Το τίμημα της πίστης τους πληρώνουν και οι αλεβίτες

The New York Times

Η συνοικία Μέτζε 86 της Δαμασκού αποτελείται από πυκνοκατοικημένα, στενά δρομάκια, γεμάτα από αφίσες με το πρόσωπο του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ. Το προεδρικό παλάτι βρίσκεται, άλλωστε, πολύ κοντά και η περιοχή κυριολεκτικά ασφυκτιά από άνδρες των υπηρεσιών ασφαλείας του καθεστώτος -οι οποίοι είναι οπλισμένοι σαν αστακοί- και στρατιώτες. Ουδείς μπορεί να εισέλθει στα στενά της Μέτζε 86, αν δεν συνοδεύεται από κάποιον κυβερνητικό αξιωματούχο ή έναν γνωστό κάτοικο της συνοικίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της, φυσικά, είναι μέλη της μουσουλμανικής αίρεσης των αλεβιτών, από τα χωριά των οποίων κοντά στα παράλια της Μεσογείου κατάγεται και η οικογένεια Ασαντ. Για πολλούς Σύρους, αν όχι για τους περισσότερους, η Μέτζε 86 είναι ένα τρομακτικό μέρος, το μεγαλύτερο προπύργιο των αξιωματικών του καθεστώτος και της διαβόητης παραστρατιωτικής οργάνωσης Σαμπίχα, τα «φαντάσματα», όπως τους αποκαλούν. Αυτοί ακριβώς είναι οι άνδρες που κατηγορούνται για τους βασανισμούς και τις σφαγές αμάχων στη Συρία. Ορισμένοι από τους γηραιότερους της συνοικίας είναι βετεράνοι των ταξιαρχιών Αμυνας του Χαφέζ Ασαντ που έλαβαν μέρος στη σφαγή του 1982 στη Χάμα. Σήμερα, ωστόσο, η Μέτζε 86 διακατέχεται από μια έντονη αίσθηση μαρτυρίου. Στους δρόμους οι αφίσες του προέδρου Ασαντ συνυπάρχουν με τις φωτογραφίες των νεκρών στρατιωτών.

Η Ιμπτισάμ Αλί Αμπούντ υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το οικογενειακό της σπίτι στην επαρχία όταν ο σύζυγός της, ένας αλεβίτης αξιωματούχος ονόματι Μουχσίν, δολοφονήθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο. Η Ιμπτισάμ είναι πενήντα ετών, αλλά δείχνει είκοσι χρόνια μεγαλύτερη -το πρόσωπό της είναι γεμάτο ρυτίδες. Δίπλα της στέκεται ο γιος της, ο μόλις 17 ετών Τζαφάρ. «Πότε δεν διαχωρίζαμε τους ανθρώπους ανάλογα με το θρήσκευμά τους» λέει η Ιμπτισάμ: «Τώρα θέλουν να μας σφάξουν». Ο σύζυγός της δολοφονήθηκε από έναν μηχανικό αυτοκινήτων, τον Αγιάμ. Η Ιμπτισάμ θυμάται ότι ο Αγιάμ δειπνούσε συχνά στο τραπέζι τους και πως είχε δανειστεί χρήματα από τον σύζυγό της δέκα μέρες πριν τον σκοτώσει. Ο Μουχσίν δεν έδωσε ποτέ σημασία στις προειδοποιήσεις της Ιμπτισάμ που του έλεγε πως ο Αγιάμ συνεργάζεται με σουνίτες αντάρτες. «Ο Αγιάμ είναι φίλος μου έλεγε» θυμάται η Ιμπτισάμ. Μια μέρα βγήκε για μια δουλειά και δεν επέστρεψε ποτέ. Το άψυχο κορμί του βρέθηκε ένα 24ωρο αργότερα σ’ ένα οικόπεδο. Είχε πυροβοληθεί στο κεφάλι. Στη συνέχεια κάποιοι πυρπόλησαν το κατάστημα σέρβις αυτοκινήτων της οικογένειας και μια ομάδα πέντε ανδρών περικύκλωσε τον μικρό Τζαφάρ. «Θα έχεις την τύχη του πατέρα σου, αν δεν φύγεις από εδώ» τον απείλησαν.

Οι περισσότεροι κάτοικοι της Μέτζε 86 έχουν μια παρόμοια τραγική ιστορία να διηγηθούν. «Κάθε σπιτικό έχει μια θλιβερή ιστορία» λέει ένας απ’ αυτούς. «Νομίζουν πως επειδή είμαστε αλεβίτες, είμαστε πλούσιοι ή έχουμε απευθείας πρόσβαση στον Ασαντ. Κοιτάξτε, όμως, πώς ζούμε».

Κανείς δεν το λέει ευθέως, η αίσθηση που κυριαρχεί όμως είναι πως και οι αλεβίτες της Μέτζε 86 νιώθουν και αυτοί με τον τρόπο τους θύματα του καθεστώτος. Πώς αισθάνονται οι αλεβίτες για τον Ασαντ και τι πιστεύουν για το μέλλον τους; Ευθεία απάντηση δεν δίνεται. «Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι η κάθε σέχτα ή εθνότητα μάχεται πλέον για την επιβίωσή της» λέει ο Σαγίντ Αμπντουλάχ Νιζάμ. «Για όλες τις μειονότητες είναι λες και μπήκαμε σ’ έναν μακρύ διάδρομο όπου δεν υπάρχει ίχνος φωτός».