By Nicolas
Berggruen και Nathan Gardels*
Είναι μια από τις κοινοτυπίες της
ευρωπαϊκής κρίσης: η απροθυμία της Γερμανίας να πληρώσει το τίμημα της σωτηρίας
του ευρωπαϊκού νομίσματος. Σε λίγους από εμάς, άλλωστε, αρέσει να πληρώνουμε το
λογαριασμό άλλων. Στην περίπτωση της Γερμανίας όμως, η στάση «ούτε άλλο ένα σέντ
για την Ευρώπη», είναι κοντόφθαλμη και ενάντια στα συμφέροντα της. Η
αλήθεια είναι ότι αν το ευρώ αποτύχει, η μεσαία τάξης της Γερμανίας θα
πληρώσει το υψηλότερο τίμημα.
Ένα σημαντικό κομμάτι της ευημερίας της μεσαίας τάξης στη χώρα απορρέει από το «μέρισμα» των δομικών μεταρρυθμίσεων και των αλλαγών στην αγορά εργασίας που έγιναν την πρώτη δεκαετία αυτού του αιώνα. Αυτές βοήθησαν να περιοριστεί η έξοδος της βιομηχανίας από τη χώρα, κάτι που βίωσαν ΗΠΑ και Ιαπωνία. Σήμερα η βιομηχανία αντιστοιχεί ακόμα στο 25% της οικονομίας. Στις ΗΠΑ έπεσε ποσοστό λίγο πάνω από 12%. Στην Ιαπωνία είναι στο 20% από 35% τη δεκαετία του 1970.
Αυτό που δεν φαίνεται να έχει συζητηθεί στην Γερμανία είναι το πώς η βιομηχανική βάση της ευημερίας της χώρας μπορεί να απειληθεί αν το ευρώ αποτύχει. Αν αυτό συμβεί, η Γερμανία θα αναγκαστεί να γυρίσει στο μάρκο, η αξία του οποίο σχεδόν σίγουρα θα αυξηθεί κατακόρυφα, με αποτέλεσμα η ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας της να κατρακυλήσει.
Ένα σημαντικό κομμάτι της ευημερίας της μεσαίας τάξης στη χώρα απορρέει από το «μέρισμα» των δομικών μεταρρυθμίσεων και των αλλαγών στην αγορά εργασίας που έγιναν την πρώτη δεκαετία αυτού του αιώνα. Αυτές βοήθησαν να περιοριστεί η έξοδος της βιομηχανίας από τη χώρα, κάτι που βίωσαν ΗΠΑ και Ιαπωνία. Σήμερα η βιομηχανία αντιστοιχεί ακόμα στο 25% της οικονομίας. Στις ΗΠΑ έπεσε ποσοστό λίγο πάνω από 12%. Στην Ιαπωνία είναι στο 20% από 35% τη δεκαετία του 1970.
Αυτό που δεν φαίνεται να έχει συζητηθεί στην Γερμανία είναι το πώς η βιομηχανική βάση της ευημερίας της χώρας μπορεί να απειληθεί αν το ευρώ αποτύχει. Αν αυτό συμβεί, η Γερμανία θα αναγκαστεί να γυρίσει στο μάρκο, η αξία του οποίο σχεδόν σίγουρα θα αυξηθεί κατακόρυφα, με αποτέλεσμα η ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας της να κατρακυλήσει.
Υπό τέτοιες συνθήκες, οι πολυεθνικές
επιχειρήσεις της χώρας θα προχωρήσουν πολύ γρήγορα σε στρατηγικές
επιβίωσης. Ναι, θα υπάρξει βραχυχρόνιο χτύπημα από την μείωση του
εισοδήματος άλλων ευρωπαίων που αγοράζουν γερμανικά προϊόντα. Όμως οι γερμανοί
βιομήχανοι δεν θα χάσουν χρόνο και θα μεταφέρουν την παραγωγή στο εξωτερικό,
προκειμένου να εκμεταλλευτούν τα χαμηλά εργατικά κόστη και τις δυνατότητες
υψηλής ποιότητας παραγωγής.
Ο σχεδιασμός και η έρευνα μπορεί να παραμείνει εντός συνόρων, αλλά η παραγωγή και τα τμήματα που σχετίζονται με τη συναρμολόγηση, τα οποία έχουν άφθονο μισθολογικό κόστος, θα μεταφερθούν αλλού.
Ακριβώς εξαιτίας της ιστορικά ισχυρής βιομηχανίας, η γερμανική οικονομία έχει προσανατολιστεί λιγότερο στις χρηματοικονομικές υπηρεσίες από άλλες. Αυτό έχει οδηγήσει ως ένα βαθμό στο να μην «ακούν» οι πολιτικές ελιτ τις συνέπειες που έχουν οι γερμανικές πολιτικές στην παγκόσμια αγορά ομολόγων. Σήμερα όμως, η πραγματικότητα είναι ότι οι αγορές ομολόγων θα αποφασίσουν όχι μόνο αν το ευρώ θα επιβιώσει, αλλά και το κόστος που θα πληρώσει η μεσαία τάξη της Γερμανίας.
Αν η χώρα θέλει να παραμείνει μια ευημερούσα και δίκαια κοινωνία σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον μπορεί να το κάνει μόνο μέσα σε μια σταθερή ευρωζώνη και ότι αυτό συνεπάγεται, αρχίζοντας από μια τραπεζική ένωση, μια δημοσιονομική ένωση και τελικά μια ομοσπονδιακή πολιτική ένωση.
Αν το ευρώ καταρρεύσει, ο χρηματοοικονομικός κλάδος θα δεχθεί σίγουρα ένα χτύπημα που θα βλάψει ακόμα περισσότερο την οικονομία. Το ντόμινο των πτωχεύσεων στην ευρωπαϊκή περιφέρεια τελικά θα χτυπήσει και τις γερμανικές τράπεζες, καθώς είναι μεταξύ των μεγάλων πιστωτών αυτού του προβληματικού χρέους
Στην κορυφή αυτών των καταστροφικών συνεπειών, η κατάρρευση της ευρωζώνης εξαιτίας των δισταγμών του Βερολίνου θα ρίξει το φταίξιμο για τα ερείπια της Ευρώπης στη Γερμανία. Σε μια πρόσφατη συνάντηση που φιλοξενήθηκε από το ινστιτούτο Berggruen ο Τζόρτζ Σόρος προειδοποίησε ότι η γερμανική επιμονή στη λιτότητα διχάζει την Ευρώπη και πάλι και αυτή τη φορά δημιουργεί το μόνιμο διαχωρισμό μεταξύ πιστωτών και οφειλετών.
Αν αυτό τελικά ισχύσει οι Γερμανοί θα πληρώσουν υψηλό τίμημα για αυτή την πολιτική και ιστορική καταισχύνη.
Για να σωθεί το ευρώ, η Γερμανία πρέπει να βοηθήσει ώστε να διορθωθούν αποσταθεροποιητικοί παράγοντες αποδεχόμενη μείωση των εξωτερικών της πλεονασμάτων, τα οποία σήμερα υπονομεύουν την δυνατότητα άλλων να δημιουργήσουν τη ζήτηση που απαιτείται για να συντηρήσουν τις οικονομίες τους. Πράγματι, με μειωμένα πλεονάσματα, η ένωση «μεταφοράς πόρων» στην οποία τόσοι Γερμανοί αντιτίθενται θα ήταν περιττή.
Αλλά αν η Γερμανία συνεχίσει να έχει μεγάλα εξωτερικά πλεονάσματα, η μεταφορά πόρων θα γίνει απαραίτητη. Μόνο έτσι οι Γερμανοί θα εξασφαλίσουν ότι οι πελάτες τους θα μπορούν να αγοράζουν τα αγαθά που τους πωλούν.
Αυτές οι πολλαπλές επιπτώσεις ενός αποτυχημένου ευρώ καθιστούν σαφές ότι το πραγματικό πρόβλημα για τη Γερμανία σήμερα δεν είναι να διασώσει τους υπόλοιπους, αλλά να σωθεί η ίδια πριν να είναι πολύ αργά.
Οι πρόσφατες κινήσεις δείχνουν ότι η Άνγκελα Μέρκελ μπορεί να το έχει συνειδητοποιήσει. Το να πείσει την μεσαία τάξη της Γερμανίας είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η καγκελάριος καθώς οδεύει προς τις εκλογές του προσεχή Σεπτεμβρίου.
* Συγγραφείς του ‘Intelligent Governance for the 21st century: A Middle Way Between West and East’
Ο σχεδιασμός και η έρευνα μπορεί να παραμείνει εντός συνόρων, αλλά η παραγωγή και τα τμήματα που σχετίζονται με τη συναρμολόγηση, τα οποία έχουν άφθονο μισθολογικό κόστος, θα μεταφερθούν αλλού.
Ακριβώς εξαιτίας της ιστορικά ισχυρής βιομηχανίας, η γερμανική οικονομία έχει προσανατολιστεί λιγότερο στις χρηματοικονομικές υπηρεσίες από άλλες. Αυτό έχει οδηγήσει ως ένα βαθμό στο να μην «ακούν» οι πολιτικές ελιτ τις συνέπειες που έχουν οι γερμανικές πολιτικές στην παγκόσμια αγορά ομολόγων. Σήμερα όμως, η πραγματικότητα είναι ότι οι αγορές ομολόγων θα αποφασίσουν όχι μόνο αν το ευρώ θα επιβιώσει, αλλά και το κόστος που θα πληρώσει η μεσαία τάξη της Γερμανίας.
Αν η χώρα θέλει να παραμείνει μια ευημερούσα και δίκαια κοινωνία σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον μπορεί να το κάνει μόνο μέσα σε μια σταθερή ευρωζώνη και ότι αυτό συνεπάγεται, αρχίζοντας από μια τραπεζική ένωση, μια δημοσιονομική ένωση και τελικά μια ομοσπονδιακή πολιτική ένωση.
Αν το ευρώ καταρρεύσει, ο χρηματοοικονομικός κλάδος θα δεχθεί σίγουρα ένα χτύπημα που θα βλάψει ακόμα περισσότερο την οικονομία. Το ντόμινο των πτωχεύσεων στην ευρωπαϊκή περιφέρεια τελικά θα χτυπήσει και τις γερμανικές τράπεζες, καθώς είναι μεταξύ των μεγάλων πιστωτών αυτού του προβληματικού χρέους
Στην κορυφή αυτών των καταστροφικών συνεπειών, η κατάρρευση της ευρωζώνης εξαιτίας των δισταγμών του Βερολίνου θα ρίξει το φταίξιμο για τα ερείπια της Ευρώπης στη Γερμανία. Σε μια πρόσφατη συνάντηση που φιλοξενήθηκε από το ινστιτούτο Berggruen ο Τζόρτζ Σόρος προειδοποίησε ότι η γερμανική επιμονή στη λιτότητα διχάζει την Ευρώπη και πάλι και αυτή τη φορά δημιουργεί το μόνιμο διαχωρισμό μεταξύ πιστωτών και οφειλετών.
Αν αυτό τελικά ισχύσει οι Γερμανοί θα πληρώσουν υψηλό τίμημα για αυτή την πολιτική και ιστορική καταισχύνη.
Για να σωθεί το ευρώ, η Γερμανία πρέπει να βοηθήσει ώστε να διορθωθούν αποσταθεροποιητικοί παράγοντες αποδεχόμενη μείωση των εξωτερικών της πλεονασμάτων, τα οποία σήμερα υπονομεύουν την δυνατότητα άλλων να δημιουργήσουν τη ζήτηση που απαιτείται για να συντηρήσουν τις οικονομίες τους. Πράγματι, με μειωμένα πλεονάσματα, η ένωση «μεταφοράς πόρων» στην οποία τόσοι Γερμανοί αντιτίθενται θα ήταν περιττή.
Αλλά αν η Γερμανία συνεχίσει να έχει μεγάλα εξωτερικά πλεονάσματα, η μεταφορά πόρων θα γίνει απαραίτητη. Μόνο έτσι οι Γερμανοί θα εξασφαλίσουν ότι οι πελάτες τους θα μπορούν να αγοράζουν τα αγαθά που τους πωλούν.
Αυτές οι πολλαπλές επιπτώσεις ενός αποτυχημένου ευρώ καθιστούν σαφές ότι το πραγματικό πρόβλημα για τη Γερμανία σήμερα δεν είναι να διασώσει τους υπόλοιπους, αλλά να σωθεί η ίδια πριν να είναι πολύ αργά.
Οι πρόσφατες κινήσεις δείχνουν ότι η Άνγκελα Μέρκελ μπορεί να το έχει συνειδητοποιήσει. Το να πείσει την μεσαία τάξη της Γερμανίας είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η καγκελάριος καθώς οδεύει προς τις εκλογές του προσεχή Σεπτεμβρίου.
* Συγγραφείς του ‘Intelligent Governance for the 21st century: A Middle Way Between West and East’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου