συλλογή άρθρων)
Α)Toυρκία και Κούρδοι: Όνειρα για το Κουρδιστάν
Turkey and the Kurds – Dreams of Kurdistan
Buoyed by the recent success of their Iraqi brethren, the Kurds in Turkey look hopefully to the government of Recep Tayyip Erdogan for a new peace deal
Buoyed by the recent success of their Iraqi brethren, the Kurds in Turkey look hopefully to the government of Recep Tayyip Erdogan for a new peace deal
Jul 5th 2014 | YALAZA, LICE
IN YALAZA, a remote mountain village near the town of Lice, the seeds of a “free Kurdistan” are being sown. A “popular council” vetted by rebels of the outlawed Kurdistan Workers’ Party (PKK) will soon launch Turkey’s first school offering education in the Kurdish language. Last summer Yalaza’s fields were carpeted with cannabis. They are now filled with tobacco and other legal crops after the PKK outlawed the booming drug trade. “Yalaza will be a model commune for all of Kurdistan, the state cannot set foot here,” says Serdar Celik, a PKK man who seems to be in charge.
On the main road from Lice to Diyarbakir, the PKK’s star-emblazoned crimson flag is hoisted less than a kilometre away from a Turkish army checkpoint. It marks the entrance to several makeshift camps housing Kurdish activists, mostly women. Fehime Ete, who has a husband and two sons in jail on charges of separatism and three other sons fighting for the PKK, is typical. All are bent on preventing the construction of two army bases, which they say demonstrate that the ruling Justice and Development (AK) party is not sincere in its latest peace talks with the imprisoned PKK leader, Abdullah Ocalan.
IN YALAZA, a remote mountain village near the town of Lice, the seeds of a “free Kurdistan” are being sown. A “popular council” vetted by rebels of the outlawed Kurdistan Workers’ Party (PKK) will soon launch Turkey’s first school offering education in the Kurdish language. Last summer Yalaza’s fields were carpeted with cannabis. They are now filled with tobacco and other legal crops after the PKK outlawed the booming drug trade. “Yalaza will be a model commune for all of Kurdistan, the state cannot set foot here,” says Serdar Celik, a PKK man who seems to be in charge.
On the main road from Lice to Diyarbakir, the PKK’s star-emblazoned crimson flag is hoisted less than a kilometre away from a Turkish army checkpoint. It marks the entrance to several makeshift camps housing Kurdish activists, mostly women. Fehime Ete, who has a husband and two sons in jail on charges of separatism and three other sons fighting for the PKK, is typical. All are bent on preventing the construction of two army bases, which they say demonstrate that the ruling Justice and Development (AK) party is not sincere in its latest peace talks with the imprisoned PKK leader, Abdullah Ocalan.
The Kurds’ protests took a bloody turn last month after Turkish soldiers tried to force them back, killing two protesters. Thousands of Kurds took to the streets across Turkey. Mr Ocalan’s 14-month-old ceasefire seemed about to collapse. That could have dented the hopes of Recep Tayyip Erdogan, Turkey’s prime minister, who this week announced that he would run in the first direct election for the presidency in August, for which he hopes to secure Kurdish support.
In the event, the Kurds won. Construction of the army bases has been frozen and more PKK flags have been raised around Lice. Last week the government unveiled fresh reforms that give the cabinet authority to pursue the talks, including an amnesty for PKK fighters untainted by violence. Mr Ocalan called this de-facto anointment of the PKK as a formal negotiating partner “historic.” Thousands of Kurdish activists, includingmembers of parliament, have been released from jail. Laws allowing education in Kurdish, albeit only in private schools, have been passed. But ordinary Kurds, who say they face discrimination elsewhere in Turkey, are unimpressed.
Gulten Kisanak, who in March was elected Diyarbakir’s first female mayor on the pro-Kurdish BDP ticket, says that, if a referendum were held in mainly Kurdish provinces, “at least 80% of the people would vote for independence.” Mr Ocalan, who launched the PKK in 1978 promising this, now says some form of autonomy will do. Even this remains a distant goal. Power remains concentrated in Ankara, which continues to dictate policy in such areas as health and education. “We still need the governor’s approval to change street names,” Ms Kisanak complains.
Mr Erdogan, has promised that, if elected president in August (which he almost certainly will be), he will “stop at nothing” to fix the Kurdish problem. Critics insist that such talk is tailored merely to win Kurdish votes.
That is unfair. Mr Erdogan has done more to address the Kurdish question than any of his predecessors. Bans on the Kurdish language are being eased. (The sight of a PKK banner on any road in Turkey would previously have been unthinkable.) Unemployment in the Kurdish region remains at nearly twice the national average, yet the wealth created under AK rule in the country as a whole is starting to spread there too. Diyarbakir will soon boast the country’s fifth-largest airport, with direct connections to several cities in Europe and the Middle Eastand, for the first time, to other Kurdish cities.
Meanwhile, in central Diyarbakir dozens of mothers are continuing a month-long protest against the “abduction” of their children by the PKK. Until recently few would have dared publicly to air anti-PKK feelings. Yet the Kurds’ nationalist passions are not going away: rather they are being further inflamed.
Turkey’s Kurds are especially excited by dramatic recent changes in northern Iraq. During the latest fighting in Iraq, the northern Kurdish region has grabbed Kirkuk and accelerated its march towards independence. Mr Erdogan, who sees the 6.5m-strong Kurdish region of Iraq as a close ally, is quietly egging it on. “They think that if they allow a little Kurdistan to be established outside Turkey’s borders, this will prevent a larger one from being carved out of its own,” says Ms Kisanak.
Such thoughts are echoed by senior AK officials, who insist that autonomy for Turkey’s own 14m-odd Kurds is a step too far. The most they can be offered, argues Galip Ensarioglu, an AK deputy from Diyarbakir, is an amnesty for PKK prisoners and fighters who are not linked to violence. Vaguely worded anti-terror laws must be scrapped and education in the Kurdish language permitted in state schools, he adds. But back in Yalaza, Mr Celik says it will be for Turkey’s Kurds to decide their own future. “We won’t be hanging around waiting for Turkey to give us our rights, we will seize them for ourselves,” he declares.
=======================================================================
Β)«Οχι» από Ουάσινγκτον στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία των Κούρδων
ΕΚΚΛΗΣΗ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Κατά του σχεδίου του προέδρου του ιρακινού Κουρδιστάν για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της αυτόνομης περιοχής εντός των προσεχών μηνών τάχθηκαν σήμερα εμμέσως οι Ηνωμένες Πολιτείες, απεύθυνοντας έκκληση για ενότητα σε όλες τις κοινότητες του Ιράκ.
Κατά του σχεδίου του προέδρου του ιρακινού Κουρδιστάν για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της αυτόνομης περιοχής εντός των προσεχών μηνών τάχθηκαν σήμερα εμμέσως οι Ηνωμένες Πολιτείες, απεύθυνοντας έκκληση για ενότητα σε όλες τις κοινότητες του Ιράκ.
Ο Μασούντ Μπαρζανί ζήτησε από το Κοινοβούλιο του Κουρδιστάν «να προετοιμάσει την διεξαγωγή δημοψηφίσματος επί του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση».
Ωστόσο, ο Λευκός Οίκος κάλεσε τους Κούρδους και τους Αραβες, σουνίτες και σιίτες, να σχηματίσουν κυβέρνησης εθνικής ενότητας στη Βαγδάτη.
Ωστόσο, ο Λευκός Οίκος κάλεσε τους Κούρδους και τους Αραβες, σουνίτες και σιίτες, να σχηματίσουν κυβέρνησης εθνικής ενότητας στη Βαγδάτη.
«Συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι το Ιράκ είναι ισχυρότερο εάν είναι ενωμένο», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Τζος Ερνεστ.
«Για τον λόγο αυτόν οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν ένα δημοκρατικό, πλουραλιστικό και ενωμένο Ιράκ. Συνεχίζουμε να απευθύνουμε έκκληση προς όλες τις πλευρές να συνεργασθούν με έναν κοινό στόχο», πρόσθεσε.
Αργότερα, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν συναντήθηκε στον Λευκό Οίκο με τον Φουάντ Χουσέιν, διευθυντή του γραφείου του Μασούντ Μπαρζανί, και τόνισε ενώπιον της ιρακινής αντιπροσωπείας «τη σημασία του σχηματισμού νέας κυβέρνησης στο Ιράκ με τη συμμετοχή όλων των κοινοτήτων» για την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους, αναφέρεται σε ανακοίνωση που εκδόθηκε από τον Λευκό Οίκο.
ΚΟΥΡΔΟΙ ΤΟΥ ΙΡΑΚ
Δημοψήφισμα ανεξαρτησίας ζήτησε ο Μπαρζανί
Δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία των Κούρδων του Ιράκ ζήτησε ο πρόεδρος της αυτόνομης βόρειας κουρδικής περιφέρειας του Ιράκ Μασούντ Μπαρζανί.
«Ο πρόεδρος μας ζήτησε να σχηματίσουμε μια ανεξάρτητη εκλογική επιτροπή για να πραγματοποιήσει το δημοψήφισμα στην περιφέρεια του Κουρδιστάν και να καθορίσει την πορεία προς τα εμπρός», δήλωσε ο βουλευτής Φαράντ Σόφι, μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν. Ο Μπαρζανί, πάντως, δεν ανακοίνωσε κάποιο χρονοδιάγραμμα για τη διοργάνωση του προτεινόμενου δημοψηφίσματος.
Οι ΗΠΑ έχουν ζητήσει από τον Μπαρζανί να παραμείνει με τη Βαγδάτη, ενώ ο πρωθυπουργός Νούρι αλ Μαλίκι, αναφερόμενος στην κατάληψη διαφιλονικούμενων εδαφών στο Κιρκούκ από τις κουρδικές δυνάμεις, κατηγόρησε τους Κούρδους ότι «εκμεταλλεύονται τρέχοντα γεγονότα για να επιβάλουν μια πραγματικότητα» και χαρακτήρισε την ενέργεια απαράδεκτη.
Σε αυτό το κλίμα, μάλλον κενές ακούγονται οι εκκλήσεις περί ενότητας των Ιρακινών πολιτικών που απηύθυνε χτες ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ Νικολάι Μλαντένοφ από τη Βαγδάτη, ο οποίος και προειδοποίησε πως σε αντίθετη περίπτωση το Ιράκ κινδυνεύει να βυθιστεί «σε ένα χάος παρόμοιο με εκείνο της Συρίας».
Κοινοβούλιο
Το Κοινοβούλιο που εξελέγη στις εκλογές της 30ής Απριλίου συνεδρίασε για πρώτη φορά την Τρίτη. Θα πρέπει να εκλέξει έναν πρόεδρο και κατόπιν τον πρόεδρο της χώρας που θα αναλάβει με τη σειρά του να διορίσει τον επόμενο πρωθυπουργό, ωστόσο αυτή η πρώτη συνεδρίασή του ήταν χαοτική.
Το Κοινοβούλιο που εξελέγη στις εκλογές της 30ής Απριλίου συνεδρίασε για πρώτη φορά την Τρίτη. Θα πρέπει να εκλέξει έναν πρόεδρο και κατόπιν τον πρόεδρο της χώρας που θα αναλάβει με τη σειρά του να διορίσει τον επόμενο πρωθυπουργό, ωστόσο αυτή η πρώτη συνεδρίασή του ήταν χαοτική.
«Το Ιράκ δεν θα γίνει ποτέ ξανά όπως ήταν στο παρελθόν», πριν από την κατάληψη της Μοσούλης. «Δεν υπάρχει τρόπος να γυρίσει η χώρα προς τα πίσω», προσέθεσε ο Βούλγαρος διπλωμάτης. Μετά την πρώτη συνεδρίαση του Κοινοβουλίου, που σημαδεύτηκε από ύβρεις και μεγάλη σύγχυση, ορίστηκε νέα σύγκλησή του στις 8 Ιουλίου.
«Πρέπει να κατανοήσουν ότι η καταληκτική ημερομηνία της 8ης Ιουλίου είναι πραγματικά καταληκτική», κατέληξε ο Μλαντένοφ μιλώντας για τους Ιρακινούς πολιτικούς.
Στο μεταξύ, η Βαγδάτη διέψευσε ότι οι στρατιώτες της εγκατέλειψαν τη μεθόριο με τη Σαουδική Αραβία και επισήμανε ότι τα σύνορα παραμένουν υπό τον πλήρη έλεγχό της, μετά την είδηση που μετέδωσε το σαουδαραβικό τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Αραμπίγια ότι η Σαουδική Αραβία ανέπτυξε 30.000 στρατιώτες στη μεθόριό της με το Ιράκ, αφού οι Ιρακινοί στρατιώτες «εγκατέλειψαν την περιοχή».
Τέλος, μαχητές του ΙΚΙΛ κατέλαβαν ύστερα από μάχες την Αλ Ομάρ, τη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγική μονάδα της Συρίας, και πλέον η οργάνωση ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της πλούσιας σε κοιτάσματα πετρελαίου επαρχίας Ντέιρ αλ Ζορ.
Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου