Τετάρτη, 2 Μαΐου 2012
ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ
Ξαφνικά γεμίσαμε ακροδεξιούς. Στην Ευρώπη οι ακροδεξιοί κάνουν θραύση, μια χαρά άλλοθι για κάθε ευπρεπές καθεστώς, αλλά στην Ελλάδα είχαμε μια έλλειψη στο φρούτο. Τώρα εξευρωπαϊστήκαμε και σ’ αυτό, αλλά ξεπέφτοντας στην παρωδία. Καρατζαφέρης, Χρυσή Αυγή, Καμμένος, στην ίδια γραμμή, κατατάχτηκαν στην ακροδεξιά. Το περίεργο είναι ότι οι κατήγοροι/εισαγγελείς λησμόνησαν το καραμπινάτο ή αν θέλετε, τσεκουράτο «αγωνιστικό νεανικό παρελθόν» του κ. Βορίδη, μόλις εγκατέλειψε τη «λαϊκούρα» του ΛΑΟΣ και έγινε δεκτός στη «σαλονάτη» ΝΔ.
Όπως και να ‘χει, για την Αριστερά ο φασισμός δεν είναι ούτε η πρόχειρη πατσαβούρα για τα μούτρα του πρώτου τυχόντος, ούτε λύση ευκολίας για να τσουβαλιάζει άπαντες «της δεξιάς» στο ίδιο σακί. Τέτοιες λύσεις γίνονται μπούμερανγκ. Η κυρίαρχη ιδεολογία ορίζει τη θέση του καθενός, τον κατονομάζει. Παλιά κυριαρχούσε ως ιδεολογία ο αντικομμουνισμός. Τώρα ο νεοφιλελευθερισμός/παγκοσμιοποίηση. Η τοποθέτηση σε αυτό το θέμα καθορίζει και τα δυο άλλα, συνεπαγόμενα: την ύπαρξη και το ρόλο του Έθνους/Κράτους και το Μεταναστευτικό. Όλα αυτά μαζί είναι ένα. Τα διάφορα κομμάτια της Αριστεράς και της Δεξιάς δεν έχουν την ίδια θέση σ’ αυτά τα θέματα. Δεν μπορούμε πια να μιλάμε, απλουστευτικά και αόριστα για Δεξιά και Αριστερά. Πχ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μοιάζουν σαν δυο όψεις του ίδιου νεοφιλελεύθερου νομίσματος και δεν νοείται το μεν να θεωρείται σοσιαλιστικό (!), η δε να τοποθετείται γενικώς στη Δεξιά. Είναι ώρα να προσφωνούμε τον καθένα με το όνομα που του αξίζει.
Η διάσπαση του ηγεμονικού κόμματος στο συντηρητικό χώρο, της ΝΔ, και η απόπειρα πολιτικής αυτονόμησης της λεγόμενης «λαϊκής δεξιάς» (και των αντίστοιχων κοινωνικών στρωμάτων) ανοίγουν άδηλες προοπτικές. Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» είναι αποτέλεσμα της κρίσης, προέκυψαν επειδή η λαϊκή βάση της Δεξιάς αντιδρά επίμονα στο νεοφιλελευθερισμό κάθε ηγεσίας: απόρριψε τη νεοφιλελεύθερη κ. Μπακογιάννη, απογοητεύθηκε από τον, επίσης νεοφιλελεύθερο, Καραμανλή, εξεγέρθηκε κατά της στροφής Σαμαρά. Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» είναι καινοφανής απόπειρα, όχι πλήρως διαμορφωμένη, χωρίς ακόμα σαφές και σταθερό κοινωνικό/ πολιτικό ακροατήριο. Είναι τέκνο της οργής, άγνωστο αν θα μεγαλώσει και τίνος θα μοιάσει. Αλλά είναι σαφές ότι έχει κοινωνικό υπόβαθρο (δεν είναι πραξικόπημα δυσαρεστημένων βαρόνων) και βάζει στο τραπέζι επίκαιρα ζητήματα.
Η Αριστερά, λατρεύει τις ταξικές αναλύσεις, μνημονεύει τον Λένιν για «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», αλλά συχνά δεν αποφεύγει την απλουστευτική πεπατημένη μόλις αντιμετωπίσει κάτι καινούργιο: χαρακτηρίζει ένα κόμμα (πχ τους Ανεξάρτητους Έλληνες) από την πολιτική καταγωγή της ηγεσίας, παραλείποντας τον κοινωνικό αναβρασμό που προκάλεσε τη γέννηση του κόμματος. Η Αριστερά προβάλλει τις φασιστικές χαιρετούρες και τη βία για να αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή (δηλαδή μιλάει για την επιφάνεια) σαν να μην έχει ιδέα για τα κοινωνικά ρεύματα που φουσκώνουν από την οικονομική κρίση, λες και η Ιστορία δεν την δίδαξε τίποτα για την άνοδο του φασισμού. Η Κρίση προκαλεί βαθιές μεταλλάξεις και ανακατατάξεις στην ελληνική κοινωνία. Όποιος υποτιμά, ή δεν έχει καν επαφή, με την πολιτική/κοινωνική ρευστότητα και επιμένει στη στατική αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων θα βρεθεί εκτός τόπου και χρόνου. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τελώντας υπό πίεση ή/και κατάρρευση, αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα, απασχολημένα με τη διάσωσή τους.
Η Ελλάδα θα είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα όπου, λόγω της κρίσης, διαφορετικοί πολιτικοί σχηματισμοί και τα αντίστοιχα κοινωνικά/πολιτικά στρώματα (και συμφέροντα), αντίπαλοι έως χθες, ενδέχεται να κληθούν, εξ ανάγκης, να δράσουν από κοινού για να αντιμετωπίσουν τα σημερινά προβλήματα με σημερινά κριτήρια προκαλώντας βαθιές ρωγμές στους καθιερωμένους, γνωστούς ιστορικούς ιδεολογικούς διαχωρισμούς. Είναι καινοφανές, πρωτότυπο, γι’ αυτό, ας μου επιτραπεί να πω, είναι επαναστατικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου