Α)Κραυγή Πομάκου, υποψήφιου του Τέρενς, από τη Θράκη – Να τον στηρίξουμε όλοι οι ελεύθεροι πατριώτες!
Ας διαβάσουν τη δήλωσή του. Ίσως να καταλάβουν κάποια πράγματα:
“Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το βήμα που μου δίνετε για να εκφράσω τις απόψεις μου, αλλά και να ακουστεί η φωνή των Ελλήνων Πομάκων σε όλη την Ελλάδα.
Το όνομα μου είναι Ιρφάν Μεχμέταλη, γεννήθηκα το 1974 στην Μανταίνα, στα πομακοχώρια του Ν. Ξάνθης, μεγάλωσα εκεί και εκεί δημιούργησα και εγώ την δική μου οικογένεια.
Έχω τελειώσει το 6τάξιο δημοτικό σχολείο, είμαι παντρεμένος με μια εξαίρετη γυναίκα, την Σαμιέ και ο Θεός μας χάρισε 3 παιδιά, μια κόρη 17 χρονών και δύο αγόρια 4 και 8 ετών. Ασχολούμαι με γεωργικές και οικοδομικές εργασίες και στο παρελθόν είχα και δική μου επιχείρηση καφέ-ουζερί.
Οι Πομάκοι στην πατρίδα μας νιώθουμε όπως έλεγε στο τραγούδι του ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης «Στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος».
Η πολιτιστική μας κληρονομία, που είναι η γλώσσα μας και τα έθιμα μας είναι ακόμη ζωντανά στην περιοχή μας και είμαστε περήφανοι γιατί το καταφέραμε μόνοι μας, χωρίς καμία απολύτως στήριξη. Πάντως μας όφειλε η ελληνική πολιτεία μια κάποια βοήθεια, γιαυτό νιώθουμε αδικημένοι!
Είναι πολύ άσχημο να προσπαθούν κάποιοι με θράσος να σου ακρωτηριάσουν τις ρίζες σου, την ιστορία που έχεις κληρονομήσει από τους παππούδες σου. Είναι εγκληματικό αν θέλετε να έχεις υπηρετήσει περήφανα την πατρίδα και η ιδία η πατρίδα να κάνει ότι δεν σε βλέπει και να σε πετάει κυριολεκτικά στην σκιά ενός προξενείου που παίζει βρώμικα παιχνίδια όχι μόνο στο μέλλον των παιδιών μας, αλλά και στις πλάτες όλων των Θρακιωτών.
Με ποιο δικαίωμα μας ξεριζώνουν εδώ και χρόνια την ταυτότητα μας, λόγω του θρησκεύματός μας, με ποιο δικαίωμα τα παιδιά μας πρέπει τα μισά μαθήματα να κάνουν στα τούρκικα, στα μειονοτικά σχολεία της περιοχής; Είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ μουσουλμάνοι, δικαιούμαστε να έχουμε επιλογή! Δεν μπορούμε λόγω χιλιομετρικής απόστασης αλλά και λόγω οικονομικών δυσκολιών να πηγαίνουμε εμείς καθημερινά τα παιδιά μας στην Ξάνθη στο σχολείο. Κι αν το κάνουμε για έναν χρόνο, τον δεύτερο θα καταρρεύσουμε και αυτά και εμείς, για λόγους που όλοι αντιλαμβάνεστε. Δικαιούμαστε να έχουμε επιλογή που έχουν και οι κάτοικοι της πόλης. Η μειονότητα στην Θράκη είναι θρησκευτική και όχι τουρκική. Οι παππούδες μας πολέμησαν για την πατρίδα, το χώμα στα πομακοχώρια έχει ποτιστεί με αίμα ελλήνων χριστιανών και ελλήνων Πομάκων, αδέρφια στην ζωή αδέρφια και στον θάνατο, εμείς δεν το ξεχνάμε, ας το θυμηθεί και η ελληνική πολιτεία.
Ναι αυτό συμβαίνει! Οι κινήσεις τουρκοποίησης όλων ανεξαιρέτως των μουσουλμάνων είναι γνωστές και προκλητικές εδώ και χρόνια. Το Τουρκικό Προξενείο χωρίς κανόνες διπλωματίας με προπαγάνδα και χρήματα, προσβάλει το ελληνικό κράτος και δεν μιλάει κανείς και όταν τολμήσεις και φωνάξεις ποιος κυβερνάει την Θράκη τελικά θα σε πουν και εθνικιστή.
Όχι, οι κραυγές αγωνίας δεν είναι εθνικιστικές είναι πατριωτικές και δεν θα σταματήσουν αν δεν σταματήσει αυτή ασυδοσία στην περιοχή. Ο Ερντογάν όμως δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα αν δεν ήταν τόσο αδιάφορο το ελληνικό κράτος!
Η ιστορία της συμπατριώτισσάς μου Ρομά Σαμπιχά ξύπνησε κάποιους από τον λήθαργο της Αθήνας. Ό,τι συμβαίνει σε μας που το καταγγέλλουμε χρόνια, συμβαίνει και στους Ρομά της Θράκης, προσπαθούν για την τουρκοποίηση όλων των μουσουλμάνων ..
Ο Ερντογάν αυτό που θέλει μας το δείχνει η συμπεριφορά του προξενείου, αλλά και ο ίδιος ας μην ξεχνάμε τις προκλητικές δηλώσεις του πρόσφατα, κατά την τριήμερη περιοδεία του στην ανατολική Θράκη, σε ομιλία του από την πόλη της Κεσάνης.
Αλλά για μένα προσωπικά πιο προκλητικό είναι το ελληνικό κράτος που επιτρέπει στην πατρίδα μας να γίνονται όλα αυτά. Προκλητικοί είναι όλοι αυτοί υποψήφιοι επαγγελματίες πολίτικοι που καταρτίζουν τα ψηφοδέλτια τους με άτομα του προξενείου, που αυτόπροσδιορίζονται τούρκοι και ζητούν με την ψήφο και την εμπιστοσύνη του Θρακιώτη. Ποια εμπιστοσύνη; Για να «συνδιοικούν» με ξένους παράγοντες;
Με την υποψηφιότητα μου ως περιφερειακός σύμβουλος, στον συνδυασμό Μακεδονία – Θράκη, ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ, με τον Τερενς Κουίκ αντιστέκομαι για ακόμη μια φορά στις λάθος πρακτικές. O Πάνος Καμμένος και ο Τέρενς Κουΐκ τόλμισαν να καταγγείλουν τον ρόλο του Προξενείου καθώς και τα σχεδία για την Κοσσοβοποίηση της Θράκης, στη βουλή. Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι σε ένα ψηφοδέλτιο που θα είχε μέσα άτομα που φιλούν το χέρι του ψευδομουφτή ή θα περνούσαν την πόρτα του Προξενείου. Εγώ και πολλοί σαν και μένα γονατίζουμε μόνο στον Θεό και στην Ελληνική σημαία και πουθενά αλλού και με την υποψηφιότητα μου δίνω ένα σαφές μήνυμα, αφήστε μας να ζήσουμε αρμονικά και να δουλέψουμε ενωμένοι χριστιανοί και μουσουλμάνοι για την ανάπτυξη της περιοχής μας. ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ!
Ιρφάν Μεχμέταλη Υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Ξάνθης
Συνδυασμου << Μακεδονια- Θρακη- Ελλαδα μας>>
Υπ. περιφερειαρχη Τερενς Κουικ
ΠΗΓΗ: tourkikanea.gr
================================================================================================================
Β)
«ΛΑΤΣΟ ΚΕΡΝΤΑΝ»= Μπράβο ρε Σαμπιχά!
Του Κ.Μ. Βολιώτη
Η Σαμπιχά Σουλεϊμάν είναι η
πρόεδρος του Πολιτιστικού – Μορφωτικού Συλλόγου Γυναικών η Ελπίδα, των
Τσιγγάνων γυναικών στον οικισμό Δροσερού του Δήμου Ξάνθης. Αυτή που το
τελευταίο διάστημα έχει γίνει πρώτο όνομα στην ειδησεογραφία, λόγω της
αποπομπής της από το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις επικείμενες εκλογές
για το Ευρωκοινοβούλιο, διότι, αν και μουσουλμάνα της Δυτικής Θράκης,
δεν είναι τουρκόφρων.
Πράγματι η Σαμπιχά είναι μια υπέροχη γυναίκα, ένας αλέγκρος τύπος, που μάλλον μόνον μια Ελληνίδα Τσιγγάνα θα μπορούσε να ήταν έτσι. Πείσμων, επίμονη, δημιουργική και με πίστη στο επιδιωκόμενο. Η Σαμπιχά, που είναι κάτω των σαράντα ετών, πέρασε τα μικρά της χρόνια όπως όλα τα Τσιγγανόπουλα, πουλώντας λουλούδια σε διάφορες πόλεις με βάση την Πελοπόννησο. Ζορίστηκε πολύ στην πατρική της οικογένεια και ο γάμος ήταν αφορμή να ξεφύγει και να κάνει δική της οικογένεια και επέστρεψε στα πατρογονικά, στο Δροσερό της Ξάνθης. Εκεί διαπίστωσε ότι τα μικρά παιδιά του οικισμού, όσα πήγαιναν σχολείο, συχνά τα μάζευαν από τα σοκάκια οι δάσκαλοι και άλλα κάνανε την ίδια δουλειά που έκανε κι αυτή είκοσι χρόνια πριν, ή βολόδερναν όλη την ημέρα. Αρχικά γράφτηκε η ίδια στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, συνειδητοποίησε τα οφέλη και γρήγορα αντιλήφθηκε ότι, τους Τσιγγάνους της περιοχής του Δροσερού, μόνον η παιδεία και η μόρφωση θα τους βγάλει από το γκέτο και την απομόνωση. Μια απομόνωση, που πολλούς βολεύει, για να τους έχουν υπό πλήρη έλεγχο. Να σημειωθεί ότι, στον οικισμό του Δροσερού του Δήμου Ξάνθης, ζουν περίπου 4000-4500 Τσιγγάνοι. Ο αριθμός είναι στο περίπου, διότι πολλοί είναι μετακινούμενοι. Κανείς από τους οικιστές σε σπίτια ή καταστήματα (να τα κάνει ο Θεός τέτοια) δεν έχει τίτλους ιδιοκτησίας…
Οργάνωσε λοιπόν το 2006 τον Σύλλογο Γυναικών η Ελπίδα και έβαλε ως στόχο να μορφώσει τα μικρά παιδιά. Στην αρχή δεν υπήρχε νηπιαγωγείο. Μάζευε τα παιδιά στο γραφείο του συλλόγου και, με εθελοντές νηπιαγωγούς και δασκάλους τα απασχολούσαν, παράλληλα έκανε ενέργειες για τη σύσταση νηπιαγωγείου, κατασκευής κι άλλων αιθουσών στο δημοτικό, ενώ παρακινούσε τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στο γυμνάσιο. Όλα αυτά με πολύ κόπο, αναμονή σε προθαλάμους, φιλίες που δημιουργούνταν, αξιοποίηση των γνωριμιών, και όλοι βοηθούσαν, βλέποντας την ανιδιοτέλεια των προθέσεων της Σαμπιχά. Έτσι βρέθηκε να είναι ο άνθρωπος που είχε μια καθαρή άποψη για τους Έλληνες Τσιγγάνους της Θράκης, ιδιαίτερα τους Δροσερίτες. Δηλαδή, να αγωνίζεται ώστε να πάψει η απομόνωση και η εκμετάλλευση των Τσιγγάνων και να αποκτήσουν πρόσβαση και δικαίωμα στη μόρφωση. Τα αυτονόητα ζητάει. Για τον σκοπό αυτό ταξίδευσε από τις Βρυξέλες, για την Ευρωπαϊκή Ένωση και Ε. Επιτροπή, μέχρι τη Νέα Υόρκη, στον ΟΗΕ (να σημειωθεί ότι τα περισσότερα έξοδά της καλύπτονται από τον μισθό του ναυτικού συζύγου της), σε πολιτικά γραφεία, υπουργικά, πρεσβείες, ΜΚΟ κ.λπ. Πάρα πολλοί άνθρωποι την πίστεψαν και τη βοήθησαν. Θα αναφέρω μόνο δύο: τον πρέσβη Β. Μπ., που υπηρέτησε στο Γραφείο Μορφωτικών Υποθέσεων στη Θράκη, και τον Αλέκο Τσολάκη, που είναι στέλεχος στη Διεύθυνση Περιφερειακής Ανάπτυξης στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και πίστεψε πολύ στην Σαμπιχά και την ανιδιοτέλειά της. Ίσως να βοήθησαν και οι ίδιοι στην πρόταση προς την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ της υποψηφιότητας της Σαμπιχά για το ευρωψηφοδέλτιο, που υπερψηφίστηκε.
Τα γεγονότα μετά από αυτό γνωστά: επαναλήφθηκε η υπόθεση Καρυπίδη. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδειξε ότι είναι έτοιμο να κυβερνήσει και άρχισε τις υποχωρήσεις στους ισχυρούς… Βέβαια, για τη Σαμπιχά πέρα βρέχει… έτρεχε και θα τρέχει. «Έχω εγκεκριμένο ένα διακρατικό πρόγραμμα διά βίου μάθησης με τους Ισπανούς και πρέπει να βρω ανθρώπους που ξέρουν ξένες γλώσσες για να το υλοποιήσουμε», και, «παράλληλα να επανακινήσουμε το πρόγραμμα για τα προνήπια που χρηματοδότησε το Ίδρυμα Νιάρχου και μας ο διέκοψε ο δήμος, επειδή δεν είχαμε άδεια παιδικού σταθμού» (!;). Στο Δροσερό, βέβαια, η λέξη «άδεια» δεν υπάρχει στο λεξικό, εφόσον δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας για κανένα κτίσμα!
Συγκεκριμένα, για περισσότερα από εφτά χρόνια η Σαμπιχά, με προσωπικό αγώνα και τη στήριξη πολιτών με κοινωνική υπόληψη και επαγγελματική καταξίωση, παρέχει στους κατοίκους του οικισμού τις υπηρεσίες προληπτικής ιατρικής, εκπαίδευσης, κοινωνικής φροντίδας. Η δομή προσχολικής και σχολικής αγωγής, που λειτούργησε με χρηματοδότηση ιδρυμάτων, παρείχε καθημερινά μόρφωση, κοινωνικοποίηση και ένα πιάτο φαγητό σε 60-70 περίπου Τσιγγανόπουλα. Η λειτουργία της σταμάτησε πέρσι τον Ιούνιο με παρέμβαση του ανεκδιήγητου δημάρχου Ξάνθης, μετά από μεθοδευμένη καταγγελία της Διεύθυνσης Πρόνοιας, με την αιτιολογία της έλλειψης σχετικής άδειας λειτουργίας της αρμόδιας αρχής.
Όλα αυτά σε έναν οικισμό εξ ολοκλήρου εκτός σχεδίου πόλης, που αποτρέπει τη δημιουργία κάθε δομής. Η κτηνώδης αυτή συμπεριφορά από τη δημοτική αρχή έγινε δεκτή χωρίς αντιδράσεις από όλες τις πλευρές και με ικανοποίηση από το τουρκικό προξενείο. Κάτι είχε αρχίσει να κινείται στο Δροσερό και το σύστημα, που έλεγχε έναντι 20 ευρώ την ψήφο των Ρομά, είχε αρχίσει να ανησυχεί.
Τώρα, ο άνθρωπος που κόπτεται ότι την εκδίωξε από τη λίστα είναι ο καθηγητής του Παντείου Δ. Χριστόπουλος, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η μειονότητα στη Θράκη είναι μία και συμπαγής και είναι τουρκική. Επικαλείται μάλιστα και τη Συνθήκη της Λωζάννης. Δεν είναι πρώτη φορά που πανεπιστημιακός είναι τόσο απόλυτος και επιπόλαιος, εάν δεν το κάνει επίτηδες. Η εν λόγω συνθήκη μιλάει για «μουσουλμανικές μειονότητες» στη Θράκη και εννοεί την τουρκική, την πομακική και την τσιγγάνικη. Αλλά ο καθηγητής λέει αυτό που θέλει και αδιαφορεί για την αλήθεια.
Και να κλείσω με ένα σχόλιο και μια κουβέντα της Σαμπιχά: «Οι πανηγυρισμοί τους για την κατάληξη της υποψηφιότητάς μου μπορεί να προκαλούν προσωρινά θλίψη στους Ρομά της χώρας, αλλά δεν μας απογοητεύουν. Νίκησαν μια γυναίκα Τσιγγάνα που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των Ρομά, αλλά δεν θα σταματήσουν τον αγώνα μας. Προτίμησαν να μη διαταράξουν τις σχέσεις τους με το τουρκικό προξενείο, που είναι πιο σημαντικό από εμάς τους ασήμαντους Τσιγγάνους της Θράκης. Ρομ νάι κολάι του τε αβές» (Τσιγγάνος δεν είναι εύκολο να είσαι).
Πράγματι η Σαμπιχά είναι μια υπέροχη γυναίκα, ένας αλέγκρος τύπος, που μάλλον μόνον μια Ελληνίδα Τσιγγάνα θα μπορούσε να ήταν έτσι. Πείσμων, επίμονη, δημιουργική και με πίστη στο επιδιωκόμενο. Η Σαμπιχά, που είναι κάτω των σαράντα ετών, πέρασε τα μικρά της χρόνια όπως όλα τα Τσιγγανόπουλα, πουλώντας λουλούδια σε διάφορες πόλεις με βάση την Πελοπόννησο. Ζορίστηκε πολύ στην πατρική της οικογένεια και ο γάμος ήταν αφορμή να ξεφύγει και να κάνει δική της οικογένεια και επέστρεψε στα πατρογονικά, στο Δροσερό της Ξάνθης. Εκεί διαπίστωσε ότι τα μικρά παιδιά του οικισμού, όσα πήγαιναν σχολείο, συχνά τα μάζευαν από τα σοκάκια οι δάσκαλοι και άλλα κάνανε την ίδια δουλειά που έκανε κι αυτή είκοσι χρόνια πριν, ή βολόδερναν όλη την ημέρα. Αρχικά γράφτηκε η ίδια στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, συνειδητοποίησε τα οφέλη και γρήγορα αντιλήφθηκε ότι, τους Τσιγγάνους της περιοχής του Δροσερού, μόνον η παιδεία και η μόρφωση θα τους βγάλει από το γκέτο και την απομόνωση. Μια απομόνωση, που πολλούς βολεύει, για να τους έχουν υπό πλήρη έλεγχο. Να σημειωθεί ότι, στον οικισμό του Δροσερού του Δήμου Ξάνθης, ζουν περίπου 4000-4500 Τσιγγάνοι. Ο αριθμός είναι στο περίπου, διότι πολλοί είναι μετακινούμενοι. Κανείς από τους οικιστές σε σπίτια ή καταστήματα (να τα κάνει ο Θεός τέτοια) δεν έχει τίτλους ιδιοκτησίας…
Οργάνωσε λοιπόν το 2006 τον Σύλλογο Γυναικών η Ελπίδα και έβαλε ως στόχο να μορφώσει τα μικρά παιδιά. Στην αρχή δεν υπήρχε νηπιαγωγείο. Μάζευε τα παιδιά στο γραφείο του συλλόγου και, με εθελοντές νηπιαγωγούς και δασκάλους τα απασχολούσαν, παράλληλα έκανε ενέργειες για τη σύσταση νηπιαγωγείου, κατασκευής κι άλλων αιθουσών στο δημοτικό, ενώ παρακινούσε τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στο γυμνάσιο. Όλα αυτά με πολύ κόπο, αναμονή σε προθαλάμους, φιλίες που δημιουργούνταν, αξιοποίηση των γνωριμιών, και όλοι βοηθούσαν, βλέποντας την ανιδιοτέλεια των προθέσεων της Σαμπιχά. Έτσι βρέθηκε να είναι ο άνθρωπος που είχε μια καθαρή άποψη για τους Έλληνες Τσιγγάνους της Θράκης, ιδιαίτερα τους Δροσερίτες. Δηλαδή, να αγωνίζεται ώστε να πάψει η απομόνωση και η εκμετάλλευση των Τσιγγάνων και να αποκτήσουν πρόσβαση και δικαίωμα στη μόρφωση. Τα αυτονόητα ζητάει. Για τον σκοπό αυτό ταξίδευσε από τις Βρυξέλες, για την Ευρωπαϊκή Ένωση και Ε. Επιτροπή, μέχρι τη Νέα Υόρκη, στον ΟΗΕ (να σημειωθεί ότι τα περισσότερα έξοδά της καλύπτονται από τον μισθό του ναυτικού συζύγου της), σε πολιτικά γραφεία, υπουργικά, πρεσβείες, ΜΚΟ κ.λπ. Πάρα πολλοί άνθρωποι την πίστεψαν και τη βοήθησαν. Θα αναφέρω μόνο δύο: τον πρέσβη Β. Μπ., που υπηρέτησε στο Γραφείο Μορφωτικών Υποθέσεων στη Θράκη, και τον Αλέκο Τσολάκη, που είναι στέλεχος στη Διεύθυνση Περιφερειακής Ανάπτυξης στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και πίστεψε πολύ στην Σαμπιχά και την ανιδιοτέλειά της. Ίσως να βοήθησαν και οι ίδιοι στην πρόταση προς την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ της υποψηφιότητας της Σαμπιχά για το ευρωψηφοδέλτιο, που υπερψηφίστηκε.
Τα γεγονότα μετά από αυτό γνωστά: επαναλήφθηκε η υπόθεση Καρυπίδη. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδειξε ότι είναι έτοιμο να κυβερνήσει και άρχισε τις υποχωρήσεις στους ισχυρούς… Βέβαια, για τη Σαμπιχά πέρα βρέχει… έτρεχε και θα τρέχει. «Έχω εγκεκριμένο ένα διακρατικό πρόγραμμα διά βίου μάθησης με τους Ισπανούς και πρέπει να βρω ανθρώπους που ξέρουν ξένες γλώσσες για να το υλοποιήσουμε», και, «παράλληλα να επανακινήσουμε το πρόγραμμα για τα προνήπια που χρηματοδότησε το Ίδρυμα Νιάρχου και μας ο διέκοψε ο δήμος, επειδή δεν είχαμε άδεια παιδικού σταθμού» (!;). Στο Δροσερό, βέβαια, η λέξη «άδεια» δεν υπάρχει στο λεξικό, εφόσον δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας για κανένα κτίσμα!
Συγκεκριμένα, για περισσότερα από εφτά χρόνια η Σαμπιχά, με προσωπικό αγώνα και τη στήριξη πολιτών με κοινωνική υπόληψη και επαγγελματική καταξίωση, παρέχει στους κατοίκους του οικισμού τις υπηρεσίες προληπτικής ιατρικής, εκπαίδευσης, κοινωνικής φροντίδας. Η δομή προσχολικής και σχολικής αγωγής, που λειτούργησε με χρηματοδότηση ιδρυμάτων, παρείχε καθημερινά μόρφωση, κοινωνικοποίηση και ένα πιάτο φαγητό σε 60-70 περίπου Τσιγγανόπουλα. Η λειτουργία της σταμάτησε πέρσι τον Ιούνιο με παρέμβαση του ανεκδιήγητου δημάρχου Ξάνθης, μετά από μεθοδευμένη καταγγελία της Διεύθυνσης Πρόνοιας, με την αιτιολογία της έλλειψης σχετικής άδειας λειτουργίας της αρμόδιας αρχής.
Όλα αυτά σε έναν οικισμό εξ ολοκλήρου εκτός σχεδίου πόλης, που αποτρέπει τη δημιουργία κάθε δομής. Η κτηνώδης αυτή συμπεριφορά από τη δημοτική αρχή έγινε δεκτή χωρίς αντιδράσεις από όλες τις πλευρές και με ικανοποίηση από το τουρκικό προξενείο. Κάτι είχε αρχίσει να κινείται στο Δροσερό και το σύστημα, που έλεγχε έναντι 20 ευρώ την ψήφο των Ρομά, είχε αρχίσει να ανησυχεί.
Τώρα, ο άνθρωπος που κόπτεται ότι την εκδίωξε από τη λίστα είναι ο καθηγητής του Παντείου Δ. Χριστόπουλος, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η μειονότητα στη Θράκη είναι μία και συμπαγής και είναι τουρκική. Επικαλείται μάλιστα και τη Συνθήκη της Λωζάννης. Δεν είναι πρώτη φορά που πανεπιστημιακός είναι τόσο απόλυτος και επιπόλαιος, εάν δεν το κάνει επίτηδες. Η εν λόγω συνθήκη μιλάει για «μουσουλμανικές μειονότητες» στη Θράκη και εννοεί την τουρκική, την πομακική και την τσιγγάνικη. Αλλά ο καθηγητής λέει αυτό που θέλει και αδιαφορεί για την αλήθεια.
Και να κλείσω με ένα σχόλιο και μια κουβέντα της Σαμπιχά: «Οι πανηγυρισμοί τους για την κατάληξη της υποψηφιότητάς μου μπορεί να προκαλούν προσωρινά θλίψη στους Ρομά της χώρας, αλλά δεν μας απογοητεύουν. Νίκησαν μια γυναίκα Τσιγγάνα που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των Ρομά, αλλά δεν θα σταματήσουν τον αγώνα μας. Προτίμησαν να μη διαταράξουν τις σχέσεις τους με το τουρκικό προξενείο, που είναι πιο σημαντικό από εμάς τους ασήμαντους Τσιγγάνους της Θράκης. Ρομ νάι κολάι του τε αβές» (Τσιγγάνος δεν είναι εύκολο να είσαι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου