουμε σε επαφή, θα δούμε αν θέλει να μιλήσει, ίσως βγούμε για έναν καφέ. Μετά από αυτό το στάδιο τους ζητάμε να μιλήσουν για μας στους φίλους τους. Μπορεί να καταλήξουμε με δέκα υποψήφιους, εκ των οποίων θα μας μιλήσουν οι τρεις».
Οι συνεντεύξεις δεν κανονίζονται μόνο στόμα με στόμα. Έξω απ’ τα ετήσια συνέδρια που διοργανώνονται για τους απόστρατους με σκοπό την επανένταξή τους στην πολιτική ζωή, άτομα της ομάδας προσπαθούν να ανοίξουν συζήτηση με τους στρατιώτες. Ο Shaul εξηγεί γιατί αυτός και οι συνάδελφοί του έχουν αφιερωθεί σ’ αυτό το ερευνητικό έργο, γιατί πιστεύει ότι είναι τόσο απαραίτητο σήμερα όσο και πριν 10 χρόνια, όταν είχε για πρώτη φορά μιλήσει για τη δική του εμπειρία στη Χεβρώνα. «Η κατοχή απουσιάζει απ’ τον πολιτικό λόγο στο Ισραήλ. Δεν απασχολεί την κοινωνία. Έχει γίνει κάτι φυσιολογικό –όχι δεύτερη φύση: Η κατοχή έχει γίνει μέρος της φύσης μας. Με διοργανώσεις όπως η σημερινή, προσπαθούμε να επαναφέρουμε το θέμα της κατοχής στο δημόσιο λόγο».
Τα λόγια του αντηχούν στη σκηνή, όπου ανεβαίνει ο Ισραηλινός μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας AB Yehoshua για να διαβάσει ένα κείμενο που έγραψε την προηγούμενη μέρα: «Ο μεγάλος κίνδυνος για την ισραηλινή κοινωνία», εξηγεί ο Yehoshua, «είναι ο κίνδυνος της κούρασης και της απώθησης. Δεν έχουμε πια την ενέργεια και την υπομονή ν’ ακούσουμε για άλλη μια αδικία».
Εμφανίζεται ένας άνδρας κρατώντας ένα πλακάτ που καταδικάζει τη ΜΚΟ ως «προδότες». Κάποιοι απ’ τους παρευρισκόμενους προσπαθούν να τον απομακρύνουν ενώ άλλοι επιχειρούν ν’ ανοίξουν συζήτηση μαζί του. Ένας δημοσιογράφος ρωτάει τον Shaul αν αυτός ο άνδρας είναι υπέρ του στρατού. «Κι εγώ είμαι υπέρ του στρατού», απαντάει αμέσως. «Δεν είμαι πασιφιστής, αν και κάποιοι απ’ τα μέλη μας έγιναν πασιφιστές. Δεν είμαι κατά του στρατού, είμαι κατά της κατοχής».
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ (αποσπάσματα)
ΛΟΧΙΑΣ NADAV WEIMAN2005-08, Nachal Reconnaissance Unit, Jenin
Είχαμε απλωθεί σ’ έναν μικρό λόφο πάνω απ’ την πόλη Jenin. Εκείνο το απόγευμα βρισκόταν σε εξέλιξη μια επιχείρηση συλλήψεων, είχαν ξεσπάσει ταραχές στο στρατόπεδο προσφύγων κι εμείς παρείχαμε κάλυψη ως ελεύθεροι σκοπευτές. Η κατάσταση άρχισε να εκτροχιάζεται και έγιναν συλλήψεις, κάποιες ταραχές ξεκίνησαν και στην πόλη.
Έπεφταν διάσπαρτοι πυροβολισμοί περιμετρικά και έτσι γενικά δεν υπήρχαν άνθρωποι στις ταράτσες. Κάποια στιγμή στη μέση της νύχτας εντοπίσαμε κάποιον σε μια ταράτσα. Στρέψαμε τα όπλα προς το μέρος του, χωρίς να ξέρουμε στα σίγουρα αν ήταν ανιχνευτής του εχθρού. Αλλά τον σημαδεύαμε και πήραμε το ΟΚ να ρίξουμε, γιατί ήταν σε μια ταράτσα πολύ κοντά στις δικές μας δυνάμεις.
Ήμασταν διάφοροι σκοπευτές και τον πετύχαμε. Όταν επιστρέψαμε στη Jalame άρχισαν οι ερωτήσεις: «Ήταν οπλισμένος ή όχι;» Αλλά εμείς είχαμε πάρει το ΟΚ απ’ το διοικητή του τάγματος. Ήταν αυτός που ήρθε να μας μιλήσει όταν γυρίσαμε στη βάση, κατά την αναφορά. Μας είπε: «Δε συνειδητοποιείτε πόσο τυχεροί είστε που πυροβολήσατε κατά τη διάρκεια επιχείρησης, αυτό γίνεται πολύ σπάνια, είστε πολύ τυχεροί».
Είχαμε δράσει σύμφωνα με τους κανόνες εμπλοκής, τον ορίσαμε ως στόχο βάσει παρατήρησης. Είδαμε ότι ο Παλαιστίνιος μιλούσε στο τηλέφωνο, σήκωνε το χέρι του στο κεφάλι του, κοιτούσε πλάγια, πηγαινοερχόταν, όπως κάνει ένας ανιχνευτής που μεταδίδει πληροφορίες. Μπορούσες να δεις τις γωνίες που έπαιρνε το σώμα του, την όλη συμπεριφορά του την ώρα που ήταν γυρισμένος προς τους στρατιώτες που βρίσκονταν στο δρόμο από κάτω.
ΛΟΧΙΑΣ (ανώνυμος)
Undisclosed Reservist unit, Gaza strip 2009, Operation Cast Lead
Το πραγματικό αντικείμενο της επιχείρησης παρέμενε μάλλον ασαφές. Μας είχαν πει ότι ο ρόλος μας ήταν ο κατακερματισμός της Λωρίδας, βασικά μας είχαν πει να ισοπεδώσουμε την περιοχή για όσο θα ήμασταν εκεί (δεν ξέραμε για πόσο). Δύο λόγοι μας είχαν δοθεί για κατεδαφίσεις σπιτιών. Ο ένας ήταν επιχειρησιακός, δηλαδή όταν υποπτευόμαστε ότι ένα σπίτι περιέχει εκρηκτικά ή υπόγειες σήραγγες ή αντιληφθούμε καλώδια κάθε είδους. Ή έχουμε πληροφορίες που το καθιστούν ύποπτο. Ή είναι πηγή πυρών, π.χ. όλμοι, ρουκέτες, τέτοια πράγματα. Αυτά τα σπίτια τα βομβαρδίζουμε.
Μετά μας είπαν ότι κάποια σπίτια θα έπρεπε να καταστραφούν για την «επόμενη μέρα». Η λογική ήταν να αφήσουμε πίσω μας μια περιοχή ρημαγμένη. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι στοχοποιείς ένα σπίτι που δεν είναι ύποπτο, το μόνο του ελάττωμα ότι στέκεται πάνω σ’ ένα λόφο στη Γάζα. Μπορώ ακόμα να σου πω ότι σε μια κουβέντα, ο διοικητής του τάγματος το ανέφερε αυτό και είπε, μισοχαμογελώντας – μισοθλιμμένος, ότι αυτό ήταν άλλο ένα πράγμα στη λίστα του των εγκλημάτων πολέμου. Άρα και ο ίδιος καταλάβαινε ότι υπάρχει πρόβλημα.
ΛΟΧΙΑΣ TAL WASSER
2006-09, Oketz (canine special forces), Nablus
Η ορθοστασία στο οδόφραγμα οχτώ ώρες την ημέρα δημιουργεί σε όλους ατέλειωτη πίεση. Όλοι φωνάζουν συνέχεια, είναι μόνιμα νευρικοί, ανυπόμονοι και ξεσπούν στον πρώτο Παλαιστίνιο που θα βρεθεί στο δρόμο τους. Αν ένας Παλαιστίνιος ενοχλήσει κάποιον απ’ τους στρατιώτες, ένα απ’ τα πράγματα που κάνουν είναι να τον ρίχνουν στην Jora, που είναι ένα μικρό κελί, σαν δοκιμαστήριο σε κατάστημα με ρούχα. Κλείνουν τη μεταλλική πόρτα κι αυτή είναι η τιμωρία του που ήταν ενοχλητικός. Με όλη την πίεση και το άγχος της βάρδιας, ο εκάστοτε Παλαιστίνιος μπορεί να ξεχαστεί εκεί μέσα. Κανείς δε θυμάται ότι κλείδωσε έναν Παλαιστίνιο στο κελί, κάτι που δείχνει και πόσο ασήμαντος ήταν ο λόγος που τον έκλεισαν εκεί μέσα. Κάποιες φορές έμεναν μέσα για ώρες μέχρι κάποιος ξαφνικά να θυμηθεί να τους βγάλει.
ΛΟΧΙΑΣ (ανώνυμος)
Nablus Regional Brigade, Nablus, 2014
«Πρόκληση και αντίδραση» είναι όταν μπαίνεις σ’ ένα χωριό, κάνεις φασαρία και περιμένεις να σου πετάξουν πέτρες έτσι ώστε να προχωρήσεις σε συλλήψεις. Πολλά οχήματα κινούνται μέσα στο χωριό. Μιλάμε για την Περιοχή Β (υπό παλαιστινιακό πολιτικό και ισραηλινό στρατιωτικό έλεγχο), αλλά ο στρατός μπαίνει μέσα καθημερινά για να προκαλέσει πετροπόλεμο. Εδώ ισχύει η ίδια λογική με το «κάθε Παλαιστίνιος είναι ύποπτος»: ένα παιδί μπορεί να πετάει πέτρα για πρώτη του φορά αλλά αυτό που ενδιαφέρει το στρατό είναι ότι πιάσαμε τον ταραξία.
ΛΟΧΙΑΣ AVNER GVARYAHU
2004-07 Orev (special anti-tank unit), Nablus
Ήμουν λοχίας. Μόλις είχαμε τελειώσει την εκπαίδευση. Ο διοικητής μας είπε απερίφραστα: «Έτσι βαθμολογήστε. Με Χ (στόχους). Θέλω κάθε βράδυ να επιδιώκετε επαφή [ανταλλαγή πυρών] και μ’ αυτόν τον τρόπο θα βαθμολογήστε».
Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι όποιος ήθελε να πετύχει έπρεπε να του φέρει πτώματα. Οι συλλήψεις δεν αρκούσαν. [Το μήνυμα ήταν:] «Οι συλλήψεις είναι υπόθεση ρουτίνας. Συλλήψεις κάνουν οι φαντάροι. Εσείς είστε η αιχμή του δόρατος, ο στρατός έχει επενδύσει χρόνια σε σας, τώρα θέλω να μου φέρετε νεκρούς τρομοκράτες».
Και αυτό ήταν, πιστεύω, το κίνητρό μας. Βγαίναμε έξω κάθε βράδυ, τραβούσαμε πυρά, μπαίναμε σε στενάκια που ξέραμε ότι ήταν επικίνδυνα. Γίνονταν συλλήψεις, συλλήψεις κάθε είδους. Αλλά το αποκορύφωμα της νύχτας ήταν όταν τραβούσαμε πυρά, δημιουργούσαμε δηλαδή μια κατάσταση έτσι ώστε να πυροβολούν προς τα εμάς.
Είναι μια εντελώς παρανοϊκή κατάσταση, είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Κοιτάς μέσα απ’ τα κιάλια ψάχνοντας κάποιον για να σκοτώσεις. Αυτός είναι ο σκοπός σου. Και θες να τον σκοτώσεις. Αλλά θες να τον σκοτώσεις; Αλλά αυτή είναι η δουλειά σου.
Και εξακολουθείς να κοιτάς μέσα απ’ τα κιάλια και αρχίζεις να μπερδεύεσαι. Θέλω; Δε θέλω; Ίσως θέλω απλά να μη μας πετύχουν.
ΛΟΧΙΑΣ (ανώνυμος)
Kfir Brigade, Tul Karem, 2008
Ήταν ένα οδόφραγμα που ήταν χωρισμένο σε τρεις λωρίδες: υπάρχει ένας οικισμός, ένα σημείο ελέγχου και μετά ισραηλινό έδαφος. Στη μέση είναι ένα παλαιστινιακό χωριό, οπότε χώρισαν το οδόφραγμα σε τρεις λωρίδες. Τρεις λωρίδες, και ο διοικητής της ταξιαρχίας είχε δώσει διαταγή οι Εβραίοι να περιμένουν στο σημείο ελέγχου μόνο 10 λεπτά. Γι’ αυτό το λόγο έπρεπε να έχουμε ξεχωριστή λωρίδα γι’ αυτούς και όλοι οι υπόλοιποι, Παλαιστίνιοι και Αραβοϊσραηλινοί, έπρεπε να περιμένουν στις άλλες δύο λωρίδες. Θυμάμαι ότι οι Εβραίοι έποικοι ερχόντουσαν και προσπερνούσαν τους Άραβες με μια φυσική άνεση. Πλησίασα έναν απ’ αυτούς και τον ρώτησα «Γιατί πηγαίνετε απ’ τα πλάγια; Υπάρχει σειρά εδώ, κύριε». Εκείνος απάντησε: «Πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι θα περιμένω πίσω από έναν Άραβα;» Άρχισε να μου φωνάζει. «Θα τα πούμε με τον διοικητή σου».
GIL HILLEL
2001-03, Sachlav (military police), Hebron
Την πρώτη ή τη δεύτερή μου μέρα στη Χεβρώνα, οι διοικητές μου μού ζήτησαν να πάω σε μια πεζή περιπολία που γινόταν στην κάσμπα (παλιά πόλη) και τον εβραϊκό εποικισμό. Συμφώνησα, μου φάνηκε καλή φάση. Ήταν η πρώτη μου εξωτερική αποστολή, ας το κάνουμε, είπα. Βγήκαμε λοιπόν για περιπολία μέσα στην κάσμπα και νομίζω ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τον υπαρξιακό φόβο του να ζεις υπό μόνιμη απειλή.
Άρχισα να νιώθω άσχημα. Η πρώτη φορά στο πεδίο δεν είναι απλό πράγμα. Ένας απ’ τους διοικητές μου, βετεράνος, έπιασε έναν ηλικιωμένο Παλαιστίνιο άνδρα, τον πήγε παράμερα σ’ ένα στενό και άρχισε να τον χτυπάει. Κι εγώ… όλοι οι άλλοι ήταν εντάξει μ’ αυτό… τους κοίταξα και ρώτησα «Τι κάνει; Γιατί το κάνει αυτό; Τι συνέβη; Έκανε κάτι; Αποτελεί απειλή; Είναι τρομοκράτης; Βρήκαμε κάτι;» κι εκείνοι είπαν: «Όχι, δεν είναι τίποτα». Τότε πλησίασα τον διοικητή μου, αυτόν που με είχε εκπαιδεύσει και ρώτησα: «Τι κάνετε;» Απάντησε «Γκιλ, σταμάτα».
Και αυτό πραγματικά με τρόμαξε. Φοβήθηκα για τις αντιδράσεις τους, για την όλη κατάσταση. Αισθάνθηκα άσχημα μ’ αυτό που συνέβαινε, αλλά δε μίλησα, τι μπορούσα να κάνω; Ο διοικητής μου μού είπε να σκάσω. Όταν γυρίσαμε τον πλησίασα και τον ξαναρώτησα: «Γιατί το κάνατε αυτό;». Και απάντησε: «Έτσι έχουν τα πράγματα. Ή αυτός ή εγώ».
Τον πήραν παράμερα και απλά τον έδειραν. Του έδιναν γροθιές, τον χαστούκιζαν και όλα αυτά χωρίς λόγο. Απλά έτυχε να περνάει από ‘κει.
ΛΟΧΙΑΣ (ανώνυμος)
Nachal Brigade, 5th Battalion, Hebron, 2010
Οι Εβραίοι έποικοι της Χεβρώνας συνεχώς βρίζουν τους Άραβες. Ένας Άραβας που περπατάει πιο κοντά απ’ όσο θα «έπρεπε» θα ακούσει: «Να καείς, να πεθάνεις».
Ένα πολύ μικρό τμήμα της οδού Shuhada, που οδηγεί στη γειτονιά Tel Rumeida, επιτρέπεται να το διασχίζουν και Άραβες. Μια φορά με έστειλαν εκεί και βρήκαμε τρία παιδιά εβραϊκής καταγωγής να χτυπάνε μια μεγάλη γυναίκα αραβικής καταγωγής. Ένας άνδρας απ’ τον εποικισμό που έτυχε να περνάει, άρχισε κι αυτός να φωνάζει «Να πεθάνεις!». Όταν φτάσαμε εμείς κυρίως φώναζαν, αλλά ήταν φανερό ότι την είχαν χτυπήσει. Πολύ πιθανόν να της πέταξαν και πέτρες.
Νομίζω κλήθηκε κάποιος αστυνόμος ο οποίος όμως δεν έκανε τίποτα. Η γενική ατμόσφαιρα ήταν ότι δεν υπήρχε νόημα να καλέσεις την αστυνομία – ο αστυνόμος είναι ντόπιος έποικος που έρχεται τις Παρασκευές για να προσευχηθεί μαζί με τους εποίκους της Χεβρώνας στον Τάφο των Πατριαρχών.
ΛΟΧΙΑΣ NADAV BIGELMAN
2007-10, Nachal Brigade, 5th Battalion, Hebron
Κατά τη διάρκεια των περιπολιών μέσα στην κάσμπα κάναμε πολλές «χαρτογραφήσεις», δηλαδή μπαίναμε σε σπίτια για τα οποία δεν είχαμε πληροφορίες, για να δούμε τι έχουν μέσα, ποιοι μένουν εκεί. Δεν ψάχναμε για όπλα ή κάτι παρόμοιο. Οι χαρτογραφήσεις είχαν σκοπό να κάνουν τους Παλαιστινίους να νιώθουν ότι είμαστε εκεί συνέχεια.
Μπαίνουμε μέσα, κοιτάμε τριγύρω. Ο διοικητής παίρνει ένα κομμάτι χαρτί και κάνει ένα σχέδιο του σπιτιού, πώς είναι μέσα, κι εγώ είχα μια φωτογραφική μηχανή. Μου είπαν να τη φέρω. Είπαν: «Παρ’ τους όλους, βαλ’ τους να σταθούν με την πλάτη στον τοίχο και φωτογράφισέ τους». Ύστερα οι φωτογραφίες αποστέλλονται, δεν ξέρω ακριβώς, στη Γενική Υπηρεσία Ασφάλειας, στο τμήμα πληροφοριών του τάγματος ή της ταξιαρχίας, έτσι ώστε να έχουν πληροφορίες για τους κατοίκους, πώς είναι. Είμαι νέος στρατιώτης, κάνω ό,τι μου λένε. Τραβάω τις φωτογραφίες, μια απαίσια εμπειρία από μόνη της, το να παίρνεις φωτογραφίες ανθρώπων στις 03:00 τα ξημερώματα… ήταν ταπεινωτικό γι’ αυτούς, απλά δεν μπορώ να το περιγράψω.
Και το πιο ενδιαφέρον; Είχα τις φωτογραφίες για ένα μήνα περίπου. Κανείς δεν ήρθε να τις πάρει. Κανένας διοικητής δεν τις ζήτησε, κανένας αξιωματικός του τμήματος πληροφοριών δεν τις πήρε. Συνειδητοποίησα ότι ήταν για το τίποτα. Έπρεπε απλά να τραβηχτούν. Ήταν σαν παιχνίδι.
ΛΟΧΙΑΣ (ανώνυμος)
Paratrooper, 2002, Nablus
Καταλάβαμε ένα κεντρικό σπίτι, λάβαμε θέσεις και ένας απ’ τους σκοπευτές εντόπισε έναν άνδρα σε μια ταράτσα, δυο κτίρια μακριά, νομίζω ήταν πενήντα με εβδομήντα μέτρα απόσταση. Άοπλος. Κοίταξα τον άνδρα μέσα απ’ τα κιάλια νυχτερινής όρασης – δεν οπλοφορούσε. Ήταν 02:00 το πρωί. Ένας άοπλος άνδρας που απλά περπατούσε στην ταράτσα. Το αναφέραμε στο διοικητή του λόχου. Ο διοικητής έδωσε εντολή «εξουδετερώστε τον». Ο σκοπευτής έριξε, τον έριξε. Ο διοικητής βασικά αποφάσισε μέσω ασυρμάτου τη θανατική ποινή γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που ήταν άοπλος.
Το είδα με τα μάτια μου ότι ήταν άοπλος. Ακόμα και η αναφορά έλεγε: «Ένας άοπλος άνδρας στην ταράτσα». Ο διοικητής τον κατέταξε ως «παρατηρητή», που σημαίνει ότι καταλάβαινε ότι ο τύπος δεν ήταν απειλή για μας, και έδωσε εντολή να τον σκοτώσουμε κι έτσι του ρίξαμε.
Και σκέφτεσαι, στις ΗΠΑ π.χ. υπάρχει η θανατική ποινή. Για κάθε καταδίκη σε θάνατο υπάρχουν ας πούμε χίλιες εφέσεις και καταδικαστικές αποφάσεις, το παίρνουν πολύ σοβαρά, υπάρχουν δικαστές και εμπειρογνώμονες, ή και διαμαρτυρίες ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Και εδώ ένας 26χρονος, ο διοικητής του λόχου μου, καταδίκασε έναν άοπλο σε θάνατο.
Πηγή. https://omniatv.com/blog/4461
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου