Η ΣΥΡΙΑΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ-5 (ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΣΕ ΣΥΡΙΑ,Η.Π.Α. ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ)( Μικρή συλλογή άρθρων)

Α)Άσαντ: Αν οι Ρώσοι αποτύχουν, θα καταστραφεί η Μέση Ανατολή

Η ρωσική αεροπορική εκστρατεία στη Συρία μπορεί και πρέπει να πετύχει, καθώς τυχόν αποτυχία θα οδηγούσε στην καταστροφή της Μέσης Ανατολής, δήλωσε ο σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσαντ, στην πρώτη τοποθέτησή του μετά τη στρατιωτική παρέμβαση της Μόσχας στο συριακό εμφύλιο πόλεμο.

«Η συμμαχία μεταξύ της Ρωσίας, της Συρίας, του Ιράκ και του Ιράν πρέπει να πετύχει, ειδάλλως ολόκληρη η περιοχή θα καταστραφεί», είπε ο κ. Άσαντ, κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε σε ιρανικό τηλεοπτικό σταθμό.

Τόνισε ότι η ρωσική παρέμβαση στη Συρία μπορεί να πετύχει, καθότι υποστηρίζεται από το Ιράν και έχει διεθνή στήριξη, παρά τις επικρίσεις των Δυτικών χωρών. Παραδέχτηκε όμως ότι το κόστος που θα κληθούν να σηκώσουν οι σύμμαχοι της Συρίας «σίγουρα θα είναι μεγάλο».
Κάλεσε δε τις χώρες που υποστηρίζουν την ένοπλη αντιπολίτευση να σταματήσουν ή και να συνεργαστούν με τη Μόσχα για την καταπολέμηση του «εξτρεμισμού».
«Αν αυτά τα κράτη συμμετάσχουν στον αγώνα εναντίον των τρομοκρατών με σοβαρό και ειλικρινή τρόπο, τουλάχιστον σταματώντας να τους δίνουν βοήθεια, θα πετύχουμε αποτελέσματα πολύ ταχύτερα», είπε ο σύρος πρόεδρος.
Προσέφερε επίσης πολιτική κάλυψη σε ρωσικές αεροπορικές επιδρομές που στοχοθετούν περιοχές που ελέγχονται από αντικαθεστωτικούς αντάρτες.
Το πρωί της Κυριακής, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι κατά τις τελευταίες 24 ώρες ρωσικά μαχητικά πραγματοποίησαν 20 εξόδους στη Συρία και έπληξαν 10 στόχους της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος.
Οι επιδρομές έπληξαν ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης τρομοκρατών, περιλαμβανομένου και ενός εργοστασίου όπου κατασκευάζονται ζώνες που χρησιμοποιούνται για βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας, ανέφερε το υπουργείο.
Η Δύση, πρωτίστως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία και η Γαλλία, υποστηρίζουν ότι η συντριπτική πλειονότητα των ρωσικών πληγμάτων έχει ως στόχο θέσεις αντικαθεστωτικών ομάδων, καθώς πολλές επιδρομές γίνονται σε ζώνες όπου η παρουσία των τζιχαντιστών είναι αμελητέα.
Η Δύση ήταν αυτή που βάφτιζε «μαχητές της δημοκρατίας» τους ισλαμοφασίστες, πριν αρχίσουν να αποκεφαλίζουν και Αμερικάνους.

olympia.gr

======================================================

Β)Οι ρωσικοί βομβαρδισμοί περιπλέκουν το Συριακό

NEIL MACFARQUHAR, HELENE COOPER, MICHAEL R. GORDON / THE NEW YORK TIMES

Κάτοικοι της συριακής πόλης Ταλμπισέχ, στην επαρχία Χομς, σπεύδουν σε περιοχή που βομβαρδίστηκε από ρωσικά μαχητικά αεροπλάνα την περασμένη Τετάρτη, πρώτη ημέρα της ανοιχτής στρατιωτικής εμπλοκής της Ρωσίας στον συριακό εμφύλιο.

Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν κλιμάκωσε απότομα την αναμέτρησή του με τη Δύση για την άσκηση επιρροής στη Μέση Ανατολή την Τετάρτη, καθώς Ρώσοι πιλότοι άρχισαν τους πρώτους αεροπορικούς βομβαρδισμούς επί συριακού εδάφους.
Ρώσοι αξιωματούχοι και αναλυτές εμφάνισαν αυτή την κίνηση ως προσπάθεια αποδυνάμωσης του «Ισλαμικού Κράτους» και διάσωσης του Σύρου προέδρου Μπασάρ Ασαντ, του κυριότερου συμμάχου της Μόσχας στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο η Χομς, βασικό θέατρο των ρωσικών βομβαρδισμών, δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχο του «Ισλαμικού Κράτους», γεγονός που οδήγησε τις ΗΠΑ, αλλά και τη Γαλλία, να υποστηρίξουν πως άλλοι ήταν οι πραγματικοί στόχοι της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης. Σε κάθε περίπτωση, η ρωσική ανάμειξη είναι πολύ πιθανό να παρατείνει και να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τον πόλεμο, διατηρώντας τον Ασαντ στην εξουσία και προσθέτοντας τον ρωσικό παράγοντα στο ήδη περίπλοκο παζλ των πολυάριθμων ανταγωνιστικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται στη Συρία.
Η έναρξη των ρωσικών επιχειρήσεων ήρθε δύο ημέρες μετά τη συνάντηση του Πούτιν με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Οι δύο άνδρες είχαν προηγουμένως διασταυρώσει τα ξίφη τους για το συριακό πρόβλημα, από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης. Ο κ. Πούτιν εμφάνισε τον Σύρο πρόεδρο ως προμαχώνα εναντίον του «Ισλαμικού Κράτους», ενώ ο κ. Ομπάμα υποστήριξε ότι είναι αδύνατο να επιλυθεί το συριακό πρόβλημα εάν ο Μπασάρ Ασαντ δεν αποχωρήσει από την εξουσία.
Οσα ωθούν τον Πούτιν
Υπάρχουν ισχυροί διεθνείς και εσωτερικοί λόγοι που παρακινούν τον κ. Πούτιν να επέμβει στη Συρία. Στο διεθνές επίπεδο, επιθυμεί να αναστηλώσει το κύρος της Ρωσίας ως παγκόσμιας δύναμης και να εκβιάσει την έξοδο από τη διπλωματική και οικονομική απομόνωση που επέβαλε στη χώρα του η Δύση ύστερα από την προσάρτηση της Κριμαίας και την υποστήριξη των αυτονομιστών στην Ανατολική Ουκρανία. Επιπλέον, επιθυμεί να διατηρήσει τον έλεγχο της ναυτικής βάσης που διατηρεί η Ρωσία στην Ταρτούς της δυτικής Συρίας, τη μοναδική ναυτική βάση της χώρας του έξω από την επικράτεια της πρώην Σοβιετικής Ενωσης.
Μιλώντας στο γερμανικό Ιδρυμα Μάρσαλ, ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, στρατηγός Φίλιπ Μπρίντλαβ, δήλωσε: «Πρώτα απ’ όλα, η Ρωσία επιθυμεί ζωηρά να εμφανίζεται ως ισότιμος παίκτης στη διεθνή σκηνή. Παράλληλα, επιδιώκει να στρέψει την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης μακριά από αυτά που πράττει στην Ουκρανία». Σύμφωνα με τον στρατηγό Μπρίντλαβ, στους ρωσικούς στόχους περιλαμβάνονται επίσης «η θωράκιση των ναυτικών και αεροπορικών τους εγκαταστάσεων στα θερμά νερά της Μεσογείου, η παράταση του βίου του προέδρου Ασαντ και κάποια αντιτρομοκρατική δράση εναντίον του “Ισλαμικού Κράτους”, η οποία θα προσφέρει μια ορισμένη νομιμοποίηση στη ρωσική προσέγγιση έναντι του συριακού προβλήματος».
Αρκετοί ειδικοί, πάντως, εκτιμούν ότι, αν και η ρωσική στρατιωτική επέμβαση είναι πιθανό να βοηθήσει τον Μπασάρ Ασαντ βραχυπρόθεσμα, οι μακροπρόθεσμες προκλήσεις για τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις παραμένουν δυσθεώρητες.
Αμερικανικές εκτιμήσεις
«Η συριακή κυβέρνηση ελέγχει μόλις το 20% του εδάφους της χώρας, αντιμετωπίζει τεράστιες ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και έχει εμπλακεί σε έναν εθνοτικό-θρησκευτικό πόλεμο με τους σουνίτες μουσουλμάνους, οι οποίοι εκπροσωπούν την πλειονότητα του συριακού πληθυσμού», επισημαίνει ο Αντριου Τάμπλερ από το Ινστιτούτο Ουάσιγκτον για τη Μέση Ανατολή. «Αυτά τα προβλήματα είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν. Οι Ρώσοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα στρατεύματα που έχουν αναπτύξει στη Συρία για να στηρίξουν, επί του παρόντος, την κυβέρνηση Ασαντ. Μακροπρόθεσμα, όμως, αυτό θα καθηλώσει τη Ρωσία σε ένα ναρκοπέδιο. Η επίλυση του συριακού προβλήματος απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα από μια ρωσική στρατιωτική επέμβαση», προσθέτει ο Αμερικανός αναλυτής.
Αξιωματούχοι στην Ουάσιγκτον εκτιμούν πως η ρωσική στρατιωτική παρουσία μπορεί να παραμείνει στη Συρία και μετά την τελική απομάκρυνση του Μπασάρ Ασαντ από την εξουσία και τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης, καθώς η Ρωσία θα έχει τη θέση της στις συνομιλίες για τη μετάβαση στη νέα κατάσταση πραγμάτων. Και αν, μέσα σε όλα αυτά, η Ρωσία καταφέρει να αποδυναμώσει και το «Ισλαμικό Κράτος», τόσο το καλύτερο για την εθνική ασφάλεια και τη διεθνή εικόνα της.
Το «σκάκι» Ομπάμα- Πούτιν στη Συρία

 

Την εκτίμηση ότι η παρέμβαση του Βλαντιμίρ Πούτιν στη συριακή κρίση κινδυνεύει να εξελιχθεί σε μπούμερανγκ, διατυπώνει ο Τόμας Φρίντμαν. Με ανάλυσή του στους New York Times, ο διάσημος δημοσιογράφος και συγγραφέας υποστηρίζει ότι η αεροπορική εκστρατεία της Ρωσίας ενισχύει μεν τον Μπασάρ Ασαντ, αλλά καθιστά τον Ρώσο πρόεδρο μισητό στα μάτια των σουνιτών μουσουλμάνων, οι οποίοι αποτελούν την πλειονότητα των Σύρων και γενικά των Αράβων. «Επιπλέον», σημειώνει ο Φρίντμαν, «ας υποθέσουμε ότι συμβαίνει κάποιο θαύμα και οι Ρώσοι νικούν το “Ισλαμικό Κράτος”. Ο μόνος τρόπος να διατηρήσουν αυτήν τη νίκη θα είναι να βάλουν στη θέση τους κάποιους μετριοπαθείς σουνίτες. Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι μετριοπαθείς σουνίτες, οι οποίοι θα σπεύσουν να συμμαχήσουν με τη Ρωσία, όταν ο Πούτιν προβάλλει ως ο βασικός υποστηρικτής του Ασαντ, του ανθρώπου που δολοφόνησε με βόμβες περισσότερους σουνίτες από κάθε άλλον;». Σύμφωνα με τον Φρίντμαν, ο μόνος τρόπος για να βγει ο Πούτιν από τον λαβύρινθο είναι να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ στην εξεύρεση πολιτικής επίλυσης του συριακού προβλήματος. «Και αυτό θα συμβεί μόνο αν οι Ρώσοι, μαζί με τους Ιρανούς, αναγκάσουν τον Ασαντ –ύστερα από ορισμένη μεταβατική περίοδο– να εγκαταλείψει την εξουσία και τη χώρα. Από την πλευρά της, η αντιπολίτευση οφείλει να προστατεύσει τη μειονότητα των Αλαουιτών και να δεχθεί την εγκατάσταση διεθνούς στρατιωτικής δύναμης».

“Καθημερινή”

=============================================================

Γ)Τι σημαίνει η εμπλοκή της Ρωσίας στη Συρία;

Του Σάββα Καλεντερίδη

Πριν αναφερθούμε στην ενεργό εμπλοκή της Ρωσίας στη Συρία, είναι σκόπιμο να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στο ξέσπασμα της κρίσης. Η κρίση στη Συρία ξέσπασε το Μάρτιο του 2011, με τη μορφή διαδηλώσεων και αμέσως μετά, χωρίς να αρχίσουν διωγμοί και σφαγές, δημιουργήθηκε μια πόλη με αντίσκηνα για φυγάδες από τη Συρία, στην Αντίοχεια της Κιλικίας. Την αντισκηνούπολη την είχαν σχεδόν έτοιμη οι τουρκικές αρχές με το ξέσπασμα των διαδηλώσεων, αμέσως μετά βρέθηκαν και οι φυγάδες και τον Ιούνιο, προτού καν αρχίσουν οι ένοπλες συγκρούσεις, επισκέφθηκε τους φυγάδες από τη Συρία η Αντζελίνα Τζολί, ως πρέσβης καλής θέλησης των Ηνωμένων Εθνών, στήνοντας έτσι το σκηνικό συμπάθειας προς τους «καημένους» του φυγάδες και δημιουργώντας το κατάλληλο ψυχολογικό υπόβαθρο για τον «κακό» Άσαντ.
Μετά ακολούθησε ο εξοπλισμός του λεγόμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού (ΕΣΣ) στο έδαφος της Τουρκίας, από στελέχη του κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ, Τουρκίας, με την υποστήριξη του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας.
Η ένοπλη δράση του ΕΣΣ στο έδαφος της Συρίας, που εκμεταλλεύτηκε παλιές πληγές που άνοιξαν ένεκα της δράσης ακραίων σουνιτών μουσουλμάνων στη Χάμα* και ξεσήκωσε αρκετούς σουνίτες εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης, προκάλεσε την αντίδραση του Άσαντ και των ενόπλων δυνάμεων, με αποτέλεσμα να αρχίσουν κανονικές μάχες σε αρκετές περιοχές της χώρας.
Την κατάσταση εκμεταλλεύτηκε ένας παλιός γνώριμος των ΗΠΑ, η Άλ Κάιντα, η οποία μέσω της οργάνωσης-παρακλάδι Αλ Νούσρα, άρχισε να ελέγχει σταδιακά σημαντικό μέρος της επικράτειας της Συρίας, ενώ αντιθέτως έχανε έδαφος ο ΕΣΣ.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη παρέλαβε το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος, που επέκτεινε τη δράση του από το Ιράκ στη Συρία, καταλαμβάνοντας μεγάλο μέρος της επικράτειάς της.
Εν τω μεταξύ, ο Άσαντ, αφού κατόρθωσε να αποφύγει διάφορες προβοκάτσιες, που αποσκοπούσαν στο να τον εμπλέξουν σε χρήση χημικών, για να αποφύγει τον βομβαρδισμό από τη «διεθνή κοινότητα», αναγκάστηκε να παραδώσει το χημικό του οπλοστάσιο στους εμπειρογνώμωνες του ΟΗΕ, το οποίο καταστράφηκε στα νερά της Μεσογείου, απαλλάσσοντας έτσι το Ισραήλ από μια στρατηγική απειλή, που συνιστούσε το ενδεχόμενο χρήσης χημικών όπλων εναντίον του.
Όμως, παρά την υποχώρηση Άσαντ, ο πόλεμος εναντίον του συνεχιζόταν δι’ αντιπροσώπων, με το μεγάλο χαμένο να είναι ο συριακός λαός, ο οποίος μετρά εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, περίπου πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες και εκατομμύρια σπίτια καταστραμμένα.
Ο στρατηγικός στόχος της κρίσης στη Συρία, πέραν της καταστροφής του χημικού της οπλοστασίου, είναι η ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους που λέγεται Συρία, για να δημιουργηθούν στη θέση του τέσσερα κράτη, των Δρούζων, των Σουνιτών, των Κούρδων και των Αλαουϊτών, με τη Δαμασκό να είναι το κέντρο αυτής της συνομοσπονδίας.
Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της επιρροής που ασκεί το Ιράν και η Ρωσία στη χώρα αυτή, με ότι αυτό σημαίνει για την ασφάλεια του Ισραήλ, λόγω Χεζμπολλάχ, αλλά και για τα συμφέροντα της Δύσης, η οποία δεν θέλει ισχυρή πρόσβαση στη Μεσόγειο της Μόσχας και της Τεχεράνης.
Ενώ ο πόλεμος στη Συρία περιπλέκεται και βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο, με το κύμα προσφύγων να κλονίζει συθέμελα την Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη, η Ρωσία αποφάσισε να επέμβει ενεργά με αεροπορικές δυνάμεις αλλά και με στρατό ξηράς, κατόπιν πρόσκλησης της κυβέρνησης Άσαντ, δημιουργώντας μια δυναμική που είναι σε θέση να ανατρέψει τα δεδομένα.
Η επόμενη μέρα στη Συρία, κατά τα φαινόμενα, θα χαράξει το 2016, που συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη συνθήκη Sykes-Picot, που καθόρισε τα σύνορα στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης και της Συρίας.
Το πιο πιθανό είναι ότι η Ρωσία, με την ενεργό στρατιωτική εμπλοκή της θα επηρεάσει την πορεία των εξελίξεων και θα δημιουργήσει συνθήκες που θα της επιτρέψουν να είναι παρούσα την επόμενη μέρα στην περιοχή, με τον Άσαντ να αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά και τους πρόσφυγες να παίρνουν και πάλι το δρόμο της επιστροφής στα σπίτια τους.
Τέλος, από όλη αυτήν την κατάσταση ο μεγάλος κερδισμένος θα είναι μάλλον οι Κούρδοι, που θα βρεθούν με ένα δεύτερο κουρδικό κράτος, σε οπτική επαφή με τη Μεσόγειο θάλασσα.
*Η σφαγή στη Χάμα
Στις 2 Φεβρουαρίου 1982 εξεγέρθηκαν στην πόλη Χάμα στελέχη και μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, εξέγερση την οποία κατέπνιξε στο αίμα ο Χαφέζ Αλ Άσαντ, στέλνοντας επιλαρχίες αρμάτων εναντίων των εξεγερμένων,  με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι.
δημοκρατία