Γράφει ο Υποναύαρχος (εα) Δημήτριος Ν. Τσαϊλάς ΠΝ
Στρατιωτικός Αναλυτής
Οι ιστιοπλόοι γνωρίζουν ότι όταν ένα σκάφος χάνει τον άνεμο από τα πανιά του ή ορτσάρει κατά τη διάρκεια της αλλαγής πορείας, χάνει την ικανότητά του για πηδαλιούχηση και είναι ουσιαστικά ακυβέρνητο, μέχρι να ανακτήσει τον άνεμο και να μπορεί να πηδαλιουχηθεί ξανά. Σήμερα, η δύση βρίσκεται στο μεταβατικό στάδιο ακυβερνησίας.
Η Στρατηγική είναι μια πολυσυζητημένη έννοια, και υπάρχουν κάποιες αμφιβολίες για το αν είναι δυνατό ή επιθυμητό να έχουμε μια συνεκτική υψηλή στρατηγική, ή ακόμα και μια κεντρική στρατηγική αντίληψη. Αντίθετα στη δύση επανέρχονται ψυχροπολεμικές έννοιες όπως η «ανάσχεση», στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Η ανάσχεση ήταν η αρχική ιδέα του διευθυντή του Πολιτικού Σχεδιασμού των Ηνωμένων Πολιτειών Τζώρτζ Κένναν, και έγινε η βάση της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Τρούμαν, το 1947. Την εποχή εκείνη το κύριο στοιχείο της πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών προς την Σοβιετική Ένωση, υποστήριζε ότι, πρέπει να είναι η μακροπρόθεσμη, υπομονετική, σταθερή και άγρυπνη ανάσχεση της ρωσικής επεκτατικής βούλησης.
Για το σκοπό αυτό, η ΗΠΑ κάλεσε τους δυτικούς συμμάχους να συμπαραταχθούν για την καταπολέμηση της τότε «σοβιετικής πίεσης» μέσω της «εφαρμογής μιας δυναμικής ικανής να ανταπεξέρχεται σε μια σειρά από συνεχώς μεταβαλλόμενες γεωγραφικές και πολιτικές θέσεις, που θα αντιστοιχούν στις μετατοπίσεις και τους ελιγμούς της σοβιετικής πολιτικής.
Επιδίωξη του άρθρου, δεν είναι να κατανοήσουμε καλύτερα το άτακτο μείγμα της σημερινής αναταραχής και της μετατόπισης στις σχέσεις μεταξύ των περιφερειακών δυνάμεων του πλανήτη, αλλά να προβληματιστούμε σχετικά με τις επιπτώσεις ανεύθυνων αποφάσεων.
Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, που η παγκόσμια πολιτική παρουσιάζει μια έκρυθμη κατάσταση. Αλλά το σημερινό παράδειγμα είναι εντυπωσιακό σε ποικιλία και εύρος.
Είναι το μείγμα, φυγόκεντρων δυνάμεων ή διαφωνιών προς την κατεύθυνση της διάλυσης ή πόλωσης της ΕΕ, ο ισλαμικός εμφύλιος πόλεμος που εξαπλώνεται πέρα από τα σύνορα της Αραβικής χερσονήσου, στη Βόρεια και υποσαχάρια Αφρική, με σημειακές επιπτώσεις στην Ευρώπη, και τέλος οι δυναμικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και των περιφερειακών κρατών στην περιοχή της Ευρασίας.
Ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι υποστήριξε πρόσφατα ότι ζούμε σε «ένα κόσμο στον οποίο υπάρχει μια τεράστια αναταραχή, με κατακερματισμό δυνάμεων και αβεβαιότητα. Δεν εννοούμε μια ενιαία απειλή για όλους, αλλά πολλές και διαφοροποιημένες απειλές για όλο τον κόσμο».
Οι ηγεσίες των δυτικών πρέπει να αρχίσουν σκέφτονται ουσιαστικά γύρω από το στρατηγικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα στα δυτικά σύνορα της ΕΕ. Αντί αυτού, όπως ίσχυε και στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, η ανάσχεση, είναι η στρατηγική που θα λειτουργήσει με εκκίνηση στην Ουκρανία, διότι είναι ζωτικής σημασίας κατά την άποψή τους καθώς θα συγκρατήσει την εξάπλωση τυχόν άλλων συγκρούσεων.
Αν όμως ο κόσμος θα πρέπει να μάθει ένα πράγμα από τους τελευταίους μήνες των εντάσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης, είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να υποτιμάται η στρατηγική ικανότητα του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Πούτιν θα επωφεληθεί από μια διάλυση της ΕΕ. Η ελκυστικότητα της Ευρώπης ως ένα μοντέλο δημοκρατικής διακυβέρνησης έχει αποδυναμωθεί σημαντικά μετά την οικονομική κρίση που μαστίζει ιδιαίτερα τα κράτη του νότου. Κράτη μέλη της ΕΕ έχουν αρχίσει να στρέφονται προς τη Ρωσία.
Μάλιστα, η Ουγγαρία, όπου ο ευρωσκεπτικισμός είναι ήδη διαδεδομένος, μπορεί να μπει στον πειρασμό να ακολουθήσει τον δρόμο προς την Ρωσία. Και έτσι οι χώρες της περιοχής θα είναι περισσότερο εκτεθειμένες στους πειρασμούς της ρωσικής ηγεμονίας.
Οι προσπάθειες του Πούτιν φαίνεται να αποδίδουν καρπούς. Παρά τις συνεχιζόμενες εντάσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης ο Πούτιν απολαμβάνει αξιοσημείωτη υποστήριξη μεταξύ ορισμένων ευρωπαίων διανοουμένων και πολιτικών.
Δυστυχώς, η ηγεσίες της ΕΕ δεν έχουν κάνει τίποτα για να αντιμετωπίσουν, αυτή την κατάσταση, που σε τελική ανάλυση διαταράσσει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για το Βερολίνο, όπου η γερμανική κυβέρνηση εξακολουθεί να προωθεί την λιτότητα στην ευρωζώνη, μια αναιμική οικονομική ανάπτυξη και μεγάλη ανεργία.
Αν ο Πούτιν έθεσε ως στόχο του να καταστρέψει την ΕΕ, μια τέτοια προσέγγιση είναι ο καλύτερος τρόπος για να τον βοηθήσει. Η Ευρώπη είναι σε απελπιστική ανάγκη για ανάπτυξη, και η επίτευξή της θα απαιτήσει μια τολμηρή ηγεσία από την ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ, Γερμανία. Πρέπει οι γερμανοί να καταλάβουν τι διακυβεύεται και γιατί συνεχίζοντας τη διαδρομή που χάραξαν θα μπορούσε να καταλήξει στη διάλυση της ΕΕ.
πηγή: http://www.komistes.gr/%CE%B7-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CF%85%CF%83%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%B5-3/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου