Γράφει ο Θανάσης Σκρουμπέλος – Φωτογραφίες: Βασίλης Μαθιουδάκης
Είπε, όταν πάρουμε την εξουσία θα φτιάξουμε τα ουρητήρια και τις χέστρες από χρυσάφι, τα ‘πε τον καιρό της αθωότητας, αυτό κρατάω.
Είπε ο Σωκράτης στον Λύσι «θεωρούμε το χρυσάφι και το ασήμι πολύτιμα, αλλά δεν είναι έτσι, πολύτιμος είναι ο σκοπός για τον οποίον χρησιμοποιούνται».
Ναι, πιστεύω ότι οι χέστρες είναι πολύτιμες κι αν διψάς στην έρημο, μια σταγόνα νερό είναι πιο πολύτιμη από έναν τόνο χρυσάφι.
Ads by HQ-Video-Pro-1.8×Τέσσερις χιλιάδες στρέμματα δάσος, πεντακόσιες χιλιάδες δέντρα, δέκα χιλιάδες μανιτάρια της γιαγιάς, πέντε αγέλες λύκων, χίλια πουλιά δρυοκολάπτες με λοφίο και πεντακόσιοι πρασινοκόκκινοι μελισοφάγοι και τρυγόνια και τσιμπόγιαννοι και είκοσι σπάνιες ποικιλίες από βότανα και μυρωδάτα λουλούδια και ρείκια που απ’ τη ρίζα τους γερή φλογέρα γίνεται και κουτάλια και πίπες του παππού και χρωματίζουν μοβ το τοπίο το φθινόπωρο τα λουλούδια τους και πόσα κυβικά οξυγόνου που γεννούσε η χλωροφύλλη των δέντρων και των φυτών και πόσα τραγούδια γεννάει ο νους σαν ψάχνεις το μονοπάτι να βγεις από το δάσος και πόσα φίδια στη ρίζα της αγριοτριανταφυλλιάς παγώνουν τον χειμώνα για να χορέψει χωρίς φόβο ο ποντικός και πόσες ιστορίες ενός παραμυθά και του ψεύτη κυνηγού θα χαθούν μαζί με το δάσος που χάθηκε. Βάλ’ τα στο ζύγι όλα αυτά και πες μου, αξίζουν το χρυσάφι;
Open Pit, τέσσερις χιλιάδες στρέμματα θα γίνουν οπές, όπεν πιτ, ανοιχτή οπή δηλαδή, για να βγει το χρυσάφι στις Σκουριές. Εμένα να με συγχωρέσει η πολιτεία, αλλά πάλι χέστρα μού θυμίζει.
Για να πλυθεί το μετάλλευμα, να βγει το καθαρό, θα πρέπει να χυθεί κυάνιο. Δηλαδή σε μια τέτοια τεράστια οπή, τράβα το καζανάκι, άραγε πόσο κυάνιο με νερό θα πρέπει να χυθεί;
Δεν ξέρω, να με συγχωρέσει ο κύριος υπουργός, αλλά όλο αυτό τον Μπιντέ του Χάκα -του αγαπημένου μου συγγραφέα- μου θυμίζει. Πρέπει να διαβάσετε Χάκα, κύριε υπουργέ της ανάπτυξης. Να δείτε πως μια σελίδα λογοτεχνίας αξίζει περισσότερο απ’ όλο το χρυσάφι που θα βγει απ’ την οπή στις Σκουριές.
Τα γραπτά μένουν.
Κάντε τη σούμα και τους πολλαπλασιασμούς και πείτε μου τέσσερις χιλιάδες στρέμματα δάσους, πεντακόσιες χιλιάδες δέντρα, πέντε αγέλες λύκων, χίλια τραγούδια που γεννά το δάσος, ένα εκατομμύριο κυβικά οξυγόνου που στεφανώνουν τα δέντρα αξίζουν να χαθούν για μια ανοιχτή οπή που θα αφοδεύσει χρυσάφι;
Εγώ συγγραφέας είμαι, με λόγια συγγραφέων και μύθων θα σας τα πω.
…κάτω από τους πολλαπλασιασμούς/υπάρχει μια σταγόνα από αίμα πάπιας/κάτω από τις διαιρέσεις/υπάρχει μια σταγόνα από αίμα ναυτικού/κάτω από τις προσθέσεις ένα ποτάμι από αίμα τρυφερό….
(Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα)
Ενας άλλος αγαπημένος συγγραφέας που τον δολοφόνησαν οι φασίστες -για να μην ξεχνιόμαστε τέτοιες μέρες που διάγουμε δίπλα από τις ανοιχτές οπές- τα λέει και συνεχίζει…
Κάθε μέρα σκοτώνονται στη Νέα Υόρκη/τέσσερα εκατομμύρια πάπιες/πέντε εκατομμύρια γουρούνια/δυο χιλιάδες περιστέρια για το χατήρι των ετοιμοθάνατων….
(Ποιητής στη Νέα Υόρκη «Νέα Υόρκη Γραφείο και Καταγγελία» Φ.Γκ.Λ., 1930)
Αυτά λέει ο ποιητής, κύριε υπουργέ, κι ο μύθος λέει κι άλλα – πως ο βασιλιάς Μίδας πέθανε από ασιτία γιατί ό,τι άγγιζε ο άπληστος γινόταν χρυσάφι. Μην μπούμε κι εμείς στη λίστα των μελλοθανάτων, κύριε υπουργέ, λόγω άπληστης βλακείας.
Λέει όμως κι άλλα, πως ο Μίδας έβγαλε κι αυτιά γαϊδάρου, μη μεταλλαχτούμε κι εμείς, απ’ το κυάνιο, τον μόλυβδο, το αρσενικό κι ό,τι άλλο πέρδεται απ’ την ανοιχτή οπή, ρε χρυσά παλικαράκια της αγοράς χρυσού. Γιατί εσείς, τέλειωσε η εξόρυξη, πάπαλα ο χρυσός, φύγατε, γυρίσατε σπίτια σας, στις πισίνες σας και σε μας θα μείνει η οπή. Και μια τέτοια τεράστια οπή, όσο και να την καλλωπίσετε, όσο και να την εξωραΐσετε, θα ‘ναι μούφα πράσινο, θα ζέχνει αναμνήσεις, μια ανορθόγραφη πληγή και ποιους θανάτους και αρρώστιες –χτύπα ξύλο, εγώ πιστεύω τις μελέτες σας, αλλά συγγραφέας είμαι, σας το είπα, πιστεύω πιο πολύ στη σοφία των μύθων από τα essays σας- θα μας αφήσουν κακιά προίκα οι οπές. Κι ακόμη περισσότερο που είδα τις φωτογραφίες με την αρρώστια του Μίδα πάνω σε δέρμα και σώμα μικρών παιδιών από τα ορυχεία χρυσού στην Ονδούρα στη Siria Valley. Κι από τη Βραζιλία, φίλος που μου τηλεφώνησε κι από τη Μαντζουρία κι από κει κακό μαντάτο κι από όπου το σύνδρομο του Μίδα τούς έχει τα φρένα λύσει η αρρώστια του δεν κρύβεται όσους καλλωπισμούς κι αν κάνουν.
Κι αν είναι πεντακόσιοι να βρουν δουλειά, το ξέρω είναι σκληρή η ζωή χωρίς μεροκάματο, χωρίς δουλειά σταθερή και χωρίς να ξέρεις αν αύριο θα ‘χεις γεμάτο πιάτο για το παιδί σου, αξίζει όμως να σφαγιαστούν πεντακόσιες χιλιάδες δέντρα, δέκα χιλιάδες πουλιά, η ομορφιά της γης, η υγεία του παιδιού σου; Ξέρω, δεν έχεις εμπιστοσύνη σε ένα κράτος άκρατο, που έχει κάνει την αρπαχτή και την χωρίς πρόγραμμα μπίζνα «σχέδιο ανάπτυξης», για να σου πουλήσω εξυπνάδα και να σου πω υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να βγει το μεροκάματο. Αν ήταν κράτος αληθινό, θα έλεγα για συμβούλους επιχειρήσεων ήπιας ανάπτυξης που θα βοηθούσαν τον απελπισμένο να βρει εκεί το χρυσάφι. Το χρυσάφι της Ελλάδας που είναι ο ήλιος της, η θάλασσά της, η ομορφιά της, η γη της, η ιστορία της, τα μνημεία της, οι καλοί της άνθρωποι. Γιά βάλε στο ζύγι κι όχι μόνο την οπή με τα τέσσερις χιλιάδες στρέμματα, αλλά τα τριακόσια δεκαεφτά χιλιάδες στρέμματα σπλάχνα της όμορφης γης που θα σκαφτούν και πόσες ακόμη ανοιχτές οπές (πάλι στον νου ο Μπιντές του Χάκα μού ‘ρχεται) θα γίνουν και πόσο κυάνιο θα πέσει για να ξαναβγάλει ο Μίδας αυτιά γαϊδάρου και πληγές στο δέρμα τα παιδιά. Αξίζει;
Ο ήλιος τσάμπα είναι, η όμορφη γη εκεί δίπλα σου, απαίτησε από τους χαρτογιακάδες στην Αθήνα αυτό που σου ανήκει. Η περιουσία σου είναι αυτή η γη. Πλούτος της δεν είναι αυτό που κρύβει στα σπλάχνα της, αλλά όλα εκείνα που βλέπεις εσύ, που αγγίζεις, που μυρίζεις, που αισθάνεσαι. Σήμερα η τεχνολογία (θα μου πεις με ποιο κράτος, με ποιες έρευνες, με ποια βοήθεια) μπορεί να αυξήσει και να γεννήσει πάνω σε μια όμορφη γη όπως η δικιά μας πλούτο αμέτρητο, χωρίς να χαλάσει την ομορφιά της. Να το χνάρι που πρέπει να ακολουθήσουμε κι όχι τη σκουριά του Μίδα. Λένε δεν σκουριάζει το χρυσάφι. Ναι, αυτό το μέταλλο δεν το πιάνει η φθορά, γιατί είναι αυτό που σκουριάζει ανθρώπους και ψυχές με την απληστία.
Κλείνω με την «Ανάποδη Ελένη», ένα θυμωμένο κείμενο (δεν επικροτώ τον θυμό του ούτε τις προτάσεις του, τρέμω όμως γι’ αυτά που τρέφουν τον θυμό και η απληστία και το χρυσάφι τον ταΐζουν). Είναι κείμενο ανωνύμου. Είναι από τα λίγα χειρόγραφα που διασώθηκαν από την Ακροναυπλία. Αντί για υπογραφή είχε αποτύπωμα αντίχειρα με μπλε μελάνι και πάνω το γράμμα Α. Δεν έχει ταυτοποιηθεί ο κρατούμενος συγγραφέας του, που σίγουρα ήταν θυμωμένος από τον εγκλεισμό κι από τα όσα θα είχε τραβήξει στην Ειδική. Το ονόμασε Ανάποδη Ελένη γιατί είχε συλλάβει το ιερατείο την Ελένη, την είχε δέσει ανάποδα στον τροχό, για να παραδεχτεί δημοσίως πως πράγματι την είχε αρπάξει ο Πάρις, αυτήν την ίδια και όχι το είδωλό της. Γιατί ήδη ο ποιητής (Ευριπίδης) με την ιστορία του για το είδωλο είχε ξεσηκώσει τον κόσμο εναντίον τους, που «έγινε ένα τόσο κακό κι αφανιστήκαν τόσοι από το άνθος των Ελλήνων και των Τρώων για μια Νεφέλη, για ένα τίποτα».
Η Ανάποδη Ελένη βέβαια ανατρέπει και την αρπαγή και τη θεωρία της Νεφέλης (του ειδώλου της από σύννεφο)
…στον τροχό ανάποδα που βλέπω εγώ τον κόσμο/ ανάποδα θα μιλήσω/γιατί στον κόσμο τον δικό σας/ορθό είν’ το ψέμα κι ανάποδη η αλήθεια/για το χρυσάφι πήγατε στην Τροία κι όχι για μια Νεφέλη κούφια/το χρυσάφι είν’ η αιτία της σφαγής κι ο Μίδας στην ψυχή σας την απληστία τρέφει/Αρνούμαι την ευτυχία της υποταγής που μου προτείνετε/η αλήθεια μου σαν ορθωθεί με ένα μαχαίρι θα σεργιανάει στις αυλές σας/με χειροβομβίδες στον τελαμώνα κι αναμμένο το φιτίλι της μπόμπας στα χέρια θα μπαίνω στις αποθήκες σας/για να γίνει ο κόσμος ορθός πρέπει εσείς της χρυσής απληστίας τα παιδιά/μπρούμυτα στη γη να πέσετε απ’ το σπαθί μου /και το χρυσάφι στις αποθήκες σας παιχνίδι για τα παιδιά θα το λιώσω να γίνει/….
Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου