ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΤΟΥ’ 53

(περιπτώσεις διαγραφής χρέους και συνέπειες)

Από την Σοφια Τ.

Επειδή όλοι έγιναν δημοκράτες στην Ευρώπη, υπερασπιστές της, και καμώνονται πώς την ενισχύουν με λιτότητα και τρόικες, ας διαβάσουν σε ένα διάλλειμα από την αγωνία των ευρωεκλογών, καθότι είναι στουρνάρια, λίγο ιστορία(δύσκολο). Στην αρχαία Αθήνα, το κέντρο του αρχαίου κόσμου, ίσχυε ο νόμος της υποδούλωσης για χρέη. Όποιος δεν μπορούσε να ξεπληρώσει τον δανειστή του έχανε την ελευθερία του. Με μια διαφορά ισχύει σήμερα: δεν δημιουργήσαμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ το ελληνικό χρέος, κοινώς δεν τα φάγαμε μαζί με γνωστό πληθωρικό-τουλάχιστον- πρώην υπουργό. Ο νομοθέτης, ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας, και… ποιητής Σόλων ο Αθηναίος, γόνος οικογένειας ευγενών, όταν πήρε έκτακτες εξουσίες(περίπου 594 π.Χ.) για να λύσει την διαμάχη πολιτών-ευγενών, έλαβε πολύ τολμηρά και δραστικά μέτρα, ακριβώς επειδή η κρίση στην Αθήνα ήταν πολύ βίαιη και βαθιά, βασισμένα στην αρχή της δίκαιης ανισότητας, όχι της απόλυτης ισότητας. Ένα από αυτά ήταν και η σεισάχθεια. Σκοπός του να αποτρέψει τον εμφύλιο και την πολιτική διάλυση της Αθήνας, αλλά και να διατηρήσει την υπάρχουσα κοινωνική διαστρωμάτωση και διάκριση εξουσιών. Με την σεισάχθεια(< σείω(ταρακουνώ)+ άχθος(βάρος, χρέος)), ένα μέτρο επανορθωτικό, ο Σόλων κατήργησε τα υφιστάμενα χρέη ιδιωτών προς ιδιώτες και ιδιωτών προς το δημόσιο θα λέγαμε και απελευθέρωσε όλους τους δούλους λόγω της μη αποπληρωμής τους. Κατήργησε τον δανεισμό με εγγύηση το «σώμα»(προσωπική ελευθερία) του δανειολήπτη και της οικογένειάς του. κατάφερε να επιστρέψουν στην Αθήνα και όσοι δούλοι λόγω χρεών είχαν μεταπωληθεί σε άλλες πόλεις-κράτη. Τέλος αμνηστεύτηκαν και τα αδικήματα που επέφεραν στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Ωφελημένοι από την σεισάχθεια ήταν κυρίως οι φτωχοί εξαρτημένοι αγρότες της Αττικής. Άγνωστο είναι πώς αποκατέστησε τα θύματα της αυθαιρεσίας των πλουσίων, γιατί δεν έχουμε γραπτές διατάξεις του Σόλωνα.

Με την σεισάχθεια δεν καταργήθηκε ο θεσμός της δουλείας, αλλά απελευθερώθηκαν οι δούλοι λόγω χρεών από τα βάρη τους. Καθορίστηκαν τα αξιώματα που μπορούσε κάποιος να ασκήσει, με κριτήριο την κοινωνική του τάξη(κριτήριο γι’ αυτή το εισόδημα και η φοροδοτική ικανότητα κάποιου). Ταμίες γίνονταν μόνο πολίτες της ανώτερης τάξης. Αυτοί της κατώτερης είχαν δικαίωμα μόνο συμμετοχής στην Εκκλησία του Δήμου, με βάση τον Αριστοτέλη. Τα παραπάνω μέτρα έπαυαν την εξάρτηση των ακτημόνων από την αγροτική οικονομία και σκοπός τους ήταν η εμπορική και βιοτεχνική ανάπτυξη(εκεί απορροφιόνταν οι ακτήμονες). Ακόμα ενίσχυσαν τους μικρομεσαίους αγρότες και όσους είχαν επάγγελμα άλλο εκτός γεωργίας.

Εξαλείφθηκαν τα στεγανά της καταγωγής, που εμπόδιζαν τους πτωχεύσαντες σε ένα επάγγελμα να ανελιχτούν κοινωνικά, να γίνουν πολίτες και να αναλάβουν αξιώματα. Όμως ακόμα το πολίτευμα της Αθήνας ήταν τιμοκρατία, αφού, όπως είδαμε κριτήριο για κοινωνική διαστρωμάτωση και νομή της εξουσίας ήταν το εισόδημα. Διαφορά τώρα, ήταν ότι αυτό μπορούσε να προέλθει από αλλού, όχι μόνο από την γεωργία. Επιδίωξη του Σόλωνα ήταν να’ ναι όλοι οι πολίτες από δω και πέρα συνυπεύθυνοι για την τήρηση των νόμων και την καταστολή των παρανομιών(η λεγόμενη ευνομία). Ο Σόλων, δεν αναμείχθηκε στην διαδικασία εφαρμογής των μέτρων του, που διεύρυναν και την λαϊκή κυριαρχία, και έφυγε για το εξωτερικό όπου έμεινε δέκα χρόνια, μελετώντας ξένους πολιτισμούς και πολιτικά/νομικά συστήματα(βοήθησαν στο έργο που έκανε την Αθήνα υπερδύναμη). Επισκέφτηκε τον Κροίσο στις Σάρδεις και είπε την περίφημη φράση «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», όταν ο βασιλιάς τον ρώτησε αν ξέρει κάποιον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο από τον ίδιο. Γυρίζοντας στην Αθήνα ο Σόλων, την βρήκε, εξαιτίας του έργου του, σε πολύ καλή κατάσταση και αυτό του χάρισε ευτυχισμένα γεράματα και θάνατο και αθανασία. Έχουμε, σ’ αυτά τα μέτρα, μια πρώτη εμφάνιση της διάκρισης εκτελεστικής-νομοθετικής εξουσίας. Δυστυχώς η τυραννία του Πεισιστράτου και των γιων του (561-510 π.Χ.) έδειξε ότι τα μέτρα του Σόλωνα δεν έλυσαν τα προβλήματα.

Όμως ήταν το θεμέλιο για την Αθηναϊκή Δημοκρατία του χρυσού αιώνα του Περικλή, τα επιτεύγματα της οποίας άλλαξαν για πάντα την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο και παραμένουν άφθαστα ως σήμερα και ίσως και για πάντα. Οι αιώνες πέρασαν, η Ελλάδα μετά τον Μέγα Αλέξανδρο και τους διαδόχους της επεκτάθηκε και έφτασε να επηρεάσει από την Ανατολή ως την Δύση και σταδιακά η πρωτοκαθεδρία πέρασε στην Ρώμη. Η οποία έκανε την κλασική αρχαιότητα κτήμα όλων των λαών της Ευρώπης, οι οποίοι σε «ανταπόδοση» χάρισαν στις κοιτίδες του πολιτισμού, και ειδικά στην Ελλάδα, πάρα πολλές λεηλασίες, προδοσίες και χρέη. Αφού χωρίστηκε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε δυο μέρη, ανατολικό και δυτικό, Ελληνισμός και Δύση, διέγραψαν ξεχωριστή πορεία, που όταν συναντιόνταν αυτό γινόταν με πολύ κακά αποτελέσματα για τον πρώτο. Αυτό συνεχίστηκε και στα χρόνια της τουρκοκρατίας και της Επανάστασης. Όταν το επαναστατημένο γένος αναζήτησε πόρους για τον Αγώνα του, οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες και πολιτικοί βρήκαν στον ελληνικό χώρο την ευκαιρία της ζωής τους για λεηλασία πολιτιστικών αριστουργημάτων και για την, μέσω του χρέους, υποδούλωση των Ελλήνων στις τράπεζες που πλέον, από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, ήταν πάνω από τις κυβερνήσεις και με την δύναμή τους όριζαν την μοίρα λαών και χωρών όπου οι ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις είχαν ενδιαφέρον και αποικίες. Δυστυχώς, η Ελλάδα έπεσε σε χέρια ανίκανων, μικροπρεπών, εθελόδουλων ελληνόφωνων «ηγετών» που πλούτισαν κατακλέβοντας τον μόχθο, τον ιδρώτα και τα όνειρα των Ελλήνων επιτέλους να ορίζουν το μέλλον και τις τύχες της πατρίδας τους, μόνοι τους. Σόλων δεν υπήρχε ούτε υπάρχει δυστυχώς ούτε σήμερα να τα βάλει με τις πανίσχυρες τράπεζες, θεσμό καθαρά ευρωπαϊκό, προτεσταντικό, που κάνει την τυραννία του Πεισιστράτου κωμωδία του Αριστοφάνη. Χάρη στα «φέσια» από το 1824, έχουμε προικιστεί με μια νεότερη περίοδο χρεών, πτωχεύσεων, άθλιων πολιτικών, αναταραχών, κρίσεων, πολέμων, σπρωγμένοι από ιδιοτέλεια των αρχόντων, αλλά και δικών μας επιπολαιοτήτων. Κάποιοι, όλο και περισσότεροι, προτίμησαν και προτιμούν να βολευτούν στο ισχύον σύστημα. Βάλλουν όσους θέλουν να προκόψουν, τα καταφέρνουν. Κάπως έτσι περάσαμε από τον 19^ο στον 20^ο αιώνα, έναν αιώνα που την Ευρώπη σημάδεψαν τα όνειρα της Γερμανίας να αντικαταστήσει, το 1914, την Βρετανία ως παγκόσμια υπερδύναμη. Το όνειρό του κάιζερ, έγινε ο εφιάλτης των λαών. Ήταν η χειρότερη σφαγή, ως την επόμενη. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες διαλύθηκαν και οι ηττημένοι, ειδικά η Γερμανία, έπρεπε να πληρώσουν τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις. Χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη για μια περίοδο χάριτος στην συνθήκη των Βερσαλλιών για να μπορέσουν να ορθοποδήσουν και να πληρώσουν οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους τις αποζημιώσεις σε δόσεις. Ο απλός γερμανικός λαός επωμίστηκε τις συνέπειες του εγκλήματος του βασιλιά του, έχοντας χάσει τα πάντα. Η διεθνής οικονομική κρίση, το κραχ το 1929, που επεκτάθηκε σα πανούκλα από το Νεοϋορκέζικο χρηματιστήριο στην ρημαγμένη Ευρώπη των αρχών του 1930, ήταν το τελειωτικό χτύπημα στην ταπεινωμένη γερμανική περηφάνια. Ευκαιρία που άδραξε χωρίς η ανυπόληπτη γερμανική ελίτ να κάνει τίποτα ο Χίτλερ και οι σύντροφοί του. Και έτσι άρχισε ο εφιάλτης της Ευρώπης.

Η άνοδος του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού(ναζισμού) είχε για λίπασμα τα τεράστια χρέη και την αγανάκτηση από την κρίση την έλλειψη ηγεσίας (Δημοκρατία Βαϊμάρης). Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ό,τι πιο φρικτό και απάνθρωπο έχει δει(και μακάρι να μην έχει επόμενο) η ανθρωπότητα σε μάχες, βιαιότητα. Γενοκτονία, κτηνωδία, εγκλήματα, ακραίος ρατσισμός και απανθρωπιά. Μετά τον πόλεμο, πάλι, η Γερμανία βρέθηκε στην θέση του κατηγορούμενου και του οφειλέτη χρεών και πολεμικών αποζημιώσεων από την τελευταία, αλλά και την προηγούμενη, σφαγή. Για να αποφευχθεί άνοδος παρανοϊκού σαν τον Χίτλερ, αποφασίστηκε ότι η Γερμανία αρνείται σήμερα στην Ελλάδα, την διαγραφή χρέους, ενώ ξέρει ότι ευθύνεται η ελίτ της για την κρίση στην Ελλάδα, την διαφθορά και ότι δεν μπορεί να κουνά το δάκτυλο και να προσβάλλει όταν χρωστά ακόμα πολεμικές αποζημιώσεις(αρνείται με γελοίες δικαιολογίες την καταβολή τους) και δεν έχει επιστρέψει ακόμα, 70 χρόνια μετά, κλεμμένες αρχαιότητες στην χώρα με τις περισσότερες μέρες αντίστασης στον Άξονα, που καθυστέρησε τις ορδές των ναζί στην πορεία τους προς την ΕΣΣΔ.

Όπως ξέρει ότι χάρη στην διαγραφή του χρέους στην διάσκεψη του 1953 στο Λονδίνο και χάρη σε λεφτά και πλάτες άλλων(μετανάστες, όπως και σήμερα, από την Ελλάδα, την Τουρκία, την πρώην Γιουγκοσλαβία) δημιούργησε το οικονομικό της «θαύμα». Όπως ξέρει ότι και η σημερινή της ευημερία βασίζεται στο αίμα του «αμαρτωλού» νότου των «τεμπέληδων» μεσογειακών λαών και των «βρώμικων» Ελλήνων. Πώς μπορεί λοιπόν μια χώρα που μιλάει για πολιτισμό με απογόνους τον Αλάριχο και τους Γότθους και με τόσα κλεμμένα στα μουσεία και τις τράπεζές της και τόση ελληνική παρουσία στα κτίρια και την γλώσσα της και τόσους Έλληνες να διαπρέπουν στο έδαφός της να είναι τόσο βίαιη, αγενής, προσβλητική σε έναν λαό που δεν έκλεψε από την τσέπη τον μέσο Γερμανό, δεν ζήτησε, δεν ρωτήθηκε καλύτερα, αν θέλει νέο νόμισμα(ευρώ), δεν ρωτήθηκε για τους Ολυμπιακούς το 2004, για τα εξοπλιστικά με μια συντηρούμενη από παντού τουρκική απειλή πολέμου και πληρώνει τώρα, με προσβολές, φτώχεια, ανεργία, μνημόνια, λάθη, παραλείψεις, εγκλήματα πολιτικών της, αλλά και της ΕΕ που φέρεται στην χώρα που έδωσε στην Ευρώπη το όνομα και τον πολιτισμό της σαν να’ ναι αποικία! Λίγη ιστορία, όσο και αν είναι δύσκολο το μάθημα αυτό, δεν θα έβλαπτε κανέναν, το αντίθετο σε Βερολίνο και Βρυξέλλες. Γιατί όλοι μα όλοι κρίνονται εκεί μετεξεταστέοι και ανεπίδεκτοι μαθήσεως.

Υ.Γ.: ώρα να αναζητήσουμε λύσεις στην ιστορία και το παρελθόν και να απαιτήσουμε εξηγήσεις από τα σύγχρονα αρπακτικά, εσωτερικού και εξωτερικού, που τρώνε τα σωθικά μας όπως τα όρνεα έτρωγαν τα σπλάχνα του Προμηθέα στον Καύκασο, γιατί χάρισε στον άνθρωπο την φωτιά, τις επιστήμες και τα γράμματα…

Επειδή όλοι έγιναν δημοκράτες στην Ευρώπη, υπερασπιστές της, και καμώνονται πώς την ενισχύουν με λιτότητα και τρόικες, ας διαβάσουν σε ένα διάλλειμα από την αγωνία των ευρωεκλογών, καθότι είναι στουρνάρια, λίγο ιστορία(δύσκολο). Στην αρχαία Αθήνα, το κέντρο του αρχαίου κόσμου, ίσχυε ο νόμος της υποδούλωσης για χρέη. Όποιος δεν μπορούσε να ξεπληρώσει τον δανειστή του έχανε την ελευθερία του. Με μια διαφορά ισχύει σήμερα: δεν δημιουργήσαμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ το ελληνικό χρέος, κοινώς δεν τα φάγαμε μαζί με γνωστό πληθωρικό-τουλάχιστον- πρώην υπουργό. Ο νομοθέτης, ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας, και ποιητής Σόλων ο Αθηναίος, γόνος οικογένειας ευγενών, όταν πήρε έκτακτες εξουσίες(περίπου 594 π.Χ.) για να λύσει την διαμάχη πολιτών-ευγενών, έλαβε πολύ τολμηρά και δραστικά μέτρα, ακριβώς επειδή η κρίση στην Αθήνα ήταν πολύ βίαιη και βαθιά, βασισμένα στην αρχή της δίκαιης ανισότητας, όχι της απόλυτης ισότητας. Ένα από αυτά ήταν και η σεισάχθεια. Σκοπός του να αποτρέψει τον εμφύλιο και την πολιτική διάλυση της Αθήνας, αλλά και να διατηρήσει την υπάρχουσα κοινωνική διαστρωμάτωση και διάκριση εξουσιών. Με την σεισάχθεια(< σείω(ταρακουνώ)+ άχθος(βάρος, χρέος)), ένα μέτρο επανορθωτικό, ο Σόλων κατήργησε τα υφιστάμενα χρέη ιδιωτών προς ιδιώτες και ιδιωτών προς το δημόσιο θα λέγαμε και απελευθέρωσε όλους τους δούλους λόγω της μη αποπληρωμής τους. Κατήργησε τον δανεισμό με εγγύηση το «σώμα»(προσωπική ελευθερία) του δανειολήπτη και της οικογένειάς του. κατάφερε να επιστρέψουν στην Αθήνα και όσοι δούλοι λόγω χρεών είχαν μεταπωληθεί σε άλλες πόλεις-κράτη. Τέλος αμνηστεύτηκαν και τα αδικήματα που επέφεραν στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Ωφελημένοι από την σεισάχθεια ήταν κυρίως οι φτωχοί εξαρτημένοι αγρότες της Αττικής. Άγνωστο είναι πώς αποκατέστησε τα θύματα της αυθαιρεσίας των πλουσίων, γιατί δεν έχουμε γραπτές διατάξεις του Σόλωνα. Με την σεισάχθεια δεν καταργήθηκε ο θεσμός της δουλείας, αλλά απελευθερώθηκαν οι δούλοι λόγω χρεών από τα βάρη τους. Καθορίστηκαν τα αξιώματα που μπορούσε κάποιος να ασκήσει, με κριτήριο την κοινωνική του τάξη(κριτήριο γι’ αυτή το εισόδημα και η φοροδοτική ικανότητα κάποιου). Ταμίες γίνονταν μόνο πολίτες της ανώτερης τάξης. Αυτοί της κατώτερης είχαν δικαίωμα μόνο συμμετοχής στην Εκκλησία του Δήμου, με βάση τον Αριστοτέλη. Τα παραπάνω μέτρα έπαυαν την εξάρτηση των ακτημόνων από την αγροτική οικονομία και σκοπός τους ήταν η εμπορική και βιοτεχνική ανάπτυξη(εκεί απορροφιόνταν οι ακτήμονες). Ακόμα ενίσχυσαν τους μικρομεσαίους αγρότες και όσους είχαν επάγγελμα άλλο εκτός γεωργίας. Εξαλείφθηκαν τα στεγανά της καταγωγής, που εμπόδιζαν τους πτωχεύσαντες σε ένα επάγγελμα να ανελιχτούν κοινωνικά, να γίνουν πολίτες και να αναλάβουν αξιώματα. Όμως ακόμα το πολίτευμα της Αθήνας ήταν τιμοκρατία, αφού, όπως είδαμε κριτήριο για κοινωνική διαστρωμάτωση και νομή της εξουσίας ήταν το εισόδημα. Διαφορά τώρα, ήταν ότι αυτό μπορούσε να προέλθει από αλλού, όχι μόνο από την γεωργία. Επιδίωξη του Σόλωνα ήταν να’ ναι όλοι οι πολίτες από δω και πέρα συνυπεύθυνοι για την τήρηση των νόμων και την καταστολή των παρανομιών(η λεγόμενη ευνομία). Ο Σόλων, δεν αναμείχθηκε στην διαδικασία εφαρμογής των μέτρων του, που διεύρυναν και την λαϊκή κυριαρχία, και έφυγε για το εξωτερικό όπου έμεινε δέκα χρόνια, μελετώντας ξένους πολιτισμούς και πολιτικά/νομικά συστήματα(βοήθησαν στο έργο που έκανε την Αθήνα υπερδύναμη). Επισκέφτηκε τον Κροίσο στις Σάρδεις και είπε την περίφημη φράση «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», όταν ο βασιλιάς τον ρώτησε αν ξέρει κάποιον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο από τον ίδιο. Γυρίζοντας στην Αθήνα ο Σόλων, την βρήκε, εξαιτίας του έργου του, σε πολύ καλή κατάσταση και αυτό του χάρισε ευτυχισμένα γεράματα και θάνατο και αθανασία. Έχουμε, σ’ αυτά τα μέτρα, μια πρώτη εμφάνιση της διάκρισης εκτελεστικής-νομοθετικής εξουσίας. Δυστυχώς η τυραννία του Πεισιστράτου και των γιων του(561-510 π.Χ.) έδειξε ότι τα μέτρα του Σόλωνα δεν έλυσαν τα προβλήματα. Όμως ήταν το θεμέλιο για την Αθηναϊκή Δημοκρατία του χρυσού αιώνα του Περικλή, τα επιτεύγματα της οποίας άλλαξαν για πάντα την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο και παραμένουν άφθαστα ως σήμερα και ίσως και για πάντα. Οι αιώνες πέρασαν, η Ελλάδα μετά τον Μέγα Αλέξανδρο και τους διαδόχους της επεκτάθηκε και έφτασε να επηρεάσει από την Ανατολή ως την Δύση και σταδιακά η πρωτοκαθεδρία πέρασε στην Ρώμη. Η οποία έκανε την κλασική αρχαιότητα κτήμα όλων των λαών της Ευρώπης, οι οποίοι σε «ανταπόδοση» χάρισαν στις κοιτίδες του πολιτισμού, και ειδικά στην Ελλάδα, πάρα πολλές λεηλασίες, προδοσίες και χρέη. Αφού χωρίστηκε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε δυο μέρη, ανατολικό και δυτικό, Ελληνισμός και Δύση, διέγραψαν ξεχωριστή πορεία, που όταν συναντιόνταν αυτό γινόταν με πολύ κακά αποτελέσματα για τον πρώτο. Αυτό συνεχίστηκε και στα χρόνια της τουρκοκρατίας και της Επανάστασης. Όταν το επαναστατημένο γένος αναζήτησε πόρους για τον Αγώνα του, οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες και πολιτικοί βρήκαν στον ελληνικό χώρο την ευκαιρία της ζωής τους για λεηλασία πολιτιστικών αριστουργημάτων και για την, μέσω του χρέους, υποδούλωση των Ελλήνων στις τράπεζες που πλέον, από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, ήταν πάνω από τις κυβερνήσεις και με την δύναμή τους όριζαν την μοίρα λαών και χωρών όπου οι ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις είχαν ενδιαφέρον και αποικίες. Δυστυχώς, η Ελλάδα έπεσε σε χέρια ανίκανων, μικροπρεπών, εθελόδουλων ελληνόφωνων «ηγετών» που πλούτισαν κατακλέβοντας τον μόχθο, τον ιδρώτα και τα όνειρα των Ελλήνων επιτέλους να ορίζουν το μέλλον και τις τύχες της πατρίδας τους, μόνοι τους. Σόλων δεν υπήρχε ούτε υπάρχει δυστυχώς ούτε σήμερα να τα βάλει με τις πανίσχυρες τράπεζες, θεσμό καθαρά ευρωπαϊκό, προτεσταντικό, που κάνει την τυραννία του Πεισιστράτου κωμωδία του Αριστοφάνη. Χάρη στα «φέσια» από το 1824, έχουμε προικιστεί με μια νεότερη περίοδο χρεών, πτωχεύσεων, άθλιων πολιτικών, αναταραχών, κρίσεων, πολέμων, σπρωγμένοι από ιδιοτέλεια των αρχόντων, αλλά και δικών μας επιπολαιοτήτων. Κάποιοι, όλο και περισσότεροι, προτίμησαν και προτιμούν να βολευτούν στο ισχύον σύστημα. Βάλλουν όσους θέλουν να προκόψουν, τα καταφέρνουν. Κάπως έτσι περάσαμε από τον 19^ο στον 20^ο αιώνα, έναν αιώνα που την Ευρώπη σημάδεψαν τα όνειρα της Γερμανίας να αντικαταστήσει, το 1914, την Βρετανία ως παγκόσμια υπερδύναμη. Το όνειρό του κάιζερ, έγινε ο εφιάλτης των λαών. Ήταν η χειρότερη σφαγή, ως την επόμενη. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες διαλύθηκαν και οι ηττημένοι, ειδικά η Γερμανία, έπρεπε να πληρώσουν τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις. Χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη για μια περίοδο χάριτος στην συνθήκη των Βερσαλλιών για να μπορέσουν να ορθοποδήσουν και να πληρώσουν οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους τις αποζημιώσεις σε δόσεις. Ο απλός γερμανικός λαός επωμίστηκε τις συνέπειες του εγκλήματος του βασιλιά του, έχοντας χάσει τα πάντα. Η διεθνής οικονομική κρίση, το κραχ το 1929, που επεκτάθηκε σα πανούκλα από το Νεοϋορκέζικο χρηματιστήριο στην ρημαγμένη Ευρώπη των αρχών του 1930, ήταν το τελειωτικό χτύπημα στην ταπεινωμένη γερμανική περηφάνια. Ευκαιρία που άδραξε χωρίς η ανυπόληπτη γερμανική ελίτ να κάνει τίποτα ο Χίτλερ και οι σύντροφοί του. Και έτσι άρχισε ο εφιάλτης της Ευρώπης. Η άνοδος του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού(ναζισμού) είχε για λίπασμα τα τεράστια χρέη και την αγανάκτηση από την κρίση την έλλειψη ηγεσίας (Δημοκρατία Βαϊμάρης). Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ό,τι πιο φρικτό και απάνθρωπο έχει δει(και μακάρι να μην έχει επόμενο) η ανθρωπότητα σε μάχες, βιαιότητα. Γενοκτονία, κτηνωδία, εγκλήματα, ακραίος ρατσισμός και απανθρωπιά. Μετά τον πόλεμο, πάλι, η Γερμανία βρέθηκε στην θέση του κατηγορούμενου και του οφειλέτη χρεών και πολεμικών αποζημιώσεων από την τελευταία, αλλά και την προηγούμενη, σφαγή. Για να αποφευχθεί άνοδος παρανοϊκού σαν τον Χίτλερ, αποφασίστηκε ότι η Γερμανία αρνείται σήμερα στην Ελλάδα, την διαγραφή χρέους, ενώ ξέρει ότι ευθύνεται η ελίτ της για την κρίση στην Ελλάδα, την διαφθορά και ότι δεν μπορεί να κουνά το δάκτυλο και να προσβάλλει όταν χρωστά ακόμα πολεμικές αποζημιώσεις(αρνείται με γελοίες δικαιολογίες την καταβολή τους) και δεν έχει επιστρέψει ακόμα, 70 χρόνια μετά, κλεμμένες αρχαιότητες στην χώρα με τις περισσότερες μέρες αντίστασης στον Άξονα, που καθυστέρησε τις ορδές των ναζί στην πορεία τους προς την ΕΣΣΔ. Όπως ξέρει ότι χάρη στην διαγραφή του χρέους στην διάσκεψη του 1953 στο Λονδίνο και χάρη σε λεφτά και πλάτες άλλων(μετανάστες, όπως και σήμερα, από την Ελλάδα, την Τουρκία, την πρώην Γιουγκοσλαβία) δημιούργησε το οικονομικό της «θαύμα». Όπως ξέρει ότι και η σημερινή της ευημερία βασίζεται στο αίμα του «αμαρτωλού» νότου των «τεμπέληδων» μεσογειακών λαών και των «βρώμικων» Ελλήνων. Πώς μπορεί λοιπόν μια χώρα που μιλάει για πολιτισμό με απογόνους τον Αλάριχο και τους Γότθους και με τόσα κλεμμένα στα μουσεία και τις τράπεζές της και τόση ελληνική παρουσία στα κτίρια και την γλώσσα της και τόσους Έλληνες να διαπρέπουν στο έδαφός της να είναι τόσο βίαιη, αγενής, προσβλητική σε έναν λαό που δεν έκλεψε από την τσέπη τον μέσο Γερμανό, δεν ζήτησε, δεν ρωτήθηκε καλύτερα, αν θέλει νέο νόμισμα(ευρώ), δεν ρωτήθηκε για τους Ολυμπιακούς το 2004, για τα εξοπλιστικά με μια συντηρούμενη από παντού τουρκική απειλή πολέμου και πληρώνει τώρα, με προσβολές, φτώχεια, ανεργία, μνημόνια, λάθη, παραλείψεις, εγκλήματα πολιτικών της, αλλά και της ΕΕ που φέρεται στην χώρα που έδωσε στην Ευρώπη το όνομα και τον πολιτισμό της σαν να’ ναι αποικία! Λίγη ιστορία, όσο και αν είναι δύσκολο το μάθημα αυτό, δεν θα έβλαπτε κανέναν, το αντίθετο σε Βερολίνο και Βρυξέλλες. Γιατί όλοι μα όλοι κρίνονται εκεί μετεξεταστέοι και ανεπίδεκτοι μαθήσεως.

Υ.Γ.: ώρα να αναζητήσουμε λύσεις στην ιστορία και το παρελθόν και να απαιτήσουμε εξηγήσεις από τα σύγχρονα αρπακτικά, εσωτερικού και εξωτερικού, που τρώνε τα σωθικά μας όπως τα όρνεα έτρωγαν τα σπλάχνα του Προμηθέα στον Καύκασο, γιατί χάρισε στον άνθρωπο την φωτιά, τις επιστήμες και τα γράμματα…

 

www.olympia.gr