Η εκρηκτική νομοτέλεια της σιωπής

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Γράφει ο Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

Αυτοί που μιλούν για την λαϊκή απραξία, μοιάζουν με εκείνους τους ανυπόμονους, που έχουν πάει σε ένα πάρτι από τις 7 το απόγευμα και παραπονιούνται πως δεν υπάρχει μουσική, κέφι και κόσμος. Σχετικά με την «αδράνεια» αυτή, έχω να πω το εξής.

Νομίζω, πως πρέπει πριν από όλα να αποφασίσουμε, για το αν τελικά ο λαός, είναι σοφός ή μαλάκας. Και τα δύο μαζί δε γίνεται. Προσωπικά, πιστεύω, ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού είναι με διαισθητικό τρόπο σοφό, αν και συχνά εξαπατάται, λόγω της άγνοιας των στοιχείων και της καθημερινής του περίσπασης, για την  επιβίωση. Είναι δε τόσο σοφός, όσο σοφή μπορεί να είναι μια συλλογικότητα. Διότι στατιστικά, είναι περισσότερες οι πιθανότητες να κάνει ο ένας μια λανθασμένη εκτίμηση σε μια κρίσιμη κατάσταση, παρά οι πολλοί. Αυτό που γνωρίζουν δηλαδή οι 999 μύγες, ίσως να το αγνοεί η μία, που επιμένει πως τα ξέρει όλα.

Υπάρχουν λοιπόν λόγοι, που ο λαός τους διαισθάνεται και που όλοι τους φαντάζεστε, και για αυτό, προς το παρόν εκτιμά την κατάσταση, για να μην πέσει σε χειρότερες περιπέτειες. Όμως η φυσική νομοτέλεια, δεν έχει πάψει να λειτουργεί και δεν θα πάψει ποτέ. Το γνωρίζουν και οι κυβερνώντες. Ο λαός μας, που καμία παροιμία του δεν ψεύδεται, λέει, πως το κάθε πράγμα έρχεται στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο! Το ίδιο ισχύει και για αυτό, όπως και για όλα τα πράγματα.

Για τους ένοχους, η σιωπή κυοφορεί στην κοιλιά της περισσότερους εφιάλτες, από ό,τι η ανέξοδη κραυγή. Προσωπικά, και θα το έχετε νιώσει και εσείς, με ανησυχούν περισσότερο η σιωπή και οι ανεξιχνίαστες σκέψεις του άλλου, παρά οι δεδηλωμένες προθέσεις του, για τις οποίες παίρνω τα μέτρα μου. Είμαι βέβαιος, πως αυτή η λαϊκή αδράνεια έχει φρικάρει πολλούς με τη σιωπή της. Μια σιωπή, που συσσωρεύει ενέργεια και θυμό και όλοι αναρωτιούνται για την ένταση του ξεσπάσματος, όταν θα έρθει η ώρα της αποσυμπίεσης των ελασμάτων.

Για αυτό και θα επιθυμούσαν πολλές μικρές εκτονώσεις με ελεγχόμενες μονοήμερες απεργίες-εκδρομές, όπως στην αρχή, αλλά ούτε και αυτές τους βγαίνουν πια. Ο λαός δεν τσιμπάει και δεν ακολουθεί τώρα, ούτε τα εξαπτέρυγα σαϊνια των συνδικάτων, που είναι εκεί για αυτή τη δουλειά. Και αυτό, είναι ένα ακόμη βήμα, που δείχνει, πως ο λαός οδεύει προς την κατανόηση της πλήρους κατάστασης που έχει περιέλθει. Τώρα, αφού το κοινό δε μπαίνει πια στο «θέατρο», όλα τα προσχήματα καταρρέουν, σαν παλιές θεατρικές ρεκλάμες. Για αυτό λέω, να μην απαξιώνουμε αυτό το βήμα, που έχει δύο αναγνώσεις, από τις οποίες εγώ προτιμώ να βλέπω τη θετική. Άλλωστε, ας μη ξεχνάμε, πως η μεταβλητότητα της κοινής γνώμης, αποδεικνύεται από το ότι, πριν τρία μόλις χρόνια, όποιος έλεγε την λέξη λαθρομετανάστης ή πατρίδα, χαρακτηριζόταν φασίστας, ενώ σήμερα και οι δύο λέξεις είναι στο στόμα όλων. Όταν η αναγκαιότητα μιας εξέγερσης, καταλάβει τη σκέψη πολλών χιλιάδων ανθρώπων- και αυτό συμβαίνει καθημερινά- τότε όλα θα είναι πιθανά.

Έπειτα, είναι και κάτι άλλο, ψυχολογικής φύσεως, που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη, αφού ο μισός πόλεμος γίνεται στο πεδίο της ψυχολογίας και της προπαγάνδας. Και αυτό, αφορά εκείνους εκ των οποίων, άλλοι βγαίνουν με τα καλάσνικοφ των λέξεων και τις χαντζάρες του οργίλου ύφους και άλλοι με τα μουσκεμένα μαντήλια της θλίψης, σαν να πενθούν τον μακαρίτη. Και όλοι τους, αν δείτε, έχουν ένα κοινό σημείο. Κατηγορούν, λοιδορούν, ειρωνεύονται, χλευάζουν, περιπαίζουν, θρηνούν και μέμφονται τον ελληνικό λαό για την αδράνεια του (προσέξτε πως δε βρήκα μια λέξη καλή, όπως: ενθαρρύνουν, στηρίζουν, ανεβάζουν, εμψυχώνουν κλπ) και στο τέλος, μεταξύ προβάτων, ραγιάδων και άλλων «πνευμάτων τετελειωμένων», προτείνουν και ένα ξεσηκωμό.

Έτσι, δηλώνουν πόσο γενναίοι είναι, πίσω από την ανωνυμία και την ασφάλεια του πληκτρολογίου τους, ζητώντας από άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Άλλοι, από αυτούς, φυσικά, είναι αγανακτισμένοι καλοπροαίρετοι. Άλλοι όμως, είναι σκοπίμως ενεργούντες. Και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, και εντέχνως πετυχαίνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υποτίθεται πως επιδιώκουν. Αντί της εξέγερσης, διασπείρουν στην ουσία ένα πνεύμα ηττοπάθειας και δειλίας, για την «επανάσταση» που ακόμη δεν έκανε ο λαός, στοχεύοντας στο ηθικό και όχι στο φιλότιμο του. Έτσι, η μη επανάσταση, είναι για αυτούς η απόδειξη της δειλίας και όχι της σύνεσης. Λες και οι εξεγέρσεις μπορούν να γίνουν από τις ανώνυμες προτροπές τους, ή κλείνονται με ραντεβού, την τάδε ώρα στο τάδε σημείο. Θα υπενθυμίσω όμως, πως η θεά Αθηνά ήταν η νικήτρια και όχι ο Άρης, όπως μας κληροδότησε η σοφία των προγόνων μας.

Ίσως μερικοί, να επιθυμούν και στην Ελλάδα «Άνοιξες» και πορτοκαλί επαναστάσεις για τους δικούς τους σκοτεινούς σκοπούς. Κάποιοι άλλοι, μπορεί να επιθυμούν να ανατρέψουν τη σκακιέρα μιας χαμένης παρτίδας, ή να ξαναμοιράσουν την τράπουλα, εξωθώντας τον λαό σε ταραχές και σε εμφύλιες καταστάσεις. Οι εξεγέρσεις, όποτε και αν γίνουν, θα είναι αυθόρμητες και ξαφνικές, σαν κεραυνός εν αιθρία. Ο λαός δε μπορεί να συρθεί σε εξέγερση, αν δεν το αποφασίσει ο ίδιος, και η στιγμή αυτή νομοτελειακά θα έρθει. Αυτό είναι που τρομάζει το σύστημα. Το πότε. Κυρίως οι απρόβλεπτοι παράγοντες, οι ασήμαντες αφορμές, που είναι ικανές να απελευθερώσουν τη συσσωρευμένη ενέργεια.  

Ο λαός, λοιπόν, δεν εξαναγκάζεται από κραυγές, ύβρεις και χλευασμούς προβοκατόρων, αλλά επιλέγει ο ίδιος, το που και το πότε θα δώσει τον αγώνα του.

Για αυτό λέω, πως η σιωπή, είναι η γεννήτρα κάθε ανατροπής.

Όπως ξαφνική, είναι πάντα και η κραυγή της επίθεσης….