Αρχικά, η νίκη αποτελούσε ένα σοβαρό κατόρθωμα, που τιμούσε όχι
μόνο τον αθλητή αλλά και την πόλη του. Λίγα χρόνια μετά την Ομηρική
εποχή, τα προσωπικά κατορθώματα δεν μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά χωρίς
τη συνεισφορά και την αναγνώριση της πόλης του αθλητή. Η νίκη του αθλητή
συνδέθηκε άρρηκτα με τη νίκη της πόλης, η οποία συνιστούσε
έτσι το μόνο συλλογικό σώμα με δικαίωμα να αποδίδει δόξα και τιμές.
έτσι το μόνο συλλογικό σώμα με δικαίωμα να αποδίδει δόξα και τιμές.
Επίσης, εκείνο που είχε μεγάλη σημασία ήταν η αναγνώριση του
προσωπικού κατορθώματος και η πλατιά αναγνώριση της σωματικής και ηθικής
αρετής του αθλητή. Η “καρτερία” που επιδείκνυε κατά τη μακρά περίοδο
προπόνησης και προσπάθειάς του θεωρούνταν εξαιρετική αρετή. Η ικανότητά
του δηλαδή να υποφέρει σιωπηρά και να δείχνει υπομονή στην προπόνηση και
την εξάσκηση ήταν μια από τις πιο σημαντικές αρετές που μπορούσε να
κατακτήσει και ν’ αναπτύξει στα αθλητικά χρόνια της ζωής του. “Κέρδισα
στην πυγμαχία τρεις φορές με την ικανότητα και την αντοχή των χεριών
μου” περηφανεύεται ένας πυγμάχος στην επιγραφή που παρήγγειλε προς τιμήν
του. Ο Κικέρων σημειώνει ότι συχνά πρόθυμοι, αλλά όχι καλά
εκπαιδευμένοι, πυγμάχοι μπορούσαν να υποφέρουν τα χτυπήματα περισσότερο
απ’ όσο τη ζέστη της Ολυμπίας! Ο κύριος στόχος, ωστόσο, όσων
συναγωνίζονταν δεν ήταν ν’ αναπτύξουν μια συγκεκριμένη σωματική
ικανότητα εις βάρος των άλλων, αλλά να επιτύχουν μια ισορροπημένη
ανάπτυξη τόσο των σωματικών όσο και των ηθικών αξιών.
Επιπλέον, η ηθική ανταμοιβή ήταν αυτό που έκανε τη νίκη να αξίζει
όλες τις προσπάθειες και το σωματικό πόνο. Οι ολυμπιονίκες μοιράζονταν
το μεγαλείο και την αιώνια δόξα των πρώτων μυθικών ηρώων. Η νίκη ήταν η
υψηλότερη τιμή που μπορούσε να πετύχει ένας θνητός, γιατί αποκτούσε φήμη
αθάνατη, χάρη στους θεούς που τον ευνόησαν και τον βοήθησαν να
κερδίσει. Η εύνοια των θεών και η πλατιά αναγνώριση που απολάμβανε ο
νικητής από την πόλη του αποτελούσαν το υψηλότερο έπαθλο για το οποίο
άξιζε να γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια στον αγώνα, προκειμένου να
κερδηθεί.
Η πρόκληση, τέλος, που αντιμετώπιζε ο ελληνικός κόσμος ήταν να
προάγει τη συνεργασία και να επιδείξει πολιτική ενότητα. Χάρη στην
εκεχειρία, όλες οι ελληνικές πόλεις μπορούσαν να στέλνουν τις επίσημες
αποστολές τους, τις θεωρίες, να παρακολουθήσουν τους αγώνες. Οι πόλεις
έδιναν μεγάλη σημασία στο ιερό, όπως φαίνεται από τις αποστολές που
έστελναν και τους Θησαυρούς που ανέγειραν στην περιοχή. Εκεί, επίσης,
διάβαζαν τα έργα τους οι διάσημοι Έλληνες φιλόσοφοι, ποιητές και
ιστορικοί ενώπιον του κοινού. Αυτές οι εθνικές συναντήσεις εξελίχθηκαν
σε ονομαστές πανελλήνιες γιορτές και αποτέλεσαν το μέσο για να προαχθεί η
πολιτιστική συνείδηση και να ενδυναμωθεί η ελληνική ταυτότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου