ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΦΟΒΟ ΚΙ ΕΝΑ ΓΙΝΑΤΙ

Μάι5 by Αμετανόητος

Το πρώτο προεκλογικό σποτ του ΚΚΕ δεν έχει στόχο την κυβέρνηση Μέρκελ – Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ. Αναμενόμενο. Αλλά και ταυτοχρόνως πικρό για όσους τουλάχιστον προβληματίζονται με την πολιτική που ακολουθεί το ΚΚΕ.
Ανάλογης αισθητικής με το περιεχόμενό του το σποτάκι της ΚΝΕ (διαχέεται στο διαδίκτυο και ήδη το έχει προβάλει το «Mega») μετέρχεται τη σημειωτική των αμερικάνικων καρτούνς για να δηλώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει τον κόσμο και ότι με τις προγραμματικές του δεσμεύσεις γελάνε και τα μικρά παιδιά. Επίσης αναμενόμενο. Και κατά την αισθητική (άλλωστε αισθητική και περιεχόμενο πάνε συνήθως μαζί) λίγα μπορεί να περιμένει πλέον κανείς από μια ΚΝΕ που στο Φεστιβάλ της φιλοξενούνται συγκροτήματα που τραγουδούν στίχους του επιπέδου: «μαλάκας είσαι, μαζί μου ασχολείσαι»…

Από την αρχή αυτής της κρίσης το ΚΚΕ έκανε τις επιλογές του. Τις οποίες έθεσε υπό τη βάσανο της κρίσης του λαού κι έχασε τη μισή εκλογική του δύναμη. Κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης, μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος χειραφετήθηκε από τον μονοκομματικό δικομματισμό και στράφηκε προς την Αριστερά.
Η ευκαιρία για το ΚΚΕ ήταν χρυσή. Η δυνατότητα να συσφίξει τους δεσμούς του με τον λαό και να του προτείνει τους δρόμους του αγώνα, συγκλονιστική και μοναδική. Ουδείς
ζητούσε απ’ το ΚΚΕ να αλλάξει τον χαρακτήρα του, τους στόχους του και τη στρατηγική του, προκειμένου να στέρξει, να συμμετάσχει, να καθοδηγήσει και να εγγυηθεί αυτόν τον λαϊκό αγώνα εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής. Ομως, επειδή η στροφή του λαού προς τα Αριστερά έτεινε περισσότερο προς τον ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο προς το ΚΚΕ, το ΚΚΕ κλείσθηκε στον εαυτό του και δυνάμωσε την αντιπαράθεση του με την υπόλοιπη Αριστερά (όχι μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ),

υπακούοντας και υποκύπτοντας σε ένα γινάτι κι έναν φόβο. Το γινάτι για τη διάσπαση του 1991, όταν μετά το 13^ο Συνέδριο μεγάλο μέρος κομμουνιστών εγκατέλειψαν ή εκδιώχθηκαν απ’ το κόμμα. Και τον φόβο ότι ο συσχετισμός δυνάμεων μέσα στην Αριστερά μπορούσε να αλλάξει και άλλαζε, αφαιρώντας απ’ το ΚΚΕ την ηγεμονική του θέση.
Είναι όμως σοβαροί πολιτικοί λόγοι ο φόβος και το γινάτι προκειμένου να χαραχθεί μια τακτική ακόμα και στρατηγική; Οχι. Για αυτό και το ΚΚΕ βρέθηκε σε δεινή θέση. Απόδειξη η υπόθεση «Αγανακτισμένοι». Οταν εμφανίσθηκε αυτό το φαινόμενο (διότι «κίνημα» δεν ήταν κι ενώ θα μπορούσε να γίνει, κίνημα δεν έγινε) το ΚΚΕ αντέδρασε με τον πιο φοβικό και σεχταριστικό τρόπο. Αντί να μπει στις συγκεντρώσεις του λαού και να κάνει ζύμωση στη βάση των ιδεών του και της πολιτικής του, όπως πάντα έκαναν ή θα έπρεπε να κάνουν οι κομμουνιστές, άρχισε να καταγγέλλει τους συγκεντρωμένους (για τι; ότι δεν ήταν ήδη κομμουνιστές;) να τους «χαρίζει» στη Χρυσή Αυγή και να υποκύπτει ου μην και να αναπαράγει την καθεστωτική προπαγάνδα για «άνω» και «κάτω» πλατεία. Τους «Αγανακτισμένους» τους πολέμησε με λύσσα η προπαγάνδα του καθεστώτος, Mega, ΔΟΛ, Πήγασος, όλος ο «εκσυγχρονισμός» και η νεοφιλελεύθερη ορδή. Τους πολέμησε με το ίδιο μένος και το ΚΚΕ δίνοντας και δείχνοντας μια πρώτη τρανταχτή απόδειξη του αδιεξόδου στο οποίο οδηγούσε η γραμμή του. Την απομόνωση του απ’ τον λαό, στον οποίον έστρεφε επιδεικτικά την πλάτη του με την κατηγορία ότι δεν ήταν αρκετά ώριμος, ώστε να μπορεί να συγκεντρώνεται φέρνοντας πολιτικό αποτέλεσμα. Οτι οι συγκεντρώσεις οδηγούσαν στην εκτόνωση κι όχι στην πολιτικοποίηση.
Πρωτοφανή πράγματα για την κομμουνιστική σκέψη, πολιτική και ηθική. Το ΚΚΕ φέρθηκε σαν να φοβόταν ότι η ώσμωση με τους συγκεντρωμένους, θα έθετε σε κίνδυνο τον χαρακτήρα του. Αλλά αν ένα κόμμα (μάλιστα κομμουνιστικό) δεν είναι σίγουρο για τον εαυτό του, τόσον ώστε να τον θέτει στη βάσανο της πολιτικής ζύμωσης, αρχίζει εκτός απ’ τον σεχταρισμό να οδηγείται και στους παραλογισμούς. Στους οποίους γρήγορα έφθασε το ΚΚΕ ζητώντας απ’ τον λαό «να διορθώσει την ψήφο του». Σύντομα το κόμμα κλείστηκε σε ένα αυτάρεσκο καβούκι ότι πληρώνει το κόστος για τις αλήθειες που λέει, παρόμοιο με τις χυδαίες σοφιστείες Βενιζέλου ότι το ΠΑΣΟΚ πληρώνει το κόστος των θυσιών που έκανε προκειμένου να σώσει τον λαό απ’ τις πολιτικές που του επέβαλε. Η αλήθεια δεν έχει κόστος, η αλήθεια είναι στόχος. Η αλήθεια είναι επαναστατική.
Ομως οι παραλογισμοί οδηγούν σε έκπτωση και πτώση το πολιτικό ήθος με αποτέλεσμα η κυρία Παπαρήγα να δηλώνει ότι «δεν θα γίνουμε σαν τα μούτρα σας», ο κ. Τσίπρας να περιγράφεται σαν «τσογλάνι» ή σαν «σκυλάκι του καναπέ», ενώ ένα πλήθος υβριστών με ήθος χρυσαυγίτη κι εκπαίδευση χουλιγκάνου άρχισε να επιπίπτει μέσα από τον «Ριζοσπάστη» καθώς και μέσα απ’ το διαδίκτυο εναντίον όσων κριτικάρουν την πολιτική του ΚΚΕ, με το μένος εκείνο που αποτρέπει κάθε είδος διαλόγου, ασκεί ιδεολογική τρομοκρατία και εκδηλώνεται με την πιο άγρια ανθρωποφαγική διάσταση. Ομως
αυτά είναι τα λιγότερα. Προκειμένου το ΚΚΕ να δικαιολογήσει την πρωτοφανή θεωρία του (ξένη προς την κομμουνιστική παράδοση) ότι στο πλαίσιο του συστήματος οι όποιες βελτιώσεις λειτουργούν προς όφελος του καπιταλισμού, άρχισε να αναθεωρεί την ίδια του την ιστορία. Ενας αναθεωρητισμός μάλιστα που δεν βασίζεται στην αλήθεια δια της αποδείξεώς της, αλλά σε «απόψεις». Ετσι το ΕΑΜ και η στρατηγική του τίθενται υπό αίρεσιν διότι…απέτυχε στους στόχους του! Παιδαριώδη πράγματα. Αλλά και διαστρεβλώσεις – οι Αγγλοι στον πόλεμο ήταν απλώς σύμμαχοι – και παραχαράξεις, ώστε η σημερινή ανάλυση που κάνει το ΚΚΕ για τον ιμπεριαλισμό, τη Γερμανία, τα μνημόνια, να αποκτήσουν κάποιο ιστορικό έρεισμα. Λογικό. Μια νεοτροτσκυστική πολιτική χρειάζεται μια παλαιοτροτσκυστική ανάλυση. Απόδειξη οι ίσες αποστάσεις που κρατάει το ΚΚΕ απέναντι στην Ουκρανική κρίση, η καταγγελία εναντίον του Κ.Κ. Ουκρανίας και του Κ.Κ. Ρωσίας ως οπορτουνιστικών,
όπως άλλωστε και η καταγγελία πολλών κομμουνιστικών κομμάτων, Πορτογαλίας, ΑΚΕΛ, Ισπανίας, σχεδόν όλων για ενσωμάτωση στο σύστημα. Οπως για ενσωμάτωση στο σύστημα κατηγορείται ο ΣΥΡΙΖΑ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι οτιδήποτε άλλο αριστερό στην Ελλάδα. Και τι μένει; μένει το ΚΚΕ. Να διεκδικεί την ψήφο του λαού

για να έχει ο λαός μια «ισχυρή και αποτελεσματική αντιπολίτευση». Ενα ακόμα πρωτοφανές! Το ΚΚΕ δεν ζητά απ’ τον λαό στην παρούσα φάση την ψήφο του για να κυβερνήσει, αλλά για να μείνει στην αντιπολίτευση. Εναντίον ποιου; Εναντίον της Ν.Δ.; Δηλαδή να συνεχίσει να κυβερνά η Ν.Δ.; Ή εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, αν ο τελευταίος κυβερνήσει; Εναντίον και των δύο, διότι κατά την ανάλυση του ΚΚΕ και οι δύο είναι το ίδιο. Πως το αποδεικνύει αυτό το ΚΚΕ; κάνοντας δίκη προθέσεων στον ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας τον ότι εξαπατά τον λαό, ότι έχει γίνει «ό,τι πιο σάπιο απ’ το ΠΑΣΟΚ» (Κουτσούμπας). Τα επιχειρήματα
αυτά είναι παιδαριώδη. Αν δηλαδή ένα μεγάλο ποσοστό πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ είχαν ψηφίσει ΚΚΕ το ΚΚΕ θα είχε Πασοκοποιηθεί; Αν ένα ποσοστό ψηφοφόρων του ΚΚΕ που ψήφισαν δυο φορές ΣΥΡΙΖΑ επιστρέψουν στο ΚΚΕ, θα έχει γίνει το ΚΚΕ Συνιστώσα Ρόζα; Τίποτα απ’ αυτά δεν αντέχει στη λογική. Και στην προσπάθεια του το ΚΚΕ να υπερασπισθεί τον παραλογισμό (που γεννάει το γινάτι και ο φόβος του), φθάνει να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ πως, όταν απευθύνεται προς τον λαό (λόγου χάριν για τυχόν δημοψηφίσματα) απλώς τον «καλεί να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα». Μα αν δεν βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα ο λαός, ποιος θα το βγάλει; Ο Μπαλτάκος;
Θλιβερά πράγματα. Ουδείς πλην αντικομμουνιστών βρίζει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ βρίζει τους πάντες. Ουδείς ζητά απ’ το ΚΚΕ να αλλάξει τον χαρακτήρα του. Το ΚΚΕ λέει ότι δεν θα γίνουμε σαν τα μούτρα σας. Πολλοί ζητούν απ’ το ΚΚΕ να βοηθήσει στον αγώνα εναντίον αυτής της εξαθλιωτικής πολιτικής, έστω «πιέζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ απ’ τ’ αριστερά», το ΚΚΕ απαντά ότι ο αγώνας αυτός είναι χαμένος από χέρι, ότι βελτιώσεις στο πλαίσιο του συστήματος δεν γίνονται και ότι ένας τέτοιος αγώνας δεν μπορεί να ‘ναι μέρος ή στάδιο του αγώνα για τον σοσιαλισμό.
Αν όλο αυτό είναι κομμουνιστική πολιτική, τότε όντως όλα τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα είναι οπορτουνιστικά. Αν αυτή η πολιτική δεν είναι σεχταριστική, τότε όντως δεν απογοητεύει ούτε διασπά τον λαό. Αυτός που έχει χάσει τη δουλειά του έχει πολλά ακόμα να μάθει για την πολιτική οικονομία. Κι αυτός που του έχουν κόψει τη σύνταξη και ψηφίζει ΚΚΕ δεν έχει καμιά δουλειά να συμπαραταχθεί με τον ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή των ΑΝΕΛ ή της Λαϊκής Δεξιάς διότι τίποτα δεν τους ενώνει
εκτός από ένα: τον δαιμονιώδη αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ να γεμίσει τον λαό αυταπάτες και να τον οδηγήσει στον αγώνα κατά της καπιταλιστικής πολιτικής της κυβέρνησης, αντί στον αγώνα κατά του καπιταλισμού. Κι όλα αυτά για έναν φόβο κι ένα γινάτι. Στην πιο κρίσιμη στιγμή για τους λαούς της Ευρώπης και για την Αριστερά στην Ελλάδα και την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Απ’ την πτώση της ΕΣΣΔ κι ύστερα. Για πρώτη φορά
ένας λαός δείχνει ότι μπορεί να αμφισβητήσει τον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και το ΚΚΕ τον καλεί να διορθώσει την ψήφο του! Να πάρει το ίδιο ένα 10% μακάρι και 20% και να το αποθηκεύσει για τους αγώνες του μέλλοντος – λες και ο τωρινός αγώνας για τη διαμόρφωση του παρόντος είναι άσχετος προς τη διαμόρφωση του μέλλοντος. Και κατάντησε έτσι το
ΚΚΕ, για έναν φόβο κι ένα γινάτι, να ξεπέφτει σε έναν ούτε καν διμέτωπο, αλλά μονομέτωπο αγώνα κατά του ΣΥΡΙΖΑ με τα στελέχη του (ευτυχώς όχι όλα) να περιφέρονται στα κανάλια σαν τις «κακιές γριές του χωριού» και να σκληρίζουν εναντίον της υπόλοιπης Αριστεράς λες και αυτή η Αριστερά είναι η μάστιγα του θεού ή επιδημία χολέρας.
Δεν ξέρω πόσους κομμουνιστές παγιδεύει η ηγεσία Κουτσούμπα, ούτε πόσο και πoιο μέρος του λαού απογοητεύει και αδρανοποιεί, ο παραλογισμός όμως (αλλά και η ανηθικότης) που ευνοεί την παραμονή της κυβέρνησης Σαμαρά σήμερα, εν όψει του αγώνα για τον σοσιαλισμό αύριο (ενώ αυτά τα δύο συνδέονται άρρηκτα) μόνον εχθρική για τον λαό μπορεί να είναι και για αυτό εισπράττει επαίνους και καλά λόγια από τους Πρετεντέρηδες, τους Γεωργιάδηδες και τους Βαγγελοβενιζέλους.
Μια πολιτική που δεν μπορεί να διακρίνει αν στον β’ γύρο των δημοτικών εκλογών θα ψήφιζε λόγου χάριν Κασιδιάρη ή Σακελλαρίδη, δεν είναι μια πολιτική που δεν υποκύπτει σε διλήμματα, αλλά μια πολιτική που δεν βλέπει την τύφλα της. Συνεπώς εχθρική για τον λαό. Πρώτα απ’ όλα λόγω ανοησίας. Διότι όταν ο κ. Κουτσούμπας λέει ότι «ένας Περιφερειάρχης είναι υποχρεωμένος να ασκήσει την πολιτική της κυβέρνησης» τι άλλο λέει ότι θα κάνει ο κ. Παφίλης, αν εκλεγεί Περιφερειάρχης, παρά ότι θα ασκήσει κι αυτός την πολιτική της κυβέρνησης; Με τέτοιες όμως κολοσσιαίες ανοησίες δεν κάνεις πολιτική (πόσω μάλλον κομμουνιστική), αλλά προσπαθείς με σοφιστείες να δικαιολογήσεις τη δεινή θέση στην οποίαν έχεις περιέλθει για λόγους α-πολιτικούς, όπως ο φόβος και το γινάτι.
Ομως αυτά, όχι μόνον δεν είναι χρήσιμα στον λαό, αλλά και καταγέλαστα. Οι Ελληνες σήμερα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ζουν τη μεγαλύτερη τραγωδία που έχουν ζήσει εν καιρώ ειρήνης – μάλιστα χειρότερη κι από πολεμική καταστροφή. Κι εμείς «ψειρίζουμε» τον Κοτσακά και καταπίνουμε τη Μέρκελ. Δεν πάει έτσι, σύντροφοι. Αν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι λειψό, αν κινδυνεύει να αποτύχει, σπρώξτε εσείς μπροστά με το δικό σας, ξεπεράστε τον. Διότι άλλο πράγμα είναι βάζω πλάτη στον λαό κι άλλο του γυρίζω την πλάτη. Στην πιο κρίσιμη ώρα του.
Αλλωστε ουδέποτε ο λαός, οι λαοί είναι προετοιμασμένοι για οτιδήποτε, σαν έτοιμοι από καιρό, αλλά στη βράση κολλάει το σίδερο. Και ουδεμία βράση γίνεται όταν λες εκ των προτέρων ότι θα αποτύχει, ούτε κανένα σίδερο κολλάει όταν λες ότι στο πλαίσιο αυτού του συστήματος κουμάντο κάνει μόνον το κισμέτ και η ειμαρμένη. Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, σοφιστείες και παιδαριώδη πράγματα. Και αυτό θα φανεί. Αν η κυβέρνηση αυτή συντριβεί, αν στις νέες συνθήκες βγει ο λαός στο προσκήνιο, αν δημιουργηθούν οι θεσμοί που θα τον κρατήσουν σε αυτό το προσκήνιο, τότε ο καθένας μας θα κληθεί να βάλει το λιθαράκι του. Και τότε πολλοί απ’ όσους σήμερα διαφοροποιούνται, θα βρεθούν πλάι – πλάι. Αν πάλι, τα πράγματα πάνε στραβά, κι αν μάλιστα έχουμε συμβάλλει να πάνε έτσι, τότε τίποτα απ’ όσα λέμε τώρα δεν θα έχει αξία, θα είμαστε για τα μπάζα.
Και στα μπάζα της ιστορίας ο καθένας και το αριστοκρατιλίκι του μπορούν να έχουν όσο δίκιο θέλουν, (και οι καθαροί, και οι μιαρομιγάδες σαν την αφεντιά μου) εφ’ όσον αυτό το δίκιο είναι εκτός παιδιάς κι ουδόλως ενοχλεί τους γενικούς κουμανταδόρους – άσε τον τρελό στην τρέλα του, σου λέει ο φονιάς, εγώ αίμα να βρίσκω να πίνω και η ζωή αιματοκυλισμένη ως συνήθως συνεχίζεται…
Διότι δεν θα ‘ρθει δα και το τέλος του κόσμου, αν αποτύχουμε, σύντροφοι. Οχι για τα επόμενα πενήντα χρόνια τουλάχιστον…
Πηγή: http://www.enikos.gr