Όπως αναμενόταν, χθες στη Ρίγα δεν έγινε ουσιαστικά τίποτα. Ετσι, τώρα, το επόμενο επεισόδιο στο σίριαλ του ελληνικού δράματος αναμένεται να παιχθεί πλέον στη Δρέσδη, μία από τις ιστορικά σημαντικότερες γερμανικές μητροπόλεις αλλά και μία από τις πιο κομβικές πόλεις της πάλαι ποτέ Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Εκεί, σε αυτό το ζωντανό μνημείο πολιτισμού, θα συζητηθεί σε λίγες ημέρες ξανά η ελληνική υπόθεση με την ελπίδα οι ατέρμονες αυτές διαβουλεύσεις να καταλήξουν επιτέλους κάπου.
Όμως η Δρέσδη είναι ένας τόπος διαφορετικός από τους άλλους που έχουν μέχρι στιγμής φιλοξενήσει τις ελληνικές εξελίξεις. Και δεν μπορεί παρά να ξυπνά σκέψεις.
Η πόλη με μία από τις σημαντικότερες όπερες του κόσμου βομβαρδίστηκε ανηλεώς, ειδικά προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Βομβαρδίστηκε από τους συμμάχους, αν και νεότερες ιστορικές έρευνες υποστηρίζουν ότι βομβαρδίστηκε και από τους ίδιους τους Γερμανούς, με σκοπό να δείξουν ότι οι σύμμαχοι επιτίθενται σε αμάχους και να εξαγριώσουν τον τοπικό πληθυσμό.
Με τρομερούς κόπους και θυσίες η πόλη ξαναχτίστηκε για να παραδοθεί στον κομμουνισμό και να παραμείνει υπό αυτόν επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες μετά τη λήξη του Πολέμου.
Αλλά και η αναγέννησή της μετά το 1990 και την επανένωση της Γερμανίας, έγινε σε μεγάλο βαθμό με ευρωπαϊκούς πόρους κι όχι με γερμανικούς φόρους – δυστυχώς, έχει ήδη ξεχαστεί το πώς…
Ετσι, η Δρέσδη σήμερα είναι και πάλι ένα αληθινό κόσμημα της Γερμανίας και της Ευρώπης, ανοιχτό πια από καιρό σε όλους τους ανθρώπους, έτοιμο να προσφέρει ανεκτίμητους πνευματικούς θησαυρούς, ειδικά στη μουσική, στην οποία διατηρεί παγκόσμια ιστορικά και ποιοτικά πρωτεία.
Όμως, αν όλοι σκέπτονταν μετά τον πόλεμο όπως σκέπτονται σήμερα οι Γερμανοί, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα υπήρχε. Και η Δρέσδη θα ήταν ακόμα ερείπιο και φυσικά θα ήταν εντελώς ακατάλληλη να φιλοξενήσει τους ισχυρούς της γης, όπως πρόκειται σε λίγες ημέρες θα συμβεί.
Ολο αυτό είναι δυνατό, επειδή οι Αμερικανοί δεν σκέφτηκαν σαν τους Γερμανούς. Αν είχαν σκεφτεί σαν αυτούς, η σημερινή Γερμανία δεν θα είχε καμία σχέση με αυτό που τώρα είναι.
Καλό λοιπόν θα ήταν οι Γερμανοί να καταλάβουν επιτέλους ότι δεν μπορεί να είναι εκείνοι οι μόνοι ευεργετημένοι από την ιστορία. Δεν γίνεται τα δικά τους χρέη, και μάλιστα από αιτίες ασύλληπτα σοβαρότερες, να χαρίζονται για να ξεκινήσουν από την αρχή, ενώ το επαχθές χρέος που φορτώθηκε η Ελλάδα για να… «σωθεί» να την κυνηγάει μέχρι θανάτου, ο οποίος πλησιάζει με σταθερά βήματα.
Οι Γερμανοί οφείλουν να καταλάβουν ότι λειτουργούν υβριστικά προς την ιστορία η οποία τους ευεργέτησε -και μέσω της Ελλάδας- και πρέπει να σταματήσουν να το πράττουν.
Αλλιώς, ο βόμβες της Δρέσδης, δεν θα τους έχουν διδάξει τίποτα…
Εκεί, σε αυτό το ζωντανό μνημείο πολιτισμού, θα συζητηθεί σε λίγες ημέρες ξανά η ελληνική υπόθεση με την ελπίδα οι ατέρμονες αυτές διαβουλεύσεις να καταλήξουν επιτέλους κάπου.
Όμως η Δρέσδη είναι ένας τόπος διαφορετικός από τους άλλους που έχουν μέχρι στιγμής φιλοξενήσει τις ελληνικές εξελίξεις. Και δεν μπορεί παρά να ξυπνά σκέψεις.
Η πόλη με μία από τις σημαντικότερες όπερες του κόσμου βομβαρδίστηκε ανηλεώς, ειδικά προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Βομβαρδίστηκε από τους συμμάχους, αν και νεότερες ιστορικές έρευνες υποστηρίζουν ότι βομβαρδίστηκε και από τους ίδιους τους Γερμανούς, με σκοπό να δείξουν ότι οι σύμμαχοι επιτίθενται σε αμάχους και να εξαγριώσουν τον τοπικό πληθυσμό.
Με τρομερούς κόπους και θυσίες η πόλη ξαναχτίστηκε για να παραδοθεί στον κομμουνισμό και να παραμείνει υπό αυτόν επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες μετά τη λήξη του Πολέμου.
Αλλά και η αναγέννησή της μετά το 1990 και την επανένωση της Γερμανίας, έγινε σε μεγάλο βαθμό με ευρωπαϊκούς πόρους κι όχι με γερμανικούς φόρους – δυστυχώς, έχει ήδη ξεχαστεί το πώς…
Ετσι, η Δρέσδη σήμερα είναι και πάλι ένα αληθινό κόσμημα της Γερμανίας και της Ευρώπης, ανοιχτό πια από καιρό σε όλους τους ανθρώπους, έτοιμο να προσφέρει ανεκτίμητους πνευματικούς θησαυρούς, ειδικά στη μουσική, στην οποία διατηρεί παγκόσμια ιστορικά και ποιοτικά πρωτεία.
Όμως, αν όλοι σκέπτονταν μετά τον πόλεμο όπως σκέπτονται σήμερα οι Γερμανοί, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα υπήρχε. Και η Δρέσδη θα ήταν ακόμα ερείπιο και φυσικά θα ήταν εντελώς ακατάλληλη να φιλοξενήσει τους ισχυρούς της γης, όπως πρόκειται σε λίγες ημέρες θα συμβεί.
Ολο αυτό είναι δυνατό, επειδή οι Αμερικανοί δεν σκέφτηκαν σαν τους Γερμανούς. Αν είχαν σκεφτεί σαν αυτούς, η σημερινή Γερμανία δεν θα είχε καμία σχέση με αυτό που τώρα είναι.
Καλό λοιπόν θα ήταν οι Γερμανοί να καταλάβουν επιτέλους ότι δεν μπορεί να είναι εκείνοι οι μόνοι ευεργετημένοι από την ιστορία. Δεν γίνεται τα δικά τους χρέη, και μάλιστα από αιτίες ασύλληπτα σοβαρότερες, να χαρίζονται για να ξεκινήσουν από την αρχή, ενώ το επαχθές χρέος που φορτώθηκε η Ελλάδα για να… «σωθεί» να την κυνηγάει μέχρι θανάτου, ο οποίος πλησιάζει με σταθερά βήματα.
Οι Γερμανοί οφείλουν να καταλάβουν ότι λειτουργούν υβριστικά προς την ιστορία η οποία τους ευεργέτησε -και μέσω της Ελλάδας- και πρέπει να σταματήσουν να το πράττουν.
Αλλιώς, ο βόμβες της Δρέσδης, δεν θα τους έχουν διδάξει τίποτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου