Analyst Team
«Εκτιμούμε απεριόριστα το συσσωρευμένο δυναμικό των ρωσογερμανικών σχέσεων, καθώς επίσης το υψηλό επίπεδο της εμπορικής και οικονομικής συνεργασίας. Η Γερμανία, ένας από τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ο σημαντικότερος εταίρος μας στην ενίσχυση της ειρήνης - όπως επίσης όσον αφορά την παγκόσμια, αλλά και την περιφερειακή ασφάλεια» (Putin).
Άρθρο
Ενδεχομένως ελάχιστοι έδωσαν σημασία στα λόγια του Ρώσου ηγέτη, τα οποία ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια μίας επίσημης συνάντησης Ρώσων και Γερμανών. Οι περισσότεροι έδειξαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την ανάδειξη του κ. Juncker στη θέση του προέδρου της Κομισιόν – παρά τις αντιρρήσεις ενός μεγάλου αριθμού ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, από τη Στοκχόλμη έως τη Ρώμη, με εντονότερες ίσως αυτές της Μ. Βρετανίας.Φυσικά επικράτησε τελικά η τοποθέτηση της γερμανίδας καγκελαρίου υπέρ του – γεγονός που εκφράζει ακόμη μία φορά τη μεταβαλλόμενη φύση της εξουσίας στην Ευρώπη, καθώς επίσης την ισχύ του τραπεζικού λόμπι, το οποίο ο ηγέτης του Λουξεμβούργου έχει βοηθήσει όσο ίσως κανένας άλλος πολιτικός.
Σε κάθε περίπτωση, για αυτούς που «βλέπουν πίσω από τις γραμμές», δεν είναι σημαντικό το ποιός θα προεδρεύει τυπικά στην ΕΕ, αλλά ο τρόπος του διορισμού του – ο οποίος σηματοδοτεί, σε συνδυασμό με τα παραπάνω λόγια του Ρώσου προέδρου, μία αποφασιστική στροφή στον πολιτικό χαρακτήρα της «Ευρασίας».
Ειδικότερα, η ιστορία λέει στους πολιτικούς αναλυτές πως οι μεγάλοι πόλεμοι διεξάγονται κυρίως μεταξύ των ναυτικών, καθώς επίσης των ηπειρωτικών αυτοκρατοριών. Η Αθήνα εναντίον της Σπάρτης, η Καρχηδόνα εναντίον της Ρώμης, η Βρετανία εναντίον της Γαλλίας του Ναπολέοντα, η Βρετανία εναντίον της Γερμανίας του Χίτλερ κοκ. – με τελευταία τη μεγάλη μάχη μεταξύ της ναυτικής αυτοκρατορίας των Η.Π.Α., καθώς επίσης της ηπειρωτικής αυτοκρατορίας της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία έληξε υπέρ της θαλάσσιας υπερδύναμης.
Μετά το τέλος της, όπου κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και έπεσαν τα τείχη του Βερολίνου, μετά το 1989 ουσιαστικά, η «νέα τάξη πραγμάτων» που επιβλήθηκε στον πλανήτη, διαχειρίζεται αποκλειστικά και μόνο από το στρατό των Η.Π.Α. – οι οποίες, έχοντας για κάποιο χρονικό διάστημα «υποδυθεί» το ρόλο του «παγκόσμιου χωροφύλακα», ευρίσκονται σήμερα σε διαρκή υποχώρηση.
Οι συνέπειες της «μετακίνησης» της θαλάσσιας αυτοκρατορίας προς την απομόνωση είναι το ότι, μία «δέσμη» ηπειρωτικών αυτοκρατοριών αρχίζει να αμφισβητεί το συμβατικό (στρατιωτικό) και οικονομικό μονοπώλιο στη «νόμιμη διεθνή βία - το οποίο έχουν ασκήσει οι Η.Π.Α. τα τελευταία 25 χρόνια.
Οι πλέον προφανείς και πρόσφατες αμφισβητήσεις είναι οι σουνίτες μουσουλμάνοι σε όλη την έκταση της Μέσης Ανατολής (άρθρο) – ή στην Ανατολική Ασία, όπου μία ισχυρή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, δυναμική Κίνα, «δηλώνει» την πρόθεση της να ηγηθεί στην περιοχή. Επίσης σε άλλα μέρη του πλανήτη, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί – στο οποίο περιγράφονται οι σημερινές «εστίες πυρκαγιάς».
.
.
Περαιτέρω, οι μάχες που διεξάγονται, αν και είναι δυνατόν να εξελιχθούν σε μείζονα περιφερειακά προβλήματα, δεν ανησυχούν τόσο τις Η.Π.Α. – όσο η αναδυόμενη ηπειρωτική συμμαχία μεταξύ της Ρωσίας και της Γερμανίας, την οποία προωθεί όσο καλύτερα μπορεί ο κ. Putin, έχοντας υπηρετήσει για πολλά χρόνια στη μυστική αστυνομία, με έδρα την Ανατολική τότε Γερμανία.
Μία συμμαχία των δύο αυτών ισχυρότατων δυνάμεων της Ευρώπης, ήταν ανέκαθεν η «έμμονη ιδέα» της Γαλλίας – με τη γαλλική διπλωματία να προσπαθεί να την εμποδίσει πάση θυσία. Εύλογα βέβαια, αφού ένας συνδυασμός της γερμανικής βιομηχανικής ισχύος, με τις ρωσικές πρώτες ύλες, καθώς επίσης με τη στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας, θα δημιουργούσε αμέσως έναν κολοσσό.
© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος websiteμε οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.
Συνεχίζοντας οι Πολωνοί, οι οποίοι έχουν υποφέρει τα πάνδεινα για πολλά χρόνια, έχοντας θρηνήσει άπειρα θύματα τόσο από τη Γερμανία, όσο και από τη Ρωσία, φαίνεται πως έχουν πανικοβληθεί από την προοπτική της συμμαχίας των δύο χωρών - η οποία είναι πλέον ορατή δια γυμνού οφθαλμού.
Από την άλλη πλευρά, η Γαλλία έχει ιστορικά την τάση να αναζητεί τη συμμαχία της Ρωσίας - όχι επειδή το επιθυμούσε, αλλά για να εμποδίζει τη Γερμανία να επιδιώκει κάτι ανάλογο. Το πρόβλημα της Γαλλίας όμως είναι το ότι, δεν έχει να προσφέρει κάτι στη Ρωσία - αφού είναι ουσιαστικά μία αδύναμη χώρα, από όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα δε μάλλον επικεντρώνεται στην τελειοποίηση της πολιτικής και οικονομικής της αυτοκτονίας – κρίνοντας από αυτά που συμβαίνουν στη χώρα.
Ειδικότερα, το ελλειμματικό εμπορικό της ισοζύγιο (γράφημα), τα διαρκή ελλείμματα του προϋπολογισμού της, η κατάρρευση της βιομηχανικής της παραγωγής, το μη λειτουργικό δημόσιο (δυσμενέστερο από το ελληνικό), τα πολιτικά σκάνδαλα, η διαφθορά και τόσα πολλά άλλα, δεν επιτρέπουν μεγάλες ελπίδες, όσον αφορά το μέλλον της.
.
Γαλλία – εμπορικό ισοζύγιο (σε εκ. Ευρώ). Συνεχίζει να αντιμετωπίζει έλλειμμα στις εμπορικές τις συναλλαγές (εξαγωγές πλην εισαγωγές), μια κατάσταση που μολονότι αρχίζει να αντιστρέφεται, επιδεινώνει σημαντικά την ήδη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται τα τελευταία χρόνια.
.
Η μοναδική ασφάλεια λοιπόν, η ασπίδα ίσως εναντίον της ενδεχόμενης συμμαχίας της Γερμανίας με τη Ρωσία, είναι η Μ. Βρετανία – η οποία, ακριβώς για το λόγο αυτό, τοποθετήθηκε σφοδρά εναντίον της υποψηφιότητας του κ. Juncker, φοβούμενη εύλογα πως θα βοηθούσε στη «λείανση» των σχέσεων της ΕΕ, της Γερμανίας δηλαδή, με τη Ρωσία
Εν τούτοις, ο Βρετανός πρωθυπουργός έχασε το παιχνίδι το Σαββατοκύριακο, όπου φάνηκε επί πλέον καθαρά που ακριβώς βλέπει τα μελλοντικά συμφέροντα της η Γερμανία. Αυτά που συνέβησαν, επιβεβαίωσαν σε κάθε περίπτωση πως η Ευρώπη έχει αλλάξει πορεία – πως θα είμαστε αντιμέτωποι με μία γερμανική Ευρώπη, μελλοντική σύμμαχο με τη Ρωσία, η οποία αντικαθιστά αργά αλλά σταθερά την ευρωπαϊκή Γερμανία, σύμμαχο με τις Η.Π.Α.
Στα πλαίσια αυτά, η Μεγάλη Βρετανία είναι πολύ πιθανόν πια να επιλέξει την αποχώρηση της από την ΕΕ, εντός των επομένων τεσσάρων ετών – αφού οι εκτεταμένες αλλαγές που επιθυμεί να γίνουν στη συνθήκη της ΕΕ, για να παραμείνει μέλος της, είναι μάλλον απίθανο να εγκριθούν. Άλλωστε, όπως είχε πει κάποτε ο W.Churchill, «Η Αγγλία δεν ανήκει στην Ευρώπη, αλλά στις θάλασσες» – στη θαλάσσια αμερικανική αυτοκρατορία επομένως, η οποία υπήρξε ο αποφασιστικός σύμμαχος της στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Είναι λοιπόν απίθανο να ενταχθεί η Μ. Βρετανία στην αναδυόμενη ηπειρωτική αυτοκρατορία της Ευρασίας, παραμένοντας πιστή στις Η.Π.Α. – πόσο μάλλον όταν δεν εμπιστεύεται καθόλου τη Γερμανία, η οποία δεν δίστασε να κηρύξει δύο αιματηρούς παγκοσμίους πολέμους (για τους οποίους φαίνεται πως έχει «συγχωρηθεί καταναγκαστικά» από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης).
Βέβαια, στο παλαιό σύστημα, στην προηγούμενη «τάξη πραγμάτων», η Ευρώπη ήταν ένα είδος προτεκτοράτου της θαλάσσιας εμπορικής και οικονομικής αυτοκρατορίας των Η.Π.Α. – οι οποίες όμως έχασαν τη «νομιμοποίηση» τους, μετά τη ληστεία του 2007, όπου κυριολεκτικά κατάκλεψαν την ΕΕ (κυρίως τη Γερμανία, με τη χρήση των χρηματοπιστωτικών όπλων τους).
Οι κλοπές δε συνεχίζονται ακόμη, κρίνοντας τουλάχιστον από τα τεράστια πρόστιμα που επιβάλλονται στις ευρωπαϊκές τράπεζες (πρόσφατα 9 δις $ στη γαλλική BNP), από την πολιτική της Fed, η οποία οδηγεί ανεύθυνα σε ένα παγκόσμιο κραχ (γράφημα) τεραστίου μεγέθους, σκόπιμο και ελεγχόμενο πιθανότατα από τις Η.Π.Α. κοκ.
.
Ο δείκτης S&P (άνοδος και πτώση) το 2000, 2007 και τον Ιούνιο του 2014. Στο γράφημα παρακολουθούμε μια ασυνήθιστη αύξηση στον δείκτη, που δεν υποστηρίζεται από τα κέρδη των επιχειρήσεων (P/E ratio). Παράλληλα η μεγάλη ασταμάτητη άνοδος (190%), υποδηλώνει και μια πιθανή ανάλογη μεγάλη πτώση.
.
Η μεγάλη πρόκληση πάντως για την αλλαγή του παγκοσμίου «Status Quo» προέρχεται από την Ανατολή – όπου ο κ. Putin φαίνεται πως έχει στόχο τη σύναψη συμμαχίας μεταξύ της Ρωσίας και της Γερμανίας, η οποία θα διευρυνθεί σε όλη την έκταση της Ανατολικής Ευρώπης. Πρόκειται για την εκπλήρωση του παλαιού γερμανικού ονείρου, του χιτλερικού επίσης, με την ενεργό συμμετοχή όμως της Ρωσίας – αφού διαφορετικά αποδείχθηκε αδύνατη η δημιουργία της ηπειρωτικής αυτοκρατορίας της Ευρασίας.
Εάν τυχόν τα σχέδια του Ρώσου προέδρου στεφθούν με επιτυχία, θα είναι μία τεράστια απώλεια για την αμερικανική αυτοκρατορία – ειδικά εάν η Μ. Βρετανία αποχωρήσει από την ΕΕ. Η απώλεια αυτή θα έχει σημαντικότατες πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις για τις Η.Π.Α., οι οποίες δεν θα έχαναν μόνο τη Μέση Ανατολή και την Ασία, αλλά τον καλύτερο σύμμαχο τους από κάθε πλευρά: την Ευρώπη.
Για τα κράτη της Ευρώπης βέβαια εκτός Γερμανίας, ο κίνδυνος θα ήταν τυχόν «υποβιβασμός» τους στο ρόλο των δορυφόρων ή των προτεκτοράτων με μηδενική εθνική κυριαρχία – με τη Γερμανία και με τη Ρωσία να ηγούνται ολόκληρης της ηπείρου. Η «διαρχία» βέβαια ποτέ στην ιστορία δεν λειτούργησε επιτυχημένα – γεγονός που αποτελεί το δεύτερο μεγάλο κίνδυνο.
Από την άλλη πλευρά, η Γαλλία έχει ιστορικά την τάση να αναζητεί τη συμμαχία της Ρωσίας - όχι επειδή το επιθυμούσε, αλλά για να εμποδίζει τη Γερμανία να επιδιώκει κάτι ανάλογο. Το πρόβλημα της Γαλλίας όμως είναι το ότι, δεν έχει να προσφέρει κάτι στη Ρωσία - αφού είναι ουσιαστικά μία αδύναμη χώρα, από όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα δε μάλλον επικεντρώνεται στην τελειοποίηση της πολιτικής και οικονομικής της αυτοκτονίας – κρίνοντας από αυτά που συμβαίνουν στη χώρα.
Ειδικότερα, το ελλειμματικό εμπορικό της ισοζύγιο (γράφημα), τα διαρκή ελλείμματα του προϋπολογισμού της, η κατάρρευση της βιομηχανικής της παραγωγής, το μη λειτουργικό δημόσιο (δυσμενέστερο από το ελληνικό), τα πολιτικά σκάνδαλα, η διαφθορά και τόσα πολλά άλλα, δεν επιτρέπουν μεγάλες ελπίδες, όσον αφορά το μέλλον της.
.
.
Η μοναδική ασφάλεια λοιπόν, η ασπίδα ίσως εναντίον της ενδεχόμενης συμμαχίας της Γερμανίας με τη Ρωσία, είναι η Μ. Βρετανία – η οποία, ακριβώς για το λόγο αυτό, τοποθετήθηκε σφοδρά εναντίον της υποψηφιότητας του κ. Juncker, φοβούμενη εύλογα πως θα βοηθούσε στη «λείανση» των σχέσεων της ΕΕ, της Γερμανίας δηλαδή, με τη Ρωσία
Εν τούτοις, ο Βρετανός πρωθυπουργός έχασε το παιχνίδι το Σαββατοκύριακο, όπου φάνηκε επί πλέον καθαρά που ακριβώς βλέπει τα μελλοντικά συμφέροντα της η Γερμανία. Αυτά που συνέβησαν, επιβεβαίωσαν σε κάθε περίπτωση πως η Ευρώπη έχει αλλάξει πορεία – πως θα είμαστε αντιμέτωποι με μία γερμανική Ευρώπη, μελλοντική σύμμαχο με τη Ρωσία, η οποία αντικαθιστά αργά αλλά σταθερά την ευρωπαϊκή Γερμανία, σύμμαχο με τις Η.Π.Α.
Στα πλαίσια αυτά, η Μεγάλη Βρετανία είναι πολύ πιθανόν πια να επιλέξει την αποχώρηση της από την ΕΕ, εντός των επομένων τεσσάρων ετών – αφού οι εκτεταμένες αλλαγές που επιθυμεί να γίνουν στη συνθήκη της ΕΕ, για να παραμείνει μέλος της, είναι μάλλον απίθανο να εγκριθούν. Άλλωστε, όπως είχε πει κάποτε ο W.Churchill, «Η Αγγλία δεν ανήκει στην Ευρώπη, αλλά στις θάλασσες» – στη θαλάσσια αμερικανική αυτοκρατορία επομένως, η οποία υπήρξε ο αποφασιστικός σύμμαχος της στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Είναι λοιπόν απίθανο να ενταχθεί η Μ. Βρετανία στην αναδυόμενη ηπειρωτική αυτοκρατορία της Ευρασίας, παραμένοντας πιστή στις Η.Π.Α. – πόσο μάλλον όταν δεν εμπιστεύεται καθόλου τη Γερμανία, η οποία δεν δίστασε να κηρύξει δύο αιματηρούς παγκοσμίους πολέμους (για τους οποίους φαίνεται πως έχει «συγχωρηθεί καταναγκαστικά» από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης).
Βέβαια, στο παλαιό σύστημα, στην προηγούμενη «τάξη πραγμάτων», η Ευρώπη ήταν ένα είδος προτεκτοράτου της θαλάσσιας εμπορικής και οικονομικής αυτοκρατορίας των Η.Π.Α. – οι οποίες όμως έχασαν τη «νομιμοποίηση» τους, μετά τη ληστεία του 2007, όπου κυριολεκτικά κατάκλεψαν την ΕΕ (κυρίως τη Γερμανία, με τη χρήση των χρηματοπιστωτικών όπλων τους).
Οι κλοπές δε συνεχίζονται ακόμη, κρίνοντας τουλάχιστον από τα τεράστια πρόστιμα που επιβάλλονται στις ευρωπαϊκές τράπεζες (πρόσφατα 9 δις $ στη γαλλική BNP), από την πολιτική της Fed, η οποία οδηγεί ανεύθυνα σε ένα παγκόσμιο κραχ (γράφημα) τεραστίου μεγέθους, σκόπιμο και ελεγχόμενο πιθανότατα από τις Η.Π.Α. κοκ.
.
.
Η μεγάλη πρόκληση πάντως για την αλλαγή του παγκοσμίου «Status Quo» προέρχεται από την Ανατολή – όπου ο κ. Putin φαίνεται πως έχει στόχο τη σύναψη συμμαχίας μεταξύ της Ρωσίας και της Γερμανίας, η οποία θα διευρυνθεί σε όλη την έκταση της Ανατολικής Ευρώπης. Πρόκειται για την εκπλήρωση του παλαιού γερμανικού ονείρου, του χιτλερικού επίσης, με την ενεργό συμμετοχή όμως της Ρωσίας – αφού διαφορετικά αποδείχθηκε αδύνατη η δημιουργία της ηπειρωτικής αυτοκρατορίας της Ευρασίας.
Εάν τυχόν τα σχέδια του Ρώσου προέδρου στεφθούν με επιτυχία, θα είναι μία τεράστια απώλεια για την αμερικανική αυτοκρατορία – ειδικά εάν η Μ. Βρετανία αποχωρήσει από την ΕΕ. Η απώλεια αυτή θα έχει σημαντικότατες πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις για τις Η.Π.Α., οι οποίες δεν θα έχαναν μόνο τη Μέση Ανατολή και την Ασία, αλλά τον καλύτερο σύμμαχο τους από κάθε πλευρά: την Ευρώπη.
Για τα κράτη της Ευρώπης βέβαια εκτός Γερμανίας, ο κίνδυνος θα ήταν τυχόν «υποβιβασμός» τους στο ρόλο των δορυφόρων ή των προτεκτοράτων με μηδενική εθνική κυριαρχία – με τη Γερμανία και με τη Ρωσία να ηγούνται ολόκληρης της ηπείρου. Η «διαρχία» βέβαια ποτέ στην ιστορία δεν λειτούργησε επιτυχημένα – γεγονός που αποτελεί το δεύτερο μεγάλο κίνδυνο.
Σε κάθε περίπτωση, ότι και αν αποφασίσει η Ρωσία με τη Γερμανία, οι Η.Π.Α. δεν πρόκειται να παραμείνουν απλοί θεατές της κατάρρευσης τους – γεγονός που οφείλει να μας προβληματίζει όλους. Οι ομοιότητες δε της εποχής μας με αυτήν πριν από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο (άρθρο) είναι τρομακτικές – ενώ η ιστορία πάντοτε επαναλαμβάνεται, αλλά με διαφορετικό τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου