Πορτραίτα ηρωικών μορφών
(3)
Επιμέλεια Γ.Γ.Γ
======================
«Αν εγώ εγνώριζον ότι οι
ομογενείς μου είχον ανάγκην από εμέ και εστοχάζοντο, ότι εδυνάμην να συντελέσω
εις την ευδαιμονίαν των, σου λέγω εντίμως, ότι ήθελον μετά προθυμίας κάμω κάθε
θυσίαν, ακόμη και την κατάστασίν μου, και τον εαυτόν μου θα εθυσίαζον υπέρ
αυτών».
(Δήλωση του Αλ. Υψηλάντη
προς τον Εμμ. Ξάνθο, όταν εκείνος του έκαμε την πρόταση να αναλάβει την αρχηγία
της Φιλικής Εταιρείας, την οποία και αποδέχθηκε)
================================
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης,
(1792-1828), ήταν Έλληνας πρίγκιπας, στρατιωτικός, λόγιος και αρχηγός της
Φιλικής Εταιρείας. Πρωτεργάτης της Εθνικής Παλιγγενεσίας.
Γεννήθηκε στην
Κωνσταντινούπολη το 1792 και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, Ηγεμόνα της
Μολδοβλαχίας και γόνου εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας. Το 1810
κατατάχτηκε με το βαθμό του ανθυπίλαρχου (ανθυπολοχαγός του Ιππικού) στο σώμα των
εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας. Διακρίθηκε στους
πολέμους κατά του Ναπολέοντα, όπου στη μάχη της Δρέσδης, (27 Αυγούστου 1813
ν.ημ.), έχασε το δεξί του χέρι. Το 1814-1815 συμμετείχε και αυτός ως μέλος της
αυτοκρατορικής ακολουθίας στο Συνέδριο της Βιέννης με το βαθμό του
υποστράτηγου.
Η φυσιογνωμία του είχε
τον τύπο της ανατολίτικης (Πολίτικης) ανδρικής ομορφιάς με έντονα
χαρακτηριστικά μάτια. Ήταν αγαθός και ευγενής, μελαγχολικός και ονειροπόλος,
ευσυγκίνητος και ενθουσιώδης. Κληρονόμος των μεγάλων παραδόσεων και προσπαθειών
της οικογένειας των Υψηλάντηδων, είχε θέσει ως μεγάλο σκοπό και όνειρο της ζωής
του την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους.
Εξ αυτού και ο φλογερός
ενθουσιασμός του και η μεγάλη φαντασία του εύκολα μπορούσαν να τον παρασύρουν
σε πολύ παράτολμα εγχειρήματα. Μάλιστα, στο Συνέδριο της Βιέννης, εξέφρασε την
άποψη ότι το ζήτημα των Ελλήνων είναι υπόθεση του χριστανισμού και του
ανθρωπισμού που θα πρέπει να αναχθεί σε υπόθεση όλων των Βασιλικών Αυλών της
Ευρώπης.
Έγινε αρχηγός της
Φιλικής Εταιρείας στην Πετρούπολη στις 12 Απριλίου 1820. Συγκροτήθηκε υπό την
αρχηγία του ο Ιερός Λόχος αποτελούμενος από 500 σπουδαστές. Στις 4 Μαρτίου
1821, οι Έλληνες ναυτικοί κυριεύουν και εξοπλίζουν 15 πλοία, ενώ στις 17
Μαρτίου ο Υψηλάντης υψώνει τη σημαία στο Βουκουρέστι, αντιμετωπίζοντας το
στρατό τριών πασάδων στο Γαλάτσι, το Δραγατσάνι, τη Σλατίνα, το Σκουλένι και το
Σέκο (Γεωργάκης Ολύμπιος και Ιωάννης Φαρμάκης).
Ο στρατός του Υψηλάντη
καταστράφηκε στη μάχη του Δραγατσανίου στις 7 Ιουνίου 1821 και υποχώρησε προς
τα αυστριακά σύνορα. Οι λόγοι της αποτυχίας του θα πρέπει να αναζητηθούν κυρίως
στην έλλειψη αξιόμαχων δυνάμεων, στην άρνηση του ηγέτη των Βλάχων Θεόδωρου
Βλαδιμιρέσκου να τον συνδράμει οικονομικά και στρατιωτικά και στον αφορισμό του
Υψηλάντη από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε', κατόπιν πιέσεων της Υψηλής Πύλης για
σφαγές των Χριστιανών σε αντίποινα.
Ο Υψηλάντης παραδόθηκε
στους Αυστριακούς, φυλακίστηκε και απελευθερώθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1827. Η
κλονισμένη υγεία του δεν του επέτρεψε έκτοτε να βοηθήσει το επαναστατημένο
έθνος. Δύο μήνες μετά την αποφυλάκισή του στις 19 Ιανουαρίου 1828 πέθανε στη
Βιέννη.
Ο θάνατος
Μετά την απελευθέρωσή
του, αποσύρθηκε στη Βιέννη, όπου και πέθανε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και
μιζέριας στις 31 Ιανουαρίου, 1828. Η τελευταία του επιθυμία ήταν η καρδιά του
να απομακρυνθεί από το σώμα του και να σταλεί στην Ελλάδα. Η επιθυμία
πραγματοποιήθηκε από το Γεώργιο Λασσάνη και τώρα βρίσκεται στο Αμαλίειο στην
Αθήνα.
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=282577568559645&set=a.282614078555994.1073741828.100004222116828&type=1&theater
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου