Για την Ελληνική γλώσσα
Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Δεκεμβρίου 12, 2012
Ολυμπία,
Όπως έλεγε και ο πολύς Μένιος (καλή του ώρα του ανθρώπου, εκεί που είναι),
"κανείς λαός δεν χάθηκε από χρέη…".
Κάτι το πετρέλαιο, λίγο το αέριο, λίγο τα… κάλαντα,
κάτι, όπως… παλιά το "τσιγάρο στα δύο",
κάτι "η φτώχεια θέλει καλοπέραση",
κάτι ο… κουμπαράς που θα μας δώσουν οι… Τραπεζίτες….
Πού θα πάει;
"σταλαγματιά- σταλαγματιά θα γεμίσει ξανά η στάμνα η πλατιά"!
Ίσως είναι και άλλα "των… αιώνων μας τα χρέη" που λέει και ο ποιητής.
Στα υπόψη και αυτά.
«Σκίμπους λέγε.
Κράββατον μη λέγης. Μιαρόν γαρ» !!!.
Σχόλιο: Έτσι κάθε φορά που θα λέμε «κρεβάτι» θα βάζουμε…
πιπέρι στο στόμα (μιαρόν γαρ)!,
και εάν… το εκστομίσουμε δημοσίως, θα οδηγηθούμε στο… Ηθών.
Και βέβαια, πολύ πριν τον Καϊάφα και τον Πιλάτο, θα είχαν κατηγορήσει
οι… Αττικιστές τον Χριστό
για … τον ανήθικο, τον μιαρόν «κράββατον» (!)
Κι όμως, ΝΑΙ!
Αυτά τα άτομα, (ας… απολαύσουμε μια… διαταγή τους ακόμη:
«Ευχαριστείν(!) ΜΗ λέγης, αδόκιμον (!) γαρ. Λέγε… χάριν ειδέναι»),
διατάσσοντας (!) την επιστροφή της, στο παρωχημένο
λεκτικό και εννοιολογικό τυπικό της Αττικής διαλέκτου,
Τραυμάτισαν και ΚΑΘΗΛΩΣΑΝ την Ελληνική Γλώσσα
την στιγμή της πιο ελπιδοφόρας και δυναμικής της πορείας !!!
Όταν ήδη μιλιόταν στις…. εκτεταμένες…. Αλεξανδρινές Επικράτειες
και ήταν επίσημα αναγνωρισμένη γλώσσα στο ξεκίνημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας,
όπως μας πληροφορούν οι ειδήμονες (!)
Καταλαβαίνουμε το… Μέγα Λάθος;
(Και το πιο…. τραγικό είναι ότι, για το «έγκλημα», κατά της ίδιας της γλώσσας μας,
ΔΕΝ… έχουμε να κατηγορήσουμε και κάποιον…. ΚΑΚΟ ξένο!)
Φωτογραφία: Βέβαια τα παραπάνω «διατάσσομεν» (αυτό λέγε, τούτο ΜΗ λέγης)
είναι των Αττικιστών την περίοδο της Αλεξανδρινής Κοινής,
όμως θα μπορούσαν να είναι… «διαταγές»
και του «γλωσσαμύντορα» Γεωργίου Μιστριώτη, ο οποίος… ηγήθηκε του αντιδραστικού…. αγώνα
κατά της «χύδην», «δημοτικής» (!) γλώσσας, στα τέλη του 19ου αιώνα.
Στην φωτογραφία κάτω, ο Γ. Μιστριώτης στη μέση της πρώτης σειράς.
(Οποία… τάξις και συμμετρία)!
Αλλά, ΚΑΙ στις μέρες μας,
Κάποιοι γλωσσικοί… επίγονοι αυτών των Αττικιστών (!),
Κάποιοι ομφαλοσκόποι,
ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ στο… ραχάτι του νέο-Αττικισμού,
επιμένουν μέχρι και σήμερα να την τραυματίζουν.
.
Ευτυχώς όμως,
κάποιοι, ΤΟΤΕ, δεν υπάκουσαν εις τας υποδείξεις (= Αυτό λέγε, τούτο ΜΗ λέγης).
Μοιάζει ίσως με έκπληξη.
Ήταν η Εκκλησία (!)
που υιοθέτησε έμμεσα και άμεσα την Αλεξανδρινή Κοινή,
κληροδοτώντας μας έτσι ένα άριστο και ασφαλές τεκμήριο μελέτης της ,
και ένα οχυρό φυσικά της ιστορίας της Ελληνικής μας Γλώσσας !
Μέρος του συγχρονισμού (εξέλιξης) της Ελληνικής γλώσσας, ο Εκκλησιαστικός λόγος
αποτελεί, εδώ και 2.000 χρόνια, την μεγαλύτερη απόδειξη αυτού που θα λέγαμε
«ΣΩΣΤΗ κίνηση, σωστή στροφή την πιο κατάλληλη στιγμή»,
Υιοθετώντας την Γλώσσα της ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ (!!!) Ελλάδας,
με άλλα λόγια, την ΔΙΕΘΝΗ Ελληνική γλώσσα…!
Την γλώσσα των… «…εκτεταμένων Ελληνικών Επικρατειών…» !
Την Αλεξανδρινή Κοινή!
Μια γλώσσα ΤΟΣΟ κοντά στην σημερινή Ελληνική, ΚΑΙ από άποψη
Λέξεων, Και από άποψη δομής, Και από άποψη εννοιολογίας.
(Παρενθετικά ας δούμε Τί κέρδισε η Εκκλησία από την σωστή αυτήν στροφή;
Ο Εκκλησιαστικός Λόγος, παρότι, ως θρησκευτικός, ιεροτελεστικός (!) λόγος, ΕΥΛΟΓΑ,
διατήρησε (και πολύ ορθώς) το αρχικό τυπικό της… Αλεξανδρινής Κοινής,
εντούτοις ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ, πάντα άμεσος, ελκυστικός
και «ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ» απολύτως, και χωρίς Γραμματικο-συντακτικούς… φιλολογισμούς,
ακόμη και από τον Έλληνα ή τον Ελληνόφωνο, που ίσως δεν είδαν στην ζωή τους μολύβι και χαρτί….
λ.χ «ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα Υιον….»= Δεύτεροι τύποι, αρχαιοπρεπείς εκφράσεις…
Και ΟΜΩΣ,
απολύτως κατανοητός ο λόγος, ΧΩΡΙΣ… ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ (!!!),
για να αντιληφθούμε, εξ αντιθέτου, πόση ΖΗΜΙΑ
έκαναν στην Ελληνική γλώσσα οι… σοφολογιότατοι σκοταδιστές!
Κι όλ’ αυτά (να το ξαναπούμε):
Γιατί κάποια ανοιχτά, φωτισμένα μυαλά στον χώρο της Εκκλησίας,
έκαναν την σωστή κίνηση, την στιγμή που έπρεπε.
Γιατί δεν έπεσαν στην παγίδα του ολέθριου, για την γλώσσα και την Παιδεία μας,
Αττικισμού, της «λάθος στροφής»,
που ούτε λίγο ούτε πολύ, «διέτασσε» την… βίαιη και αυθαίρετη ακύρωση
της φυσιολογικότατης πορείας συγχρονισμού της γλώσσας.
Ενδεικτικά δυνάμει παραδείγματα, ανάλογων…. ακυρωτικών αποφάσεων:
(… Κεραυνόν ΜΗ(!) λέγης, ΛΕΓΕ(!) σκηπτόν / κτήμα μη λέγης, λέγε πάμα /
βλέπω μη… λέγης, λέγε… ορώ,/ ο πατέρας μου μη λέγης, λέγε ο εμός πατήρ,/
το πνεύμα μου ΜΗ λέγης, ΛΕΓΕ ο εμός θυμός / σώμα μη λέγης, λέγε το δέμας…)
/ Σικχαίνομαι μή λέγης, λέγε βδελύττομαι…. !
Ο κάπως προσεκτικός αναγνώστης αυτού του σημειώματος, ίσως προσέξει
ότι οι εντολές τύπου Αποφασίζομεν και Διατάσσομεν…!
δεν… ακυρώνουν μόνο ΓΝΗΣΙΕΣ επιλογές λέξεων, αλλά και την
συγχρονισμένη, με την πολιτιστική-κοινωνική εξέλιξη, νοηματοδότηση των εννοιών:
Ακυρώνουν, δηλαδή, το τελικό ζητούμενο κάθε γλώσσας!
Νομίζω ότι αυτά είναι αρκετά, για να φανεί συγκριτικά(!) η καινοτόμος κίνηση ,
ΑΠΟ ΓΛΩΣΣΙΚΗ άποψη, της Εκκλησίας,
σε σχέση με την «λάθος στροφή» των Αττικιστών, στον… κοσμικό λόγο.
Ο… Νέος Αττικισμός:
ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ χρόνια μετά, δηλαδή τον Εικοστό Πρώτο Αιώνα (!!!),
υπάρχουν Έλληνες
που ΛΟΙΔΩΡΟΥΝ, στο όνομα της Αρχαίας Ελληνικής, την φυσικότατη πορεία
αυτής της προνομίας της Φυλής μας,
της προνομίας να μιλάμε Ελληνικά.
Αρνούνται την ΑΥΤΑΠΟΔΕΙΚΤΗ αλήθεια:
ΟΤΙ…. ΗΔΗ μιλώντας Ελληνικά ,
μιλάμε πρωτίστως ΚΑΙ την Μητρική μας Γλώσσα, την Αρχαία Ελληνική!
Θα χρειαστούμε και πάλι παράδειγμα:
Σημείωση: επειδή πιστεύω ότι: γνώση= τα παραδείγματα, τα… πράγματα και όχι οι… ατέλειωτες θεωρητικούρες….
ας δούμε ένα παράδειγμα, σκόπιμα πολύ γνωστό, ακριβώς για να αντιληφθούμε
πόσο ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ είναι ο διαρκής συγχρονισμός(!) της γλώσσας,
με την εκάστοτε κοινωνική της περιρρέουσα:
Θέμα παραδειγματικής φράσης: η εμφανής αδυναμία κάποιου να… σωθεί.
1) Αττική διάλεκτος : «ου σαυτόν (σε-αυτόν) έξεστίν σοι σώζειν» (5ος αιώνας π.Χ).
(απρόσωπο / δοτική προσωπική / απαρεμφατική σύνταξη= περίπλοκος, δυσνόητος λόγος.
Θέλει την… ανάλυσή του, ό,τι δηλαδή ονομάζουμε σήμερα … διδασκαλία Αρχαίων Ελληνικών,
κατόπιν της…. Υπόδειξης των Αττικιστών, πριν από 2.000 χρόνια)
Η… ίδια η γλώσσα όμως, ΑΓΝΟΗΣΕ τας υποδείξεις και συνέχισε τον… δρόμο προς τον εκσυγχρονισμό της,
και επέλεξε, αντί του παρωχημένου τυπικού της Αττικής, την παρακάτω διατύπωση:
2) Αλεξανδρινή κοινή: «εαυτόν ου δύνασαι σώσαι» (1 ος αι. μ.Χ)
(ασφαλής πηγή Αλεξανδρινής κοινής, φυσικά ο αυθεντικός εκκλησιαστικός λόγος)
Παρατηρούμε ότιδιατηρείται μεν το απαρέμφατο, όχι όμως και η (ΕΝΤΕΛΩΣ περιττή πλέον),
περίπλοκη απαρεμφατική σύνταξη. Αποτέλεσμα= κατανοητός ως σύνολο ο λόγος.
Η επόμενη φάση συγχρονισμού της γλώσσας:
3) Βυζαντινή λαϊκή: «δεν δύνασαι να σώσεις τον εαυτό(ν) σου» (9ος αι. μ.Χ)
(Στηριζόμαστε στο αντίστοιχο λεξιλόγιο των Ακριτικών μας (!) Τραγουδιών,
λ.χ «και δύνασαι, νεώτερε, να κατεβείς εις βίγλα(ν) (=σκοπιά);
(Το απαρέμφατο εδώ μετασχηματίζεται σε δευτερεύουσα πρότ.= παρ α τ α κτικότητα, αμεσότητα πρόσληψης)
4) Νεότερα χρόνια : ( Έχουμε κατά νου το λεξιλόγιο από τα Δημοτικά (!) μας Τραγούδια:
λ.χ Δεν ημπορώ, δεν δύναμαι τον Τούρκο να δουλεύω) (17-18ος αι. μ.Χ)
Ή τον… θυελλώδη Ερωτόκριτο: «του Έρωτα η μπόρεση και της φιλιάς η χάρη»
Οπότε, έτσι, φθάνουμε στην –σημερινή- Ελληνική Γλώσσα:
«Εσύ, δεν μπορείς να σώσεις ούτε (καν) τον ίδιο σου τον εαυτό»
… Η οποία Ελληνική γλώσσα… ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ (!!!) το… έπος του συγχρονισμού της,
με αφετηρία και διαρκή στοιχειακό της όρο φυσικά την Μητρική μας Αρχαία Ελληνική Γλώσσα!
Τίποτα δεν καταργείται ! Τίποτα δεν… χάθηκε!
Το ξαναλέμε: Έχουμε αυτήν την προνομία: Μιλώντας την Ελληνική γλώσσα, Μιλάμε και Αρχαία Ελληνικά.
Διδασκόμενοι την Ελληνική μας Γλώσσα, διδασκόμαστε και την Αρχαία Ελληνική!
Εμείς όμως επιμένουμε στην «λάθος στροφή» της… ΑΠΟΛΥΤΩΣ ατελέσφορης, ανερμάτιστης
διδασκαλίας (;) της Αρχαίας Ελληνικής, όπως «κατήγγειλε»…. από το 1899(!!!), ο τότε Υπουργός Παιδείας.
Από το… 1899, όταν διδάσκονταν τα Αρχαία Ελληνικά ακόμη και στο Δημοτικό (!).
( στο Διαδίκτυο: Αρχαία Ελληνικά: επιστροφή ή λάθος στροφή;)
(συνεχίζεται)
Χρυσόστομος Τ.
Όπως έλεγε και ο πολύς Μένιος (καλή του ώρα του ανθρώπου, εκεί που είναι),
"κανείς λαός δεν χάθηκε από χρέη…".
Κάτι το πετρέλαιο, λίγο το αέριο, λίγο τα… κάλαντα,
κάτι, όπως… παλιά το "τσιγάρο στα δύο",
κάτι "η φτώχεια θέλει καλοπέραση",
κάτι ο… κουμπαράς που θα μας δώσουν οι… Τραπεζίτες….
Πού θα πάει;
"σταλαγματιά- σταλαγματιά θα γεμίσει ξανά η στάμνα η πλατιά"!
Ίσως είναι και άλλα "των… αιώνων μας τα χρέη" που λέει και ο ποιητής.
Στα υπόψη και αυτά.
«Σκίμπους λέγε.
Κράββατον μη λέγης. Μιαρόν γαρ» !!!.
Σχόλιο: Έτσι κάθε φορά που θα λέμε «κρεβάτι» θα βάζουμε…
πιπέρι στο στόμα (μιαρόν γαρ)!,
και εάν… το εκστομίσουμε δημοσίως, θα οδηγηθούμε στο… Ηθών.
Και βέβαια, πολύ πριν τον Καϊάφα και τον Πιλάτο, θα είχαν κατηγορήσει
οι… Αττικιστές τον Χριστό
για … τον ανήθικο, τον μιαρόν «κράββατον» (!)
Κι όμως, ΝΑΙ!
Αυτά τα άτομα, (ας… απολαύσουμε μια… διαταγή τους ακόμη:
«Ευχαριστείν(!) ΜΗ λέγης, αδόκιμον (!) γαρ. Λέγε… χάριν ειδέναι»),
διατάσσοντας (!) την επιστροφή της, στο παρωχημένο
λεκτικό και εννοιολογικό τυπικό της Αττικής διαλέκτου,
Τραυμάτισαν και ΚΑΘΗΛΩΣΑΝ την Ελληνική Γλώσσα
την στιγμή της πιο ελπιδοφόρας και δυναμικής της πορείας !!!
Όταν ήδη μιλιόταν στις…. εκτεταμένες…. Αλεξανδρινές Επικράτειες
και ήταν επίσημα αναγνωρισμένη γλώσσα στο ξεκίνημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας,
όπως μας πληροφορούν οι ειδήμονες (!)
Καταλαβαίνουμε το… Μέγα Λάθος;
(Και το πιο…. τραγικό είναι ότι, για το «έγκλημα», κατά της ίδιας της γλώσσας μας,
ΔΕΝ… έχουμε να κατηγορήσουμε και κάποιον…. ΚΑΚΟ ξένο!)
Φωτογραφία: Βέβαια τα παραπάνω «διατάσσομεν» (αυτό λέγε, τούτο ΜΗ λέγης)
είναι των Αττικιστών την περίοδο της Αλεξανδρινής Κοινής,
όμως θα μπορούσαν να είναι… «διαταγές»
και του «γλωσσαμύντορα» Γεωργίου Μιστριώτη, ο οποίος… ηγήθηκε του αντιδραστικού…. αγώνα
κατά της «χύδην», «δημοτικής» (!) γλώσσας, στα τέλη του 19ου αιώνα.
Στην φωτογραφία κάτω, ο Γ. Μιστριώτης στη μέση της πρώτης σειράς.
(Οποία… τάξις και συμμετρία)!
Αλλά, ΚΑΙ στις μέρες μας,
Κάποιοι γλωσσικοί… επίγονοι αυτών των Αττικιστών (!),
Κάποιοι ομφαλοσκόποι,
ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ στο… ραχάτι του νέο-Αττικισμού,
επιμένουν μέχρι και σήμερα να την τραυματίζουν.
.
Ευτυχώς όμως,
κάποιοι, ΤΟΤΕ, δεν υπάκουσαν εις τας υποδείξεις (= Αυτό λέγε, τούτο ΜΗ λέγης).
Μοιάζει ίσως με έκπληξη.
Ήταν η Εκκλησία (!)
που υιοθέτησε έμμεσα και άμεσα την Αλεξανδρινή Κοινή,
κληροδοτώντας μας έτσι ένα άριστο και ασφαλές τεκμήριο μελέτης της ,
και ένα οχυρό φυσικά της ιστορίας της Ελληνικής μας Γλώσσας !
Μέρος του συγχρονισμού (εξέλιξης) της Ελληνικής γλώσσας, ο Εκκλησιαστικός λόγος
αποτελεί, εδώ και 2.000 χρόνια, την μεγαλύτερη απόδειξη αυτού που θα λέγαμε
«ΣΩΣΤΗ κίνηση, σωστή στροφή την πιο κατάλληλη στιγμή»,
Υιοθετώντας την Γλώσσα της ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ (!!!) Ελλάδας,
με άλλα λόγια, την ΔΙΕΘΝΗ Ελληνική γλώσσα…!
Την γλώσσα των… «…εκτεταμένων Ελληνικών Επικρατειών…» !
Την Αλεξανδρινή Κοινή!
Μια γλώσσα ΤΟΣΟ κοντά στην σημερινή Ελληνική, ΚΑΙ από άποψη
Λέξεων, Και από άποψη δομής, Και από άποψη εννοιολογίας.
(Παρενθετικά ας δούμε Τί κέρδισε η Εκκλησία από την σωστή αυτήν στροφή;
Ο Εκκλησιαστικός Λόγος, παρότι, ως θρησκευτικός, ιεροτελεστικός (!) λόγος, ΕΥΛΟΓΑ,
διατήρησε (και πολύ ορθώς) το αρχικό τυπικό της… Αλεξανδρινής Κοινής,
εντούτοις ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ, πάντα άμεσος, ελκυστικός
και «ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ» απολύτως, και χωρίς Γραμματικο-συντακτικούς… φιλολογισμούς,
ακόμη και από τον Έλληνα ή τον Ελληνόφωνο, που ίσως δεν είδαν στην ζωή τους μολύβι και χαρτί….
λ.χ «ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα Υιον….»= Δεύτεροι τύποι, αρχαιοπρεπείς εκφράσεις…
Και ΟΜΩΣ,
απολύτως κατανοητός ο λόγος, ΧΩΡΙΣ… ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ (!!!),
για να αντιληφθούμε, εξ αντιθέτου, πόση ΖΗΜΙΑ
έκαναν στην Ελληνική γλώσσα οι… σοφολογιότατοι σκοταδιστές!
Κι όλ’ αυτά (να το ξαναπούμε):
Γιατί κάποια ανοιχτά, φωτισμένα μυαλά στον χώρο της Εκκλησίας,
έκαναν την σωστή κίνηση, την στιγμή που έπρεπε.
Γιατί δεν έπεσαν στην παγίδα του ολέθριου, για την γλώσσα και την Παιδεία μας,
Αττικισμού, της «λάθος στροφής»,
που ούτε λίγο ούτε πολύ, «διέτασσε» την… βίαιη και αυθαίρετη ακύρωση
της φυσιολογικότατης πορείας συγχρονισμού της γλώσσας.
Ενδεικτικά δυνάμει παραδείγματα, ανάλογων…. ακυρωτικών αποφάσεων:
(… Κεραυνόν ΜΗ(!) λέγης, ΛΕΓΕ(!) σκηπτόν / κτήμα μη λέγης, λέγε πάμα /
βλέπω μη… λέγης, λέγε… ορώ,/ ο πατέρας μου μη λέγης, λέγε ο εμός πατήρ,/
το πνεύμα μου ΜΗ λέγης, ΛΕΓΕ ο εμός θυμός / σώμα μη λέγης, λέγε το δέμας…)
/ Σικχαίνομαι μή λέγης, λέγε βδελύττομαι…. !
Ο κάπως προσεκτικός αναγνώστης αυτού του σημειώματος, ίσως προσέξει
ότι οι εντολές τύπου Αποφασίζομεν και Διατάσσομεν…!
δεν… ακυρώνουν μόνο ΓΝΗΣΙΕΣ επιλογές λέξεων, αλλά και την
συγχρονισμένη, με την πολιτιστική-κοινωνική εξέλιξη, νοηματοδότηση των εννοιών:
Ακυρώνουν, δηλαδή, το τελικό ζητούμενο κάθε γλώσσας!
Νομίζω ότι αυτά είναι αρκετά, για να φανεί συγκριτικά(!) η καινοτόμος κίνηση ,
ΑΠΟ ΓΛΩΣΣΙΚΗ άποψη, της Εκκλησίας,
σε σχέση με την «λάθος στροφή» των Αττικιστών, στον… κοσμικό λόγο.
Ο… Νέος Αττικισμός:
ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ χρόνια μετά, δηλαδή τον Εικοστό Πρώτο Αιώνα (!!!),
υπάρχουν Έλληνες
που ΛΟΙΔΩΡΟΥΝ, στο όνομα της Αρχαίας Ελληνικής, την φυσικότατη πορεία
αυτής της προνομίας της Φυλής μας,
της προνομίας να μιλάμε Ελληνικά.
Αρνούνται την ΑΥΤΑΠΟΔΕΙΚΤΗ αλήθεια:
ΟΤΙ…. ΗΔΗ μιλώντας Ελληνικά ,
μιλάμε πρωτίστως ΚΑΙ την Μητρική μας Γλώσσα, την Αρχαία Ελληνική!
Θα χρειαστούμε και πάλι παράδειγμα:
Σημείωση: επειδή πιστεύω ότι: γνώση= τα παραδείγματα, τα… πράγματα και όχι οι… ατέλειωτες θεωρητικούρες….
ας δούμε ένα παράδειγμα, σκόπιμα πολύ γνωστό, ακριβώς για να αντιληφθούμε
πόσο ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ είναι ο διαρκής συγχρονισμός(!) της γλώσσας,
με την εκάστοτε κοινωνική της περιρρέουσα:
Θέμα παραδειγματικής φράσης: η εμφανής αδυναμία κάποιου να… σωθεί.
1) Αττική διάλεκτος : «ου σαυτόν (σε-αυτόν) έξεστίν σοι σώζειν» (5ος αιώνας π.Χ).
(απρόσωπο / δοτική προσωπική / απαρεμφατική σύνταξη= περίπλοκος, δυσνόητος λόγος.
Θέλει την… ανάλυσή του, ό,τι δηλαδή ονομάζουμε σήμερα … διδασκαλία Αρχαίων Ελληνικών,
κατόπιν της…. Υπόδειξης των Αττικιστών, πριν από 2.000 χρόνια)
Η… ίδια η γλώσσα όμως, ΑΓΝΟΗΣΕ τας υποδείξεις και συνέχισε τον… δρόμο προς τον εκσυγχρονισμό της,
και επέλεξε, αντί του παρωχημένου τυπικού της Αττικής, την παρακάτω διατύπωση:
2) Αλεξανδρινή κοινή: «εαυτόν ου δύνασαι σώσαι» (1 ος αι. μ.Χ)
(ασφαλής πηγή Αλεξανδρινής κοινής, φυσικά ο αυθεντικός εκκλησιαστικός λόγος)
Παρατηρούμε ότιδιατηρείται μεν το απαρέμφατο, όχι όμως και η (ΕΝΤΕΛΩΣ περιττή πλέον),
περίπλοκη απαρεμφατική σύνταξη. Αποτέλεσμα= κατανοητός ως σύνολο ο λόγος.
Η επόμενη φάση συγχρονισμού της γλώσσας:
3) Βυζαντινή λαϊκή: «δεν δύνασαι να σώσεις τον εαυτό(ν) σου» (9ος αι. μ.Χ)
(Στηριζόμαστε στο αντίστοιχο λεξιλόγιο των Ακριτικών μας (!) Τραγουδιών,
λ.χ «και δύνασαι, νεώτερε, να κατεβείς εις βίγλα(ν) (=σκοπιά);
(Το απαρέμφατο εδώ μετασχηματίζεται σε δευτερεύουσα πρότ.= παρ α τ α κτικότητα, αμεσότητα πρόσληψης)
4) Νεότερα χρόνια : ( Έχουμε κατά νου το λεξιλόγιο από τα Δημοτικά (!) μας Τραγούδια:
λ.χ Δεν ημπορώ, δεν δύναμαι τον Τούρκο να δουλεύω) (17-18ος αι. μ.Χ)
Ή τον… θυελλώδη Ερωτόκριτο: «του Έρωτα η μπόρεση και της φιλιάς η χάρη»
Οπότε, έτσι, φθάνουμε στην –σημερινή- Ελληνική Γλώσσα:
«Εσύ, δεν μπορείς να σώσεις ούτε (καν) τον ίδιο σου τον εαυτό»
… Η οποία Ελληνική γλώσσα… ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ (!!!) το… έπος του συγχρονισμού της,
με αφετηρία και διαρκή στοιχειακό της όρο φυσικά την Μητρική μας Αρχαία Ελληνική Γλώσσα!
Τίποτα δεν καταργείται ! Τίποτα δεν… χάθηκε!
Το ξαναλέμε: Έχουμε αυτήν την προνομία: Μιλώντας την Ελληνική γλώσσα, Μιλάμε και Αρχαία Ελληνικά.
Διδασκόμενοι την Ελληνική μας Γλώσσα, διδασκόμαστε και την Αρχαία Ελληνική!
Εμείς όμως επιμένουμε στην «λάθος στροφή» της… ΑΠΟΛΥΤΩΣ ατελέσφορης, ανερμάτιστης
διδασκαλίας (;) της Αρχαίας Ελληνικής, όπως «κατήγγειλε»…. από το 1899(!!!), ο τότε Υπουργός Παιδείας.
Από το… 1899, όταν διδάσκονταν τα Αρχαία Ελληνικά ακόμη και στο Δημοτικό (!).
( στο Διαδίκτυο: Αρχαία Ελληνικά: επιστροφή ή λάθος στροφή;)
(συνεχίζεται)
Χρυσόστομος Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου