Βαλκανικοί 1912-13, οι μεγαλειώδεις νίκες που διπλασίασαν την Ελλάδα

Βαλκανικοί 1912-13, οι μεγαλειώδεις νίκες που διπλασίασαν την Ελλάδα

Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Έναν αιώνα μετά την ιστορική νίκη του στρατού μας στους Βαλκανικούς αγώνες, η εποποιία των ελληνικών δυνάμεων, αποτελεί ένα ιδεοφόρο ορόσημο για να αντλήσουμε ψυχικά αποθέματα αλλά και διδάγματα απο τις ιστορικές συμμετρίες της εποχής και να προχωρήσουμε σε μια δημιουργική ανεπίθεση του ελληνισμού, στις ζοφερές μέρες μας. Προτού λάβουν χώρα οι μεγαλειώδεις νίκες του στρατού μας, που διπλασίασαν τα εδάφη της ελληνικής επικράτειας, η χώρα είχε μπεί στις ολισθηρές ατραπούς μιας ακατάσχετης κατηφορικής πορείας.
Η οικονομική χρεοκοπία του 1893, είχε αποδομήσει τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της χώρας. Και η ταπεινωτική ήττα του 1897 στον αλήστου μνήμης ελληνοτουρκικό πόλεμο, στον οποίο είχαμε εντελώς παράλογα συρθεί, είχε κάμψει τις συνειδήσεις και το ηθικό του ελληνικού λαού. Δίπλα σε όλα αυτά είχε επιβληθεί και ο εξευτελιστικός για το κύρος της χώρας Διεθνής οικονομικός έλεγχος, που συνέθετε το οδυνηρό πάζλ της εθνικής κατάρρευσης. Μια κατάρρευση που εν πολλοίς ήταν έκγονη, του επικρατούντος τότε ολέθριου εθνικούς δόγματος της «αψόγου στάσεως». Εκπληκτικές δυστυχώς συμμετρίες με την σημερινή εθνική πορεία της χώρας, που διάγει τις χειρότερες μεταπολεμικές στιγμές της. Μια οικονομία κατεστραμμένη, μια κοινωνία σε ηθική και πολιτισμική κατάπτωση και ο διεθνής επίσης οικονομικός έλεγχος απο την τρόικα, να συμπληρώνει την κατηφορική πορεία της εθνικής μας παρακμής.
Πάραυτα κόντρα σε όλες τις πιο πάνω αντίξοες συνθήκες, ο ελληνικός λαός βρίσκει την δύναμη τότε να αναγεννηθεί ηθικά και να γράψει σε πρώτη φάση της εποποιία του Μακεδονικού αγώνα την περίοδο 1904-1908. Ασυμβίβαστοι νέοι άνθρωποι εκείνη την εποχή με την εθνικής μας παρακμή, σε συνεργασία με γενναίους Κρήτες αξιωματικούς και εμπνευσμένους ρασοφόρους όπως ο Γερμανός Καραβαγγέλης, πλαισιωμένοι απο τους ατρόμητους πληθυσμούς της τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας μας, προέταξαν σθεναρά αντίσταση και είπαν δυναμικά ΟΧΙ στις ιταμές αξιώσεις του βουλγαρικού κομιτάτου, για εκβουλγαρισμό της Μακεδονίας μας. Η ηθική μεγαλουργία του μακεδονικού αγώνα, αποτέλεσε μια λαμπρή σχολή, ηθικής αναβάπτισης του καταπτοημένου ελληνικού λαού. Στο ηθικό της γίγνεσθαι σφυρηλατήθηκε και πάλι η εθνική ιδέα και το όραμα για την δυναμική επανεκκίνηση του ελληνισμού, απεβλήθη η ολέθρια ψυχολογία της ήττας και στην θέση της εμπεδώθηκε ηθικά, η ανάγκη αντεπίθεσης του ελληνισμού, ενώ τέλος εκπαιδεύτηκαν αξιόμαχα και ετοιμοπόλεμα στρατιωτικά στελέχη, που θα σήκωναν στους ώμους τους, το βάρος της νικηφόρας μετέπειτα προέλασης του ελληνικού στρατού. Λίγο αργότερα το 1909, το κίνημα στο Γουδί και σε μια απίστευτα ευλογημένη για την πατρίδα ιστορική αλληλουχία, θα εισέλθει δυναμικά στο πολιτικό μας πεδίο ο μέγιστος Ελευθέριος Βενιζέλος, που θα εμπνεύσει και πάλι το όραμα για την ηθική μεγαλουργία της Ελλάδος. Για να επιβεβαιωθούν για μια ακόμα φορά τα λόγια του λαμπρού ιεράρχη της ορθοδοξίας, του Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Αρκεί εις άνθρωπος ζήλω πεπυρωμένος (=φλεγόμενος) ολόκληρον διορθώσαι δήμον(=λαός)».
Πως εξελίχθησαν όμως τα πράγματα στο πολιτικό πεδίο; Εν αγνοία της Ελλάδος υπεγράφη μυστική συμφωνία μεταξύ Βουλγαρίας –Σερβίας, στην οποία συμμετείχε λίγο αργότερα και το Μαυροβούνιο. Γρήγορα όμως οι Βούλγαροι αντελήφθησαν, ότι χωρίς την συμμετοχή του αξιόμαχου ελληνικού στόλου, δεν θα μπορούσαν να νικήσουν την έστω και παραπαίουσα οθωμανική αυτοκρατορία. Έσπευσαν έτσι να υπογράψουν επίσης με μυστικό τρόπο σύμφωνο συμμαχίας με την Ελλάδα. Στις 12-1912 λοιπόν, υπεγράφη Ελληνοβουλγαρική συμμαχία και έτσι είχε λάβει χώρα η Βαλκανική συμμαχία. Στα πλαίσια της συμμαχίας, δεν είχε προκαθορισθεί καμιά διανομή εδαφών. Ο κάθε στρατός της συμμαχίας, κάθε έδαφος που θα απελευθέρωνε θα το προσαρτούσε στην επικράτεια του. Απόρροια αυτού του γεγονότος ήταν να επιταθεί στο έπακρο η ενδοσυμμαχική διαμάχη, για την μεγαλύτερη προσάρτηση εδαφών. Σε τρία θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τα χαρακτηριστικά της μεγαλουργίας των ελληνικών δυνάμεων την εποχή εκείνη :
(α) Ακλόνητη πίστη και αυτοπεποίθηση για την νίκη. Χαρακτηριστικά την εξέφρασε ο μέγας Ελευθέριος Βενιζέλος ξεπροβοδίζοντας τον ελληνικό στρατό και δίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα του πολέμου «Η πατρίς δεν ζητεί απο εσάς μόνο να αποθάνετε δι΄ αυτήν, ζητεί να νικήσετε δι΄αυτήν».
(β) Αρραγής ενότητα στον κοινό στόχο, σε όλες τις τάξεις λαού και στρατού. Τα λόγια του Ηροδότου αποδίδουν εδώ την απαράμιλλη ενότητα, που είχε επιτευχθεί σε στρατιώτες, λαό και ηγεσία «Κατά μεν το ισχυρόν Έλληνας ομοφρονέοντας χαλεπούς είναι περιγίγνε-σθαι και άπασιν ανθρώποισι» (Ηρόδοτος Θ. 2). Και σε ελεύθερη μετάφραση «Τους Έλλη-νες ενωμένους αδυνατούν να τους αντιμετωπίσουν και όλοι οι άλλοι μαζί».
(γ) Αυστηρή προσήλωση στις μεγάλες κλασικές αξίες της ελληνικής ζωής. Ήτοι φιλοπατρία, ελευθερία, κοινωνική αλληλεγγύη. Αυτή την ιερή προσήλωση αποτυπώνουν με ενάργεια τα λόγια του τροπαιοφόρου μας ναυάρχου Κουντουριώτη, τηλεγραφώντας για την επιχείρησή του «Με την δύναμιν του Θεού (….) πλέω μεθ΄ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθη-σιν της νίκης», λίγο πριν λάβει χώρα η μεγαλειώδης νίκη του στην ναυμαχία της Έλλης, στις 3-12-1912.
Ήταν λοιπόν το ευγενές αίσθημα του πατριωτισμού που είχε εξοπλίσει με ακένωτες ηθικές δυνάμεις τους Έλληνες στον υπέρ πάντων αγώνα. Τους είχε χαλυβδώσει την πίστη στη νίκη και στα ιστορικά πεπρωμένα της φυλής. Ο ελληνικός λαός είχε ξαναγεννηθεί μέσα απο τις στάχτες του και αίφνης αποβάλλοντας τα σύνδρομα ηττοπάθειας του 1897, είχε ανακτήσει την λεοντόκαρδη ψυχή του. Στην προσπάθειά της η τότε πολιτική μας ηγεσία να ανταποκριθεί στον πόλεμο, είχε κάνει την δέουσα προπαρασκευή, εξοπλίζοντας τον στρατό μας με τα απαιτούμενα όπλα.Σε αντιδιαστολή με την σημερινή οδυνηρή μας πραγματικότητα, που οι πολιτικές μας ηγεσίες άφησαν ανεφοδίαστη απο ανταλλακτικά την πολεμική μας αεροπορία και παραμέλησαν επικίνδυνα το κυρίαρχο όπλο της αμυντικής μας θωράκισης. Προβαίνοντας στην υλοποίηση διάτρητων και αδιαφανών εξοπλιστικών προγραμμάτων, απο άχρηστα και ελαττωματικά υποβρύχια, των οποίων η αγορά έβριθε απο μίζες και αδιαφάνεια. Και είναι απελπιστικό το γεγονός έναν αιώνα μετά την νικηφόρα προέλαση του ελληνικού στρατού στους Βαλκανικούς αγώνες, ότι η Ελλάς που ταπείνωσε στρατιωτικά τους Οθωμανούς πασάδες, σήμερα υποκύπτει στους στρατιωτικούς και διπλωματικούς εκβιασμούς των Τούρκων. Και σύρεται στα ύπουλα και δόλια μονοπάτια του ελληνοτουρκικού διαλόγου, που επιδιώκει σιωπηρά, υποδόρια, να οικοδομήσει την συγκυβέρνηση στο Αιγαίο και την συνεκμετάλλευση του ατίμητου ορυκτού πλούτου του. Συναινώντας ακόμα στην ύπουλη ομοσπονδιοποίηση της μαρτυρικής μας Κύπρου, που στενάζει εδώ και δεκαετίες απο την τουρκική κατοχή, αντίπερα στην διεθνή νομιμότητα και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, υφιστάμενη κατάληψη του 37% των εδαφών της.
Σήμερα που η Ελλάδα βρίσκεται σε μια ιστορική καμπή, βιώνοντας κατά μια ιστορική συμμετρία τα ίδια αρνητικά παραλυτικά φαινόμενα της πρό των Βαλκανικών πολέμων περιόδου, επιβάλλεται να αντλήσουμε πολύτιμα διδάγματα, απο την μεγαλουργό ηθικά αναγέννηση του λαού μας, που πραγματοποίησε την εποποιία του βαλκανικού έπους και να προβούμε και πάλι αναγεννημένοι σε μια δημιουργική προέλαση του ελληνισμού στο πεδίο, της κοινωνίας, του πολιτισμού και της οικονομίας. Ας δούμε τα άκρως διδακτικά στοιχεία της ιστορικής εκείνης εποχής και ας αναβαπτιστούμε στα ιδεοφόρα ναματά της.Το τραγικό για την ιστορία του έθνους 1897, τον ελληνικό στρατό αποτελούσαν : 63.000 υπηρετούντες, 55.000 απαλλαγέντες, 11.000 ανυπότακτοι και 9.000 λιποτάκτες !!! Και όμως ήταν αρκετά 15 χρόνια, για να μεταλλαχθεί αυτός ο απαξιωμένος στρατός, σε μια νικηφόρα πολεμική μηχανή, που συνέτριψε στους βαλκανικούς αγώνες τον εχθρό και πραγματοποίησε μια άνευ προηγουμένου νικηφόρα προέλαση. Ας αντλήσουμε λοιπόν τα απαραίτητα ηθικά και ψυχικά αποθέματα απο την κοσμογονική ιστορικά αυτή μετάλλαξη του λαού μας και ας μεταστρέψουμε την σημερινή ηττοπαθή ψυχολογία μας, σε κινητήριο δύναμη κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής μεγαλουργίας. Στο χέρι μας εναπόκειται για μια ακόμη φορά, ο ελληνισμός να δικαιώσει τα ιστορικά πεπρωμένα της ηθικά μεγαλουργού στους δαιδάλους της ιστορίας φυλής του.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
http://www.panosavramopoulos.blogspot.gr