 |
| Φωτογραφία από politico.com: Jeb Bush, right, introduces Barack Obama in Miami. |
24.11.2014
Προ 6 ετών σε ένα κείμενο μου είχα υποστηρίξει τότε, πώς η νέα κυβέρνηση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ με πρόεδρο τον Μ. Ομπάμα θα επιφέρει τεράστια προβλήματα σε όλες τις χώρες και τις περιοχές του πλανήτη καθώς είχε το κλασσικό σύνδρομο του "μεταρρυθμιστή".
Εκείνου, δηλαδή, που έρχεται με ρομαντική ιδεολογία να αλλάξει την χώρα του (και κατά επέκταση ως υπερδύναμη τον πλανήτη) μεταδίδοντας, έτσι, αέρα "αλλαγής" (σ.σ. σας θυμίζει κάτι; ) σε όλες τις ΗΠΑ, δίδοντας περισσότερο βάρος σε ανθρώπινα δικαιώματα, υγεία, παιδεία και μείωση των "βίαιων" ικανοτήτων της χώρας του απέναντι σε τρίτους.
Στην πορεία, φυσικά, ο "μεταρρυθμιστής" όπως κάθε ρομαντικός που προσγειώνεται ανώμαλα, βρέθηκε απέναντι σε ομάδες συμφερόντων και εξουσία,ς όπως είναι αυτή των πετρελαίων, της φαρμακοβιομηχανίας, των όπλων, των Καθολικών, των Σιωνιστών κτλ. Έτσι, άρχισε τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς (σ.σ. σας θυμίζει πάλι κάτι από Ελλάδα άραγε; ).
Η αλήθεια είναι πώς στην πρώτη θητεία του έπιασε στον ύπνο τους παραπάνω και ανύψωσε θέματα όπως αυτό της οπλοκατοχής, της υγείας, των στρατιωτικών επεμβάσεων κτλ. Σε όλα αυτά υπήρξαν ξηλώματα και ανακατατάξεις θέσεων ισχύος μέχρι που ήρθε το αρχικό χτύπημα στην δεύτερη θητεία του. Το χτύπημα στην αμερικάνικη πρεσβεία στη Βεγγάζη.
Μια κίνηση από την Χ. Κλίντον κατ' ουσία, που μέσω πίσω καναλιών (το γνωστό back channel επί εποχής Νίξον) του υπ. εξωτερικών διοργάνωσε μυστική αποστολή (κατά παραδοχή της ίδιας πάντα) και απάντησε ακόμα και σε θέματα του Αφγανιστάν σε σχετική επιτροπή πώς γνώριζαν, γενικώς, οι ΗΠΑ για κάποιες μυστικές δράσεις , παράνομες προς το διεθνές δίκαιο αλλά και προς εθνικό των ΗΠΑ. Η δε δημόσια προβολή σκύλευσης του πτώματος του Αμερικανού διπλωμάτη σε συνδυασμό με τις απανωτές διπλωματικές ήττες του Ομπάμα (σ.σ. ειδικά στο θέμα της Συρίας) απέναντι σε Λαβρόφ και Πούτιν άνοιξαν τον ασκό Αιόλου.
Πυρ ομαδόν από όλες τις οργανωμένες ομάδες για θέματα όπως τα προαναφερθέντα, μέχρι και την "εν λευκώ" παραχώρηση εξουσίας σε μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών (λέγε με PRISM-FBI-NSA) αλλά και το θέμα ομοφυλοφιλικών γάμων και άλλα σχετικά. Κάθε κίνηση του που προσδιοριζόταν ως σχετική αλλαγής του εσωτερικού και εξωτερικού status quo της θέσης και παραδόσεων των ΗΠΑ έβρισκε τοίχο και σφοδρές αντιδράσεις μέχρι που ήρθε και η επιλεκτική στάση πληρωμών στον δημόσιο τομέα σε μια ανοιχτή πλέον κόντρα με τους αντιπάλους του.
Κάποιοι έδωσαν δίκαιο σε εκείνον για την πράξη του, άλλοι που μάλλον ήταν περισσότεροι, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών, έδωσαν το δίκαιο στους αντιπάλους του. Έτσι, έχει φτάσει στο σήμερα η κυβέρνηση των ΗΠΑ να προσπαθεί να φέρει ίσα βάρκα ίσα πανιά την κατάσταση ενώ σε Κογκρέσο και Γερουσία οι Ρεμπουπλικάνοι κυριαρχούν.
Καλά, λοιπόν, όλα αυτά και γνωστά πάνω κάτω. Τι σχέση έχουν αλήθεια με την Ελλάδα μιας αυτό πρέπει να αφορά εμάς εδώ.
Όταν ανήλθε στην εξουσία ο συγκεκριμένος, η απάντηση μου προς κάποιους που με ρωτούσαν γιατί ήθελα τους "cowboys" των Ρεμπουπλικάνων που ουσιαστικά είχαν φανερές επιδιώξεις και ήταν ξεκάθαρα βίαιες και απότομες προς όλο τον πλανήτη αν δεν στήριζαν συμφέροντα τους, η απάντηση μου ήταν πως ειδικά για τις ΗΠΑ με την τεράστια δύναμη προτιμώ να γνωρίζω εκ των προτέρων με τι έχω να κάνω, παρά να έχω δολοπλοκίες και μηχανορραφίες που, εμφανώς, έχουν σήμερα οι ΗΠΑ και ήταν εμφανείς από τότε. Οι ΑγγλοΣάξωνες το λένε και "better the devil you know".
Όταν, λοιπόν, γνωρίζω μια εθνική κυβέρνηση των ΗΠΑ πώς λειτουργεί και πως κινείται ακόμα και αν είναι ωμή και βίαιη, γνωρίζω πως να αντιδράσω ΔΙΧΩΣ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ. Το λάθος πολλών εδώ ήταν πώς θεώρησαν ότι ένας κούκος θα φέρει την άνοιξη, προφανώς μην έχοντας γνώση πώς στην "μεγάλη σκακιέρα" δεν έχουν χώρο ρομαντισμοί και ιδεολογίες, αλλά συμφέροντα και διπλωματία των κανονιοφόρων. Σε μια τέτοια κίνηση λοιπόν από ένα ιδεολόγο που έβλεπε ανθρωπιστικά τα πράγματα με ρομαντικό τρόπο, ενώ ο ίδιος σε καμία περίπτωση δεν είχε πείσει για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής αλλά και εσωτερικών διαδικασιών που θα ακολουθούσε (σ.σ. πάλι σας θυμίζει κάτι από εδώ; ),ήταν απλά θέμα χρόνου να φανεί πότε θα άλλαζε και, μάλιστα, θα γινόταν και χειρότερος από τους προηγούμενους σε κάποια θέματα αφού θα ήταν υποχρεωμένος να τα πράξει χωρίς να ξέρει και πώς να το κάνει (βλ. Ισλάμ και Μέση Ανατολή).
Και αν θέλει κάποιος να το ανάγω και σε περιφερειακές μας περιπτώσεις. Η Ελλάδα σε αντίστοιχη περίπτωση που έχει να σκέφτεται είναι η Τουρκία και ο Ερντογάν. Μας συμφέρει να παραμείνει ο Ερντογάν στην εξουσία,γιατί μπορεί να είναι αλαζόνας, επιθετικός, ψυχοπαθής ίσως, αλλά είναι ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΣ. Γνωρίζουμε πώς ό,τι και αν κάνει η πολιτική του είναι μονοδιάστατη. Σε αντίθεση ας πούμε με άλλους του παρελθόντος όπως την Τσιλέρ ή/και τον Ετζεβίτ που ήταν πιο ικανοί και πιο πονηροί.
Στην περίπτωση της Ελλάδας και των χιλίων συν μία απειλών, λοιπόν, είναι εμφανές πώς οι συνεχείς υπαναχωρήσεις και μη τήρηση υποσχέσεων είτε προς εμάς, είτε προς τους ισχυρούς ή και μη ισχυρούς γείτονες μας, εν μέσω μυστικών συναντήσεων και κάτω από το τραπέζι συναλλαγών είναι πολύ επικίνδυνες. Ειδικά τώρα που στην Ελληνική πολιτική σκηνή επικρατεί μια απίστευτη κατάσταση ανοχής και αδυναμίας πράξεων ικανής διπλωματίας. Χρειάζεται για εμάς να έχει ο απέναντι μια μονοδιάστατη (ίσως και ωμή) πολιτική για να έχουμε και μεγαλύτερη δυνατότητα να ανιχνεύσουμε τι μας περιμένει και να έχουμε αντίστοιχη προετοιμασία.
Διότι δείγματα όπως αυτό του Νίμιτς (μην ξεχνάμε τι εκπροσωπεί ο συγκεκριμένος) στο θέμα της πΓΔΜ, όπως αυτό του Μπάιντεν χθες και σήμερα σε Τουρκία με την νοοτροπία θέλω να τα βρούμε όπως και να έχει απέναντι στον Ερντογάν, ακόμα και με δηλώσεις όπως αυτές της Ψάκι για την Κύπρο και την πρόταση ηρεμίας και των δύο πλευρών ( !!! σε κλέβουν αλλά πάρτο ήρεμα για να τελειώσει και ο άλλος ήρεμα, ήταν το στύλ !! ) ,είναι ακριβώς αυτό που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, γιατί ούτε την ισχύ έχουμε (όπως έχει η Ρωσία και το Ισραήλ π.χ. ) ούτε την ικανή διπλωματία (όπως έχει ο Ερντογάν).
Η εθνική πολιτική των περισσοτέρων χωρών δεν αλλάζει είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά εφόσον θέλουν να έχουν ισχύ. Όποιος και αν έρθει, όποιος κι αν ανέβει στην εξουσία και ό,τι και αν υποσχεθεί, θα υποχρεωθεί να πράξει τα ίδια. Οπότε σε αυτή την περίπτωση των επερχόμενων εκλογών στις ΗΠΑ το 2016, προσωπική άποψη για μένα είναι ότι το ιδανικό θα είναι εκείνος που γνωρίζει την κατάσταση και ξέρει τι πρέπει να κάνει να πάει στο Οβάλ γραφείο και όχι κάποιος που δεν γνωρίζει, έχει οράματα ιδεολογικά για καλύτερο κόσμο (βλ. Χ.Κλίντον και σχετικές δηλώσεις) αλλά δεν έχει ιδέα από τον πραγματικό (μια θητεία στο ΥΠΕΞ και μάλιστα με εκδίωξη δεν αρκεί). Για αυτό λέω και στην περίπτωση των εκλογών που θα γίνουν το 2016 (αν δεν προκύψει κάτι) πώς προτιμώ το better the devil you know στην περίπτωση των ΗΠΑ και ίσως μια υποψηφιότητα στυλ Μπους,παρά μια υποψηφιότητα από κάποιον με το αίσθημα "αλλαγής προς το καλύτερο".
Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
IISCA Sec Group
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου